تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1804751781
شهرهاي شبكهاي و ارتباطات فراملي(1) -
واضح آرشیو وب فارسی:سایت ریسک: t=20917">شهرهاي شبكهاي و ارتباطات فراملي(1) a Truth Seeking 25 مهر 1383, 18:01چكيده در اين مقاله، تاريخچه رسانههاي جهاني و تأثيرات آنها مورد بررسي قرار گرفته و ضمن آن به ساختارهاي اساسي و بنياديني كه منجر به گسترش فناوريهاي نوين ارتباطي، به ويژه ارتباطات راه دور گرديده‌اند، پرداخته شده است. به علاوه مقولههايي همچون نظم نوين داخلي، سياستهاي جديد خصوصيسازي و سازمان تجارت جهاني مورد توجه قرار گرفته‌اند كه در نهايت به تلاش‌هايي براي نظم نوين جهاني ارتباطات و اطلاعات(2) انجاميده‌اند. در بخش ديگري از اين مقاله، موضوع سازمان تجارت جهاني(3) و خصوصي سازي در عرصه ارتباطات مطرح شده است؛ به طوري كه بين سال 1984 تا 1990 ميلادي بيش از 110 شركت ارتباطات راه دور خصوصي شده‌اند. برخي از آنها مثل «بريتيش تله‌كام»(4) به طور کامل و برخي ديگر مثل «مالزيا تله‌کام» (5) و سنگاپور تله‌کام (6) بخش‌هايي از فعاليت شركت خود را به بخش خصوصي واگذار كرده‌اند. البته اين خصوصيسازي منجر به تأثيرات اقتصادي متفاوت و نوعي نابرابري در دسترسي به اطلاعات در كشورهاي آفريقايي، آسيايي و امريكاي لاتين شده است؛ براي مثال در پايان سال 1999 فقط 3 درصد از مردم جهان به اينترنت دسترسي داشتند و در 23 كشور دسترسي به اينترنت اساساً وجود نداشت؛ همچنين در پنجاه و هشت كشور ديگر كم‌تر از يك هزار كاربَر اينترنت وجود داشت. در يك مقياس جهاني مي‌توان گفت 45 درصد كل كاربران اينترنت مقيم امريكاي شمالي، 35 درصد ديگر در اروپا و 11 درصد در ژاپن بودند. به واقع تنها در برخي از كشورها خصوصيٍسازي ارتباطات انجام شده كه توانسته جايگزين انحصارات دولتي شود و دسترسي يكساني را براي همكان فراهم آورد. پيامد اين خصوصيسازي نيز شكاف بين كشورهاي توسعهيافته و كشورهاي در حال توسعه را درمورد دسترسي به خدمات ارتباطات از راه دور بيشتر كرده است. تاريخچه كوتاه در مورد رسانههاي جهاني سيستم رسانهاي جهاني از لحاظ تاريخي عميق‌تر از آن است كه به نظر مي‌آيد. در واقع هر بحثي پيرامون رسانههاي جهاني بايد از اواخر قرن 19 يعني وقتي كه يك شبكه گسترده جهاني از شركت‌هاي تلگراف (ارتباطات كابلي) و آژانس‌هاي خبري به عنوان شركت‌هاي فراملي در آن زمان ظهور پيدا كرد آغاز شود. تا اواخر قرن 19 هم بريتانيا و هم امريكا تجارت جهاني را در مورد آزادي كابل‌ها پذيرفتند و به نحو تجاوزكارانه‌اي اين سياست‌ها را براي گسترش دسترسي به بازارهاي خارجي از طريق شركت‌هايي مثل شبكههاي كابلي امريكايي، كمپاني‌هاي تلگراف انگليسي ـ امريكايي و شركت توسعه شرقي تلگراف وستريونيون استفاده كرده‌اند. اين سياست‌ها همچنين براي پشتيباني كارتل‌هاي كابلي و اهرم‌هاي قدرت براي دسترسي به بازارهاي داخلي به منظور بهره‌برداري دو طرفه شركت‌هاي ارتباطي خارجي امريكا و انگليس استفاده شده‌اند. بعد از جنگ جهاني اول در رسانههاي جهاني فاصله‌اي به وجود آمد و تحقيقات در اين