محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1846004127
مسئوليت به عهدهى چه كسى است
واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:
مسئوليت به عهدهى چه كسى است بيشتر افراد ازدواج مىكنند، تشكيل خانواده مىدهند، قادرند به طور متقابل به يكديگر عشق بورزند و در افكار يكديگر سهيم باشند. ازدواج موفق به زوجهايى نياز دارد كه حامى يكديگر بوده و در عين حال احترام متقابل را نيز حفظ كنند و سعى كنند در كارها با يكديگر مشاركت داشته باشند. همسران بايد در تلاش باشند كه يكديگر را كامل كنند، نه اين كه روى اختلاف سليقهها تكيه كنند و به مخالفت با هم بپردازند. در واقع صميميت و اعتقاد متقابل در ازدواج، در صورتى حاصل مىشود كه زوجها با هم تفاهم داشته باشند و در صدد غلبه بر يكديگر نباشند، به عبارت ديگر مىتوان گفت ازدواجى موفق است كه در آن، زوجها بتوانند آزادىهاى خود را حفظ كنند و هرگز اجبارى از طرف مقابل بر آنها تحميل نگردد. حفظ قدرت و اختيار والدين، در زندگى خانوادگى امرى ضرورى است هنگامى كه والدين، به نقش پدرى و مادرى خود واقف مىشوند، سؤالاتى در ذهن آنها نقش مىبندد همچون: آيا فرزندان به همان اندازهى والدين از آزادى برخوردارند؟ تا چه حد مىتوان خواستههاى والدين و فرزندان را با هم برابر در نظر گرفت؟ بسيارى از افراد، حقوق كودكان و بزرگسالان را برابر در نظر نمىگيرند اما بسيارى از متخصصين، برخلاف نظر اين افراد، بر اين عقيدهاند كه كودكان و والدينشان از حقوق يكسانى برخوردارند زيرا اگر با فرزندان به گونهاى تحقيرآميز رفتار شود، آنها اعتماد به نفس خود را از دست مىدهند و حتى به دليل اين كه والدين دائما آنان را تحت كنترل قرار دادهاند از آنها بيزار مىشوند. به همين جهت اختلاف ميان والدين و كودكان، بايد تنها از طريق ارتباط مستقيم و گفتگوى دوستانه حل گردد، به آنها بايد حق انتخاب و تصميم گيرى داده شود و در امور زندگى، اجبارى بر روى آنان تحميل نگردد، و گرنه والدين هيچ گاه نمىتوانند فرزندانى مسئوليتپذير را در آينده تقديم اجتماع نمايند.محدودهى آزادىهاى خانوادگى اگر چه موضوع آزادىهاى خانوادگى، براى بسيارى از والدين ممكن است. امرى خوشايند در نظر گرفته شود، اما به هر جهت، محدوديتهاى عملى و نظرى نيز، اين موضوع را در بر مىگيرد. در صورت زياد بودن اين محدوديتها، فرزندانى تربيت خواهند شد كه فاقد هر گونه حس امنيت و تصميم گيرى هستند و در نهايت دچار سردرگمى و شكست مىشوند در اين ميان، والدين خود را مقصر مىدانند و در تلاشند تا حلقههاى اين محدوديت را در هم شكسته و با فرزندان خود عادلانه رفتار كنند. دو روان شناس به نامهاى ملوين سيلورمن (1) و سوزان ولان (2) در كتاب خود به نام «چگونه بدون احساس گناه، فرزندان خود را تربيت كنيم» مىنويسند: اگر چه ما به موضوع آزادىهاى يكسان در خانواده معتقديم ولى عملا ديده مىشود كه فرزندان در زندگى، پذيراى سلسله مراتب و مسئوليتهايى مىباشند و اين تفكر نشانگر نقش مستحكم والدين و اختيارات واقعى آنها در زندگى خانوادگى است. بيشتر كودكان، در مقابل تحكم والدين، پا فشارى مىكنند اما اگر والدين عادلانه رفتار كنند، فرزندان نيز احترام آنها را حفظ خواهند كرد. والدين و فرزندان در ساختار اختيارات خانواده، نقش يكسانى ندارند و هرگز هم نبايد چنين تصورى داشت. فرزندان در خانواده، داراى حقوق يكسانى هستند و همچنين آنها خواستار دستيابى به عشق، علاقه و احترام والدينند و دوست دارند كه نيازهاى اساسى آنها برآورده شود، اما بايد به خاطر داشت كه اين نيازها، هرگز نشانگر برابرى والدين و فرزندان در