تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
بهترین سایتهای خرید تیک آبی رسمی اینستاگرام در ایران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1815439188
زنان كرد رتبه اول اهدای خون را در كشور دارند
واضح آرشیو وب فارسی:پرشین وی: «بدن من دیگر مثل یك چشمه شده است، هرچه از آن خون میگیرند بیشتر میشود و تمامی ندارد». او پیشكسوتترین اهداكننده زن سازمان انتقال خون سنندج است. به گفته مدیر سازمان انتقال خون استان كردستان، تعداد اهداكنندگان خون این مركز اعم از زن و مرد 22 هزار و 957 نفر بوده است و میانگین مراجعه‌كنندگان در سال 86 برابر با 65 نفر در روز بوده است كه از این میان 5 هزار و 479 نفر از مراجعه‌كنندگان زن هستند. «83درصد از اهداكنندگان سازمان انتقال خون استان را مردان و 17 درصد را زنان تشكیل می‌دهند.» خودش را ملیحه جوشیده متولد 1330 معرفی می‌كند. فارسی صحبت كردن برایش سخت است، درباره اولین باری كه به سازمان انتقال خون مراجعه كرده، می‌گوید: «زمان انقلاب بود، اعلام كردند به خون احتیاج دارند، من هم به سازمان انتقال خون رفتم و آزمایش دادم. گفتند شرایطم خوب است.» با گذشت نزدیك به 30سال از آن روز، هنوز هم ملیحه یكی از اهداكنندگان ثابت سازمان است. «آنقدر خون می‌دهم تا دیگر خودشان بگویند بس است.» طبق آمار سال 86 سازمان انتقال خون كردستان، ملیحه تنها یكی از 5 هزار و 479 زن كردی است كه برای اهدای خون به سازمان مراجعه كرده است. زنان استان كردستان از بزرگ‌ترین اهداكنندگان خون كشور هستند. بر اساس شاخص آماری كشور، 7 درصد از اهداكنندگان خون كشور را زنان تشكیل می‌دهند، این درحالی است كه شاخص آماری اهداكنندگان زن استان كردستان عدد 17 درصد را نشان می‌دهد. سنت اهدای خون بین زنان خانواده ملیحه بیشتر از مردان خانواده رایج است. به‌جز خودش 4 زن از اعضای خانواده‌اش و برادر و پسر برادرش هم برای اهدای خون به سازمان مراجعه می‌كنند. «البته من، خواهرم و دخترش، زن برادرم و دخترش هر 4 ماه یك بار به طور مرتب به مركز می‌رویم ولی برادرم و پسر برادرم هر وقت فرصت كنند می‌آیند، به هرحال آنها بیشتر كار می‌كنند.» 3 هزار و 147 نفر از زنان اهداكننده در سازمان انتقال خون سنندج به صورت مستمر برای اهدای خون به مركز مراجعه می‌كنند. شهین تیموری یكی از همین زنان است. 20 سال است كه برای اهدای خون به مركز انتقال خون سنندج می‌آید، آنقدر به خون دادن عادت كرده است كه آن را جزئی از زندگی‌اش می‌داند: «خون دادن برای من یك عادت شده است. آنها می‌گویند هر 4 ماه یك‌بار باید مراجعه كنید، ولی من خودم متوجه می‌شوم و هر وقت احساس سنگینی و كسالت می‌كنم به مركز می‌روم.» اولین بار سال 66 تنها 17 سال داشت و تازه ازدواج كرده بود، همراه همسرش برای اهدای خون به مركز مراجعه می‌كند و از آن به بعد مشتری دائم سازمان انتقال خون میشود: «وقتی خون می‌دهم احساس نشاط و خوشحالی دارم.» چرا زنان كرد؟ تعیین شاخص آمارگیری در سازمان انتقال خون به دو شكل صورت می‌گیرد؛ یك شاخص، اهداكننده خون نسبت به پرسنل است. به این صورت كه میزان خون اهدا شده را بر تعداد پرسنل یك مركز تقسیم می‌كنند. مهستی سالور، از پرسنل سازمان انتقال خون سنندج در ارتباط با این شاخص در استان كردستان گفت: «با توجه به اینكه تنها یك مركز اهدای خون در این استان وجود دارد و 38 نفر در آن مشغول به كار هستند، سازمان انتقال خون سنندج رتبه 4 كشور را دارد.» سالور تعداد پرسنل زن را 6 نفر عنوان كرد و گفت: «به جز من كه دچار كم‌خونی هستم، بقیه همكارانم جزء اهداكنندگان خون هستند و 3 نفر از آنها به طور مستمر هر 4 ماه یك‌بار خون می‌دهند.» دومین شاخص، تعداد اهداكنندگان خون است كه طبق آمار سازمان انتقال خون كشور به ازای هر 1000 نفر 26 نفر اهداكننده خون وجود دارد؛ اما در كردستان به ازای هر 1000 نفر 17 زن اهداكننده است. زنان كرد موفق شده‌اند تا رتبه اول اهداكنندگان خون كشور را به خود اختصاص دهند. یكی از همین زنان اهداكننده فصل بهار را بهترین فصل برای اهدای خون می‌داند و معتقد است در این فصل مردم بیشتر به مركز مراجعه می‌كنند: «می‌گویند اگر در بهار خون بدهید، خون تازه‌ای در بدن جاری میشود.» هنوز كسی نمی‌داند چرا زنان كرد بیشترین آمار را در بین زنان اهداكننده خون دارند. به گفته مدیر سازمان انتقال خون این استان، تااكنون كار پژوهشی در مورد این مسئله صورت نگرفته است. ابراهیم سلطانی جواب این سوال را تنها در یك جمله می‌داند: «زنان اینجا مرد هستند و از اهدای خون نمی‌ترسند.» براساس مطالعه‌ای كه توسط مركز تحقیقات سازمان انتقال خون ایران روی جامعه زنان ایرانی در محدوده سنی 65-17 سال در 8 استان اردبیل، سیستان و بلوچستان، هرمزگان، آذربایجان شرقی، لرستان، چهارمحال و بختیاری، بوشهر و گلستان انجام گرفته است مشاهده شده بیشترین علل عدم‌تمایل به اهدای خون زنان تحت مطالعه، موارد زیر بوده است: درد و ترس از سوزن و آمپول ترس از ابتلا به بیماریهای عفونی و خونی ترس از ضعیف و كم‌خون شدن نداشتن وقت كافی برای مراجعه به مراكز اهدای خون اطلاع‌رسانی ضعیف و ناكافی در زمینه اهدای خون ضعف به هنگام دیدن خون و ترس از سوزن یكی از دلایلی عدم‌تمایل زنان برای مراجعه به مراكز اهدای خون است. زنان كرد به زنانی شجاع و محكم معروف هستند و عادت به كارهای سخت و دشوار دارند. ملیحه جوشیده در جواب این سوال كه آیا تا به حال از خون دادن ترسیده است، می‌خندد و می‌گوید: «اصلا عین خیالم نیست. مگر یك سوزن كوچك هم درد دارد.» شهین تیموری با اینكه اولین بار كه از او خون گرفته‌اند كمی ترسیده است اما معتقد است خون دادن نه درد دارد و نه ترس. شاید احساس ترس در برخی از این زنان اصلا وجود نداشته باشد و در بعضی كمی باشد اما در همه آنها یك چیز مشترك است و آن حس نوع‌دوستی، همبستگی و اتحاد است. سلطانی معتقد است این نوعی از مرام كردها نسبت به یكدیگر است: «خانم‌های كرد از قدیم به این امر اشتیاق خاصی داشته‌اند و تا الان هم این وضع ادامه داشته است.» یكی از زنان اهداكننده هر بار كه برای دادن خون به مركز مراجعه می‌كند، دعا می‌كند كه «ای‌كاش خونم به درد كسی بخورد.» مهستی سالور كه ارتباط زیادی نیز با این زنان دارد، آنان را بسیار مشتاق برای كمك به یكدیگر می‌داند