رشته به شكل زيادي به مطالعه در مورد تبليغات و توانايي مردم در دريافت اخبار خارجي تمايل داشت. ايده رسانههاي جهاني و همچنين با توافقات بين‌المللي، تكنولوژي‌هاي رسانهاي جديد (راديو، تلويزيون، پخش ماهواره‌اي و نظاير آن) را براي عمل كردن داخل مرزهاي ملي محدود مي‌كرد. تنها اين جمله در دهه 1970 و 1980 تغيير كرد كه كشورهايي كه به نام كشورهاي توسعهيافته ناميده مي‌شدند در يونسكو و اتحاديه جهاني مخابرات(7) تلاش كردند سياستهاي جديدي را به تصويب برسانند تا قادر باشند تخصيص عادلانه‌اي از منابع ارتباطات صورت گيرد. اين فشار نظم نوين جهاني ارتباطات و اطلاعات و دسترسي بيشتر به اخبار و رسانههاي قديمي همچنين تنوع بيشتر جريان اطلاعات بين همه كشورها و توزيع عادلانه اطلاعات را اقتضا مي‌كرد. در اصل يونسكو و اتحاديه جهاني مخابرات به ترتيب تحت مطالعات اصلي كميسيون مك برايد و ماتيلز نتيجه گرفتند كه نوآوري‌هايي را كه آنها مورد توجه قرار داده بودند انجام دهند. به طور مثال كوشش براي رسيدن به آزادي و تعادل جريان اطلاعات، گسترش مشاركت كشورهاي توسعهيافته در هر دو سازمان، تخصيص بيشتر منابع به صورت عادلانه براي عموم (به طور مثال امواج راديويي و مكان‌هاي مداري براي ماهواره‌هاي ثابت) و افزودن زيرساخت‌هاي ارتباطي براي ايجاد برنامههاي بين‌المللي توسعه ارتباطات و فراهم كردن حمايت‌هاي فني و مالي براي اخبار محلي و آژانس‌هاي راديو و تلويزيوني صورت گرفت. البته اهداف نظم نوين جهاني ارتباطات و اطلاعات به صورت منحرف‌شده‌اي صورت تحقق به خود گرفت، اما اين كوشش‌ها به يك سيستم جهاني متمايل شد كه بتواند نيازهاي كشورها را بهتر از آنچه كه دنباله روي كوركورانه از تسلط اروپا و امريكاي شمالي ايجاب مي‌كرد منعكس كند. نظم نوين جهاني ارتباطات و اطلاعات به زودي با انتقام كشورهايي روبه‌رو شد كه از ايده يك نظم نوين ارتباطات جهاني براساس برابري و توزيع مجدد قدرت و منابع رنجيده بودند. اين كشورها ـ امريكا، انگليس و سنگاپور ـ يونسكو را ترك و تهديد كردند كه اگر تغييرات فراگير داخلي صورت نگيرد اتحاديه جهاني مخابرات نيز به همان سرنوشت دچار خواهد شد. آنها طالب اولويت رقابت و خصوصيسازي به همان صورتي بودند كه در توافقنامه جهاني تجارت و گمرك(8) لحاظ شده بود، در نتيجه تجارت آزاد و ارتباطات دوباره زنده شد و اقتدار يونسكو و اتحاديه جهاني مخابرات دوباره تعريف شد و بحث در مورد نظم نوين جهاني ارتباطات و اطلاعات كم‌رنگ شد. بدين ترتيب يونسكو مجدداً جريان آزاد اطلاعات را پذيرفت و در نتيجه انگليس، امريكا و سنگاپور بازگشتند و سازمان تجارت جهاني مجدداً براساس دكتريني كه اساس آن نظام سياسي ارتباطات جهاني در حال تكوين بود به تمام اعضايش اجازه ميداد كه بدون هيچ محدوديتي اطلاعات را بين مرزها مبادله كند. با از بين رفتن نظم نوين جهاني ارتباطات نظم جديد داخلي و مشي اساسي براي بخش‌هاي خصوصي در اتحاديه جهاني مخابرات، سازمان همكاري مؤسسه اقتصادي(9) و سازمان تجارت جهاني به وجود آمد. اين آژانس‌ها چند نقش جديد را براي تلاش در زمينه ايجاد بازارهاي ارتباطي جديد و چارچوب سياسي پذيرفتند. 