چکیده مقاله : مقدمه: بيماري عروق کرونر (Coronary Artery Disease (CADو عوارض و حوادث مربوطه به آن به عنوان شايعترين عامل مرگ و مير در دنيا شناخته مي شود. در بين عوامل خطر اين بيماري، بيماري ديابت مليتوس (Diabetes mellitus (DMبه دليل ويژگيهاي خاص آن، از اهميتي بسزا برخوردار مي باشد و به نظر مي رسد که هر گونه تلاشي در جهت ارزيابي هر چه مناسب تر و سريعتر ميزان در خطر CAD بودن افراد ديابتيک به پي گيري، پيشگيري و درمان عوارض بيماري ديابت کمک نمايد. در اين پژوهش سعي شده است تا فراواني انفارکتوس قلبي و آنژين صدري ناپايدار با درجه و نوع ضايعات رتينوپاتيک در افراد ديابتيک بررسي شود. مواد و روشها:متغيرهاي مورد مطالعه شامل جنس، سن،ميزان تحصيلات، وضعيت تاهل، مدت ابتلا، تحت درمان بودن، نوع درمان، تحت کنترل بودن، ديگر عوامل خطر مهم بيماري عروق کرونر، ميزان و نوع ضايعات رتينوپاتيک، نوع ديابت و نوع بيماري قلبي (انفارکتوس قلبي و آنژين صدري ناپايدار) بوده است. اين پژوهش، مطالعه اي مقطعي و توصيفي است که در سال 1377 بر روي 100 مورد از بيماران در بيمارستان هاي اميراعلم، امام خميني و فارابي صورت پذيرفته است. يافته ها:يافته هاي مهم اين پژوهش شامل موارد زير است:1- به نظر مي رسد ضايعات چشمي( NR Non-Proliferativ Diabetic Retinopathy (NPDR در جمعيت تحت بررسي از شيوع بيشتري برخوردار مي باشد (41 مورد NPDR در مقايسه با 17 مورد( PR proliferative Diabetic Retinopatty (PDR و 24 مورد طبيعي در بيماران مبتلا به انفارکتوس قلبي و نيز 12 مورد NPDR در مقايسه با 2 مورد PDR و 4 مورد طبيعي در بيماران مبتلا به آنژين صدري ناپايدار) 2- انواع ضايعات رتينوپاتيک ديابتي مشاهده شده به ترتيب فراواني عبارت است از: گشادي وريدها venous dilation) 23) مورد، انوريسم 22 مورد، هموراژدي 18 مورد، نئواسکولاريزاسيون 11 مورد، ادم ماکولا 10 مورد، جداشدگي رترورتينال 6 مورد و گليوزيس 2 مورد. 3- در صورتيکه وجود يا عدم وجود ضايعات رتينوپاتي ديابتي DR را در نظر بگيريم، در نتيجه 72% افراد تحت مطالعه داراي درجاتي از DR بودند و تنها 28% فاقد هرگونه ضايعه، DR بودند. NPDR (53%)، 19 نفر ضايعات (PDR(19% و 28 نفر هيچ ضايعه نداشتند. به نظر مي رسد اطلاعات به دست آمده در مورد فراواني ضايعات رتينوپاتيک ديابتي در مطالعه حاضر به ترتيب عبارتند از: از افرادي که دچار MI شده اند 17 نفر مبتلا به PDR (حدود 20%)، 41 نفر مبتلا به (NPDR (50% و 24 نفر فاقد ضايعه رتينوپاتيک (30%) بودند. در افرادي که دچار UA شده اند 2 نفر مبتلا به PDR (حدود 11%)، 12 نفر مبتلا به (NPDR (66%و 4 نفر فاقد ضايعه رتينوپاتيک (23%) بودند. در کل، افرادي که مبتلا به MI شده اند، 58 نفر مبتلا به (DR (70% و 24 نفر فاقد ضايعه رتينوپاتيک (30%) بودند و در افرادي که دچار UA شده اند. 14 نفر به (DR (77% و 4 نفر فاقد ضايعه رتينوپاتيک (23%) بودند. نتيجه گيري و توصيه ها: نظر به اينکه در اين پژوهش به دليل کمبود امکانات و محدوديت زمان نتوانستيم مطالعه اي آينده نگر ارايه دهيم، پيشنهاد مي کنيم پژوهشي تحليلي متشکل از گروههاي شاهد و مورد در طي مدت زماني مشخص بصورت مطالعه اي همگروه با حجم نمونه مناسب انجام گردد و از روشهاي تشخيصي دقيقتر استفاده شود و نيز ديگر ضايعات ميکرو واسکولر و ماکرو واکسولر DM، در نظر گرفته شود.