محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831558870
دو شعر از آنتال هیداش شاعر فقید مجاری
واضح آرشیو وب فارسی:سیمرغ: من نیرویم مرهون آن هاست... عشق را هم همینطور از آنها بردم و بهمان سان پرتو افشانی کردم، انگار که... فکر کن شاید دیگر کافی باشد که،حتی بهنگامی که بهار نورافشانی می کردفریاد می کردیم:سقف آسمان سیاه است* * *مرا اتفاقات پیچ در پیچ همنتوانستند بشکنندمرا کتک زدندبا مشت و اتهاماتدر توی پهن طویله غلط دادندبلند شدم. حتی از کفعمیق ترین دریا هاهم!هرگز تنها باقی نماندم.در دور و برم مردم، آری خلق من،دقیق تر بگویم تمام خلق ها،با پاکیزگی و درخشندگی و زیبائی* * *من نیرویم مرهون آن هاستعشق را هم همینطور از آنها بردمو بهمان سان پرتو افشانی کردم،انگار که از شکاف آسماننور بامدادی بردمد.از این رو می گویم:بر فراز بهار نور افشان،ممکن نیست آسمان را سیاه دیدکلماتبه نیروی افسونگر کلمات باور داشتم.می توانستم بکمک آن همه گونه معجزه بوجود آورم.در انبوه تصاوبر برگزیده سیر و سیاحت می کردم.به ترانه های پرندگان رؤیائیم گوش فرا می دادم.از رایحۀ گلهای خیالی مخمور می شدم.از شدت خوشبختی ی بزرگ با صدای بلند خنده را سرمی دادم.و در خود همۀ جهان را حمل می کردم.آفتاب خیالی طلوع کرد و ماه شروع به نور افشانی کرد.و حالا معلومم شد که همه حرفی بیش نبوده اند.فقط کلمات و کلمات.از یک فعل آکتیو فرار می کنند.به پشت سر خود نگاه می کنند.باور نمی کنند نه به چشم ها و نه به گوش ها.نجوا کنان می پرسند، و حتی با زبان الکن:کجا رفت نیروی افسونگر کلمات؟
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سیمرغ]
[مشاهده در: www.seemorgh.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 164]
-
گوناگون
پربازدیدترینها