تصميم گيرىها و اهداف مهم زندگى نمىباشد. چرا والدين بايد مسئوليت را به عهده بگيرند در ابراز عشق و مهربانى متقابل، والدين و فرزندان از نقش و حقوق يكسانى برخوردارند، اما كودكان به آموزش، راهنمايى و نظم و انضباط نيز نيازمندند، يا به زبان ديگر مىتوان گفت كه آنها بايد به درستى تربيت شوند. فرزندان بايد آگاه باشند كه والدين، مسئوليت اين امر خطير را به عهده دارند. اين موضوع بدان معنى نيست كه والدين بايد مستبدانه عمل كنند و دائما روى فرزندان كنترل داشته باشند بلكه پدر و مادر مسئول، همزمان با حل مشكلات حاد زندگى، بايد بتوانند نيازهاى خانواده را برآورده سازد و پيرامون مسائل مهم زندگى تصميمات درستى اتخاذ كنند. با اين عمل، والدين، حس امنيت و آرامش را براى فرزندان به ارمغان مىآورند و كودكان مىتوانند در امور مهم زندگى به آنها تكيه كنند. براى حفظ سلامت روحى و روانى فرزندان و امنيت اجتماعى آنها، والدين بايد مسئوليتهاى مهم زندگى را به عهده بگيرند. وقتى كه اين موضوع از جانب پدر و مادر و فرزندان پذيرفته شود، اعتماد و همكارى در زندگى شكل مىگيرد. از طرفى اگر به هر دليلى، والدين از انجام اين نقش مهم سرباز زنند، تضاد و كشمكش، عدم امنيت و مشكلات روحى، زندگى فرزندان و والدينشان را در بر مىگيرد. از كودكان بايد به اندازهى خودشان توقع داشت كودكان ذاتا موجوداتى خودخواه، پر توقع و تابع اميال آنى هستند، و در كنار آن از رشد عاطفى كمى نيز برخوردارند. اين خصوصيات بيانگر «بد» بودن كودك نيست بلكه جزئى از وجود واقعى او را تشكيل مىدهد.اما اگر فرد بزرگسالى، چنين رفتارهايى را از خود بروز دهد، ما مىتوانيم به او لقب كودك را نسبت دهيم و به طور عاميانه بگوييم «بچه شده است». بروز چنين رفتارهايى در سنين پايين امرى منطقى به نظر مىرسد و از كودكان انتظار چنين رفتارهايى را داريم. فرزندان نياز به آموزش دارند و والدين بايد به آنها بياموزند كه افرادى مسئوليتپذير بوده و رفتارهاى مناسب داشته باشند زيرا همان طور كه همگى مىدانيم، كودكان با خصوصيات اجتماعى معقول و پسنديده، به دنيا نمىآيند و اين امور كاملا اكتسابى است. در امر بزرگ كردن فرزندان و يا به زبان ديگر، اجتماعى پرورش دادن آنها، والدين بايد مهارتها و دانش زيادى را به آنان بياموزند. اين آموزشها شامل مسئوليتپذيرى، احترام به قوانين اجتماع، برنامهريزى و تفكر در امور زندگى، احترام و توجه به ديگران و تلاش براى دستيابى به اهداف بزرگ است. فراگيرى اين رفتارهاى درست، نياز به آموزش كودكان در طول سالهاى زندگى آنان دارد و والدين در اين ميان بايد با توجه و مهربانى، مقررات و محدوديتها را براى فرزندان بازگو كنند و عشق و نظم و انضباط را به آنان بياموزند. والدين در امر تربيت فرزندان نقش معلم، راهنما و حتى رئيس را به عهده دارند و هرگز نمىتوان اين دو گروه را دوست يكديگر خطاب كرد و چنين ابراز داشت كه والدين دوست فرزندان هستند زيرا در دوران كودكى، بچهها، بيشتر از اين كه به دوست نيازمند باشند به پدر و مادرى عاقل و منطقى نياز دارند. مقررات، محدوديتها، حمايت از فرزندان كودكان نيازمند قوانين و محدوديتهايى هستند و اين امور بايد به آنها آموزش داده شود. البته بايد به خاطر داشت كه فرزندان به سادگى چنين مقررات و محدوديتهايى را نمىپذيرند، بنابراين والدين بايد هميشه خود را براى بحث و مجادله با فرزندان آماده كنند. همهى پدران و مادران بايد آمادگى شنيدن اين مطلب را از جانب فرزندان خود داشته باشند كه: «مقررات شما عادلانه نيست و بسيار دست و پا گير است». با وجود چنين گله و شكايتى از سوى كودكان، پدر