تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835045030
درخشان‌ترین کهکشان کشف شد
واضح آرشیو وب فارسی:جام نیوز:
دستاورد محققان ناسا؛
درخشان‌ترین کهکشان کشف شد
اگر از کیهان شناسان بپرسید چند کهکشان در هستی وجود دارد، پاسخ آنها میلیون ها میلیون کهکشان است.
به گزارش سرویس علمی جام نیوز به نقل از جام جم، ستاره‌ها در فضای بیکران هستی همچون توپ‌هایی درخشان، رها و سرگردان نیستند. هر چند ستاره در قالب جهان جزیره‌هایی به نام «کهکشان» که متشکل از میلیاردها ستاره است سامان پیدا کرده‌اند. کهکشان‌ها در شکل‌های مارپیچی، مارپیچی ـ میله‌ای، بیضوی و نامنظم دیده می‌شوند. اگر از کیهان شناسان بپرسید چند کهکشان در هستی وجود دارد، پاسخ آنها میلیون ها میلیون کهکشان است. آن هم در شرایطی که هر یک از این کهکشان ها خود میزبان میلیاردها ستاره هستند؛ ستاره هایی که هریک می توانند به اندازه خورشید یا ده ها بار بزرگ تر یا کوچک تر از آن باشند. ستاره ها از زمان پیدایش در ابرهایی که عمدتا متشکل از هیدروژن است، بسته به جرم و برخی خصوصیات دیگر طی چند ده میلیون تا چند میلیارد سال، فرآیندهای همجوشی هسته ای و تولید عناصر را در هسته خود انجام می دهند. برای مثال در هرلحظه در مرکز خورشید حدود 620 تن هیدروژن طی فرآیند همجوشی هسته ای با یکدیگر ترکیب می شوند و عنصر سنگین تر هلیم و مقادیر فراوانی گرما و انرژی را تولید می کنند که بخش ناچیزی از این نور و گرما را ما در زمین دریافت می کنیم. در مسیر تولید و تبدیل عناصر سنگین تر از هیدروژن در جدول تناوبی عناصر، ستاره ها دستخوش تحولاتی می شوند و ممکن است در مسیر انبساط ناشی از فعالیت های هسته ای و همین طور گرانش ناشی از جرم خود در مراحلی ناپایدار شده، منبسط شوند و بعد در خود فرو ریزند (رُمبش کنند)، دستخوش انفجارهای بسیار مهیبی شوند و دست آخر به کوتوله ای سفید، تپ اختر، سیاهچاله و... تبدیل شوند که توضیح دقیق درباره ویژگی های هر یک از این مراحل از حوصله این مقاله خارج است. ویژگی های کهکشان کشف شده 29قبل از این دورترین کهکشانی که منجمان توانسته بودند ردی از آن در فاصله 13.1 میلیارد سال نوری از زمین بیابند. حالا خبر جدیدتر این است که بتازگی محققان ناسا با استفاده از نقشه بردار فروسرخ میدان دید باز (WISE) توانسته اند درخشان ترین کهکشان شناخته شده تا به امروز را در فاصله 12.5 میلیارد سال نوری کشف کنند. درخشندگی کهکشان بسیار درخشان WISE J224607 که در محدوده امواج فروسرخ تابش می کند، بیش از 300 هزار میلیارد برابر خورشید است و یک ابر سیاهچاله فوق العاده پرجرم را در مرکز خودجای داده است. این که چطور ممکن است چنین کهکشان هایی با چنین ابر سیاهچاله هایی در هستی وجود داشته باشد، از آن دست سوال هایی است که فعلا ستاره شناسان در پاسخ به آن چاره ای جز خاراندن سر خود ندارند و البته امیدوارند در آینده نه چندان دور بتوانند توضیح خوبی درباره اش ارائه کنند. البته فعلا فرضیه هایی ارائه می کنند، اما هنوز راه طولانی پیش رو دارند. دو فرضیه درباره شکل گیری کهکشان ها و سیاهچاله های بسیار پرجرم یکی از این ایده ها به رُمبش و در خود فروریختن ستاره های اولیه ای که در هستی پدید آمدند، مربوط می شود. آن ستاره ها فقط از هیدروژن، هلیم و مختصری از بقایای به جامانده از مهبانگ تشکیل شده بودند و در بدو امر عناصر سنگین تری در ساختارشان وجود نداشت. از آنجا که راهی برای خنک شدن ستاره در اثر گرمای ناشی از رمبش گرانشی وجود نداشت، آنها می توانستند خیلی بزرگ شوند؛ حتی بزرگ تر از ستاره های غنی از عناصر فلزی که امروزه در هستی وجود دارد. بنابراین وقتی این ستاره