تبلیغات
تبلیغات متنی
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
محبوبترینها
راهنمای انتخاب شرکت‌های معتبر باربری برای حمل مایعات در ایران
چگونه اینورتر های صنعتی را عیب یابی و تعمیر کنیم؟
جاهای دیدنی قشم در شب که نباید از دست بدهید
سیگنال سهام چیست؟ مزایا و معایب استفاده از سیگنال خرید و فروش سهم
کاغذ دیواری از کجا بخرم؟ راهنمای جامع خرید کاغذ دیواری با کیفیت و قیمت مناسب
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1867343892
پاكستان، جاده صلح افغانستان
واضح آرشیو وب فارسی:سایت ریسک: t="پاكستان، جاده صلح افغانستان" src="http://www.news.niksalehi.com/khabar/100894651478.jpg" width="150" height="100" border="0" /> جام جم آنلاين: تاكنون نتايج استراتژي آمريكا در افغانستان چيزي جز شكست نبوده است. پايان نيافتن جنگ داخلي، ناتواني دولت در مقابله با طالبان و تجزيه شدن كشور تنها گوشه كوچكي از اين شكست‌هاست. اين فرصت وجود دارد كه طالبان مذاكرات صلح را بپذيرد. اين مذاكرات شامل جدول زماني معين خروج نيروهاي آمريكايي از افغانستان، تشكيل يك دولت بي‌طرف مركزي متشكل از مسلمانان مورد احترام، كنترل بخش‌هاي جنوبي پشتون نشين از طرف طالبان و كمك‌هاي مالي غرب است. در مقابل طالبان نيز بايد از القاعده دوري كرده و بر برداشت مواد مخدر در مناطق خود كنترل داشته باشد. با توجه به اين‌كه بسياري از نيروهاي عادي طالبان خواستار خروج نيروهاي نظامي خارجي و يك دولت مسلمان هستند، به نظر مي‌رسد رد اين شرايط از طرف رهبران طالبان باعث از بين رفتن حمايت‌شان در ميدان جنگ شود. با اين وجود حل و فصل اين موضوع تا حدود زيادي به پاكستان بستگي دارد. رهبران ارشد طالبان افغانستان در بلوچستان پاكستان و تحت حمايت شبكه اطلاعات نظامي ارتش اين كشور قرار دارند و اسلام‌آباد از حمله هواپيماهاي بدون سرنشين آمريكايي به اين مناطق جلوگيري ميكند (حال آن‌كه بسياري از پايگاه‌هاي مبارزه با اين نيروها در مناطق قبايلي شمال قرار دارد). نيروهاي طالبان از مناطق پاكستان براي استراحت و تجديد قوا استفاده مي‌كنند و تحت حمايت قوميت پشتون اين كشور هستند. علاوه بر اين پاكستان با حزب اسلامي گلبدين حكمتيار و شبكه حقاني، دو گروه شبه‌نظامي پشتون‌تبار افغان ارتباط نزديكي دارند. با توجه به اين شرايط است كه مي‌توان گفت پاكستان تاثير فراواني بر طالبان افغانستان دارد البته بايد خاطرنشان كرد كه اين تاثيرگذاري محدود است و هر پيمان صلحي كه با كمك پاكستان انجام مي‌گيرد بايد مورد قبول طالبان نيز باشد. اگرچه حضور پاكستان در روند صلح حياتي است اما سرنوشت خود اين كشور نيز بسيار مهم است؛ اين كشور با جمعيتي 6 برابر افغانستان، در كنار سلاحهاي هستهاي و 500 هزار نيروي نظامي آموزشديده. بي‌ترديد فروپاشي اين كشور باعث افزايش تهديدهاي تروريستي بين‌المللي مي‌شود. اين ديدگاه عمومي در غرب وجود دارد كه در صورت ضعف دولت پاكستان و افزايش حمايت از نيروهاي شبه نظامي، فروپاشي اين كشور يك گزينه حتمي خواهد بود. به جز خطر سلاحهاي هستهاي و قدرت دسترسي گروه‌هاي تروريستي به آنها، تجزيه نيروهاي نظامي ارتش نيز مي‌تواند تهديدي جدي براي هند و غرب بوجود آورد. متاسفانه استراتژي كنوني آمريكا بر خلاف جهتي حركت ميكند كه سعي در استفاده از پاكستان به عنوان يك ميانجي دارد، بلكه به سمت مبارزه شديد عليه طالبان و فشار بر دولت پاكستان پيش مي‌رود. بدتر آن است كه هيچ گزينه ديگري در صورت شكست اين استراتژي وجود ندارد. اگر ثابت شود كه تقويت نيروهاي نظامي افغان طي دو سال آينده غيرممكن خواهد بود، گزينه‌هاي بعدي عبارتند از: نبرد نامحدود نيروهاي آمريكايي در