و مادر بايد كاملا اين قوانين را به اجرا در آورند زيرا براى سلامت روحى و روانى فرزندان و خودشان، اين امر ضرورى به نظر مىرسد. اگر والدين هيچ گونه محدوديتى را براى كودكان در نظر نگيرند و در اين باره سهل انگارى كنند، در نهايت با فرزندانى غير مسئول روبرو مىشوند كه به طور مثال تا دير وقت بيدار مىمانند، به جاى غذا از تنقلات استفاده مىكنند و بعد از تماشاى تلويزيون به سراغ تكاليف درسى خود مىروند. به همين جهت وظيفهى والدين اين است كه اين موارد را به درستى در منزل به اجرا در آورند، راهنماى خوبى براى فرزندان باشند، روى كارهاى آنها نظارت داشته باشند و اطمينان داشته باشند كه براى اثبات زندگى و تربيت صحيح فرزند، توجه به اين مقررات لازم است. وظيفهى ما به عنوان پدر و مادر، تأمين نيازهاى اوليهى كودكان، حمايت و آموزش صحيح آنان است. همهى كودكان به والدين خود وابسته هستند؛ گر چه ممكن است اين نياز عاطفى و روانى خود را به زبان نياورند. در دوران كودكى، فرزندان بايد از حمايت و سرپرستى والدين برخوردار گردند، آنها نياز دارند كه پدر و مادر، غذا، پوشاك و مسكن آنان را تهيه كنند و اگر والدين در بر طرف كردن اين نيازهاى ابتدايى غفلت كنند، كودكان به سوى انجام جرايم و مصرف مواد مخدر كشيده مىشوند و متأسفانه در منجلاب فساد و گمراهى غرق مىگردند. حمايت و نگهدارى از فرزندان، از وظايف اوليهى والدين است. اگر چه در جامعهى كنونى، بسيارى از مراكز سرپرستى، اين نقش را به عهده گرفتهاند، اما هرگز چنين مراكزى، نمىتوانند نقش دلسوزانهاى را كه والدين در قبال فرزندان ايفا مىكنند، داشته باشند. ما به عنوان والدين، بايد به فرزندان مهارتها و وظايف زندگى واقعى را بياموزيم. مدارس، در مورد آموزش اين مهارتها مىتوانند به والدين يارى برسانند اما هرگز قادر نيستند كه همچون والدين، در پيشرفت رفتارهاى عاطفى و اخلاقى فرزندان مؤثر واقع شوند. در جامعهى كنونى، هنوز هم، اين والدين هستند كه نقش اوليه را در آموزش فرزندان به عهده دارند و هميشه و همه جا مىتوانند به عنوان معلمانى دلسوز، براى كودكانشان، مثمرثمر باشند. بايد به خاطر داشت كه نقش آموزش والدين، هرگز بيانگر اين مطلب نيست كه فرزندان فاقد آزادى و حق انتخاب هستند، بلكه پدر يا مادر بايد با توجه به سن و بلوغ فكرى فرزند، آزادىهايى را در اختيار او قرار دهد و به گونهاى عمل كند كه با علايق دلبندش، همخوانى داشته باشد. كنترل اعمال فرزندان و يا كناره گيرى از اين عمل، هيچ يك به معنى انجام صحيح نقش پدر و مادرى افرادى نمىباشد. اگر والدين به اين دو عمل بپردازند يعنى كنترل بيش از حد روى فرزندان داشته و يا از انجام اين عمل سرباز زنند، در واقع با اين كار، ارتباط خود را با فرزندشان سرد و بىروح كردهاند. والدين خشن و مستبد در دنياى كنوى، پدران و مادرانى وجود دارند كه بيش از حد لازم، روى فرزندان كنترل خود را اعمال مىدارند. اين گونه والدين، تحت عنوان افراد خشن دسته بندى مىگردند. بعضى از افراد سعى دارند كه با تهديد و ارعاب، فرزند را مجبور به انجام اعمالى نمايند كه بر طبق خواستهى آنان است. اين روش، بسيار مخرب است و هرگز نبايد به كار برده شود. تهديد و ارعاب، امرى است كه امنيت و اعتماد به نفس كودك را به مخاطره مىاندازد و ممكن است سبب تسليم شدن فرزند و يا رفتارهاى پرخاشگرانه از سوى او گردد. والدين مستبد، همواره خواستار حرف شنوى فرزندان از دستورات آنها هستند و هيچ گاه بر طبق علاقهى كودك خود عمل نمىكنند و در حقيقت وظيفهى خود را به عنوان پدر يا مادر به درستى انجام نمىدهند. چنين والدينى، معمولا براى