محبوبترینها
از کجا بفهمیم قاشق چنگال اصل است | قاشق چنگال تقلبی نخرید!
با چاپ روی وسایل یک کسب و کار پرسود بسازید
قیمت دیگ بخار و تولیدکننده اصلی دیگ بخار
معروف‌ترین هدیه و سوغاتی یزد مشخص شد!
آشنایی با انواع دوربین مداربسته ضد آب
پرداخت اینترنتی قبوض ساختمان (پرداخت قبض گاز، برق و آب)
بهترین دوره آموزش سئو محتوا در سال 1403 با نام طوفان ۱۴۰۳ در فروردین ماه شروع می شود
یک صرافی ارز دیجیتال چه امکاناتی باید داشته باشد؟
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
جراحی و درمان ریشه دندان عفونی با خانم دکتر صفوراامامی
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1799113370
راهبردهاي نظامي آمريكا و شعار تغيير
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: وزارت دفاع آمريكا پنتاگون در اواخر مرداد ماه به نقل از شبكه تلويزيوني «فاكس نيوز» اعلام كرد موشك «اطلس 5» از ايستگاه نيروي هوايي «كيپ كاناورال» در حالي كه نخستين سري از ماهواره‌هاي جديد پيشرفته نظامي آمريكا را به همراه داشت، به فضا پرتاب شد. بنا بر اعلان پنتاگون، ظرفيت كاربردي اين ماهواره هاي مهم نظامي-ارتباطاتي 10 برابر و سرعت انتقال داده‌هايشان شش برابر ماهواره‌هاي ارتباطاتي «ميل استار»* است كه در زمان حاضر استفاده مي‌شود. اين ماهواره قادر است داده‌هايي مانند تصاوير ويديويي، نقشه از مناطقي كه در آن درگيري وجود دارد و ديگر اهداف مخابراتي را به صورت زنده به زمين ارسال كند. بر اساس اين گزارش هاي دريافت شده آمريكا به منظور كامل شدن اين برنامه، شش ماهواره ديگر را تا 10 سال آينده به فضا مي‌فرستد و هزينه اين پروژه 12.4 ميليارد دلار است. با وجود شعارهاي پيشين «باراك اوباما» رييس جمهوري آمريكا مبني بر فاصله گرفتن از سياست هاي نظامي گرايانه ي دولت هاي قبلي به نظر مي رسد ادامه ي تجهيز، به سازي و تقويت توان نظامي ارتش اين كشور همخواني چنداني با سياست هاي اعلاني دولت كنوني نداشته باشد. هرچند اوباما با حمايت از طرحي كه «رابرت گيتس» وزير دفاع آمريكا به تازگي در زمينه ي كاهش هزينه هاي دفاعي تسليم دولت كرده است، مي كوشد خود را پايبند به شعارهاي انتخاباتي خود نشان دهد، اما افزايش 28 ميليارد دلاري بودجه ي نظامي سال 2010 چيز ديگري را نشان مي دهد. برابر گزارش مركز پژوهش‌هاي بين‌المللي «كندي»، آمريكا در زمان حاضر 700 تا 800 پايگاه زميني، دريايي، هوايي و جاسوسي در خارج از خاك اين كشور دارد. تعداد مراكز و پادگان هاي ارتش آمريكا در خاك اين كشور نيز به شش هزار عدد مي رسد. هم اكنون تعداد يك ميليون و 140هزار نظامي آمريكايي در اين پايگاه‌ها مستقر هستند. از اين تعداد 400هزار نفر سرباز نيروي زميني، 310هزار نفر نيروي دريايي، 130هزار نفر تفنگدار دريايي و 300هزار نفر جزو نيروي هوايي هستند كه در اين پايگاه‌ها فعاليت دارند. با توجه به چنين آمار و ارقامي اين سوال در برابر بسياري از تحليل گران مطرح مي شود كه توجه به نظامي گري تا اين حد به چه منظور صورت مي گيرد؟ ** سير رشد نظامي گري در آمريكا ................................................... بازنگري در سير تحولات تاريخي در آمريكا اين واقعيت را به ذهن متبادر مي سازد كه رويكرد نظامي گري و برتري جويانه (با وجود برخورداري از دو وجه بازدارندگي و وجه تهاجمي) همواره در تفكرات راهبردي و انديشه هاي دفاعي سياستمداران آمريكايي وجود داشته است. نخستين اقدام واشنگتن براي اعمال سياست دفاعي به سال هاي آغازين جنگ جهاني دوم بازمي گردد كه آمريكا در اين سال ها براي حفاظت از خود در برابر جنگ فراگير بين المللي بر اساس دكترين «مونروئه»، سياست بي طرفي اتخاذ كرد، اما در سالهاي آخر جنگ «روزولت» رييس جمهور وقت آمريكا، به منظور تقويت قدرت ملي، دولت خود را ناگزير از داخل شدن در جنگ و حمايت از انگلستان ديد. از آن زمان به بعد رويكرد بي طرفانه در سياست خارجي آمريكا به خاك سپرده شد. پس از پايان جنگ جهاني و با شروع جنگ سرد بين ايالات متحده و شوروي سابق، آمريكا وارد مسابقه ي تسليحاتي با رقيب سرسخت خود شد. در اين دوره توجيه آمريكا براي پي گيري اين سياست، راهبرد بيشينه سازي توان نظامي با هدف مقابله با بحران هاي بين المللي و منطقه اي و مهار شوروي بود. در اين سالها دو رقيب براي مقابله با تهديدات يكديگر، علاوه بر گسترش تسليحات، از سياست يارگيري در ميان كشورهاي جهان سوم بهره برده و با گسترش پيمان هاي دفاعي در سراسر دنيا از حريم خود و تفكراتشان دفاع مي كردند. در اين دوره دو رقيب به سلاح هاي هسته اي دست يافتند؛ سلاحي كه نه تنها امنيت دو كشور رقيب، بلكه امنيت كشورهاي جهان سوم را نيز تهديد مي كرد. اين روند افزايش توان نظامي براي بازدارندگي همچنان ادامه يافت تا اينكه تحرك عملياتي شوروي در اوايل دههِ ي 1960 به حوزه جغرافيايي سرزميني آمريكا، يعني كوبا رسيد. توازن راهبردي دو رقيب و نبود امكان استفاده از قابليت هاي راهبردي و ابزارهاي دفاعي در بحران موشكي كوبا باعث گرديد تا آمريكا ساختار دفاعي خود را براي حداكثرسازي رقابت - همكاري با اتحاد شوروي تنظيم نمايد. از سال 1962 به بعد، سياست دفاعي آمريكا در راستاي ايجاد تعادل و تنش زدايي با رقيب قرار گرفت. نقطه تكاملي موج تنش‌زدايي در روابط دفاعي - امنيتي آمريكا و اتحاد شوروي را مي‌توان در سالهاي رياست جمهوري «نيكسون» مورد ملاحظه قرار داد. در اين دوران رهبران سياسي هر دو كشور داراي رفتار عمل گرا بوده و از انعطاف‌پذيري لازم در برابر الگوهاي رفتاري يكديگر برخوردار شدند. در چارچوب سياست دفاعي آمريكا در دوران كنترل تسليحاتي، همكاري هايي در قالب انعقاد قرارداد «سالت 1» در 1972 و «سالت 2» در 1979 و پس از آن موافقتنامه ي «استارت» با رويكرد محدودسازي توان راهبردي دو ابرقدرت و اجرايي كردن تنش زدايي صورت گرفت. با از بين رفتن نظام دو قطبي و الگوي حاكم بر نظام بين الملل، آمريكا داعيه دار تك قطب هژمون بر نظام بين الملل شد و بر اساس اين ادعا و شرايط جديد، رويكرد دفاعي اين ابرقدرت دچار تغييراتي شد. ايالات متحده از اين پس خود را مسوول صلح و امنيت بشري و نماينده مطلق دموكراسي مي داند. در واقع پايان جنگ سرد پايان تهديدات و بحران ها براي آمريكا نبود، بلكه اين دوره متناسب با ادعاي رهبري اين كشور بر جهان مصادف بود با آغاز دوره ي بي پايان تهديدات نوين و پراكنده و متنوع