تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
سه برند برتر کلید و پریز خارجی، لگراند، ویکو و اشنایدر
مراحل قانونی انحصار وراثت در یک نگاه: از کجا شروع کنیم؟
چگونه برای دریافت ویزای ایران اقدام کنیم؟ مدارک لازم و نکات کاربردی
راهنمای خرید یو پی اس برای مراکز درمانی و بیمارستانی مطابق الزامات قانونی
آیا طلاق توافقی نیاز به وکیل دارد؟
چگونه ویزای آفریقای جنوبی را به آسانی دریافت کنیم؟ راهنمای قدم به قدم
همه چیز درباره ویزای آلمان و مراحل دریافت آن
چرا پاسارگاد به عنوان یکی از مهم‌ترین آثار تاریخی ایران شناخته می‌شود؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1820844165
بیانیه انجمن بازیگران خانه تئاتر
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: فرهنگ > تئاتر - انجمن بازیگران خانه تئاتر در آستانه برگزاری جشنواره تئاتر فجر، با انتشار بیانهای وضعیت کنونی اعضای این انجمن و تئاتر را تشریح کرد. به گزارش خبرآنلاین، در ابتدای این بیانیه آمده است: «روزهای خجسته بهمن از راه می رسد و شور و شیفتگی سالگرد بهمن شکوهمند به یاد می آید. حسرت آرزوهای برآورده نشده و غمباری خانواده وسیع و گسترده تئاتر در نگاه به شرایط کار و معیشت، هرچه بیشتر رخ می نماید. سالها و سالها می گذرد و جامعه تئاتر هنوز همان سرود تکراری همیشه را زمزمه می کند: تلخ کامی اقتصادی، بیکاری هنرمندان کارکشته حرفه ای، کمبودهای سالن، امکانات، و عدم درک موقعیت و شرایط هنرمندان تئاتر از سوی دولت مردان این ملک و با خود می گوئیم این خانه نشینی و دل خونی کی به سر می آید؟» در ادامه بیانیه، نگاهی به وضعیت فعالیت بازیگران تئاتر صورت گرفته است: «کارنامه کارکرد اعضای انجمن ما به روشنی هشدار می دهد، که بخش وسیعی از اعضا در دو سال گذشته بر صحنه نرفته اند و در سوگ عمر از دست رفته خانه نشین شده اند. تازه اعضا انجمن ما همه حرفه ای های بازیگری نیستند و این فرسودگی دامنه ای گسترده تر تا شهرستان دارد.» بیانیه چنین ادامه یافته است: «اگر سیاست گذاران کلان فرهنگ و هنر این ملک گوشه چشمی به هنر در بخش نمایش داشته باشند، و رشد و بالندگی این پدیده مقدس را همسان تمامی مقدسات، آموزشی، روانی، تاریخی به حساب بیاورند و احساس وظیفه ای کم و کوچک به بیانیه ها، اعلامیه ها، سمینارها و گپ و گفت های رسانه ها بکنند، در می یابند تراژدی تئاتر کشور در این سی سال روز از پی روز ژرف تر شده است.» در ادامه با اشاره به قرارداد تیپ آمده است: «به انجام رسیدن و تصویب قرارداد تیپ و آئین نامه های پیوست آن که با همراهی و حسن نظر مدیریت مرکز هنرهای نمایشی به دست آمد، بخشی از خواست های 30 ساله ما بود که در بهبود شرایط حرفه ای ما نقشی گرهی ایفا میکند و فکر میکردیم با اجرای دقیق آن روابط حاکم بین تولید کننده و سفارش دهنده را تا اندازه ای نظم و نسقی می دهد، هر هنرمندی به قراردادی در ازای کار خویش می رسد و امنیت شغلی جایگاهی پیدا می کند و فرا رفت دستمزدها، بخشی از خواست های صنفی را جامع عمل می پوشاند، اما از یک سو این قرارداد باید به تمام اجرا شود که در عمل چنین نشده! و باز به دلیل کمبود بودجه تئاتر در سطح کشور، و عدم توجه 30 ساله دولتمردان به توازن بین نیروهای مولد و بی توجهی به یکصد هزار هنرمند دانشگاه دیده و کارکشتگان تهران و شهرستان ها ـ که بودجه کوچک تئاتر حتی کفاف یک فصل سه ماهه ی آنان را نمی دهد ـ زخم های ژرف تری به تماشا گذاشته می شود.» در ادامه آمده است: «بیگانگی متولیان مدیریتی در سطح کلان نسبت به تئاتر و بکار گرفتن همین بودجه اندک در بخش های تبلیغی ترویجی، که کمترین بازتاب را در پالایش فرهنگ و هنر و مشکلات اجتماعی دارد باعث شده مدیریت در شاخه هنرهای نمایشی دچار آشفته فکری های روز افزون بشود و از تقسیم عادلانه همین بودجه نیز باز بماند؛ افزون بر آنکه تمام انرژی و توان