محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845974672
رفتار اجتماعی را از امام سجاد بیاموزیم - قسمت دوم: با دشمنان
واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: رفتار اجتماعي را از امام سجاد بياموزيمامام سجاد عليهالسلام از مدارا تا خشونت
قسمت دوم : با دشمنان عداوت با ستمگران امام سجاد عليه السلام در مقابل دشمنان رفتار مناسب داشت. آن حضرت با رفتار درخور شأن دشمنان، شخصيت كاذب آنان را مخدوش مىساخت، وقار دروغين آنان را درهم مىشكست و بر اساس آيه شريفه «اشداء علىالكفار» رفتار مىنمود. نمونههاى زير گوياى رفتار توفنده امام سجاد عليه السلام با دشمنان مىباشد: الف) از زبان فرزدق فرزدق كه شاعر دلباخته اهلبيت عليهم السلام بود، وقتى كبر و غرور هشام بن عبدالملك را در جوار خانه كعبه ديد; با سرودن آن قصيده مشهور خويش: چنين به معرفى امام پرداخت: هـذا الـذى تـعـرف الـبـطـحاء وطـاتـه والبـيـت يـعرفه والـحـل والـحــرم «عبدالرحمن جامى» شاعر شيرين سخن پارسىگوى اهل سنت قصيده فرزدق را چنين زيبا به نظم آورده است: آنـكـس است اينكـه مكه و بـطـحـا زمزم و بوقبيس و خيف و منى حـرم و حـل و بيت و ركـن و حطيم نــاودان و مـقــام ابــراهــيــم مروه، مسعى، صفا، حجر، عرفات طـيـبـه و كـوفـه، كربلا و فرات هــريــك آمــد بــه قــدر او عـــارف بــر عــلــو مــقـــام او واقـــف قــرة الـعـيـن سـيــدالشـهـداست زهـره شـاخ دوحـه زهـراسـت مـــيـــوه بـــاغ احــمــد مــخــتـــار لــالــه داغ حـــــيـــــدر كــــرار چــون كــنــد جـاى در مـيان قريش رود از فــخــر بـــر زبـان قـريش كــه بــديــن سـرور سـتوده شيم بـه نـهـايت رسيده فضل و كرم ذروه عــزت اســـت مــــنــــزل او حــامـل دولـت اسـت محمل او از چــنــيـــن عــز و دولــتبــاهــر هم عرب، هم عجم، بود قاصر جــد او را بـــه مــســنــد تـمكين خــاتـم الـانبياست نـقش نگين از حــيــا نــايــدش پــسـنــديـــده كـه گـشـايـد به روى كس ديده حــب ايـشان دليل صدق و وفـاق بغض ايشان نشان كفر و نفاق گــر بـپـرسـنـد ز آسمـان بالفرض سـائلى من خيار اهل الارض؟ بـــه زبـــان كــواكــب و انـــجـــم هـيـچ لـفـظـى نيايد الا «هم» ذكــرشــان سـابـق استبر افواه بــر هـمـه خــلـق، بعد ذكرالله آن حضرت با رفتار درخور شأن دشمنان، شخصيت كاذب آنان را مخدوش مىساخت، وقار دروغين آنان را درهم مىشكست و بر اساس آيه شريفه «اشداء علىالكفار» رفتار مىنمود.هشام بن عبدالملك كه آبروى خود را بر باد رفته ديد، بسيار غضبناك شد و دستور داد فرزدق را به زندان اندازند و مستمرى او را از بيت المال قطع كنند.