از حوزه پيراموني نظام بين الملل با انگيزه ها و جهان بيني هاي متفاوت. تغيير در فضاي قدرت بازيگران و تغيير در طبيعت و ذات تهديدات بر سياست دفاعي آمريكا تاثير گذاشت. در نتيجه، تحرك در رفتار آمريكا افزايش يافته و امكان انجام اقدامات تهاجمي براي مقابله با تهديدهاي نامتقارن در حوزه‌هاي پيراموني و جغرافيايي منطقه‌اي ايجاد شد. روي كار آمدن نو محافظه كاران به رهبري جورج بوش پسر و حادثه تروريستي 11 سپتامبر، انقلاب ديگري در رويكرد دفاعي- امنيتي آمريكا ايجاد كرد و دكترين جنگ هاي پيش دستانه و پيش گيرانه اساس سياست دفاعي اين كشور قرار گرفت و سياست دفاعي واشنگتن را به سمت اقداماتي تهاجمي و واكنش سريع نسبت به تهديدات نامتعارف سوق داد. نبردهاي آمريكا در جنگ 2001 عليه افغانستان و 2003 عليه عراق بيان كننده ي چنين فرآيندي در سياست دفاعي آمريكا است. ** راهبردهاي اعلاني دولت جديد ................................................ سرانجام دوره نو محافظه كاران به سر رسيد و چهل و چهارمين رييس جمهور آمريكا از حزب دموكرات در بيستم ژانويه 2009 ميلادي با شعار تغيير بر مسند قدرت نشست. با گذشت بيش از يك سال از به قدرت رسيدن اوباما به نظر مي رسد كه تغييرات چنداني در سياست نظامي آمريكا رخ نداده باشد، زيرا وي ميراث‌دار حكومتي است كه دربردارنده گفتمان قدرت و نظامي‌گري در سطح بين‌الملل و به‌ويژه در منطقه خاورميانه است. شواهد بسياري نشان مي‌دهد كه گفتمان سياست خارجي اوباما دنباله‌روي سياست خارجي بوش پدر و پسر و استراتژي نظامي آمريكا در سطح جهاني است. گسترش بودجه و فعاليت هاي نظامي پس از به قدرت رسيدن اوباما شاهدي بر اين ادعاست. پس از اعلان خبر ارسال ماهواره هاي فراپيشرفته ي آمريكايي به فضا، روزنامه «واشنگتن پست» نيز طي گزارشي پرده از پروژه اي جديد در پنتاگون در زمينه ي ساخت انواع موشك هاي نظامي برداشت. اين پروژه كه برنامه ضربه سريع جهاني نام دارد، در پي توليد موشكي بالستيك با كلاهكي معمولي است كه بتواند به هر نقطه اي از جهان ظرف يك ساعت ضربه وارد كند. با وجودي كه پيشنهاد ساخت اين موشك ها در آخرين سال رياست جمهوري بوش ارايه شد، اما دولت اوباما به كنگره فشار آورد تا با اختصاص دادن بودجه ويژه به طرح ساخت اين سلاح جديد سرعت ببخشد. چرا كه اين موشك هاي جديد مي تواند به ابزاري براي بازدارندگي و جايگزين براي تسليحات هسته اي استراتژيك تبديل شود. پروژه هاي استقرار سپر دفاع موشكي در اروپا و استقرار موشك هاي «پاتريوت» در كشورهاي عربي حاشيه خليج فارس بعد از بر سر كار آمدن اوباما نيز ادامه يافت. شايد بتوان تغيير در سياست خارجي اوباما را نه در محدود سازي و تغيير استراتژي نظامي، كه در تركيب آن با مولفه هاي قدرت نرم دانست. چنانكه باراك اوباما پيشتر در آكادمي «وست پوينت» اذعان داشت كه برتري نظامي ايالات متحده كماكان به عنوان اساس دفاع ملي و تامين امنيت جهاني است، اما تنها عامل تامين آن در نظام جديد نيست . وي افزود همكاري و روابط مشاركتي از اصول ايجاد نظام نوين جهاني مي باشد. گويي اوباما قصد دارد با تلفيق روش گفت وگو و برخورد نظامي، با چالش هاي جديد پيش رو مقابله كند. اين