واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: زهد و پارسایی؛ از آیین های مهم طلبگی
زهد طلبگی در بیانات مقام معظم رهبرینظام اخلاقی ـ پرورشی حوزه بایستی پاسدار ارزشهای اخلاقی روحانیت باشد؛ از آن نگاهبانی کند و در برابر تضعیف و کمرنگ شدن آن، به پیش بینیهای لازم دست یازد. اعتبار تاریخی و جاری حوزه و روحانیت، به نوع نگرش ایشان به دنیا و مادیات باز میگردد. جامعه، از روحانی انتظار آن را دارد که مظاهر دنیا، چشم و دلش را مشغول ندارد و او را در کمند خود، اسیر نگرداند:برادران عزیز، طلاب و فضلا بدانید که آبروی ما در بین ملت خودمان و در جهان، به بی اعتنایی ما به زخارف دنیوی است .(1) سابقهی تاریخی روحانیت نیز، با همین ویژگی شناخته میشود. عالمان دین، هماره با سطح زندگی بسیار معمولیتر از متوسط جامعه میزیستند و جامهی قناعت و مناعت را بر تن میداشتند و ایمان مردم را به تاراج نمیدادند:اکثریت علمای دین، جزو قشرهایی بودند که زندگی آنها، زندگی پایینتر از متوسط بود. . .. علما، این را شأن خودشان میدانستند که از اسراف، دوری کنند در عرف روحانیون و علما، همواره این حرف بوده که فلان کار، باب زندگی ما نیست. بعضی از مظاهر مثلا معمولی که شاید برای قشرهای دیگر معمولی بود اما برای علما اسراف به حساب میآمد و میگفتند که این مناسب زندگی ما نیست. همین روش، موجب محبوبیت علما در میان قشرهای گوناگون مردم بوده است. (2)در شرایط کنونی، زهد و قناعت، تکلیف مضاعف است. در روزگار دوری از حکومت، پارسایی روحانیت، برای او اعتبار میآفرید اینک اگر روحانی، با ارتباط و پیوندهای قدرت و یا غیر آن، از سطح زندگی معمولی جامعه فاصله بگیرد و نمای رفاه و اشرافیت را در زندگی خود نشان دهد، اجر و ارزش زهد تاریخی حوزه را نیز از بین خواهد برد. ناظران و نسل حاضر و آینده، آن زهد و قناعت را نه خصلتی انتخابی، بلکه شرایطی طبیعی و اجباری تلقی خواهند کرد و با بدبینی به آن خواهند نگریست. بنابراین زیاده رویها و تعلقات مادی روحانی تنها شخص او و جامعهی روحانیت موجود را لکه دار نمیکند بلکه ارزش تاریخی میراث ارجمند حوزه و روحانیت را نیز به خطر خواهد افکند:امروز بیش از همیشه روحانیون بایستی از تنعمات و رفاه مادی پهلو تهی کنند. ... این تجافی، امروز برای ما وظیفه است؛ چون ما الگوییم. آن روز که زیر شلاق بودیم، اگر بی اعتنایی و بی رغبتی نشان میدادیم، طبع ما بود. ... امروز، روزی است که اگر روحانی، تمکنی هم در اختیارش قرار میگیرد، به اختیار خودش، از آن تمکن دست بکشد، این هم چیز اساسی است . (3)امروز بیش از هر روز، تأثیر گذاری روحانی، به زهد و پارسایی او وابسته است. جامعه، به روحانییی که تعلق به مظاهر دنیا، در زندگی و عمل او جلوهگری میکند، دل نمی بندد و دریچهی روح و جان خود را به سوی او باز نمیکند ممکن است سر به تعظیم خم کند و به ظاهر، ادب و حرمت نگه دارد؛ اما در دل، واژهیی به تکریم و تجلیل او نمیسراید و هیچ علقهیی به او احساس نمیکند.از این رو، روحانی باید بین «تنعم و رفاه» و «عمل به تکلیف تبلیغی» ، یکی را برگزیند . او نمی تواند با یک دست، هر دو را بردارد و بریک قامت هر دو لباس را بپوشاند:برادران عزیز! از خودمان باید شروع کنیم. مردم به عمل ما نگاه میکنند. روحانی، آن وقتی سخن نافذ خواهد داشت که عملا نشان بدهد که به زخارف دنیا بیاعتناست و آن حرصی که بر دلهای دنیا داران و دنیا مداران حاکم است، بر او حاکم نیست. (4) ......................................................................................پی نوشتها:1- سخنرانی در جمع اساتید و طلاب حوزهی علمیه مشهد 4/1/ 13652- سخنرانی در مراسم عمامه گذاری در مسجد مجد 5/12/ 13673- سخنرانی در جمع علما و روحانیون بیرجند 3/1/ 13664- سخنرانی در دیدار با روحانیون و وعاظ در آستانهی ماه مبارک رمضان 23/12/ 1369
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 1002]