1. تحقيقاتي كه روش اصلي و دسترسي به منابع ارتباطي را در مناطق مختلف جهان با حمايت از خصوصيٍسازي، رقابت و توسعه قالب‌هاي خود تظيمي جديد در بعضي از كشورها پوشش مي‌دادند. 2. نقش مكمل حمايتي. به طور مثال توسعه مراكز دوربرد(10) به عنوان منابع اجتماعي كه براي مردم در كشورهاي توسعهيافته با دسترسي بيشتر به خدمات ارتباطات راه دور تهيه مي‌شوند. 3. تهيه منابع مالي براي حمايت‌هاي قانوني و ظرفيت‌هاي سياستگذاري در كشورهاي توسعهيافته و ترجيحاً شبكه‌ها و خدمات اطلاعاتي كه امروزه در بازارهاي اختصاصي هستند. تغيير شكل و خصوصي شدن سياستهاي ارتباط جهاني پيام‌رسانان ارتباطي مسابقه‌اي را در سال‌هاي 1984 تا 1991 در انگلستان بين خود آغاز كردند. در يك فضاي آزادي‌خواهانه (ليبراليستي) كشورهايي مثل استراليا، كانادا، ژاپن، نيوزيلند و اتحاديه اروپا در اين مسابقه اطلاعاتي (در سال‌هاي 1990 و 1998 در سازمان همكاري‌هاي مؤسسه اقتصادي و در سال 1999 در ايالات متحده) سهم داشتند. عامل اين نشانه‌گذاري‌ها بانك جهاني و ساختارهاي آن بود كه سياست انحصاري خود را اعمال مي‌كرد، اين شكل جديد از طرز تفكر قابل پذيرش در ساختار ادارات و خصوصيٍسازي بود. سازمان تجارت جهاني و سياستهاي جديد براي ارتباطات راه دور و رسانههاي جديد تعدادي از موافقتنامه‌هاي سازمان تجارت جهاني، ارتباطات راه دور و سرويس‌هاي اطلاعاتي را پوشش داده‌اند. اين موافقت‌ها كه گاهي گفته ميشد اساس يك نظام حكومتي جديد راديكال است تضمين كرده‌اند كه كشورها نمي‌توانند اين مرحله را نقض كنند و در آينده رقابت و خصوصيسازي در رابطه با نقش‌هاي سازمان تجارت جهاني پيشرفت كنند. اين سازمان بر ارتباطات راه دور و رسانههاي جديد، موافقت‌نامه 1994 براي افزايش خدمات، توافق 1996 سنگاپور براي برداشتن ماليات‌ها از فن‌آوري‌هاي ارتباطي راه دور، توافقنامه پايه ارتباطات راه دور 1997 و ايجاد يك قدرت تجارت الكترونيكي جهاني تأكيد كرده است. افزون بر اين موارد سازمان تجارت جهاني بر موافقتنامه‌هاي زير نيز متمركز شده است: 1. خصوصيٍسازي، 2. رقابت تحت نظارت، 3. تطبيق سياستهاي نوين براي رسانههاي جديد. سازمان تجارت جهاني و خصوصيٍسازي در خلال سال‌هاي 1984 تا 1990 ميلادي 110 شركت ارتباطات راه دور خصوصي شدند. تعدادي از اين‌ها مثل بريتيش تله‌كام به طور كامل و برخي ديگر نظير ماليزيا تله‌كام و سنگاپور تله‌كام قسمتي از شركت خود را به بخش خصوصي واگذار كردند. با اين حال مي‌توان گفت در انتهاي سال 1999 فقط 3 درصد از مردم جهان به اينترنت دسترسي داشتند. به عبارت ديگر در 23 كشور اتصال به اينترنت نبود و در 58 كشور ديگر كم‌تر از 1000 كاربر اينترنت وجود داشت. در قياسي كلي 45 درصد كل كاربران اينترنت مقيم امريكاي شمالي، 35 درصد در اروپا و 11 درصد در ژاپن بودند. البته توافق‌نامه‌هاي سازمان تجارت جهاني كشورها را به تعهد در مقابل خصوصيٍسازي و قبول سرمايه‌گذاران خارجي مجبور نمي‌كند، اگرچه فشار بزرگي براي پذيرش اين تعهد وجود دارد. بسياري از كشورها