تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1816890024
ظرافت ظریف و کتاب خاطرات
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: ظرافت ظریف و کتاب خاطرات تهران - ایرنا - یادداشت روز چهارشنبه روزنامه شرق به قلم نعمت احمدی حقوق دان با اشاره به کتاب خاطرات همراه ظریف در هنگام حضور در مجلس آورده است :آقای ظریف دیپلمات کارکشته ای است که از همه ظرفیت های موجود سود می برد، ولو با نشان دادن کتاب خاطرات محمدعلی فروغی- ذکاءالملک! قدردان این هیأت خصوصا کاندیدای صلح نوبل آن دکتر محمدجواد ظریف باشیم.
در این یادداشت می خوانیم : بعد از تصویب قطع نامه ٢٢٣١ شورای امنیت سازمان ملل متحد، دکتر ظریف و دکتر علی اکبر صالحی به مجلس رفتند تا راجع به توافق وین، که به قطع نامه تبدیل شده بود، صحبت و از دستاورد هیأت ایرانی در طول مذاکرات دفاع کنند.
در این نشست کتابی در دست وزیر خارجه بود؛ کتاب خاطرات محمدعلی فروغی ذکاءالملک. چه آقای ظریف عالما و عامدا این کتاب را در این جلسه حساس با خود برده باشد و چه اتفاقی، این کتاب، که در واقع سفرنامه مرحوم ذکاءالملک فروغی به پاریس است، در دستان دکتر ظریف به وسیله عکاس تیزبین صید شده باشد، بهترین پیام را از گذشته صدساله ایران و ارتفاع جایگاه دیپلماسی کشورمان در عرصه بین المللی می رساند.
بدون اینکه بخواهم از کتاب یا نویسنده آن دفاع کنم، خواندن این کتاب را به همه علاقه مندان تاریخ قرن اخیر ایران توصیه می کنم. کنفرانس پاریس تا کنفرانس وین یکی در سال ١٩١٩ و دیگری در سال ٢٠١٥، چهارسالی کمتر از یک صد سال با یکدیگر فاصله دارند. ایران در این یک صد سال در چارچوب همین مرزها به حیات خود ادامه می دهد اما کشورهای هم مرز ایران، این نام و حکومت و این مرزها را نداشتند. در حاشیه جنوبی خلیج فارس دولت هایی به اسم کویت، بحرین و امارات وجود نداشت، عمان سرشتی دیگر داشت، در شرق، پاکستانی نبود و اصلا این نام هنوز در ذهن و زبان مردم ناحیه شکل نگرفته بود، چراکه این منطقه تحت استعمار انگلیس بود. افغانستان اما به کمک دولت انگلیس و روسیه، منطقه حائلی بود که از سرزمین مادری- ایران - جدا شده و فاصله ای انداخته بود بین هند تحت استعمار انگلیس و مناطق تازه تسخیرشده در ماوراءالنهر به وسیله روسیه تزاری.
دو طرف دریاچه خزر هم مدت ها بود که از ایران جدا شده بود. شرق دریاچه از خیوه و خوارزم و آرال تا رود اترک با حرکت روسیه به این نواحی زیر سایه عهدنامه آخال قرار گرفته و غرب دریاچه با معاهده همیشه ننگین «ترکمانچای» بعد از دو جنگ طولانی در اول قرن ١٩ بین ایران و روسیه، بسته شده بود. در غرب، که امروزه کشور ترکیه و عراق قرار دارند، دولت عثمانی به حیات روبه موت خود ادامه می داد.
در همین کتابی که دکتر ظریف به همراه داشت، به روشنی بیان شده است که بعد از کنفرانس پاریس، دو دولت، یکی ترکیه توسط افسران جوان و دیگری عراق که به تازگی از خاک عثمانی جدا و تحت الحمایه انگلیس شده بود و دو افسر؛ یکی انگلیسی به نام سایکس و دیگر فرانسوی به نام پیکو، پشت میز، خط کش به دست روی نقشه مستملکات عثمانی، کشورسازی می کردند. ایران در این زمان ١٢ سالی می شد با همت مردان و زنان آزادی خواه خود از جمع کشورهای استبدادی خارج شده بود و حکومتی مشروطه را امتحان می کرد.