خویش را خرج همین مأموریت های تبلیغی ترویجی کرده و از دل دادن و دل باختن به حل معظلات و نارسائی های موجود سر بتابد. و در این میان، برخی مدیران کم تجربه میانی و رده بالای تئاتر، که گاه حوزه تحت اداره خود را حکومتی خودمختار می پندارند، با تصمیمات سلیقه ای، تبعیض آمیز و غیرکارشناسانه، زحمت و عزلت خانواده نجیب تئاتر را بیش از پیش می افزایند.» در ادامه این متن با اشاره به برگزاری جشنوارههای تئاتر آمده است: «از سوی دیگر، تمام توان مدیریت تئاتری صرف برگزاری جشنواره های متفاوت و گونه گون می شود و تئاتر آماتوری و غیرحرفه ای بودجه ی کم و کوچک تئاتر را می بلعد و کار را به آنجا می کشاند که تئاتر حرفه ای در چنبره ی این جشنواره ها اسیر می شود و گرایش مسلط تئاتر کشور به سوی مسابقه های بی سرانجام و شراع کشیدن به سوی تئاتر غرب و دست آوردهای نامأنوس آن برای کشورمان آغاز می شود. بخش عمده عزیزکردگان نزدیک به مدیریت های پیشین و امروز هدفشان فرستاده شدن به خارج از کشور است و اجرا در کرانه های مدیترانه که این البته اگر به عدالت و خوش فکری اجرا شود، باکی نیست و قابل احترام، ولی تئاتر ملی که می تواند جایگاه خویش را در تمامی کشورمان باز کند و دلبستگی فرهنگی و روحی و روانی مردم را پاسخ گو باشد و نیاز ملی را به این هنر در شهرستانها و استانها بر انگیزد، از یاد می رود تا آنجا که این معنی را بر ذهن بخشی از سیاستگذاران متبادر می سازد که " اصلا چه نیازی به تئاتر داریم؟!"» در ادامه آمده است: «اجرای جشنواره ها بودجه تبلیغاتی خود را دارد و اهداف خود را پی می گیرد و ارتباطی با تئاتر حرفه ای، که اندیشه ورز است و خردگرا و از هرگونه مفاهیم روزمرگی و مرثیه گری دوری می جوید، ندارد. چرا باید تئاتر حرفه ای و جایگاه رفیعش را در گروی شرکت در فلان جشنواره و یا حضور در بهمان آئین دانست؟! تصمیم مدیریت برای درهم آمیختن تئاتر حرفه ای با تئاترهای آماتور، تجربی ، تبلیغاتی و دستوری کار را به جائی می کشاند که گاه، از ره رسیده ی به مکتب نرفته ای ، دو زانو بر حریم استاد نانشسته ای مدعی شود و تیغ بر پیکر ارکان و آئین صدساله ی نمایش ما برکشد.» آسیبهای موجود در تئاتر چنین ادامه یافته است: «تصمیمات نسنجیده و تبعیض گرا، دل بستن به آمارهای کارشناسی نشده از سوی مدیریت های ناکارآزموده و دل ندادن به نظریات جمعی و شورائی، جایگاه تئاتر را به آنجا می کشاند که بزرگترین مجموعه تئاتری کشور، و پارکینگ و خیابان انحصاریش آنچنان در معرض تخریت و درهم ریزی قرار گیرد که فریاد تمامی فرهیختگان این ملک هم به جائی نرسد؛ و هنوز ندانیم که چه کسی و چه نهادی در حال خراب کردن سرای ما بر سر ماست. ما برای سی امین بار در 30 سال گذشته برخواست های کلان جامعه تئاتری تأکید می ورزیم و هشدار می دهیم که هرچه زودتر به این مسائل گرهی بپردازیم باز هم دیر است.» پیشنهادها برای بهبود اوضاع تئاتر به این شرح است: - سازمان مستقل تئاتر کشور بنا و بودجه روشن و مشخص آن تأمین شود. - مدیریت های هنری با نظریه و مشورت جامعه هنری و در نظر گرفتن سهم شوراها و صنوف در آن انتخاب شود. - شگردها و شیوه های ممیزی در میدان تئاتر کنار برود و قانونمداری جای آن را بگیرد؛ تا سرنوشت یک گروه در گرو سلیقه فردی قرار نگیرد. - حقوق صنفی، امنیت شغلی، احترام به دست آوردهای حرفه ای و رشد و توسعه تئاتر در نظر گرفته شود. - بودجه تئاتر کشور تنها و تنها خرج تولید تئاتر و ارکان آن شود و به نیروی بازدارنده اعتلای تئاتر تبدیل نگردد. - مدیران محترم به تأمین معشیت، تولید کار، حذف بیکاری و تأمین مسکن در جامعه تئاتری دل بسپارند.» بیانیه چنین پایان مییابد: «بدیهی است که مثل همیشه، انجمن ما در به سامان رسیدن این خواست ها از هیچ مشورت و یاری دریغ نخواهد کرد.»
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 333]
-
گوناگون
پربازدیدترینها