غلبه بر ضعفها و حقارتهاى خود، به امر و نهى فرزند مىپردازند و رفتارى پر از خشونت را در قبال او به اجرا در مىآورند. اما والدين داراى اعتماد به نفس، هميشه رفع نيازها و رفاه فرزند خود را در ذهن مىپرورانند و به گونهاى با فرزند خود رفتار مىكنند كه برايش سودمند و مفيد باشد. شيوهى مقصر دانستن كودك بعضى از والدين براى تربيت فرزندان از شيوههاى خاصى استفاده مىكنند. به طور مثال اگر فرزند خطايى را مرتكب شود مستقيما او را مقصر خطاب مىكنند و به او مىگويند:«رفتار تو سبب اذيت و آزار من گرديده است». گفتن اين گونه مطالب ممكن است سبب تغييراتى در رفتارهاى فرزند گردد اما شرمندگى را نيز براى او به همراه دارد. اگر والدين، كودك را به دليل انجام عمل ناشايستى، «بد» خطاب كنند، اين عمل سبب بروز مشكلات روحى و عاطفى در او مىگردد و ضربهاى كه به خاطر اين گفتهى والدين به او وارد مىشود از خود رفتار ناپسندش، مخربتر خواهد بود. والدينى كه از شيوهى مقصر دانستن كودك استفاده مىكنند، ممكن است ناخودآگاه دست به انجام اين عمل زنند، حتى اين افراد ممكن است خود در كودكى با چنين شيوهاى مواجه بودهاند و اين عمل، امرى عادى بر آنها تلقى گردد. هميشه بايد به خاطر داشت كه اگر كودكان مورد انتقاد قرار گيرند و به خاطر انجام اعمال نادرست مقصر شناخته شوند احساس شرمندگى خواهند كرد و اين عمل سبب كاهش اعتماد به نفس آنها شده و ارتباط عاطفى آنان و والدين را خدشهدار خواهد ساخت. به همين جهت پدران و مادران بايد بدون اين كه فرزندان را مقصر بدانند و يا مورد انتقاد قرار دهند، خواستههاى خود را به طور مستقيم براى فرزندان مطرح سازند و با توجه به رفتار آنها، كودكان را تشويق يا تنبيه نمايند. استفاده از اختيارات و مسئوليتها اختيارات و قدرت والدين بايد از سوى فرزندان محترم شمرده شود، همچنين خود والدين نيز بايد براى اين مسئوليتها، ارزش قائل شوند. مشكلى كه من بارها با آن روبرو شدهام اين است كه بسيارى از افراد در زندگى دچار احساس تقصير، گناه و شرمندگى شدهاند و مطمئن نيستند كه آيا توانستهاند اختيارات و قدرت پدر و مادرى خود را به درستى به نمايش گذارند يا خير؟ در اين جا بايد به چنين افرادى خاطر نشان كنم كه داشتن قدرت و اختيار در قبال فرزندان هرگز به معنى رفتارهاى مستبدانه و سوء استفاده از آنان نيست بلكه والدين مسئول و داراى اعتماد به نفس، هميشه راهنماى كودكان خود بوده و به آنان عشق مىورزند. بايد به خاطر داشت كه زمانى والدين مىتوانند الگو و اسوهى مناسبى براى فرزندان باشند كه ارتباطشان با خود، بر مبناى عشق و علاقهى دو طرفه باشد. فرزندانى كه شاهد طلاق يا جدايى والدين هستند از لحاظ روحى و روانى به مخاطره مىافتند و نيازهاى عاطفى آنها برآورده نمىشود. والدين وظيفه دارند كه علاوه بر ايجاد امنيت براى فرزندان، راهنماى آنان بوده و از لحاظ ساختارى، الگوى مناسبى براى آنها باشند. اين امر نيازمند تفكر و برنامهريزى منسجمى است كه خانوادهها بايد با توجه به اهداف، قوانين و انتظاراتشان به آن عمل كنند. اگر پدران و مادران، مقررات و قوانين واضح و روشنى را در زندگى پياده كنند و به درستى آن را به اجرا در آورند، در اين صورت فرزندان نيز براى آن اهداف و خط مشىها، والدين و خودشان، احترام قائل خواهند شد. پی نوشت ها :(1). Melvin Silverman(2). Susan Wheelan/خ
#اجتماعی#
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: راسخون]
[مشاهده در: www.rasekhoon.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 404]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها