تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1837067217
گزيده سرمقاله روزنامههاي صبح
واضح آرشیو وب فارسی:سایت ریسک: �امه‌هاي صبح امروز ايران در سرمقالههاي خود به مهمترين مسائل روز كشور و جهان پرداختهاند كه برخي از آنها در زير مي آيد. قدس: اخلاق، سياست و انتخابات «اخلاق، سياست و انتخابات» عنوان يادداشت روز روزنامه قدس به قلم دکتر عماد افروغ است كه در آن مي‌خوانيد؛ عرصه انتخابات فارغ از پيروزيها و ناکاميها، آزمون اخلاق مداري براي جناحها، شخصيتها و گروه هاي فعال در اين زمينه، شمرده مي شود. شايد در برخي جوامع توسل به ابزارهاي مختلف سياسي، اقتصادي و حتي اخلاقي براي رسيدن به هدف پيروزي در انتخابات توجيه شود، اما پس از انقلاب اسلامي قرار بر اين است که هدفها قرباني ابزارها و روشها نشوند. متأسفانه گاهي فراموش مي کنيم که در پيوند اخلاق و سياست، اين اخلاق است که بايد به سياست سمت و سو بدهد. قرار است بين هدف و وسيله خلطي رخ ندهد؛ بدين معنا که قدرت در بهترين حالت خود ابزار و اخلاق هدف نهايي باشد، ولي بعضي مواقع اين اتفاق رخ نمي دهد و کار برعکس مي شود. لذا به نظر مي رسد اين موضوع نيازمند بررسي جداگانه و ريشه يابي است تا ضمن آسيب شناسي با ريشه هاي تفکر ناصحيح «دستيابي به قدرت با هر وسيله» مقابله شود.بنابراين، آنچه اولاً و بالذات وجود دارد، موضوع رعايت اخلاق است و اين اخلاق مداري در انتخابات تجليات مختلفي دارد که از مواردي همچون تبليغ نامزدها، نحوه طرفداري هواداران، شيوه تبليغ و پوشش تلويزيوني شروع شده و به موضوعات ديگري در اين عرصه که دامنه مشخصي هم دارند، ختم مي شود.قطع نظر از مواردي که اشاره شد و بايد آن را به گروه هاي سياسي توصيه کرد، يکي از مقوله هاي بسيار اساسي، پيوند نزدن سرنوشت فعاليتهاي سياسي با نتيجه انتخابات است.حقيقت آن است که قرار نيست همه فعاليتهاي سياسي به يک برد و باخت منحصر شود. گروه هاي سياسي بايد نگاه فرآيندي تر و اخلاقي تري را در تصميمهاي خود لحاظ کنند. آنچه مسلم است اينکه اخلاق، عقلانيت و ارزشها بايد در کنار هم مورد توجه قرار بگيرند، و الا از يک انتخابات چيزي جز پيروزي براي يک گروه و ناکامي و سر خوردگي براي گروه هاي رقيب، باقي نمي ماند. انتخابات يکي از محلهاي ظهور و بروز فعاليتهاي سياسي، اجتماعي، فرهنگي و اقتصادي براي گروه هاي فعال در اين عرصه است نه همه آن. اگر گروه ها تنها محل فعاليت خود را انتخابات و به دست آوردن قدرت بدانند، ناچار هدف را هم فداي ابزار خواهند کرد و در صورت شکست از صحنه کنار مي روند و حاصلي جز رخوت، سر خوردگي و حتي اضمحلال نخواهند داشت.متأسفانه، اکنون موضوع پيوند اخلاق و سياست که يکي از ضروري ترين مقوله هاي ماست، بنا به دلايلي که به برخي از آنها اشاره شد، تحت الشعاع بعضي رفتارها و سياستهاي غلط قرار گرفته است. در اين ميان، البته نبايد از نقش قوه قضاييه نيز غافل ماند. اگر کسي مبادرت به هتک حرمت فرد يا گروهي کرد و از شيوه هاي غلط تبليغاتي استفاده نمود، بايد مورد برخورد اين قوه قرار بگيرد.نامزدها و هواداران آنها حق ندارند به جاي معرفي خود، ديگران را تخريب کنند و اگر چنين اتفاقي رخ داد دستگاه قضايي بايد وارد شود و مانع نقض قانون گردد. شايد در عرف برخي کشورها، بعضي رفتارها پذيرفته شده باشد؛ اما نبايد فراموش کنيم که در فضاي جمهوري اسلامي ايران تنفس مي کنيم و انقلاب ما رفتارهاي تخريبي را نمي پذيرد.جامعه ما در حال رسيدن به يک رشد معقول است؛ در عين حال عده اي بايد در رفتار انتخاباتي خود تجديدنظر کنند و واقعاً مقياس اسلام را ميزان عملکرد خود قرار دهند. آفرينش:راهکار يا راه فرار ؟! «راهکار يا راه فرار ؟!»عنوان سرمقاله‌ي روزنامه‌ي آفرينش به قلم مسعود رفيعي طالقاني است كه در آن مي‌خوانيد؛ت مرکز بي حساب ادارات ، سازمانها و نهادهاي گوناگون اعم از دولتي و غير دولتي در کلانشهر تهران - شهري که 224 سال است طعم پايتختي را مي چشد - و به تبع آن تمرکز کليه خدمات در اين کلانشهر ، راه ديگري جز راه تهران را براي سيل جمعيت مشتاق ! دنياي امروز باقي نگذاشته است تا خود را به هر طريق ممکن در گوشه اي از اين شهر بي سامان جاي دهند و مسکني بنا کنند . اين مسکن تنها کافي است در حريم تهران و کلانشهرهايي در همين قد و قواره باشد تا ساکنانش را به مهر مدنيت بيارايد و از مواهب جهان مدرن اندکي بهره مند سازد! تهران شهر کهنسالي که روزگاري به دليل خوشي آب و هوا در چشم ايرانيان نيک مي آمد ، امروز در حال انفجار است. نه هوايي دارد که بتوان از آن لذت برد و نه آب شربش چندان کافي است که ساکنانش گاه گاهي طمع تلخ جيره بندي را نيز چشيده اند .بحرانهاي ديگري نيز هر روز از گوشه و کنار قد بر مي افرازند تا تردد و ترافيک در اتاق مديران کشوري و شهري براي حل آنها ، حتي بيشتر از ترافيک خيابانهاي تهران باشد ! حاشيه نشيني ، ترافيک ، آلودگي هوا و محيط زيست ، عدم تعادل در مديريت شهري ، ساخت و سازهاي غير مجاز ، تخريب آثار فرهنگي و هويتي و هزار و يک مورد ديگر ، از تهران مسئله اي چند مجهولي ساخته است که گويا هيچ کس را ياراي آن نيست تا از عهده حل آن برآيد و اشغال تريبونها و رسانه هاي مختلف به نظر بيهوده تر از آن مي رسند که به کاري درست و اساسي آيند.تا کنون نيز هر چه گفته آمده بيشتر رنگ راه فرار داشته اند تا راهکار! و بيشتر از آنکه راهکاري در جهت حل مشکلات باشند، نوعي فرافکني و فرار از مواجهه با مسائل و چاره انديشي براي آنها و به نوعي پاک کردن صورت مساله بوده اند .جابجايي پايتخت را دوباره يکسال است که همگان به دست فراموشي سپرده اند و همچنان بر مدار زندگي پيشين خود مي گردند. نخستين بار که جابجايي پايتخت مورد توجه جدي دست اندرکاران امور قرار گرفت، در سالهاي پاياني دهه 60 و دوران پس از جنگ بود که معضلات و نابساماني هاي فراوان در شهر تهران، باعث تبيين اين گزينه شد. امري که سرانجام با انتخاب غلامحسين کرباسچي بعنوان شهردار تهران که حداقل سبب ايجاد تغييراتي بسيار زياد در منظر عمومي و تاسيسات روبنايي اين کلانشهر گرديد، به دست فراموشي سپرده شد. اما طرح مجدد مساله انتقال پايتخت پس از دو دهه دوباره زنده شد و اين بار افزايش سرسام آور و ناگهاني قيمت مسکن در اثر سياست هاي غلط اقتصادي بود که متوليان دولتي را به چاره جويي واداشت نه بحران هاي فزاينده مديريت شهري در تهران! جابجايي پايتخت از تهران به هشتگرد از همين منظر مورد توجه قرار گرفت و به زعم دولتمردان مي توانست سبب ايجاد شوک به بازار مسکن و تعديل قيمت ها گردد . هشتگرد و يا هرگزينه ديگر اما ريودو ژانيرو ، آنکارا و اسلام آباد نبودند تا طعم پايتختي را بچشند. مساله انتقال پايتخت ها را در واقع مي توان در زير مجموعه رويکردهاي سنتي به مساله شهر و شهرنشيني دسته بندي کرد ، رويکردي که ضد شهري خوانده مي شود و ازدياد جمعيت در شهرها بعنوان پديده اي خطرناک تلقي گرديده و جملگي سياست ها درجهت جلوگيري از مهاجرت روستاييان به شهرها و محدود کردن هرچه بيشتر ساکنان شهرها تنظيم مي گردد. اين در حالي است که در رويکردهاي جديد که بويژه در آستانه هزاره سوم بيش از پيش بر آن تاکيد مي گردد به پديده ازدياد جمعيت در شهرها، شکل گيري کلانشهرها و تمرکز خدمات در يک محدوده ، بعنوان يک پديده مثبت که مي تواند موجب افزايش بهره وري ساکنان از تسهيلات موجود و کاهش مصرف انرژي گردد، نگريسته مي شود. نگرشي که مديران کلانشهرهاي کشور چندان هم عاري از آن نبوده اند و همين امر سبب ساز وضعيتي شده که مي بينيم. به نظر مي رسد هنوز هم هيچ کس نمي خواهد باور کند که بحران کلانشهرهاي کشور چيزي شبيه خانه ي از پاي بست ويران است که مادام که ريشه اش را نم پوسانيده باشد، خشتي نمي توان بر بلنداي آن نهاد ! آمارهاي موجود از وضعيت معضلات تهران شايد همانقدر اسفناک است که وضع حاشيه نشينان حلبي آباد ها و ساير حاشيه نشينان . هر شب آدمهاي زيادي با خود عهد مي بندند که تهران را براي هميشه ترک کرده ، به ديار خويش بازگردند اما فرداي همان شب دوباره خود را در ميان بوق ها و هياهوها مي بينند در ميان آدمها و آهنها ، در شهري که نه مي توان مدرنش خواند ،نه تاريخي . شهري که هيچ ندارد به جز آلودگي ، تراکم ، بي ساماني و دغدغه !عده اي شايد بگويند بازگفتن اين همه بحران بيش از واقعيت يک سياه نمايي است ، چرا که شهري اينچنين ، بيشتر به کار مرگ مي آيد تا زندگي ! اما ساکنان شهر تيره را راه ديگري جز ادامه حيات در آن نيست . تمرکز ادارات ، وزارتخانه ها ، دانشگاه ها ، مدارس و صدها ارگان و نهاد خدماتي ديگر نمي تواند به کسي اجازه هجرت به شهري ديگر بدهد. کافي است تا سري به يکي از شهرستان ها بزنيد ، يافتن يک کيوسک تلفن عمومي هم کار دشواري است چه رسد به کارهاي اداري و تجاري !و شايد از همين رهگذر شهروندان شهرهاي ديگر کشور به تنگ آمده اند . با اين حال اما بحران تهران به رغم پيچيدگي و در هم تنيدگي بسيار ، بحراني قابل حل به نظر مي رسد. چنانچه از تراکم و تمرکز خدمات در اين شهر کاسته شود بي شک از تراکم جمعيت کاسته خواهد شد و عدم تراکم جمعيت يعني نبودن ترافيک ، حاشيه نشيني ، آلودگي هوا و ... اين کار اما دشوار است . بسيار دشوار تر از بر شمردن دردها وافسوس خوردن بر آنها ! هر بار بحث تغيير و جابجايي پايتخت در کشور مطرح مي شود، حرف هاي هميشگي درباره لزوم اين تغيير و هزينه هاي احتمالي و آثار و عواقب آن، تکرار مي شوند چرا که به هر حال انتقال پايتخت مي تواند يک تغيير بسيار بزرگ را در کشور رقم بزند. چنانچه اين کار ضرورتي داشته باشد، بر مديريت شهري و بلکه کشور تاثير مثبت مي گذارد و در غير اين صورت منجر به آشفتگي در بسياري امور و تحميل هزينه هاي سنگين بر جامعه به عنوان پرداخت کنندگان اصلي هزينه هاي کشور، مي گردد. اين بار هم آيا آزمون و خطا - تجربه تلخ رفتن و نرسيدن - در کارها رخ مي دهد ؟ اعتماد ملي: آرايش انتخاباتي كانديداها «آرايش انتخاباتي كانديداها»عنوان سرمقاله‌ي روزنامه‌ي اعتماد ملي است كه در آن مي‌خوانيد؛بدون شك يكي از عوامل تاثيرگذار در انتخابات آرايش انتخاباتي كانديداهاست و در مواردي چه بسا يك جريان سياسي كه از وزن اجتماعي بالايي در افكار عمومي برخوردار است به دليل عدم مديريت بر انتخابات و آرايش نامناسب كانديداها در عرصه رقابت پيروز نشود. همچنانكه در انتخابات دوره گذشته رياست جمهوري، به‌‌رغم اينكه مجموع آرايي كه به سبد اصلاح‌طلبان ريخته شد بيش از 16 ميليون راي بود و در صورت اجماع آنها بر كانديداي واحد مي‌توانستند در همان دور اول، گوي سبقت را بربايند، ولي با توجه به مديريت انتخابات خارج از جريان اصلاحات انفعال بزرگان اصلاح‌طلب و قانع شدن به صرف نقش بازيگري در انتخاباتي كه از سوي جريان مقابل كاملا مهندسي شده بود و با تاييد صلاحيت معين و مهرعليزاده با حكم حكومتي و ماندن آنها در عرصه رقابت كاملا تكميل شد و تقسيم آرا بين كانديداها و اختلاف اندك آرا رقبا، كه امكان اعمال نظر در انتخابات را تسهيل مي‌كرد، شاهد واگذاري انتخابات به جريان محافظه‌كار بوديم. حال سوالي كه ممكن است به ذهن خطور نمايد، اين است كه آيا در انتخابات پيش‌رو نيز تعدد كانديدا، منجر به چنين نتيجه‌اي خواهد شد يا با توجه به اوضاع و احوال اقتضائات فضاي فعلي جامعه، دو قطبي شدن انتخابات و به عبارتي اجماع، نه‌تنها به مصلحت اصلاح‌طلبان نبوده، بلكه چند قطبي كردن انتخابات بيشتر مي‌تواند تامين‌كننده مصلحت جريان اصلاح‌طلب باشد؟ عمده تفاوت دوره قبل و آينده انتخابات رياست جمهوري در اين است كه در دوره نهم برگزاركننده انتخابات دولت اصلاحات بود و در دوره دهم برگزاركننده انتخابات نه‌تنها جناح اصولگرا بوده بلكه خود، رقيب انتخاباتي اصلاح‌طلبان است كه از تمامي امكانات و ابزار لازم براي تبليغات برخوردار است و با ناظرين انتخابات نيز كاملا هماهنگ است. طبيعي است كه در دوره گذشته دو قطبي شدن انتخابات و اختلاف بالاي آرا ميان كانديداها، به دليل حاكميت اصلاح‌طلبان در قوه مجريه، منجر به پيروزي آنها مي‌شد و جريان مقابل نمي‌توانست در نتيجه انتخابات اعمال نظر نمايد در حالي كه با نزديك بودن آرا كانديداها، چنين اقدامي سهل و راحت مي‌نمود. تيتر روزنامه كيهان در روز شنبه بعد از انتخابات كه حكايت از راه يافتن هاشمي و احمدي‌نژاد به مرحله دوم داشت و زماني زير چاپ رفته بود كه حتي اخذ آرا در برخي شعب اخذ راي به اتمام نرسيده بود، پيشدستي سخنگوي شوراي نگهبان در اعلام نتيجه انتخابات در صبح شنبه در حالي كه آرا اعلام شده به ستاد انتخاباتي وزارت كشور با آن كاملا مغاير بود، جابه‌جايي كروبي و احمدي‌نژاد با اضافه شدن راي اصفهان كه آخرين استاني بوده كه آرا آن اعلام گرديد، تعبير كروبي از خواب دو ساعته صبحگاهي خود به خواب اصحاب كهف كه پس از بيداري متوجه حذف خود از عرصه رقابت گرديد و تعبير آقاي هاشمي به بردن شكايت خود به نزد خداوند و موارد عديده ديگر كه در اين مقال نمي‌گنجد شاهدي بر اين ادعا است. در دوره دهم انتخابات با توجه به اينكه مجريان و ناظرين انتخابات كاملا هماهنگ مي‌باشند، به نظر مي‌رسد كه ايده‌آل اصولگرايان برگزاري يك انتخابات دو قطبي است كه يك قطب آن احمدي‌نژاد و قطب ديگر آن كروبي يا موسوي باشد، و در صورت تحقق چنين امري با اعلام آقاي احمدي‌نژاد به عنوان پيروز انتخابات در مرحله اول، اصلاح‌طلبان انتخابات را واگذار خواهند كرد. در حالي كه باقي ماندن كروبي و موسوي تا پايان رقابت تلاش آنها و حاميانشان براي به پاي صندوق‌هاي راي آوردن آرا خاموش، استفاده از فرصت‌هاي تبليغاتي از رسانه‌هاي ملي و ساير امكانات به صورت دو برابر، براي بيان برنامه‌هاي خود و نقد دولت و كسب بيش از 50درصد آرا از سوي كروبي و موسوي، موجب مي‌شود كه انتخابات دومرحله‌اي شده و يكي از دو كانديداي مورد حمايت اصلاح‌طلبان به مرحله دوم راه يابد. رسالت: بازي برد- برد براي اصولگرايان «بازي برد- برد براي اصولگرايان»عنوان سرمقاله‌ي روزنامه‌ي رسالت به قلم صالح اسكندري است كه در آن مي‌خوانيد؛ رقابت سياسي مثبت در ايران همزاد با مردمسالاري ديني است. اساسا گريز از منفي گرايي مفرط و قطبيتهاي ستيزآلود در عرصه رقابتهاي سياسي با گفتمان انقلاب اسلامي سازگارتر است. طي سي سال گذشته تلاشهاي بسياري براي ريل گذاري در سياست ايران صورت گرفته تا قطار رقابتهاي سياسي در ايستگاه بي ثباتي و برخوردهاي متنازع حزبي متوقف نشود. در دولتهاي گذشته همواره مهندسي سياسي كشور روي ميز كار دولتمردان و جريانات سياسي قرار داشته كه البته برخي اوقات گرايشات غير بومي و بعضا سكولاريستي در مديريت و مهندسي رقابتهاي سياسي نه تنها به ثبات سياسي منجر نشد، بلكه مولد نوعي بي ثباتي، آنومي و بي هنجاري در رفتار احزاب و جريانات سياسي گشته است. دكتر احمدي نژاد نيز كه امروز نماينده قوي ترين گفتمان مسلط در جامعه است با وقوف به اين رسالت و مسئوليت كليدي كه مسلما به تقويت كيفيت مردمسالاري ديني در دهه چهارم انقلاب مي انجامد در حاشيه نمايشگاه كتاب ضمن دعوت رقباي انتخاباتي به جدال احسن گفت:” كسي حق ندارد به بهانه طرفداري از من عليه نامزدها حرف بزند.” وي تاكيد كرد:” هر چيزي كه ملت تصميم بگيرد همه بايد تبعيت كنند.” بديهي است بايسته هاي يك رقابت پرشور و با نشاط در نظام مردمسالاري ديني تلفيقي از رويكرد مومنانه به جمهوريت و تلاش براي تاليف و تصريح منافع پايگاه اجتماعي احزاب و جريانات سياسي است. باورمندي به مشاركت عمومي در گفتمان انقلاب اسلامي مقدمه يك رقابت سياسي سالم است. احمدي نژاد همان‌گونه كه خود بارها اعلام كرده است تسليم راي و تصميم مردم است و حاضر است در صورت خواست ملت پرچم اداره كشور را به هر سردار ديگري بدهد. به اعتقاد وي و كليه نيروهاي معتقد به انقلاب باورمندي به رقابت سياسي سالم بدون تكثر سياسي گزافه اي بيش نيست. بايد اين اراده در كشور شكل بگيرد كليه جرياناتي كه حرف و برنامه اي براي اداره كشور دارند بتوانند در فرايندهاي زيردستي و بالادستي گزينش كارگزاران سياسي حضور فعال داشته باشند. اما بدون ترديد در اذهان برخي از آگاهان به مسائل سياسي و اجتماعي كشور اين سوال متبادر خواهد شد كه اطمينان خاطر جبهه اصولگرايي و شخص دكتر احمدي نژاد از فضاي سياسي حاكم بر كشور محصول چه اتفاقي در چند سال گذشته است كه اين‌گونه با آغوش باز پذيراي تكثر سياسي و ثبت نام نامزدهاي مطرح هستند و نسبت به مبارزات انتخاباتي منفي تمايل چنداني ندارند؟مسلما اصولگرايان به خوبي مي دانند كه مردم به هيچ شخص و جرياني چك سفيد امضا نداده اند. مي دانند كه انتخابات بزنگاه يك رقابت جدي و حياتي است كه مي تواند آنها را براي چند دوره از كرسي هاي تصميم گيري كشور دور كند و مي دانند كه رقيب با بسيج تمام منابع و امكانات موجودش در اين انتخابات حاضر شده است. علي رغم آگاهي و اطلاع از همه اين شرايط، اما اصولگرايان مطمئن هستند در فضاي فعلي اگر راي هم نياورند هيچ فاجعه اي اتفاق نمي افتد. انتخابات دهم رياست جمهوري بازي برد- برد براي اصولگرايان و بخصوص دكتر محمود احمدي نژاد است. چرا كه بر خلاف دوره خاتمي مردم اگر از احمدي نژاد برگردند از گفتمان وي برنخواهند گشت. امروز گفتمان حاكم بر عرصه انتخابات رياست جمهوري گفتمان انقلاب اسلامي است. رقابت سياسي در سپهر گفتماني انقلاب اسلامي و ناظر به اهداف دهه چهارم انقلاب يعني عدالت و پيشرفت براي خانواده انقلاب بزرگترين دستاورد و پيروزي است. كساني كه ميخ بر تابوت اصلاحات كوبيدند امروز به وضوح مي بينند كه حتي اگر نامزد مورد حمايت آنها پيروز رقابت در انتخابات دهم شود، ناگزير است در فضاي گفتماني احمدي نژاد تنفس كند. به مردم سهام عدالت بدهد، يارانه ها را در راستاي تحقق عدالت اقتصادي هدفمند كند، دانش محوري را در مسير نهضت نرم افزاري تقويت كند، براي امنيت اجتماعي تئوري داشته باشد، در مسير دفاع از اقتدار و عزت ملت ايران در عرصه بين الملل تلاش كند، به قدرت منطقه اي و فرامنطقه اي جمهوري اسلامي باور داشته باشد و... توسعه رويكرد اصولگرايانه در اداره كشور، صرف نظر از اينكه كدام جريان سياسي برنده انتخابات 22 خرداد است پيروزي بي نظيري براي مجموعه نيروهاي معتقد به انقلاب است. آفتاب يزد: فرصتي كه از دست رفت «فرصتي كه از دست رفت» عنوان سرمقاله روزنامه آفتاب يزد است كه در آن مي‌خوانيد؛ روز هفتم ارديبهشت سال 1384 در هــواي بــارانــي تـهـران، سيد محمد خاتمي براي شركت در يك نشست به دانشگاه تهران دعوت شده بود. آن روز مانند بسياري از روزهاي باراني ديگر، ترافيك تهران آنقدر سنگين بود كه رئيس جمهورِ وقت، ديرتر از زمان تعيين شده به محل سخنراني خود رسيد. او در ابتداي صحبت براي پوزش خواهي از حضار گفت: با اينكه مسئول ساماندهي شهر، مستقيماً دولت نيست اما باز هم به خاطر گناهان ناكرده و قصورهاي نداشته از طرف كساني كه اينچنين وضعي را نمي‌توانند اداره كنند از شما معذرت مي‌خواهم. اين اظهارات، واكنش فوري و شديد شهردار وقت تهران - محمود احمدي‌نژاد - را به دنبال داشت: از اينكه رئيس جمهور -خاتمي - بالاخره يك‌بار در ترافيك تهران معطل شد و از نزديك مشكلات مردم تهران را لمس كرد، هم خوشحاليم و هم متاسف. خوشحال از اينكه رئيس جمهور، يك‌بار هم كه شده از ميان مردم عبور كردند... و متأسف از اينكه بسيار دير با اين معضل آشنا شدند. البته اگر دفتر ايشان در همان خيابان پاستور باقي مي‌ماند شايد زودتر با مشكلات مردم آشنا مي‌شدند. سخنان آن روز احمدي‌نژاد، به مذاق بسياري از افراد اعم از اصلاح طلب و اصولگرا خوش نيامد. معترضان، اين نوع سخن گفتن با رئيس جمهور را نمي‌پسنديدند. اما همين سخنان تلخ كه بر زبان احمدي‌نژاد به عنوان كانديداي رياست جمهوري جاري شد مي‌توانست نويد دهنده آينده‌اي بهتر براي تهران - در صورت پيروزي احمدي نژاد - باشد. كمتر از دو ماه بعد، احمدي‌نژاد در ميان حدود يكصد نماينده مجلس با صراحت اعلام كرد كه در صورت پيروزي در انتخابات، شهردار تهران را به جلسات هيئت دولت فراخواهد خواند. اين سخن، در واقع تكميل اعتراضات قبلي او به خاتمي بود كه چرا برخلاف روال حاكم در سالهاي قبل از آن، شهردار را بـه جلسات هيئت دولت دعوت نمي كند. تنها چهار روز بعد از اين وعده احمدي نژاد، او به عنوان برنده رقابت انتخاباتي به مردم معرفي شد و در نخستين روزهـاي ريـاست، تبليغات وسيعي در خصوص استقرار دائم رئيس‌جمهور در دفتر پاستور به راه افتاد. احمدي‌نژاد هيچ گاه وعده خود براي دعوت شهردار تهران به جلسات كابينه را اجرا نكرد. در عين حال به نظر مي رسيد كسي كه قبل از استقرار در كاخ رياست جمهوري، به مدت دو سال و چند ماه مسئوليت شهرداري را به عهده داشته است به خوبي نقاط كور در معضل ترافيك تهران را شناسايي كرده و استقرار او در خيابان پاستور هم باعث عدم غفلت از وضعيت ترافيك شهري - نكته‌اي كه خاتمي به خاطر آن، مورد سرزنش احمدي نژاد قرار گرفته بود - خواهد شد. اكنون كه 4 سال از زمان وعده‌هاي شيرين مي گذرد مي توان نگاهي سريع به تحولات 4 سال اخير در حوزه مسائل شهري به ويژه ترافيك داشت و تاثير آن وعده‌ها و بعضي از اقدامات را در شهر مشاهده كرد. در اين مدت، تقريباً در همه گفتگوهاي شهردار فعلي تهران - رقيب انتخاباتي احمدي نژاد - نوعي گلايه از عدم همراهي و همكاري مسئولان دولتي با شهرداري وجود دارد. همكاران قاليباف هم بارها بر عدم تخصيص برخي اعتبارات ارزي و ريالي مربوط به مترو يا تاخيرهاي غيرموجه در آن تاكيد كرده‌اند. در آخرين بخش از سريال ترافيك، به ادعاي مسئولان شهرداري تهران، به دليل اصرار مسئولان دولتي بر گنجاندن برخي موضوعات - كه مورد مخـالفت شوراي شهر و شهرداري تهران بود- تصويب طرح جامع ترافيك تهران به تعويق افتاد. در نهايت نيز ظاهرا عليرغم مخالفت شهردار و شوراي شهر، احداث مونوريل به اين طرح تحميل شده است. اين اقدام دولتي‌ها از دو زاويه قابل اعتراض است. نخست آنكه محمود احمدي‌نژاد بهتر از هر كس ديدگاه رهبري نظام در خصوص تقسيم وظايف دولت و شه� سایت ما را در گوگل محبوب کنید با کلیک روی دکمه ای که در سمت چپ این منو با عنوان +1 قرار داده شده شما به این سایت مهر تأیید میزنید و به دوستانتان در صفحه جستجوی گوگل دیدن این سایت را پیشنهاد میکنید که این امر خود باعث افزایش رتبه سایت در گوگل میشود
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سایت ریسک]
[مشاهده در: www.ri3k.eu]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 484]
-
گوناگون
پربازدیدترینها