تبلیغات
تبلیغات متنی
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
محبوبترینها
راهنمای انتخاب شرکت‌های معتبر باربری برای حمل مایعات در ایران
چگونه اینورتر های صنعتی را عیب یابی و تعمیر کنیم؟
جاهای دیدنی قشم در شب که نباید از دست بدهید
سیگنال سهام چیست؟ مزایا و معایب استفاده از سیگنال خرید و فروش سهم
کاغذ دیواری از کجا بخرم؟ راهنمای جامع خرید کاغذ دیواری با کیفیت و قیمت مناسب
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1866228572
واقعيت تلخ
واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: واقعیت تلخ
«هتل پلازا» عنوان نمایشنامه جدیدی است از «نیل سایمون»، نویسنده معاصر آمریكایی كه توسط شهرام زرگر ترجمه شده و كوروش نریمانی آن را روی صحنه برده است.نمایشنامه‌های «نیل سایمون» به طور عموم به مشكلات زندگی اجتماعی مردم آمریكا می‌پردازند و سنخیت چندانی با جامعه امروز ایرانی ندارند اما نریمانی كه خود یك نمایشنامه‌نویس موفق در عرصه تئاتر محسوب می‌شود نمایشنامه این نویسنده را برای اجرا انتخاب كرده است. به بهانه اجرای این نمایش درباره دلایل كنار گذاشتن نمایشنامه‌نویسی با كوروش نریمانی گفت‌وگویی انجام داده‌ایم كه در زیر می‌خوانید:• آقای نریمانی! اغلب مخاطبان تئاتر شما را به خاطر نمایشنامه‌هایتان می‌شناسند. شاید حتی بتوان گفت كارگردانی آثارتان تحت‌الشعاع نمایشنامه‌هایتان قرار می‌گیرد و كمتر نشانی از كارگردانی شما دیده می‌شود و اغلب اوقات نمایشنامه‌های شما نمود بیشتری پیدا می‌كند. اما در سال 87 شما نمایشنامهای را از نیل سایمون، تحت عنوان «هتل پلازا» برای اجرا انتخاب كرده‌اید. این امر چه دلایلی می‌تواند داشته باشد؟بارها این مسئله را توضیح داده‌ام. به نظر می‌رسد این سوال را نباید من و حتی سایر همكاران نمایشنامه‌نویسم جواب بدهیم. وضعیت نمایشنامه‌نویسی بسیار روشن است. در حال حاضر فكر می‌كنم زمان خوبی برای نمایشنامه نوشتن به خصوص نمایشنامه كمدی نیست. امروزه مشكل زیادی بر سر راه اجرای نمایش‌های كمدی به خصوص كمدی ایرانی وجود دارد. شرایط به گونه‌ای است كه طرح‌ها و نمایشنامه‌های ایرانی یا پذیرفته نمی‌شوند یا حتی اگر پذیرفته هم شوند، حاصل كار، نمایشنامهای باب میل نویسنده نیست. این مسئله را به‌خصوص در مورد كارهای خودم می‌گویم؛ اگر نمایشنامهای كه می‌نویسم، نمایشنامهای باشد كه خودم می‌خواهم، آن وقت اثر جدیدم در راستای نمایشنامه‌های سابقم نخواهد بود. این واقعیت خیلی تلخ است. زمانی كه دیدم نمایشنامه «شب‌های آوینیون» را كه قبلا اجرای عمومی داشته و جوایز زیادی به دست آورده و قرار است بار دیگر با همان گروه بازیگران یك اجرا در جشنواره فجر داشته باشد، برای اجرای مجدد پذیرفته نمی‌شود، احساس كردم جایی برای نگارش نمایشنامه جدید در حال حاضر وجود ندارد. نمایشنامه‌های «نیل سایمون» به طور عموم به مشكلات زندگی اجتماعی مردم آمریكا می‌پردازند و سنخیت چندانی با جامعه امروز