اين فعاليت را به وسعت ايالات متحده انجام نداده‌اند. كشورهاي امريكاي لاتين بزرگ‌ترين مراحل رفع محدوديت‌هاي سرمايه‌گذاري‌هاي خارجي را توسط يك دست كردن گرايش‌هاي موجود انجام دادند. در آرژانتين، غنا، مكزيك و آفريقاي جنوبي عاملان خصوصيٍسازي ارتباطات راه دور(11) با تأكيد بر نصب 225 هزار تا 5ر2 ميليون اشتراك جديد در طي 5 سال خصوصي شدند. اين اقدامات با گسترش طراحي‌هاي تنظيم شده‌اي همراه شد و بر انتقال از عقيده مقررات‌زدايي در دهه 1980 به ايده‌اي كه رژيم‌هاي دولتي را اركان اساسي تغيير سياستهاي ارتباطات دوربرد مي‌دانست تأكيد شد. بنابراين سازمان تجارت جهاني «الگوي جديد دولتي»، يعني سندي را كه توسط 55 كشور امضا شده بود پذيرفت. سازمان تجارت جهاني، رقابت و شهرهاي شبكهاي در زيرساخت‌هاي اطلاعات جهاني موضوع تجارت جهاني، توسط مطالعات آكادميكي، سازمان مؤسسه همكاري‌هاي اقتصادي و اتحاديه مخابرات جهاني پروبال داده شد و اين مطالعات ثابت كردند كه توسعه در كشورهايي كه رقابت در آن جا رسم شده باعث افزايش دسترسي مردم به خدمات پايه تلفني و خدمات جديد همچون اينترنت شده است اما در كشورهايي كه انحصارات باقي مانده چنين نشده است. در بازگشت به اين مطالعات در سال 1997، توافقنامه اصلي ارتباطات راه دور، توسعه كشورهايي را كه رسماً به رقابت در عرصه ارتباطات راه دور مي‌پرداختند مدنظر داشت. اين تواقفنامه عمدتاً وضعيت 72 كشوري كه آن را امضا كرده بودند تقويت و تحكيم مي‌كرد و تنها چند كشور توسعه رقابت را پذيرفتند. افزايش رقابت به وسيله سازمان تجارت جهاني براي يك افزايش عظيم در سرمايه‌گذاري‌هايي كه تعهد شده بود انگيزه و تحريك ايجاد كرد. سؤال اساسي اين است كه به وسيله چه كسي و كجا؟ توافقنامه اصلي ارتباطات راه دور و تنظيم آزادسازي آغازگر حمله‌اي در يك مقياس غيرقابل پيش‌بيني به شهرهاي شبكهاي و جهاني بود. در كشورهاي عضو سازمان مؤسسه همكاري اقتصادي بسياري از اين سرمايه‌گذاري‌هاي جديد به وسيله رقابت‌هاي جديد انجام ميشد و در كشورهاي در حال توسعه سرمايه‌گذاري‌ها بين سال‌هاي 1995 و 1998 سه برابر شد كه بيشتر از تمام دهه‌هاي قبل بود. پيش‌تر در يك مدت زماني كوتاه مشخص اينترنت از 2 ميليون كاربر به 190 ميليون در پايان قرن رسيد. همچنين تعداد كشورهايي كه به اينترنت متصل شده‌اند از 90 كشور به 200 كشور در طول يك دهه افزايش يافت. در اين ميان شكاف بين كشورهاي توسعهيافته و در حال توسعه در زمينه دسترسي به سرويس‌هاي ارتباطات دوربرد احساس ميشد. اگرچه بر روي يك تقسيم كلي بين «كشورهاي غني از اطلاعات» و «كشورهاي مبتلا به فقر اطلاعات» پافشاري ميشد، اما در بعضي موارد بين نواحي شهري و روستايي وابسته به فناوريهاي ارتباطي و اطلاعاتي(12) جديد و مناطقي از جهان كه به شبكههاي كوچك محلي و شبكههاي جهاني متصل است اغراق ميشد. به راستي وقتي كه بعضي اصلاحات در دسترسي به خدمات ارتباطات دوربرد در سرتاسر آفريقا، آسيا و امريكاي لاتين در طول دهه 1990 انجام شد تنها يك عده از كشورها چون آرژانتين، برزيل، چين، كلمبيا، كره، سنگاپور و آفريقاي