محبوبترینها
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
سه برند برتر کلید و پریز خارجی، لگراند، ویکو و اشنایدر
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1826105645
یارب این بوی خوش از روضه جان می آید
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: وبلاگ > مستغاثی، سعید - یکی از همان روزهای اول بهار 1360 بود که در دشت وسیع و سرسبز حمیدیه مشغول کندن سنگر بودیم . یادم هست که برروی جعبه های خالی کاتیوشا(که برای سقف سنگرها استفاده می کردیم) از خستگی دراز کشیده بودم که در فاصله آرامش بین شلیک خمپاره ها و غرش توپ ها و تانک ها ، لحظه ای صدای پرنده ای را در نزدیکی خود شنیدم . برگشتم ، او را در کنار گلی خودرو دیدم و تازه به خود آمدم که بهار رسیده ...در همان زمان بود که شعر زیبای صدیقه وسمقی به یادم افتاد به نام "بهارم ریشه در خاک خدا دارد " که مرحوم سیامک علیقلی آن را در مجموعه ای به نام "آوازهای جنگ " خوانده بود و بیت و بیتش را حفظ بودم و بارها باخودم تکرار کرده بودم ... بهارهای کودکی در بی خبری طی می شد ، از مدتها قبل شوق عید را داشتیم و به قول مرحوم فرهاد مهراد با نشانه هایش، زمستان را طی می کردیم . وقتی که می خواند : "...بوی عیدی ، بوی توپ ، بوی کاغذ رنگی ، بوی تند ماهی دودی وسط سفره نو ..." وقتی مدرسه تعطیل می شد ، دوچرخه را برمی داشتیم و راهی کوچه ها می شدیم تا ویژه نامه نوروزی مجله تماشا را بخریم و ببینیم که تلویزیون در روزهای تعطیلی چه فیلم های سینمایی پخش می کند تا برای آن روزها از زیر دید و بازدیدها فرار کنیم! اما آن بهارهای کودکی و نوجوانی خیلی زود تمام شد ، از همان عیدی که گفتند ، امام فتوا داده ، امسال عید نداریم و در عزای شهداء می نشینیم. سال بعد ، بهار خیلی زودتر رسید ، زمستان بود که شعار می دادیم :"به کوری چشم شاه ، زمستونم بهاره " و هنوز بهمن به آخر نرسیده بود که این سرود از رادیو پخش شد : "هوا دلپذیر شد ، گل ازخاک بردمید ، پرستو به بازگشت زد نغمه امید ، به جوش آمده خون درون رگ گیاه ، بهار خجسته باز خرامان رسد ز راه " بعد از آن خیلی سریعتر بزرگ شدیم و نوروز 2 سال بعد آن طرف اهواز بودیم ، پشت هویزه که دشمن اشغالش کرده بود . اهواز سر زنده و شاد به شهری مرگ زده بدل شده بود و در آن بیشتر ، نظامیان رفت و آمد داشتند. در و دیوارش را جای گلوله های توپ و خمپاره پر کرده بود . در و پنجره خیلی از خانه ها و آپارتمان ها باز بود و اهالی اش شهر را ترک گفته بودند. عراقی ها از یک طرف نزدیکی کارخانه نورد در 7 کیلومتری اهواز مستقر شده و از طرف دیگر جاده اهواز به دزفول را هم قطع کرده بودند. تلاششان این بود که با محاصره کامل اهواز آخرین مقاومت در خوزستان را درهم بشکنند. از طرف دیگر نیروهای خودی آب کرخه را درون مواضع آنها رها ساخته بودند تا باعث حدود 4-5 کیلومتر عقب نشینی شان شوند. یکی از همان روزهای اول بهار 1360 بود که در دشت وسیع و سرسبز حمیدیه مشغول کندن سنگر بودیم . یادم هست که برروی جعبه های خالی کاتیوشا(که برای سقف سنگرها استفاده می کردیم) از خستگی دراز کشیده بودم که در فاصله آرامش بین شلیک خمپاره ها و غرش توپ ها و تانک ها ، لحظه ای صدای پرنده ای را در نزدیکی خود شنیدم . برگشتم ، او را در کنار گلی خودرو دیدم و تازه به خود آمدم که بهار رسیده ...