از بخت بد انقلابیون، وقتی فرمان مشروطه در مردادماه سال ١٢٨٥ به امضای مظفرالدین شاه رسید، او چندروزی بعد فوت کرد و ولیعهد مغرورش محمدعلی میرزا که با تربیت روسی، رنگ و بوی خشن تری از پدرش مظفرالدین شاه و پدربزرگش ناصرالدین شاه گرفته بود، به تخت نشست.
انقلابیون از پا ننشستند و سرانجام به همت مردم آذربایجان و حرکت نیروهای شمالی و بختیاری و فتح تهران باعث فرار محمدعلی شاه شدند. انقلابیون چاره ای نداشتند تا انتخاب نایب السلطنه برای ولیعهد- محمدعلی شاه مخلوع - یعنی احمد شاه، مشروط نیمه بند خود را حفظ کنند اما اروپای آبستن حوادث، سر جنگ با خود را داشت.
جنگی فراگیر که سال ١٩١٤ شروع و پایان آن همین کنفرانس پاریس به سال ١٩١٩ بود. حکومت مداران آن روز جهان درصدد برآمدند در کنفرانسی که سرنوشت بازندگان جنگ را تعیین و حقوق برندگان جنگ را تأمین می کرد، سازمانی جهانی متشکل از نمایندگان کشورهای مستقل و موجود آن زمان ایجاد کنند تا مانع از بروز جنگی دیگر همانند جنگ جهانی شوند.
کل کشورهای مستقل در سال ١٩١٩ کمتر از ٥٠ کشور بودند. روسیه، انگلیس، فرانسه، عثمانی، بلژیک، هلند، ایتالیا، اسپانیا، پرتغال و چند کشور دیگر، بخش عظیمی از جهان را در استعمار خود داشتند و صدها کشوری که هم اکنون استقلال دارند، مستعمره این کشورها بودند. ٣٢ کشور مستقل جهان در سال ١٩١٩ در پاریس جمع شدند و هیأتی هم از ایران به این کنفرانس فراخوانده شد.
در این تاریخ در روسیه، انقلاب کمونیستی رخ داد و ناگهان در کشوری که از ابتدای قرن ١٩، وزنه اصلی و تأثیرگذار آسمان سیاسی ایران به همراه انگلیس که با استعمار هندوستان خود را به مرزهای ایران رسانده بود توازن سیاسی ایران برهم خورد. انگلیس هم درصدد برآمد با سوءاستفاده از خروج روسیه که نام شوروی بر خود گذاشته بود، با قرارداد ١٩١٩ همه امور ایران را در اختیار بگیرد.
نخست وزیر وثوق الدوله حاضر به انعقاد قرارداد ١٩١٩ شد تا چتر حمایت انگلیس را بر سر خود داشته باشد. هیأت ایرانی به سرپرستی وزیر امور خارجه وقت علی نقی خان مسعود انصاری (مشاورالملک) و همراهی محمدعلی فروغی ذکاء الملک رئیس دیوان عالی کشور آن زمان و سیدابوالقاسم عمید و حسین علاء وارد پاریس شدند.
آنها دو سالی در این شهر ماندند (١٧ دسامبر ١٩١٨ تا اوت ١٩٢٠/ آذر ١٢٩٧ تا ٢٠ مرداد ١٢٩٩) و به اصطلاح دست ازپادرازتر برگشتند. ایران در جنگ اول اعلان بی طرفی کرد، اما این بی طرفی به سرعت به وسیله سه دولت انگلیس، روسیه و عثمانی نقض و خاک ایران اشغال شد. اوضاع داخلی آشفته تر از آن بود که بتوان تصور کرد.
مجلس تازه تأسیس شورای ملی، با مهاجرت عده ای از وکلا ایام فترت خود را شروع کرد. مستوفی الممالک نخست وزیر حتی تصمیم به تغییر پای تخت گرفت؛ ترفندی که کارساز واقع شد و باعث شد که نیروهای اشغالگر وعده خروج از کشور را بعد از خاتمه جنگ بدهند. در این سال ها ایران سیاه ترین دوران تاریخ خود را تجربه کرد. سال ١٢٩٧ بزرگ ترین قحطی تاریخ کشور در پی اشغال ایران و به تاراج بردن همه منابع از ذخایر گندم و جو، تا گاو و گوسفند و علوفه رخ داد و روسیه، عثمانی و انگلیس به بهانه جنگ و تأمین آذوقه سربازان خود هرچه یافتند غارت کردند.