جنوبي سود بردند؛ زيرا اكثريت وسيعي از مشتركان تلفن و 4/3 كاربردهاي جديد در اين مناطق بودند. بيشتر سرمايه‌گذاري‌هاي جديد در ارتباطات دوربرد در زمينه كشيدن كابل‌هاي فيبر نوري بين اروپا و شمال امريكا از طريق درياي آتلانتيك و بين امريكا، ژاپن، چين، هنگ‌كنگ و سنگاپور از طريق درياي پاسيفيك اتفاق افتاد. در عرض سه سال پس از زمان توافقنامه اصلي ارتباطات راه دور، ظرفيت كابل‌هاي فيبري كه جهان را به هم ارتباط ميداد به صد برابر افزايش يافت. علي‌رغم رقابت پيش‌بيني‌نشده در ارتباطات از راه دور، تنها عده‌اي از كنسرسيوم‌ها در حال ايجاد زيرساختارهاي اطلاعات جهاني بوده‌اند. كارتل‌هايي همچون كنسريتا اين تغييرات سيستم‌هاي جهاني را به صورت تركيبي از تكنولوژي جديد و اعمال متصديان ارتباطات دوربرد مي‌سازند. فيبرها اطراف جهان را به يكديگر وصل مي‌كنند. شبكه كابلي امريكا ـ ژاپن و شبكه كابلي چين ـ امريكا از يك طرف و تنظيم رقابت‌هاي جديد كمپاني‌هاي كابلي و ميكروسافت از طرف ديگر اين كار را انجام مي‌دهند. گذرگاه جهاني ارتباطات به صورت يك رويكرد منطقي براي كابل‌هاي ارتباطي جهاني درآمده است. اين گذرگاه‌ها عبارتند از مايكروسافت، امپريال بانك كانادا و شبكههاي بانكي اروپا، كه شبكههاي آنتورب، برلين، بروكسل، فرانكفورت، لندن، مونيخ، پاريس و بقيه شهرهاي اروپا از فيبرهاي نوري تشكيل شده‌اند. اين توسعه به صورت يك ارتباط جهاني در آمده است كه آنها را اغلب به صورت سنتي دربر مي‌گيرند و به صورت شبكهاي سرويس مي‌دهند. آي. تي. اند. تي(13) دربردارنده فعاليت‌هايي است كه به صورت دو بخش اساسي در امريكا پايه‌ريزي شده است. اين پيچيدگي در ارتباطات و شبكه وب(14) به منظور كمك به خدمات تلفني، اينترنتي، سرويس‌هاي ويدئويي شبكه باندهاي وسيع براي امريكا و شهرهاي همجوار آن به صورت سرويس‌دهي تلفن در 83 منطقه است. در يك گزارش واقعي 15 درصد امكانات براي شمال امريكا و باندهاي گسترده‌اي كه در اينترنت به وجود آمده‌اند بين سال‌هاي 2005 و 2010 قابل دسترسي هستند. براي توسعه و اتصال به بزرگراه‌هاي جهاني در سال 2002 ارتباطي كه بين آفريقا و بخش‌هاي ديگري توسط اينترنت صورت مي‌گيرد و اطلاعاتي كه به دنبال آن از آفريقا راهي مناطق ديگر ميشود خود ارتباطي را بين 90 كشور به صورت بخش‌بخش در آفريقا به دست مي‌دهد كه درجه ارزش پولي آن 50 دلار در بوتسوانا و 1700 دلار در آنگولاوكنيا است. آفريقا به صورت يك ارتباط‌دهنده مجدد، در سرويس‌هاي اطلاعاتي جهاني نقش مهمي دارد. مايكروسافت اغلب نقش خود را در جهاني‌سازي نقاط مختلف چون كوبا، برزيل و رسانههاي جمعي دنياي جهاني و در شاهراه‌هاي بزرگ اطلاعاتي همچون هنگ‌كنگ انجام مي‌دهد كه از هنگ‌كنك تله كام به صورت گسترده در ايجاد تور اينترنتي بين رسانههاي جهاني و مناطقي كه از آن تور به صورت گسترده استفاده مي‌كنند اطلاعات خود را پخش مي‌كنند. مايكروسافت به فعاليت پرداخت و از آن‌جا براي توسعه‌دهي باندهاي گسترده در سرويس‌هاي اينترنتي براي ميليون‌ها برزيلي تلاش كرد كه از طريق اين تلاش‌ها تنها 10 درصد از