در همان زمان بود که شعر زیبای صدیقه وسمقی به یادم افتاد به نام "بهارم ریشه در خاک خدا دارد " که مرحوم سیامک علیقلی آن را در مجموعه ای به نام "آوازهای جنگ " خوانده بود و بیت و بیتش را حفظ بودم و بارها باخودم تکرار کرده بودم ...همچنان که نگاهم را به آن پرنده کوچک بود با خودم زمزمه کردم: "بهار سرزمینم ریشه در عمق زمین دارد بهارم ریشه در عمق زمان دارد چه کس می گوید آن را می توان بزدود؟ فریب است این ، دروغ است این ! تمام تارو پود ریشه هایش را خدایم با دو دستانش ، خدایم بافته درهم بهارم ریشه در عمق زمین دارد چه باک از خصم بی حرمت؟ بهار از ریشه تا هر شاخه خواهد رفت و جامی تازه بر هر نخل خواهد داد..." در آن نوروز ، سوسنگرد راتازه از چنگ عراقی ها به در آورده بوند . مناظر رقت انگیزی در آن بسیار به چشم می خورد : اجساد کف خیابانها ، خانه های ویران شده و به غارت رفته ، خون های روی در و دیوارها و... در آن هنگامه ، فقط از سازمانهای حقوق بشری و شورای امنیت و امثال آن خبری نبود . نشان به آن نشان ، همین شورای امنیت که این روزها به اصطلاح نگران صلح جهانی است و راه به راه علیه ایران قطعنامه صادر می کند ، در آن ایام که ارتش صدام با پشتیبانی آمریکا و اروپا ، هزاران کیلومتر از خاک ایران را اشغال کرده بود و از هیچ جنایتی در حق هموطنانمان فرو گذار نمی کرد ، حتی یک قطعنامه برای تجاوز صدام به خاک ایران تجاوز کرده و نابودی شهرها و روستاهایش را صادر نشد!! نه برای به خاک و خون کشیدن مردان و زنان و کودکان بی دفاع ، نه برای 6000 اهالی سردشت که در زیر بمباران شیمیایی شهید شدند ، نه برای موشک باران و بمباران مناطق مسکونی ، نه برای قتل عام فجیع حلبچه ...درست مثل امروز که برای محکومیت نسل کشی فلسطینیان توسط صهیونیست ها قطعنامه ای وجود ندارد! در آستانه نوروز 1367 بودیم که خبر آمد شهر حلبچه در زیر بمباران فجیع شیمیایی صدام ، نابود شد ...شاعری در آن روزها و در سوگ کودکان حلبچه نوشت : "...حلبچه ! کودکان معصوم به خون تپیده ات را به سازمان ملل ، شورای امنیت و صلیب سرخ می برم تا اعلامیه جهانی حقوق بشر را تدریس کنند ..."! عید سال 67 همان نوروزی بود که در زیر باران موشک ، سفره هفت سین چیدیم و ماهی های درون تنگ با صدای آژیر قرمز برخود می لرزیدند... در آن سال شکوه قاسم نیا از زبان بچه ها و خطاب به بهار نوشت : "...بهار! این بار آمدنت حکایتی دیگر بود ...حتی به روی سفره هفت سینمان سرب داغ نشست، حتی زیر چادر گرم و گلدار مادربزرگ هم جای امنی برایمان نماند. امسال حتی آواز چلچله هایت به گوشمان نرسید ...که گوشمان پر بود از آژیر منقطع وضعیت قرمز. امسال حتی کودکانمان فرصت نیافتند که بسته های عیدشان را باز کنند... اما بهار !...تو شاهد بودی که ما خم به ابرو نیاوردیم و آمدنت را حتی در قلب های زخمی و پردردمان جشن گرفتیم. تو شاهد بودی ما کودکانی نبودیم که برای ماهیهای مرده در تنگ بلورمان گریه کنیم.