تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1837987612
تیم ملی آرزوها!
واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: سه‌شنبه ۲۳ تیر ۱۳۹۴ - ۱۰:۳۷
تیم ملی فوتبال امید ایران باید در مرحله نهایی انتخابی المپیک ریو به مصاف حریفان برود اما روند آماده‌سازی این تیم و حواشی آن امیدها را برای صعود به المپیک کمرنگ کرده است. به گزارش خبرنگار ورزشی ایسنا، فوتبال ایران یک درد کهنه و تاریخی دارد، سالهاست که جای پرطرفدارترین ورزش ایران در معتبرترین رقابتهای ورزشی جهان یعنی المپیک خالی است. آخرین باری که تیم ملی فوتبال ایران طعم حضور در المپیک را چشید 39 سال پیش بود. اگر تیم ملی نتواند به المپیک 2016 ریو راه یابد این حسرت 44 ساله خواهد شد. ناکامی مکرر تیم ملی فوتبال یا به عبارت درست‌تر تیم زیر 23 سال ایران در حالی رقم خورده که همه دست اندرکاران فوتبال و کسانی که از دور یا نزدیک در آن دستی دارند – بدون استثناء – راه تعالی و رشد فوتبال ایران را پرداختن به سنین پایه و استعدادیابی و پرورش جوانان می‌دانند. همه از این حرف می‌زنند که فوتبال ایران باید از ریشه اصلاح شود و از همان سنین پایه به فکر پیشرفت فوتبال بود. همه می‌گویند ولی کسی عمل نمی‌کند. شاهد این مدعا چهار دهه ناکامی و غیبت فوتبال ایران در المپیک است، غیبتی که تنها حضور نیافتن یک رشته ورزشی در بزرگترین رقابت ورزشی جهان نیست و در دل خود حرف‌های تاسف‌برانگیزی دارد. توفیق نیافتن فوتبال ایران برای حضور در جشنواره المپیک این معنی را می‌رساند که با وجود این همه شعار و حرف و سخنرانی، هیچ کسی در وادی عمل وارد نشده و مدیران و مربیان فوتبال ایران درباره جوانگرایی و رشد جوانان با استعداد و پرورش استعدادها فقط بلدند خوب حرف بزنند و وقتی پای عمل می‌رسد، پای مدعیان می‌لنگد. تیم ملی فوتبال امید ایران این بار هم در راه صعود به المپیک لغزید و تنها شانس و حتی می‌شود گفت معجزه آن را در جدول مسابقات نگه داشت و اگر موهبت تفاضل گل خوب به لطف زدن گل‌های زیاد به حریفان کم‌توان نبود، مردم شهر ریودوژانیرو برزیل هم مانند میزبانان 10 دوره اخیر المپیک از تماشای بازیهای زیبای تیم ملی امید ایران محروم می‌شدند، البته برای اهالی ریو زود است که از این اتفاق شادمان باشند چون تیم ملی ایران هنوز یک مرحله سخت دیگر تا رسیدن به المپیک پیش رو دارد. تیم ملی در حالی باید در مرحله نهایی انتخابی المپیک حاضر شود که هنوز نتوانسته اردوی تدارکاتی مناسب و بازیهای دوستانه خوبی تدارک ببیند و حتی تکلیف سرمربی جوانش و این که آیا او می‌تواند روی نیمکت تیم ملی بنشیند یا خیر، هنوز حل نشده است! اگر همین طور پیش برود باز هم فوتبال ایران از قطار المپیک بازخواهد ماند. شاید مدیران تیم ملی امید و کادر فنی این تیم هنوز از شانسی که در مرحله قبل نصیب ایران شد کیفور هستند و به بخت و اقبال دل بسته‌اند. شاید هم منتظر معجزه‌ای هستند تا مثلا حریفان تیم ملی یکی پس از دیگری از حضور در رقابتهای انتخابی انصراف دهند تا تیم ملی ایران مسافر برزیل شود. با این حساب بعید نیست که مدیران و مربیان تیم ملی خواب قهرمانی المپیک را هم دیده باشند! خواب و خیال و رویا همیشه زیبا و دلنشین است اما حقیقت همیشه با تلخی‌اش مذاق رویاپردازان را تلخ و عیش‌شان را منقص می‌کند. آن چه می‌ماند "امید" است؛ امید به روزی که دست‌اندرکاران تیم امید از خیالات دست بردارند و هر چه زودتر به حال تیم فوتبال امید و بازیکنان جوانش فکری کنند؛ امید ایران به این جوان‌هاست، هرچند با این روندی که هست، احتمالا پس از رقابتهای انتخابی المپیک باید، تیم ملی امید را با نام تیم ملی آرزوهای بر باد رفته بنامیم. تا "امید" فوتبال ایران به "آرزویی" دست نیافتنی تبدیل نشده باید کاری کرد. همیشه وقت برای بحث‌های بی‌محتوا و حاشیه‌پردازی و دعواهای بی‌معنی وجود دارد اما برای انجام کار درست، وقت همیشه تنگ است. حالا که مربی تیم ملی امید پسر همین آب و خاک است، نباید آن روز برسد که کاروان ایران بدون فوتبالیست‌ها راهی ریو شود. مرحله نهایی انتخالی المپیک ریو در قطر نزدیک است، نزدیک‌تر از آن چه فکر کنیم. فوتبال ایران ظرفیت یک ناکامی دیگر را در این عرصه ندارد. در طول 40 سالی که ایران به المپیک‌ها راه پیدا نکرده، دوره‌هایی بوده که بهترین فوتبالیست‌های آن روزگار ایران در تیم امید حضور داشته‌اند اما با آن تیم‌های پر امید هم راهی به المپیک نیافتیم. در طول این چهار دهه بارها تقصیر را گردن مربی خارجی، مربی داخلی، بازیکنان بی کیفیت، بازیکنان مغرور، فدراسیون نالایق، فدراسیون کم‌توان، لیگ فشرده، لیگ ایستا و بی‌استعداد، مربیان باشگاهی ترسو و مخالف جوانگرایی، مربیان جوان و بی‌تجربه، رسانه‌ها، عدم حمایت دولت از تیم امید، اختلاف فدراسیون و کمیته ملی المپیک و تقریبا در همه دوره‌ها عدم تدارکات مناسب انداخته‌ایم. دیگر مقصر دانستن‌ها کافی است. آرمان رسیدن به المپیک، فعلا در دریایی از رویاها شناور است، تا این آرزو باز هم با امید وصلت کند، قایق نجاتی لازم است. توجه مسئولان، تعصب مربیان، تلاش و صداقت همه، حمایت رسانه‌ها و از همه مهم‌تر، کوشش بی‌وقفه و اهمیت دادن به کار از سوی همه دست‌اندرکاران تیم امید، می‌توان همان قایق نجات باشد. انتهای پیام
کد خبرنگار:
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسنا]
[مشاهده در: www.isna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 26]
-
ورزش
پربازدیدترینها