نخبگان مقيم در سه شهر سائوپائولو، ريودوژانير و بلوهورنرونته پوشش داده شد و دسترسي به تلفن خدمات، كامپيوتر و اينترنت براي مابقي شهروندان برزيلي دور از دسترس باقي ماند. آن سوي برزيل، مايكروسافت به همراه گذرگاه جهاني شبكهاي ايجاد كرده است كه نه تنها رابط اروپا، امريكاي شمالي و ژاپن است بلكه شبكههاي محلي را در مراكز تجاري عمده آسيا به يكديگر متصل مي‌كند. بنابراين به عنوان يك مطلب مورد توجه كمپاني‌ها، گذرگاه جهاني در حال ايجاد يك شبكه ارتباطات پيشرفته فيبرنوري است كه مراكز تجاري را در منطقه آسياي شرقي به شبكه فيبرنوري وسيع گذرگاه جهاني متصل مي‌كند. اين شبكه، شهرهايي چون تايوان، سنگاپور، هنگ‌كنگ، مالزي، چين، كره و فيليپين را به يكديگر متصل خواهد كرد و قدرت دسترسي منطقه‌اي غيرقابل پيش‌بيني به شبكه براي خدمات متنوعي چون امكانات شبكهاي، تجارت الكترونيكي و تكنولوژي پركيفيت و كم‌قيمت به دست خواهد داد. تمركز و توجه روي مراكز مالي شبكه و محدوديت‌هاي شهري همچنين ما را به سوي طرح‌هايي درباره فضاي مجازي(15) سوق مي‌دهد. هر چند 80 درصد تمام كاربران اينترنت تنها در 10 كشور زندگي مي‌كنند. يك بررسي كه در اين اواخر انجام شده نشان مي‌دهد كه استفاده از اينترنت به مقدار زياد، قسمتي از زندگي روزانه مردمي است كه در سائوپائولو، مكزيك، شانگ‌هاي، كوالالامپور و بانكوك زندگي مي‌كنند. همچنان كه به طور مثال مردم و شهروندان كشورهاي عضو سازمان توسعه همكاري‌هاي اقتصادي از اينترنت استفاده مي‌كنند. بنابراين نقاط فني شبكه ارتباطات جهاني در شهرهايي چون سائوپائولو، هنگ‌كنگ، سنگاپور، شانگ‌هاي، ژوهانسبورگ، تورنتو، نيويورك، لندن، بروكسل، پاريس، آمستردام و نظاير آن قرار گرفته است. ما بيشتر از اين نمي‌توانيم اولويت گذاري‌هايي چون جهان اول و جهان سوم، شمال و جنوب و نظاير آن را ملاك قرار دهيم اما بايد مناطقي را كه صاحب تكنولوژي سخت‌افزاري شبكه جريان اطلاعات و انتقال‌دهنده آن هستند از مناطق غيرمرتبط با شبكه و غيرمولد تشخيص دهيم. يا همچنان كه ساسكياساسن(16) اظهار مي‌دارد، ما نيازمنديم درباره روابط بين كامل‌سازي و تمركز از يك سو و حاشيه از سوي ديگر فكر كنيم. ساسن ضرورت اين شيوه فكر كردن را به صورت زير بيان مي‌كند: جهاني شدن اقتصاد و تكنولوژي‌هاي اطلاعاتي نوين فضاي جديدي براي تمركز ايجاد كرده است؛ به گونه‌اي كه بيش‌ترين قدرت اين فضا در سطوح بين شهري مراكز تجاري و مالي عمده بين‌المللي در نيويورك، لندن، توكيو، پاريس، فرانكفورت، زوريخ، آمستردام، لس‌آنجلس، سيدني و هنگ‌كنگ است. اما اين محدوده جغرافيايي امروزه همچنين شامل شهرهايي چون سائوپوئولو و مكزيك نيز ميشود ... . در ميان شهرهاي جهاني ما يك قسمت مركزي و يك قسمت حاشيه‌اي را شاهديم. به طور مثال، شهر نيويورك بزرگ‌ترين تمركز كابل‌هاي فيبرنوري را كه توسط ساختمان‌هاي جهاني نگهداري و محافظت ميشود دارا بوده است. اما اين ساختمان‌هاي خدماتي جهاني بيشتر در مركز شهر هستند در صورتي كه هارلم يك جامعه آفريقا امريكايي كم‌درآمد كه با بيشتر از دو مايل فاصله با منهتن