و می‌گوید: «هر بار كه فراخوان می‌دهیم، با استقبال زیادی مواجه می‌شویم، پیش‌آمده است كه خون بیشتر از نیاز مركز هم داشته‌ایم.» این زنان آنقدر در اهدای خون مشاركت دارند كه اگر نیایند هم حتما دلیلی داشته‌اند و جالب‌تر آنكه با اظهار تاسف دلیل خود را هم توضیح می‌دهند: «خانمها می‌آیند اینجا و برای اینكه نتوانسته‌اند به مركز مراجعه كنند معذرت‌خواهی می‌كنند، بسیاری یا باردار هستند یا در دوره شیردهی بوده و یا دچار كم‌خونی بوده‌اند.» به اعتقاد سالور، عواطف و احساسات خانم‌های كرد بسیار بالاست. همین احساس كمك كردن به دیگری است كه این زنان را به مركز اهدای خون استان می‌كشاند: «وقتی مشكل یك مریض را حل می‌كنم احساس راحتی و آرامش می‌كنم. مثلا به جوان 28 ساله دیالیزی كه نیاز به 8 واحد خون داشت كمك و در دل دعا كردم خون من را وسیله شروع زندگی آن جوان قرار بدهد.» زن دیگری نیز می‌گوید: «من گاهی به بیمارستان می‌روم تا اگر تصادفی‌ها نیاز به خون داشتند به آنها كمك كنم.» برای این زن كرد از كمك كردن به زنی دیگر كه مادر 7 بچه بوده و به علت زایمان و خونریزی شدید در وضع بدی به‌سر می‌برده خوشحال است و معتقد است برایش صواب به همراه می‌آورد: «همه مردم گوسفند نذر می‌كنند و من خونم را نذر می‌دهم.» این زنان به كرد بودن یا نبودن گیرنده‌های خون چندان اهمیت نمی‌دهند و حاضرند به تمامی كسانی كه نیاز به خون دارند كمك كنند. «من همیشه گفته‌ام در هر شرایطی اگر كسی به خون B+ احتیاج داشت، وقت یا بی‌وقت هم كه باشد با من تماس بگیرند تا بروم.» سالور هم توضیح می‌دهد: «وقتی فراخوان می‌دهیم عده زیادی می‌آیند. بسیار پیش‌آمده است كه خون بیشتر از نیاز مصرف داشته‌ایم.» استقبال مدارس دخترانه از اهدای خون ارتباط زنان اهداكننده با سازمان انتقال خون كردستان زیاد است و رابطه خوب و دوستانه‌ای بین این زنان و پرسنل وجود دارد. سالور در ارتباط با نحوه آموزش و تبلیغات در این مركز گفت: «مسلما وقتی مراجعه زنان به مركز بیشتر است، رابطه ما هم با آنها بیشتر میشود و بهتر می‌توانیم به آنان آموزش و اطلاعات بدهیم.» از سال 82 سازمان انتقال خون كردستان در جهت آموزش، جذب و حفظ اهداكنندگان اقدام كرده است. كلاس‌های آموزشی این مركز هر ماه برای 30 نفر از زنان اهداكننده برگزار میشود و نشریه‌های آموزشی در اختیار این زنان قرار می‌گیرد. روزهای خاص مثل روز زن، روز انتقال خون و.... هدایایی به زنان كرد داده میشود كه تاكنون به پیشكسوتترین زن اهداكننده، جوان‌ترین و برخی اهداكنندگان مستمر هدایایی داده شده است. ملیحه تاكنون 3 بار از سوی سازمان جوایزی دریافت كرده و این هدایا در تشویق بیشتر برای ارتباط با سازمان بسیار موثر می‌داند: «وقتی هدیه گرفتم خیلی خوشحال شدم، انگار انگیزه بیشتری پیدا كردم.» استان كردستان از معدود استان‌هایی است كه برنامه‌های تشویقی در افزایش میزان اهداكنندگان آن بسیار تأثیرگذار است. آمار كل اهداكنندگان خون این مركز در سال 84 به 19 هزار و 841 نفر افزایش یافت و در سال 85 به 23هزار و 957 نفر رسید و اهداكننده زن نیز در این سال به بیشترین میزان طی چند سال