واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
سخن گفتن با مولایکریم در دعای افتتاح دعای افتتاح میتواند در 9 فقره دستهبندی و بررسی شود. فقره اول این دعا که در بخشی از آن میگوییم «اللهم أذِنتَ لی فی دعائِکَ و مسئلتِک؛ خدایا تو در خواندن خودت و در خواستن از خودت به ما اجازه دادی»، به حمد و ستایش و اجازه برای دعا اختصاص دارد. در فراز مذکور نکتهای هست در تفکیک دعا و مسألت. بر این اساس که بخشی از دعا صدا زدن خداوند است و جزئی دیگر از آن خواستن چیزی از خداوند و دعاکننده در اینجا بیان میکند که «خداوندا تو اجازه دادهای که هم تو را صدا بزنم و بخوانم و هم این که از تو چیزی بخواهم.»
فقره دوم که با تعابیر «کم مِن...» آغاز می شود مربوط به برشمردن سابقه خداوند در استجابت دعاهاست و دعاکننده مشکلات و گرفتاری هایی را که توسط خداوند برطرف می شود، ذکر می کند. فقره بعدی نیز به حمد و سپاس خداوند اختصاص دارد، اما دعاکننده سپاس خود را با این نگاه خاص بیان می کند که «خداوندا آنچه برای من بسیار سخت و گران است برای تو بسیار سهل و ساده است». به عبارتی همه آنچه در این فرازها مشاهده می شود آداب دعا و آموزش آداب دعا کردن است. یکی از نقاط اوج دعای افتتاح فقره چهارم آن است که در آن اظهار می شود خداوندا این عفو و صبر تو و این که از خطاها می گذری و اشتباهاتم را به رخم نمی کشی و جلوی مرا نمی گیری و عذاب نمی کنی، مرا به طمع بیشتر خواستن از تو انداخته است و مرا برانگیخته که تو را بخوانم و از تو چیزهایی را بخواهم که اصلاً مستحق آن نیستم. فقره پنجم دعای افتتاح نیز از مهم ترین فرازهای این دعاست. در این بخش که ناظر به یکی دیگر از آداب دعا و خواستن از خداست بیان می شود خدایا من گاهی که دعایم مستجاب نمی شود یا به تأخیر می افتد، جاهلانه به تو اعتراض می کنم؛ در حالی که تو به عاقبت امور و خیر و صلاح من دانایی و شاید تو می خواهی آن دعا و مسألت را در جای دیگری اجابت کنی. در بخش بعدی این دعا که بسیار جالب است و به مقایسه ای میان خدا و بنده اختصاص دارد، بیان می شود «فَلَمْ اَرَ مَوْلاً کَریماً اَصْبَرَ عَلی عَبْدٍ لَئیمٍ مِنْکَ. اِنَّکَ تَدْعُونی فَاُوَلّی عَنْکَ، وَتَتَحَبَّبُ اِلَی فَاَتَبَغَّضُ اِلَیکَ وَتَتَوَدَّدُ اِلَیَّ فَلا اَقْبَلُ مِنْکَ...». در این تعابیر بسیار تأمل برانگیز می گوییم: مولای کریمی را صبورتر از تو بر عبد لئیم ندیدم. تو چه مولای صبوری هستی؛ تو مرا صدا می زنی. تو مولای حکیم و خدای قادر، مرا دعوت می کنی و من پشت می کنم و قبول نمی کنم. تو به من محبت می ورزی و من با بغض محبت تو را نمی پذیرم. تو با من از در دوستی درمی آیی و من دوستی تو را نمی پذیرم. در ادامه هم می گوییم «فَلَمْ یمْنَعْکَ ذلِکَ مِنَ الرَّحْمَةِ لی، وَالاْحْسانِ اِلَیَّ» با وجود این، این نوع تعامل من با تو و این بدرفتاری های من هیچ کدام تو را از احسان به من بازنداشته و باعث نشده است تو از رحمتت نسبت به من صرف نظر کنی. اینها نکته های بسیار زیبا در دعای افتتاح است. در ادامه و در بخش بعدی با تمحید و تسبیح و تمجید خداوند ادامه می یابد و بعد از آن در فراز هشتم به صلوات بر 14 معصوم(ع) متصل می شود. در فقره نهم و پایانی نیز که عبارات بسیار بلند و آموزنده ای دارد با شکایت از نبودن نبی اکرم(ص) و غیبت ولی جانشین او، خواستار این می شویم که خداوند در این وضع دستگیر ما باشد و ما را به دولت کریمه امام عصر(عج) برساند. نکته برجسته این بخش بیان سببیت امام زمان(ع) در فیض خداوند به عالم است و به همین واسطه از خدا می خواهیم پریشانی ما را به وسیله ولی ات برطرف فرما، فقر ما را به وسیله او به غنا بدل کن، به وسیله او سختی های ما را آسان کن و دعای ما را به وسیله او مستجاب فرما. جام جم حجت الاسلام مهدی رستم نژاد
 
دوشنبه 22 تیر 1394 ساعت 05:10
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 93]