افغانستان و پذيرش واگذاري جنوب و شرق كشور به شبه‌نظاميان و تجزيه كشور از طريق جنگي خونين به جاي توافق و صلح. تمامي اين گزينه‌ها براي پاكستان بد خواهد بود بخصوص اگر حمايت هند از نيروهاي ضدطالبان در افغانستان بيشتر شود در آن صورت بين هند و پاكستان جنگي بر سر افغانستان شكل خواهد گرفت. استراتژي شوروي سابق لازم است كه در اينجا نگاه دقيقي به استراتژي شوروي سابق در افغانستان داشته باشيم زيرا راهكار كنوني آمريكا مغاير با آن راهكار است و تفاوت‌هاي اساسي دارد. قرار است طبق استراتژي آمريكا، ارتش افغانستان به مرحله‌اي برسد كه بتواند كنترل بسياري از مراكز عليه شبه‌نظاميان را به دست گيرد حتي اگر آمريكا و ناتو مجبور شوند براي شكست شبه‌نظاميان از رشوه يا نبرد شديد استفاده كنند. در حقيقت همكاري دولت افغانستان با شوروي باعث تداوم بيشتر سلطه شوروي بر اين كشور شد و شوروي زماني فرو پاشيد كه كمك‌هاي مالي به پايان رسيد. با فرض اين‌كه نيروهاي آمريكايي با خروج از افغانستان قصد ندارند همچون شوروي سابق نقش جهاني خود را ناديده بگيرند، باز هم به سختي مي‌توان تصور كرد كه ارتش افغانستان با كمك و پول آمريكا بتواند در مقابل نيروهاي طالبان مقاومت كند. با اين وجود مشكلات مفهومي و عملي فراواني در اين راهكار وجود دارد. مشكل مفهومي اين راهكار اين است كه جنگ چريكي بصورت نامحدود در افغانستان ادامه خواهد يافت، ولو اين‌كه ممكن است ميزان خشونت تا حدودي كاهش يابد. هيچ انگيزه‌اي براي رهبران طالبان و طرفداران متعصب آنها براي صلح وجود ندارد؛ از طرف ديگر دولت كابل كه تحت كنترل شديد نيروهاي نظامي قرار دارد، بعيد است به دنبال چنين صلحي باشد. علاوه بر اين با ادامه شبه‌نظامي‌گري، نيروهاي طالبان انگيزه كافي براي همكاري با القاعده و ديگر گروه‌هاي تروريستي در پاكستان را دارند. نكته قابل توجه ديگر اين است كه دولت و ارتش كنوني افغانستان در مقايسه با دولت تحت حمايت شوروي ضعف‌هاي اساسي دارد. در آن زمان مقامات شوروي از افغان‌هاي قديمي سلطنتي در هسته مركزي دولت و ارتش استفاده مي‌كردند كه توانستند در برابر شورش‌هاي مختلف قبايل مقاومت كنند. علاوه بر اين ساختار بيشتر ارتش را پشتون‌ها تشكيل مي‌دادند و شوروي براي كنترل اين نيروها از فردي به نام نجيب‌الله خان استفاده مي‌كرد كه شخصيتي شناخته شده بين قبايل پشتون بود. نكته: بهترين زمان براي مذاكره با ملاعمر و رهبران طالبان، زمان حال است. اما در چنين توافق‌هايي‌حضور ميانجي، لازم و ضروري است كه با توجه به شرايط موجود پاكستان تنها گزينه خواهد بود با حمله آمريكا به افغانستان سال 2001 و از بين رفتن حكومت طالبان، نه دولتي باقي ماند و نه نيروي نظامي اما شبه نظاميان قدرتمند غير پشتون ائتلاف شمال وجود داشتند. اگرچه تلاش‌ها براي توسعه ارتش و آوردن افراد پشتون بيشتر به آن تا حدودي موفقيت‌آميز بود اما تنها بخش كوچكي از سربازان از مناطق جنوبي آمدند كه پايگاه اصلي طالبان به حساب مي‌آيد. حال اين سوال پيش مي‌آيد كه آيا ارتش افغانستان پس از خروج نيروهاي نظامي آمريكا توانايي كنترل شهرها را خواهد داشت؟ يكي ديگر از تفاوت‌هاي استراتژي آمريكا با شوروي، ناديده گرفتن خصوصيات مردم افغانستان است. واشنگتن تاكيد دارد كه در روند صلح و آشتي اين موارد رعايت شود: فرماندهان ارشد طالبان اين گروه را ترك كرده، دولت كرزاي و قانون اساسي افغانستان را به رسميت بشناسند، از خشونت دوري كرده و سلاحهاي خود را بر زمين بگذارند. به نظر مي‌رسد با توجه به شرايط موجود بيشتر اين شروط عملي نشود. طالبان اين موارد را تحقيركننده دانسته و آن را به منزله مرگ مي‌داند. در اين ميان حملات هوايي آمريكا و ناتو بسياري