يك ساختمان از اين گونه را دارا است ... چنين مشاهداتي نشان مي‌دهد كه به جاي شهادت بر همه‌گير شدن فضاي ارتباطي بايد پذيرفت محدوديت‌ها و موانع فضاي مجاز ناشي از تفاوت بين توانايي توليد و دريافت جريان اطلاعات است و مابقي جمعيتي كه اين گونه ابزار را در اختيار ندارند بيشتر شكل هاي محلي ارتباطات را تجربه مي‌كنند. سازمان تجارت جهاني و سياستهاي نوين براي رسانههاي جديد: تنظيم اينترنت و پوشش رسانه‌ها جغرافياي مجزاي سيستم‌هاي ارتباطات فراملي، با چشم انداز زيرساخت ارتباطات جهاني(17) كه در دهه 1990 ارائه شده برخورد كرده است. چشم‌اندازي كه اعتبار سرويس‌هاي جهاني را همپايه با سرمايه‌گذاري خصوصي رقابت و كنترل‌هاي انعطاف‌پذير مي‌داند. همان‌گونه كه ديده‌ايم، بسياري از اين اصول در توافقنامه ارتباطات راه دور سازمان تجارت جهاني وجود دارد اما آيا اين توافقنامه سرويس‌هاي جهاني را هم پوشش داده است؟ پاسخ اين سؤال مثبت است. از يك طرف توافقنامه اصلي ارتباطات راه دور اجازه مي‌دهد كه هر عضوي تعهد خود را در ارتباط با انجام سرويس جهاني مشخص كند، مشروط بر آن كه با رويه قابل رقابت با يكديگر در فضايي شفاف و بدون تبعيض اداره شوند و بيش از نياز، فعاليت و مسئوليت نداشته باشند. از سوي ديگر سازمان تجارت جهاني خط‌مشي‌هاي سرويس جهاني را نه تنها به عنوان عرضه دوستانه سرويس‌هاي تجملي در نظر نمي‌گيرد بلكه به عنوان دستيابي به سرويس‌هاي تلفن تلقي مي‌كند. در واقع، اين ضميمه ارتباطات دوربرد مشخصاً از پذيرش خط‌مشي‌هاي سرويس‌هاي جهاني براي سرويس‌هاي پيشرفته مانند اطلاعات الكترونيكي، اينترنت و همانند آن، جلوگيري مي‌كند. توافقنامه تجارت آزاد كشورهاي امريكاي شمالي(18) كه ضميمه ارتباطات دوربرد براساس آن مدلٍ‌سازي شده است نيز اين نكته را مشخص مي‌كند و اعلام مي‌كند كه دولت‌ها نمي‌توانند يك تأمين‌كننده سرويس‌هاي پيشرفته را به موارد زير ملزم كند. الف) به طور كلي، خدمات را براي عموم مهيا كنند. ب) هزينه‌ها را براي انواع خدمات توجيه كنند. ج) به فايل كردن تعرفه مبادرت ورزند. د) شبكه خود را به هر شبكه يا مشتري مشخصي وصل كنند. هـ ) تبعيت كردن از هر گونه استاندارد يا ضابطه تكنيكي براي اتصالات داخلي به جاي اتصال به شبكه دولتي ارتباطات دوربرد. در مواجهه با اين محدوديت‌ها، جاي تعجب نيست كه هيچ‌گونه تلاشي براي نو كردن اطلاعات در سرويس‌هاي جهاني با وجود اينترنت، شبكههاي گسترده اطلاعاتي و ديگر وسايل ارتباط جمعي جديد صورت نمي‌گيرد، مگر با وجود برنامههاي كاملاً دقيق در رابطه با وصل كردن مدارس، كتابخانه‌هاي عمومي، بيمارستان‌ها و ... به اينترنت. اين اعمال نه تنها باعث افزايش اطمينان در بازار ميشود بلكه محدوديت‌هاي موجود در توافق‌نامه‌هاي سازمان تجارت جهاني ـ كه از گسترش خط مشي‌هاي سرويس‌هاي جهاني جلوگيري مي‌كند ـ را متناسب با فناوريهاي ارتباطي و اط�
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سایت ریسک]
[مشاهده در: www.ri3k.eu]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 345]
-
گوناگون
پربازدیدترینها