نكته را مي توان در استراتژي جديد امنيت ملي آمريكا كه در ژانويه 2009 منتشر شد نيز يافت كه در آن، بر ضرورت قدرت نظامي تاكيد شده، اما استفاده از آن فقط در صورت بي نتيجه ماندن تلاش هاي ديپلماتيك و به عنوان آخرين گزينه ي پيش رو، مجاز دانسته شده است. اين راهبرد، بر تقويت همكاري هاي ديپلماتيك در عرصه ي بين المللي تاكيد كرده است. ** توسل به گزينه هايي مانند قدرت هوشمند .................................................................. روساي جمهوري كه در رده «جورج دبليو بوش» بودند از «قدرت سخت» از جمله تسليحات، بمب‌ها، تهديدات و حملات نظامي براي رسيدن به اهداف خود بهره مي بردند. ساير روساي جمهور مانند «بيل كلينتون» از «قدرت نرم » از جمله جنگ فرهنگي، هاليوود، آرا و نظريات ديپلماتيك، اقتدار و گسترش همكاري و تبليغات اخلاقي و معنوي براي نفوذ و جلب «قلب ها و اذهان» مردم در ميان كشورهاي دشمن استفاده مي‌كردند. اما دولت اوباما تلفيقي از اين دو سياست را برگزيده و نام آن را «قدرت هوشمند» گذارده است. پروژه هاي نظامي آمريكا يكي پس از ديگري پنهان از چشم تيز بين رسانه ها و يا آشكار ادامه مي يابند. اما بايد ديد كاركرد حاصل از اين تاسيسات پيشرفته همراه با به كارگيري قدرت نرم اوباما خواسته هاي مورد نظر آمريكا را فراهم مي كند يا نه؟ آمريكا هنوز با گستره متنوعي از چالش هايي روبروست كه از جانب يك شبكه بدون انسجام از افراط گرايان خشونت طلب ايجاد مي شود. در برابر اين چالش ها اين سوال مطرح مي شود كه اوباما چطور مي تواند با بهره گيري از قدرت هوشمند در برابر اين گروه هاي تندرو و افراط گرا نظير القاعده و طالبان بهره جويد؟ شايد اين شيوه در رابطه با بازيگران دولتي و سازماني از كارايي لازم برخوردار باشد، اما در برابر بازيگران فروملي يا فراملي با هويت مبهم نمي توان به اين صراحت اظهارنظر كرد. بر اساس نظريه ي «هوش سرشار» گفته مي شود كه مي توان هر گونه مانع تكنولوژيكي را با اتكا به هوش سرشار و عزم جدي از پيش رو برداشت. تاكتيك هاي موفق تروريست ها در فعاليت هاي مخرب خود، نقش ذهن و تيز هوشي را در يافتن نقاط ضعف فناوري نشان مي دهد. مذاكره و گفت وگوي مد نظر اوباما با اين نيروهاي افراطي نيز ممكن نيست، پس اوباما با اين چالش در دولت خود چگونه كنار خواهد آمد؟ براي حل معضل اين گروه ها بايد به فلسفه وجودي آنها و اهدافشان توجه كرد. مقامات كاخ سفيد از جمله باراك اوباما از ديدگاه قدرت به دنيا و جهان مي نگرند و ساختار توزيع قدرت در جهان را به سان هرمي مي بينند كه در راس آن ايالات متحده قرار دارد. به اعتقاد آنها رتبه دوم اين هرم را كشورهاي صنعتي تشكيل مي‌دهند. رديف سوم شامل كشورهاي توليدكننده منابع گاز و نفت مانند ايران و قدرت‌هاي منطقه‌اي مانند مكزيك، آفريقاي جنوبي و كره‌جنوبي هستند. رتبه چهارم متعلق به كشورهايي است كه از ديدگاه آمريكا بدون صدمه ولي داراي مسووليت هستند مثل سوئد، نروژ، فنلاند و سنگاپور و در رديف آخر اين هرم اغلب كشورهاي جهان سوم قرار دارند. «هنري كيسينجر» وزير امور خارجه ي پيشين و سياستمدار كهنه كار آمريكايي مي‌گفت كه ديپلماسي، هنر مهار كردن قدرت است. مسلم