سال ١٢٩٧ سیاه ترین سال تاریخ ایران است و یک سوم از جمعیت ٢٠ میلیونی ایران با اشغال کشور تلف شدند. وقوع انقلاب کمونیستی در کشور همسایه شمالی، هرچند در آغاز به مردم امید داد، اما حضور سربازان به اصطلاح روسیه سفید و جنگ آنها با ارتش سرخ، تمامی صفحات شمالی کشور را به مرز نابودی کشاند.
انگلیس هم فضا را خالی از رقیب یعنی روسیه دید و تصمیم گرفت با قرارداد معروف به ١٩١٩، آخرین میخ استعماری را در ایران بکوبد به همین علت با کارشکنی مانع حضور هیأت نمایندگی ایران در جلسات کنفرانس صلح شد. ایران که یک سوم جمعیت خود را ازدست داده بود، به این بهانه که اعلان بی طرفی کرده است از حضور در جمع کشورهایی که باید غرامت از مسببان جنگ بگیرند منع شد و کوشش هیأت ایرانی به جایی نرسید.
طرفه اینکه حتی اجازه ورود اعضای هیأت به داخل جلسات کنفرانس را هم ندادند؛ دردنامه ای که محمدعلی فروغی در کتابی که آقای دکتر ظریف به همراه داشت، آورده است و از عدم توان و قدرت ایران در مجامع بین المللی افسوس می خورد. امروز کمتر از صد سال از کنفرانس صلح پاریس که حتی هیأت ایرانی را به داخل کنفرانس راه ندادند، می گذرد.
جامعه ملل شکل گرفت، ایران یکی از ٣٢ کشوری بود که اساس نامه جامعه ملل را امضا کرد. با تشکیل جامعه ملل، دعوای خسارت خود را به جامعه ملل برد اما با کارشکنی دولت انگلیس خصوصا «لرد کرزن» راه به جایی نبرد. حالا ظرف کمتر از صد سال دولت ایران به جایی رسیده که معادله دگرگون شده است.
اگر در آغاز تشکیل جامعه ملل، ایران نتوانست در کنفرانسی که رسما دعوت شده بود شرکت کند و هیأت ایرانی دوسالی در پاریس ماند، اما در سال ٢٠١٥ این هیأت ایرانی بود که نقشه راه را تعیین کرد. شش کشور قدرتمند که پنج عضو آن کرسی دائمی در شورای امنیت دارند، به اضافه آلمان -که بازنده جنگ اول و دوم اما ثروتمندترین کشور اروپایی فعلی است- یک طرف میز نشستند و طرف دیگر هیأت ایرانی نشست.
آقای ظریف با ظرافت کتابی را به همراه داشت و عکاس به خوبی تصویر روی کتاب را صید کرد تا نشانه ای باشد از قدرت هیأت ایرانی شرکت کننده در مذاکرات هسته ای دو سال اخیر. صد سال در تاریخ کشوری باستانی مانند ایران، اندک درنگی است در حرکت تاریخ اما تفاوتی که از این درنگ حاصل می شود: این است که آن هیأت مسلوب الاراده که به بازی گرفته نشد، کجا و این هیأت که با صدای بلند از زبان رئیس گروه مذاکره کننده اش می گوید «هیچ گاه یک ایرانی را تهدید نکنید» کجا؟! آقای ظریف دیپلمات کارکشته ای است که از همه ظرفیت های موجود سود می برد، ولو با نشان دادن کتاب خاطرات محمدعلی فروغی- ذکاءالملک! قدردان این هیأت خصوصا کاندیدای صلح نوبل آن دکتر محمدجواد ظریف باشیم.
منبع : روزنامه شرق
اول ** 1647
07/05/1394
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 46]
-
گوناگون
پربازدیدترینها