تو شاهد بودی که ما حتی بر ویرانه های خانه هایمان گل بنفشه کاشتیم...تو شاهد بودی که اگر درختها سوختند، ما گنجشکها را لابلای انگشتان خسته مان لانه دادیم...و شاهد بودی که بر سر سفره هفت سین گلرنگمان ماندیم و ...به تو سلام دادیم..." شاید این زبان همه آن بچه هایی باشد که در بهار زندگی شان ، به جای سرسبزی و خرمی ، باران بمب و گلوله و مرگ و ویرانی را شاهد هستند ...مثل کودکان حجاز ، مثل بچه های منامه ، مثل نوزادان دشت ها و کوهستان های یمن ... اما از آن نوروز ، درست 23 سال می گذرد و بازهم سایه تهدید آمریکا و اسراییل و اعوان و انصارشان نه فقط بر سرزمین ما بلکه برکل منطقه اسلامی خاورمیانه گسترده شده چراکه این بار مسلمانان همه سرزمین ها ، بهار را می خواهند . می خواهند از زیر سرمای زمستان استعمار و استبداد و استثمار آمپریالیسم و نوکران منطقه ای اش در کشورهای اسلامی خلاص شوند. از همین روست که مثل برگ خزان در بحرین و عربستان و یمن برخاک می افتند و هیچ یک از سازمان های حقوق بشری دم برنمی آورند و برای سرپوش گذاردن بر جنایات فوق ، به بهانه دیوانه دیگر دست نشاندشان در لیبی ، بر سر مردم بی گناه آن دیار بمب و موشک می ریزند. به هرحال چه بخواهیم و چه نخواهیم ، آنها برای ادامه نقشه های شیطانی 3-4 قرن اخیر خویش ، به ویژه طرح های یکصد سال اخیر و به خاطر تحقق اهداف و مقاصدی که بیش از یک قرن است در بوق های تبلیغاتی خود فرو کرده اند و برای مقابله نهایی با موج روز افزون اسلام خواهی و عدالت طلبی جهانی ، خود را ناگزیر از دست زدن به نبرد آخرین می بینند. همان نبردی که حدود ربع قرن است به طور 24 ساعته و در رسانه های پرشمارشان ، از آن دم زده اند و به کررات برای وقوعش ، تواریخ متعدد تعیین کرده اند ، چنانچه در سال 2006 با جنگ 33 روزه لبنان قصد شعله ور ساختنش را داشتند واگر نبود الطاف خفیه الهی و آن مقاومت دلیرانه حزب الله ، شاید امروز جهان هنوز در آتش فتنه جهنمی صهیونیست ها می سوخت. امروز نیز در آستانه بهار طبیعت ، دلخوشیم به همان نصرت و یاری حق تعالی ، آنچنان که در کتاب پیامبر واپسین خود ، وعده فرموده و چشم انتظاریم به راه حجت آخرینش که بنا به نص صریح کلام و به حول و قوه الهی ، باطل کننده سحر تمامی جادوگران فراعنه امروزین است. انگار برآستانه بهار 1390نیز همان سروده 30 سال پیش در کنار شهر اشغال شده هویزه ، در گوشم می خواند که: "...بهارم ریشه در عمق زمان دارد و وقتی در اول فصل بعد از این ، بهار از شاخه ها سر زد ، دگر هرگز نخواهد رفت بهار سرزمینم ریشه در دست خدا دارد ، نمی میرد ، نمی میرد...." از همین رو بر تمامی سختی ها و محنت ها به امید آن بهار موعود و ظهور منجی عصر (عج) صبر می کنیم تا در آن نوروز حقیقی سرخوشانه بخوانیم: یارب این بوی خوش از روضه جان می آید یا نسیمست کزان سوی جهان می آید یارب این آب حیات از چه وطن می جوشد یارب این نور صفات از چه مکان می آید مژده مژده همه عشاق بکوبید دو دست کانک از دست بشد دست زنان می آید خوشتر از جان چه بود جان برود باک مدار غم رفتن چه خوری چون به ازآن می آید
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 659]
-
گوناگون
پربازدیدترینها