هنگامى كه فداكارى و دفاع جانانه فرزدق و نيز زندانى شدن و قطع مستمرى او به گوش امام زين العابدين عليه السلام رسيد، دوازده هزار درهم براى او فرستاد، ولى فرزدق قبول نكرد و گفت: «اين اشعار را به خاطر صله و جايزه نسرودم، بلكه اين اشعار ذخيره آخرت من است.» امام عليه السلام نيز در پاسخ وى بيانى دارد كه شاعر شيرين سخنى چنين به نظم كشيده است: مـا اهـل بـيـت احـســانـيــم آنـچـه داديـم بـاز نـسـتـانـيم ابـر جـوديـم بـر نشيب و فـراز قـطـره از مـا، به ما نگردد باز آفــتـابـيـم بــر سـپــهــر عـلـا نـفــتــد عـكس مـا دگر بر ما چون فرزدق به آن وقار و كـرم گشتبينا قبول كرد درم.1 ب) ذلتزدايى و عدم سازش عبدالملك بن مروان اطلاع پيدا كرده بود كه شمشير رسولخدا صلى الله عليه و آله وسلم در اختيار امام زين العابدين عليه السلام است. تصميم گرفتبراى مقاصد شوم و سوء استفاده از شمشير پيامبر صلى الله عليه و آله وسلم، آن را به چنگ آورد. به اين منظور قاصدى نزد امام سجاد عليه السلام فرستاد و تقاضا كرد تا آن شمشير را براى او بفرستد. در پايان نامه اضافه كرد كه: هركارى كه داشته باشيد، فورا انجام مىدهم. امام به تقاضاى عبدالملك پاسخ رد داد. حاكم مستبد كه به شدت خشمگين شده بود، نامهاى تهديدآميزى نوشت كه: اگر شمشير را نفرستى، حقوق تو را از بيت المال قطع مىكنم. امام بدون ذرهاى خوف، در پاسخ نوشت: «اما بعد، خداوند متعال خود عهدهدار شده است كه بندگان پرهيزكارش را از امور ناخوشايند نجات بخشد و از آنجا كه گمان ندارند، روزى دهد. و در قرآن مىفرمايد: «ان الله لايحب كل خوان كفور» 2 ; خداوند هيچ خيانتكار ناسپاسى را دوست ندارد.» آنگاه خطاب به عبدالملك افزود: «بنگر كدام يك از ما بيشتر مشمول اين آيه هستيم؟»3 خداوند متعال خود عهدهدار شده است كه بندگان پرهيزكارش را از امور ناخوشايند نجات بخشد و از آنجا كه گمان ندارند، روزى دهد.نفرينهاى مستجاب گاهى برخى از دشمنان دين و غافلان نابخرد، ظلم و طغيان و لجاجت را در مقابل آن حضرت به اوج خود مىرساندند. در اين صورت امام زين العابدين عليه السلام مىدانست كه با آلودگى پرونده آنان و سياه شدن قلبهايشان، هدايت آنان امكانپذير نيست. آنگاه كه بىرحمى و جهل آنان قلب مباركش را مىسوزاند، در حقشان، نفرين مىكرد و از خداوند متعال براى آنان عذاب فورى و ابدى تقاضا مىكرد; عذابى كه به قدرت لايزال خداوند، هماندم، گريبان آنان را مىگرفت. نمونههاى زير از جمله آنهاست:
الف) نويد آتش به قاتلان شهداى كربلا منهال بن عمرو مىگويد: براى انجام حجبه مكه رفتم و در آنجا به محضر امام سجاد عليه السلام رسيدم. آن حضرت با ديدن من، از محل اقامتم پرسيد و فرمود: از حرملة بن كاهل اسدى 4 چه خبر؟ گفتم: او زنده است و در كوفه سكونت دارد. حضرت با ديدگان اشكبار دست به آسمان بلند كرد و سه مرتبه فرمود: «اللهم اذقه حر الحديد، اللهم اذقه حرالنار; پروردگارا! داغى آهن را به او بچشان. پروردگارا! او را به آتش دوزخ بسوزان». منهال مىافزايد: وقتى به كوفه بازگشتم، باخبر شدم كه «مختار» به خونخواهى امام حسين عليه السلام قيام كرده است. با يكى از دوستانم به قصد ديدار او حركت كرديم. زمانى كه به حضور مختار رسيديم، او اسب خود را طلبيد و با سپاهيانش به سوى محله كناسه كوفه حركت كرد. ما نيز با او همراه شديم. مدتى نگذشت كه ماموران مختار، حرمله را دستبسته آوردند. مختار با ديدن آن مرد جنايتكار گفت: - حمد و سپاس خدايى را كه مرا بر تو مسلط نمود. آنگاه دستور داد تا دست و پاهاى او را قطع كنند. سپس دستور داد تا آتشى روشن كنند و حرمله را در آتش افكنند. لحظهاى نگذشت كه حرمله را در ميان آتش سوزان ديدم. ناخودآگاه به ياد دعاى امام سجاد عليه السلام در مكه افتادم و از روى تعجب چند بار گفتم: سبحان الله، سبحان الله...! مختار با شنيدن اين ذكر، رو به من كرد و گفت: چرا تسبيح گفتى؟! داستان سفر و دعاى امام سجاد عليه السلام را نقل كردم و گفتم: از مشاهده اجراى نفرين آن حضرت به دست تو تعجب كرده، خدايم را تسبيح مىكنم. مختار از شنيدن اين خبر بسيار شادمان شد. در حالى كه هيجان زده شده بود، گفت: الله، الله، آيا به راستى ابوالحسن در مورد حرمله چنين نفرين فرمود؟ گفتم: آرى، به خدا سوگند! آنگاه فورا از اسب پياده شد و دو ركعت نماز خواند و سجدهاى طولانى به جا آورد و خدا را به سبب افتخارى كه نصيبش شده بود، شكر كرد.5خداوند هيچ خيانتكار ناسپاسى را دوست ندارد.ب) انتقام مبارك سر بريده عبيدالله بن زياد و عدهاى ديگر از سران حكومتيزيد را نزد مختار آوردند. او بعد از شكر خداى، دستور داد تا سريعا سر ابن زياد را به مدينه، نزد امام زين العابدين عليه السلام بفرستند. زمانى كه سر آن ملعون را به نزد امام آوردند، حضرت مشغول صرف صبحانه بود. حضرت با تماشاى سر آن ناپاك، خداى را شكر نمود و فرمود: هنگامى كه ما را به صورت اسير به كوفه در بارگاه ابن زياد وارد كردند، ديدم كه او صبحانه مىخورد و سر مبارك پدرم را در كنار خود نهاده و به آن اهانت مىكرد. در آن لحظه از خداوند خواستم مرا نميراند تا اينكه در هنگام صرف صبحانه سر بريده او را به من نشان دهد.» آنگاه سر به سجده نهاد و فرمود: - «حمد و سپاس خداوندى را كه انتقام مرا از دشمنم گرفت; خداوند پاداش نيك به مختار عنايت فرمايد.»6ج) كيفر راهزن گستاخ امام سجاد عليه السلام براى شركت در مراسم حج، عازم مكه شد. در مسير راه به بيابان بين مدينه و مكه رسيد و
همچنان سوار بر شتر خويش حركت مىكرد. ناگاه يك نفر راهزن سر راه حضرت را گرفت و دستور داد: - پياده شو! - از من چه مىخواهى؟ - مىخواهم تو را بكشم و اموالت را براى خودم بردارم. - هرچه دارم، آن را جدا كرده به تو مىدهم و براى تو حلال مىكنم، فقط مقدار اندكى بر مىدارم تا مرا به مقصد برساند. راهزن قبول نكرد و همچنان به كشتن امام اصرار ورزيد. امام كه وضع را چنين ديد، با لحن دلسوزانهاى فرمود: - فاين ربك؟، پس خداى تو كجاست؟ اگر مرا بكشى خداوند قصاص خواهد كرد. مرد راهزن با كمال گستاخى گفت: - هو نائم; خدا در خواب است. در اين هنگام امام از خدا مدد خواست، ناگاه دو شير قوىپنجه حاضر شدند. يكى از آنها سر مرد راهزن و ديگرى پاى او را گرفتند و دريدند. امام در آن حال خطاب به او فرمود: - تو گمان كردى كه خدا در خواب است! اين است جزاى تو، اكنون عذاب گستاخى خود را بچش.7 سيد علىنقى ميرحسينى تنظيم براي تبيان: گروه دين و انديشه – حسين عسگري1. الارشاد، ج 2، ص 150 و 151; كشف الغمه فى معرفةالائمة، على بن عيسى اربلى، ج 2، ص 79 و 80، 92 و 94، مكتبه بنىهاشم، تبريز، 1381 ق; الاختصاص، شيخ مفيد، ص 191 - 195، كنگره شيخ مفيد، 1413 ق. 2. حج/32. 3. بحارالانوار، ج 46، ص 95; مناقب آل ابىطالب، ج 4، ص 165. 4. قاتل طفل شش ماهه امام حسين عليهالسلام حضرت علىاصغر عليهالسلام . 5. كشف الغمه، ج 2، ص 112 و 113; بحارالانوار، ج 45، ص 332. 6. بحارالانوار، ج 45، ص 336. 7. همان، ج 46، ص 41.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 317]
-
گوناگون
پربازدیدترینها