اخیر(18 درصد) افزایش پیدا كرد. در سال 86 به دلیل سرمای زیاد آمار اهداكنندگان این سازمان 22هزار و 957 نفر شد كه به لحاظ كمی مقداری كاهش داشته است؛ اما به گفته سالور با این وجود از لحاظ كیفی سازمان بهتر عمل كرده است: «در سال گذشته به شبكه اطلاع‌رسانی سراسری پیوستیم و موفق شدیم تعداد اهداكنندگان مستمر را افزایش دهیم.» بازدید از مدارس و آموزش دانش‌آموزان از دیگر اقداماتی است كه سازمان انتقال خون با همكاری آموزش و پرورش انجام داده است و به مدت 45 دقیقه در ارتباط با اهدای خون، تاریخچه آن، خون و فرآورده‌های خونی با دانش‌آموزان صحبت میشود. «80 درصد مدارسی كه برای بازدید با ما تماس میگیرند مدارس دخترانه استان هستند و به نظر میرسد این امر بین مدارس دخترانه طرفدار بیشتری دارد.» یك اتوبوس هم كافی است تنها مركز انتقال خون استان كردستان در مركز شهر سنندج قرار دارد و تمامی فعالیت‌ها اعم از آزمایشگاهی، پزشكی و خون‌گیری در همین مكان صورت می‌گیرد. مدیر سازمان انتقال خون استان، ایجاد پایگاه‌های جداگانه برای خون‌گیری در استان را ضروری اعلام می‌كند و كمبود نیروی انسانی را مشكل دیگر سازمان می‌نامد: «شهرستان‌های بیجار، مریوان، بانه و سقز از جمله شهرهایی هستند كه نیاز به پایگاه‌های انتقال خون دارند، ولی متأسفانه اعتبارات آن تامین نشده است و با توجه به بودجههای موجود به نظر میرسد طی 10 سال آینده هم اتفاقی نمیافتد.» شهرستان‌های استان كردستان با فاصله از سنندج قرار دارند و بسیاری از مسیرهای استان كردستان كوهستانی و صعب‌العبور است. خون‌گیری در میان شهرها و روستاهای این استان سیار است و به وسیله تنها خودروی سواری پژوی این مركز صورت می‌گیرد. ابراهیم سلطانی با اشاره به اینكه 95 درصد سازمان‌های انتقال خون كشور دارای اتوبوسهای خون‌گیری هستند، گفت: «متاسفانه با وجود اینكه مركز انتقال خون استان از كمبود اتوبوس خون‌گیری رنج می‌برد اما هنوز از سوی مسوولان اقدامی برای آن صورت نگرفته است.» وی استقبال در شهرستانها را بسیار خوب ارزیابی می‌كند و با اشاره به قابلیت این استان برای اهدای‌خون وجود یك ماشین پژو برای گروه‌های سیار مركز انتقال خون را بسیار كم می‌داند. سال گذشته دو ماشین نیسان‌مزدا در اختیار سازمان انتقال قرار گرفت ولی در نهایت غیرقابل استفاده بود و كنار گذاشته شد. ماشین‌های مجهز دو كابینه از جمله ماشین‌های سیار عملیات انتقال خون است ولی مسوولان این سازمان به داشتن اتوبوسهای سیاری كه صندلی‌های آن را درمی‌آورند و قابل استفاده برای خون‌گیری میشود، راضی هستند. مدیر سازمان انتقال خون كردستان كمبودهای استان را در 3 عنوان خلاصه می‌كند: «در حال حاضر بحث كمبود امكانات برای تیم‌های سیار را داریم و كمبود اعتبارات در سال86 تبدیل به مشكل جدی برای مركز شد. همچنین فضا برای خون‌گیری در یك مركز كم است و برای ایجاد مركز جدید با وجود قول مساعدت كمكی صورت نگرفته است.»
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پرشین وی]
[مشاهده در: www.persianv.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 244]
-
گوناگون
پربازدیدترینها