از فرماندهاني را كشته كه احتمال داشت صحنه جنگ را ترك كنند. شوروي رويكرد متفاوتي در قبال اين افراد اتخاذ كرد. آنها به جاي پرداخت پول به فرماندهان مجاهدين براي تغيير رويه‌شان، پول در اختيارشان قرار دارند تا وانمود كنند در حال جنگ هستند و از سوي ديگر به رغم باز نگه داشتن باب مذاكره، مبارزه را در مناطق مشخصي محدود كردند، اما با روش كنوني آمريكا، فرماندهان رده بالا و متوسط طالبان كشته شده و اين فرصت در اختيار نيروهاي جوان‌تر قرار مي‌گيرد كه جاي خالي آنها را پر كنند. اگر آمريكا اين استراتژي را ادامه دهد، عواقبش براي پاكستان ناخوشايند خواهد بود. بعضي معتقدند براي حفاظت پاكستان در برابر اقدامات شبه نظاميان بايد ابتدا طالبان افغانستان را شكست داد اما حقيقت اين است كه قضيه كاملا برعكس خواهد بود. حضور نظاميان در افغانستان دليلي شده كه شبه‌نظاميان در پاكستان عليه دولت و مردم اين كشور دست به اقدامات خشونت‌آميز بزنند. با اين وصف اغلب مردم پاكستان نيروهاي غربي را اشغالگر مي‌دانند. همكاري مردم پاكستان با نيروهاي آمريكايي، تحقير و خيانت به آنها تلقي مي‌شود. همان قدر كه مقامات غربي از عدم همكاري پاكستاني‌ها در جنگ افغانستان گله مي‌كنند، مردم اين كشور اين ميزان همكاري را زياد مي‌دانند. ضرورت ميانجي تحليلگران معتقدند بهترين زمان براي مذاكره با ملاعمر و رهبران طالبان، زمان حال است. البته نبايد انتظار داشت كه اين امر به صلح بينجامد اما تجربه نشان مي‌دهد چنين توافق‌هايي حداقل براي چند سال دوام دارد. در چنين مذاكراتي حضور ميانجي، لازم و ضروري است كه با توجه به شرايط موجود پاكستان تنها گزينه خواهد بود. نيروهاي آمريكايي و ناتو بايد در حال حاضر از مواضع كنوني خود دفاع كرده و به ارتش افغانستان زمان بدهند تا توسعه يابد اما در طرف مقابل نيز حملات هواپيماهاي بدون سرنشين به مناطق پاكستان بايد كاهش يابد. همچنين ديگر نبايد محدوده اين حملات را به بهانه كشتن ملاعمر و ديگر اعضاي طالبان، به نقاط ديگر كشور توسعه داد زيرا يكي از اصول ابتدايي مذاكره اين است كه نبايد سعي در كشتن طرف مذاكره داشته باشند. بايد خاطرنشان ساخت كه به منظور رسيدن به صلح بايد 3 بازيگر اصلي اين روند را متقاعد كرد: يكي حامد كرزاي است كه بايد قبول كند به عنوان يك رهبر افغان بي‌طرف در كشور حكومت كند، ديگري فرماندهان ارتش افغانستان هستند كه بايد خروج كامل نيروهاي نظامي از مناطق پشتون‌نشين را بپذيرند و ديگري نيروهاي نظامي آمريكا هستند كه بايد به حداقل پيروزي رضايت دهند. به جز تمام اين موارد يك حقيقت ديگر وجود دارد، نيروهاي نظامي آمريكا قدرت سياسي فوق‌العاده‌اي در واشنگتن دارند كه مي‌تواند در صورت مخالفت، راهكارهاي دموكرات‌ها و جمهوري‌خواهان در مورد افغانستان را محدود كنند. در كنار تمام اين موارد باز هم نقش پاكستان، آينده اين كشور و نقش آمريكا در اين آينده مطرح است. از آنجايي كه گزينه‌هاي آمريكا براي متقاعد كردن پاكستان بسيار محدود است، مقامات كاخ سفيد بايد در اين شرايط دشوار به فكر كمك به پاكستان باشند تا بتوانند راه مناسبي براي حل معضل جنگ در افغانستان بيابند. مجله نيشن / مترجم: عليرضا ثمودي سایت ما را در گوگل محبوب کنید با کلیک روی دکمه ای که در سمت چپ این منو با عنوان +1 قرار داده شده شما به این سایت مهر تأیید میزنید و به دوستانتان در صفحه جستجوی گوگل دیدن این سایت را پیشنهاد میکنید که این امر خود باعث افزایش رتبه سایت در گوگل میشود
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سایت ریسک]
[مشاهده در: www.ri3k.eu]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 376]
-
گوناگون
پربازدیدترینها