ایرانی ندارند اما نریمانی كه خود یك نمایشنامه‌نویس موفق در عرصه تئاتر محسوب می‌شود نمایشنامه این نویسنده را برای اجرا انتخاب كرده است. البته امیدوارم اشتباه كرده باشم. تا جایی كه من اطلاع دارم تمام همكاران نویسنده‌ام كه در دوره‌ای خیلی خوب می‌نوشتند، امروزه با چنین مشكلاتی روبه‌رو هستند. برای نوبت اجرا در سال 87 من فقط 4نمایشنامه از نیل سایمون به شورای نظارت و ارزشیابی اداره كل هنرهای نمایش ارائه كردم كه از بین آنها فقط یك اپیزودنمایش «هتل پلازا» مورد تصویب شورا قرار گرفت. • استنباط من از حرفهای شما این است كه امروزه دست كارگردان در انتخاب نمایشنامه برای اجرا باز نیست. با این وجود من اعتقاد دارم به زودی مرگ ادبیات نمایشی فراخواهد رسید. در بین هم نسلان شما نویسندگانی چون محمد یعقوبی، نادر برهانی مرند و... هم ترجیح داده‌اند به سراغ اقتباس یا نمایشنامه‌های خارجی بروند.البته این حرف‌ها را نویسندگان دیگری هم زده‌اند. دوستی به ریشخند گفته كه نمایشنامه‌نویسان خودشان علاقه‌ای به نوشتن نمایشنامه ندارند. فرض را براین بگذارید كه یكباره نمایشنامه‌نویسان یكباره تصمیم گرفته‌اند نمایشنامه ننویسند كه البته خود این مسئله هم از نظر من جای سوال دارد، چرا یكباره چنین تصمیمی از سوی جمعی گرفته می‌شود؟!• حتما یك علتی وجود دارد.مگر امكان دارد كه یك نمایشنامه‌نویس ترجیح بدهد نمایشنامه خودش را اجرا نكند؟ اگر تنبیهی است برای یك نفر است نه برای یك جمع نمایشنامه‌نویس فعال. با فضایی كه این روزها در تئاتر حاكم شده، احساس كردم امسال فقط باید نمایش را روی صحنه برد كه روند اجرای حرفهای ما مختل نشود. ما فقط تئاتر كار می‌كنیم و كار دیگری بلد نیستیم اما فكر می‌كنم این مسئله تا حدی باعث سوءاستفاده شده است. • در نمایش «هتل پلازا» كه چندان سنخیتی با كارهای قبلی شما ندارد، لزوم یك بازنویسی برای نزدیك شدن به سبك و سیاق كارهای خودتان را احساس نكردید؟چرا! به این مسئله هم فكر كرده‌ام اما مطمئن بودم اگر نمایشنامه را بازنویسی هم می‌كردم بازبه مشكل برخورد می‌كردم و اصلا این موضوع را انتخاب نمی‌كردم. احساس كردم كه بازنویسی نمی‌تواند این نمایش را به كارهای قبلی ما نزدیك كند. اگر قرار است ایده‌ای مطرح شود باید آن ایده مورد پسند و رضایت من باشد تا بتوانم اثر جدیدتر را رقم بزنم و اگر نه بازنویسی چندان معنایی ندارد. • نمایش«هتل پلازا» نمایشی كاملا دیالوگ محور است. به نظر می‌رسد شما هم بر این مسئله تاكید داشته‌اید در حالی كه پیش از این چندان به دیالوگ اهمیت صرف نمی‌دادید. دقیقا. ویژگی این نمایشنامه همین دیالوگ محور بودنش است. به هر حال فرم و محتوای نمایش اینگونه است و در اجرا هم باید آن را مدنظر قرار داد و نمی‌توان تغییری در آن ایجاد كرد. این نمایشنامه باید در جهت و بسته به ظرفیت موضوعی و مضمونی كار، اجرا شود.منبع : همشهری
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 206]
-
گوناگون
پربازدیدترینها