است كه اين نظريه‌پرداز سياست خارجي آمريكا در قرن بيست و يكم به لزوم «مهار كردن قدرت» ساير كشورها و حكومت‌ها اشاره دارد و هدف او ابقاي سلطه آمريكا بر جهان است. بر همين اساس هييات حاكمه آمريكا مي‌خواهد اين نوع هرم قدرت حفظ شود و همه بازيگران نظام بين الملل اين سلسله مراتب را بپذيرند. ** اوباما؛ نسخه ي تكراري بوش .............................................. به صراحت مي توان گفت كه هدف اوباما از به كارگيري قدرت سخت و نرم، حفظ اين نظم و قبولاندن آن به همه بازيگران است. دليل آمريكا براي اينكه دنيا بايد با هويج و چماق اداره شود اين است كه بعضي كشورها عقيده ندارند كه آمريكا «قدرت و كشور درجه اول دنياست» و خواهان ايفاي نقشي فعال تر در نظام بين الملل هستند. گروه هاي افراطي نيز خواهان بر هم زدن اين نظم هستند. به نظر مي رسد اين گروه هاي افراطي با اساس نظم نوين جهاني مشكل داشته باشند. به عبارتي، مادامي كه ايالات متحده نقش كشورها و گروه هاي مختلف را در نظم نوين جهاني مورد بازتعريف قرار ندهد، با وجود به كارگيري استراتژي هاي دفاعي متفاوت، از پس حل اين معضل در سياست خارجي خود بر نخواهد آمد. كارا نبودن قدرت هوشمند به دليل اصلاح نشدن زيرساخت هاي ذهني و تئوريك نظم نوين جهاني در سياست خارجي آمريكا، در قبال گروه ها و كشورهايي كه اين نظم را برنمي تابند مشهود است. بنابر اين همانطور كه شواهد نشان مي دهد قدرت نرم افزاري اوباما تا كنون در كنار آمدن با اين گروه ها ناتوان بوده و سياست هايي كه در دوران بوش در برخورد با اين گروه ها اتخاذ مي شد هنوز ادامه دارد، چنانكه مي بينيم آمريكا مجبور است در اوضاع نابسامان كنوني پاكستان، براي سركوب نيروهاي القاعده در وزيرستان شمالي پاكستان آشكارا از قدرت نظامي استفاده كند. در ادامه بايد به اين نكته اشاره كرد كه براي بسياري از تحليل گران اين سوال مطرح مي شود كه اگر منظور اوباما از تغيير در سياست خارجي، افزودن بعد نرم افزاري قدرت به بعد نظامي آن بوده، و اين جنبه از قدرت در برابر كشورها و گروه هاي به ظاهر دشمن با اين كشور كارايي نداشته باشد، پس اين چرخش در رويكرد مقامات كاخ سفيد، در اصطلاح به چه دردي مي خورد؟ پس از روي كار آمدن اوباما، بسياري چشم انتظار تغييراتي در رويكرد و جهت گيري آمريكا در برخورد با موضوعاتي نظير برنامه هسته اي جمهوري اسلامي ايران بودند، اما بعد از گذشت يك سال از آغاز اعلاني اعمال تغيير در سياست خارجي و راهبردهاي اين كشور، هنوز مقامات آمريكايي اعلام مي كنند كه گزينه برخورد و حمله نظامي به ايران روي ميز است و بلندترين صدايي كه از ايالات متحده به گوش مي رسد ادعاي حمله نظامي است. سياست خارجي آمريكا به نوعي طرح‌ريزي شده است كه با جابه‌جايي يك رييس‌جمهور خدشه‌اي بر آن وارد نمي‌شود. چنان كه كسينجر نيز چندي پيش به اين موضوع اذعان كرده بود. بنابراين سخن گزافي نيست اگر بگوييم ادعاي تغيير در راهبرد و استراتژي واشنگتن شعاري صرف براي پيروزي در انتخابات پيشين رياست جمهوري ايالات متحده بوده است. Milstar* تحقيق**م.م.ك**1358
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 527]
-
گوناگون
پربازدیدترینها