های اولیه خیلی زود مراحل تحول و تکامل خود را سپری کردند، سیاهچاله های ابر پر جرمی را از خود به جا گذاشتند که صدها برابر خورشید جرم داشتند و البته بسیار پر جرم تر از سیاهچاله های امروزی بود. سپس همین سیاهچاله های بسیار بسیار پر جرم باجذب موادی که در نزدیکی شان بودند بر جرم خود باز هم افزودند. اخترشناسان می گویند برای این که چنین سیاهچاله های اَبَر پُر جرمی در هستی به وجود بیاید، به سپری شدن زمان بسیار طولانی نیاز است. در حقیقت کل این فرآیند در زمان بسیاربسیار طولانی در حد صدها میلیون سال رخ داده است. در نظریه دیگر این طور فرض شده است که شاید گازهای اولیه، کهکشان های بزرگی همچون WISE J224607 را بارور کرده باشد. در این مدل به جای تشکیل ستارگان، رشد و رمبش آنها، ابرهای گازی در کیهان اولیه مستقیما در یک سیاهچاله ها فرو ریخته اند. این سیاهچاله ها نه فقط باید دست کم 10 برابر، پرجرم تر از سیاهچاله های بارور شده با ستاره ها باشند، بلکه باید زمان بیشتری برای رشد و گسترش در اختیار داشته باشند. پژوهشگرانی که کهکشان بسیار درخشان WISE J224607 را کشف کرده اند، در حال بررسی دیگر ویژگی هایی هستند که می تواند در خصوص چگونگی به وجود آمدن سیاهچاله هایی با چنین ابعاد بزرگ و با سرعت حیرت انگیز توضیح بهتری ارائه کند. این کاری است که اخترشناسان تا رسیدن به درک روشنی از تاریخچه پیدایش کیهان انجام خواهند داد. سیاهچاله ها چگونه اجرامی هستند؟ سیاهچاله ها اجرامی بسیار بسیار پر جرم هستند. برای این که به درک بهتری از جرم سیاهچاله ها برسید می توانیم ابتدا زمین خودمان را در نظر بگیریم. مثلا برای فرار از گرانش زمین با جرم 1024×9736 / 5 کیلوگرم، اگر موشکی داشته باشیم کــه بتواند به سرعت 11.2 کیلومتر بر ثانیه حرکت کند؛ می تواند ما را از جاذبه زمین رها و به فضا ببرد. همین طور برای برخاستن از سطح ماه به موشکی نیاز است که بتواند به سرعت 4.2 کیلومتر بر ثانیه و برای فرار از گرانش خورشید به موشکی نیاز است که به سرعت بیشتر از 617 کیلومتر بر ثانیه حرکت کند . به این ترتیب هر چه جرم سیاره یا ستاره ای بیشتر باشد، برای فرار از جاذبه آن به سرعت بالاتری نیاز است. حالا تصور کنید جرم یک سیاهچاله آنقدر زیاد است که حتی اگر موشکی داشته باشیم که بتواند با سرعت نور (300 هزار کیلومتر بر ثانیه) حرکت کند، باز هم قادر به فرار از جاذبه آن نخواهد بود. بنابراین سیاهچاله ها شبیه به آن تصوری که معمولا ما از مفهوم سیاهچاله داریم در فضا نیستند. آنها فقط اجرام بسیار پرجرمی هستند که با ویژگی های نسبیتی خود، فیزیک متفاوتی با زمین ما دارند. به عبارت دیگر از آنجا که دانش اخترشناسان از جهان پیرامون از طریق نورهای تابیده شده از ستاره ها به ما رسیده است، چون هرگز نوری از سیاهچاله ها نمی تواند به ما برسد، پس تا ابد برای ما ناشناخته باقی خواهد ماند. در مرکز بیشتر کهکشان ها، بویژه کهکشان های مارپیچی، ستاره های بسیار پرجرم و اَبَر سیاهچاله های پرجرمی وجود دارد که گرانش آنها عامل قوام یافتن کهکشان هاست و همین گرانش بسیار شدید از جانب مرکز کهکشان هاست که موجب می شود ستاره ها به آرامی به دور مرکز کهکشان خود بچرخند. برای مثال خورشید ما حدود هر 230 میلیون سال یک بار یک دور به دور مرکز کهکشان راه شیری می چرخد. تخمین زده می شود که حدود 200 میلیارد ستاره در کهکشان راه شیری وجود داشته باشد و خورشید فقط یکی از آنهاست. 2005
۲۱/۰۳/۱۳۹۴ - ۱۱:۳۰
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام نیوز]
[مشاهده در: www.jamnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 87]
-
گوناگون
پربازدیدترینها