واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: محمدتقي صبوري در سال 1263 هجري خورشيدي در مشهد پا به عرصه گيتي نهاد. پدر او ميرزا محمدكاظم صبوري، ملكالشعراي آستان قدس رضوي بود؛ مقامي كه پس از درگذشت پدر، به فرمان مظفرالدين شاه، به بهار رسيد. بهار در چهارسالگي به مكتب خانه رفت و به فراگيري فارسي و قرآن همت گماشت و نزد پدر شاهنامه را آموخت و اولين شعر خود را در همين دوره سرود و تحصيلات خود را نزد ميرزا عبدالجواد اديب نيشابوري تكميل كرد. او با سرودن اشعار سياسي در روزنامه طوس كه به مديريت ميرزا هاشم خان قزويني اداره مي شد مشهور شد و نزد فعالان سياسي، نامي يافت. بهار روزنامه نوبهار را منتشر ساخت و اين روزنامه پس از چندي به دليل مخالفت با حضور قواي روسيه در ايران و مخاصمه با سياست آن دولت، به امر كنسول روس تعطيل شد. او بلافاصله روزنامه اي با نام تازه بهار را تأسيس كرد. اين روزنامه نيز به امر وثوق الدوله، وزير خارجه وقت تعطيل و بهار نيز دستگير و به تهران تبعيد شد. بهارعلاوه بر اينكه شاعري به نام بود، در سياست نيز فعاليت چشمگيري داشت، و به عنوان نماينده در دوره هاي سوم ، چهارم همراه با سيد حسن مدرس ،پنجم، ششم و پانزدهم ، به مجلس شوراي ملي راه يافت .همچنين در سال 1324 به عنوان وزير فرهنگ در دولت قوام السلطنه منصوب شد اما اين زماني بود كه بهار در انديشه تحقيق در مباني فرهنگ بود از اين رو چندي بعد از اين سمت استعفا داد و با عضويت درشوراي عالي معارف همچون دهخدا راه پژوهش را پيش گرفت و انجمن ادبي دانشكده و نيز مجله دانشكده را بنيان گذاشت. كه به اعتقاد او مكتب تازه اي در نظم و نثر پديد آورد. در پايان دوره ششم مجلس، با استقرار سلطنت رضاشاه، ديگر زمينهاي براي فعاليت سياسي بهار وجود نداشت و او هوشمندانه از سياست كناره گرفت. او در اين سال ها رئيس كميسيون ادبي انجمن روابط فرهنگي ايران و شوروي بود و اولين كنگره نويسندگان ايران در 1324 از طرف اين انجمن به رياست او تشكيل شد. اما بر اثر ابتلا به بيماري سل، تنها در ماههاي تير، مرداد و شهريور 1326 فرصت حضور در مجلس را يافت. در نيمه دوم 1326 بهار با شدت يافتن بيماريش، براي معالجه به شهر لوزان در سوئيس رفت. بهار قصيده به ياد وطن معروف به لُزَنيه را در همين شهر سرود. اما مضيقه شديد مالي باعث شد كه بهار با نيمهكاره رها كردن معالجه راهي ايران شود. سفر بهار به سوئيس كمي بيش از يك سال تا ارديبهشت 1328 طول كشيد. او در بازگشت به ايران به تدريس دانشگاهي خود ادامه داد. از بهار تاليفات و تصحيح هاي بسياري كه هر كدام حاصل سال ها تحقيق است، به جا مانده كه مي توان به تاريخ احزاب سياسي، سبك شناسي درباره تحول نثر فارسي، چهار خطابه در زمينه تاليف و تاريخ سيستان، رساله نفس، تاريخ بلعمي، شاهنامه فردوسي در حوزه تصحيح اشاره كرد. هم چنين مي توان از ديوان اشعارش كه حاصل روح بلند و متصور او بود، ياد كرد. ملك الشعراي بهـار سرانجام در اول ارديـبـهـشت سال 1330 هـجري خورشيدي در منزل خود دارفاني را وداع گـفت. اطلاع**9131**1717
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 319]