واضح آرشیو وب فارسی:نیک صالحی: افسردگي در نوزادان جام جم آنلاين: نوزادان به هيجان هاي زيادي از شادي، تعجب و علاقه گرفته تا خشم، ناكامي و اندوه مبتلا مي شوند. تقريباً از همان هنگام تولد، نوزادتان به شما كه مراقب اوليه اش هستيد، دلبستگي شديد پيدا مي كند و به همين دليل است كه وقتي فرزند نوزادتان حتي براي يك ساعت از شما جدا مي شود، انتظار مي رود گريه كند، قهر كند يا ديگر نشانه هاي اندوه و اعتراض را ابراز دارد. پيوند قوي ميان شما و فرزندتان پيوندي كاملاً سالم است. اين پيوند به فرزند خردسال شما اجازه ميدهد، حس طبيعي كنجكاوي خود و خواست رشديابنده اش را براي استقلال و خودمختاري، تكامل بخشد. مادامي كه اطمينان دارد يك مراقب قابل اعتماد و دوست داشتني دارد تا به او رو آورد، مي تواند از محيط خود خارج شود و دنياي پيرامون خود را كشف كند. در واقع، يك كودك نوپاي سالم و بهنجار معمولاً در مقابل هر تلاشي كه كاوش هاي او را محدود كند عصباني، اندوهگين و ناكام مي شود و ممكن است در اعتراض به شما كه سعي مي كنيد مانع شويد كه انگشت هايش را به سرپيچ چراغ بزند يا از يخچال بالا برود، گريه كند يا فرياد بزند. بيشتر متخصصان بهداشت روان، افسردگي نوزادان و كودكان نوپا را شكلي از اختلال دلبستگي مي دانند؛ يعني پيوند يا وابستگي ميان نوزاد و والد او (يا ديگر بزرگسال مهم در زندگي او) يا بخوبي پايه ريزي نشده يا آن كه خللي در آن ايجاد شده است. حالت چهره اندوهگين يا بدون احساس: نوزادان سالم مجموعه اي از حالت هاي مختلف چهره را نشان مي دهند. آنان اخم مي كنند، لبخند مي زنند، مي خندند، چشمان خود را مي گشايند و كنجكاوي خود را نشان مي دهند. كودكان افسرده، چندان احساسي نيستند. بر عكس، چهره آنان منفعل و نا مشخص است. پاسخگو نبودن يا بي احساسي و گوشهگيري: نوزادان بهنجار به آساني واكنش نشان مي دهند. بسرعت با كلام شما، لحن صدايتان، اسباب بازي هاي رنگي يا اشياي براق، تصاوير كتاب و موسيقي مشغول مي شوند. مشغول كردن كودكان افسرده به بازي، دشوار است و آنها معمولا بدون واكنش نشان دادن، به محلي دور دست نگاه مي كنند. كندي رشد: نوزادان بايد از نوزادي تا كودكي دائم رشد و وزن اضافه كنند. پزشك متخصص اطفال براي رديابي سلامت ايشان، پيشرفت نوزاد را روي يك جدول رشد، ثبت مي كند. نوزاداني كه در طيف بهنجار باقي نمي مانند يا الگوي رشدشان ناگهان تغيير مي كند، بدقت مورد سنجش و بازبيني قرار مي گيرند. كسالت جسمي مداوم: بيشتر نوزادان و كودكان نوپا، گاهي مريض مي شوند، گاهي سرما مي خورند، گلودرد مي گيرند، دچار اسهال مي شوند يا سرشان يا دلشان درد مي گيرد؛ اما كودكان افسرده معمولاً بدون هيچ دليل آشكاري مشكلي دائمي دارند. ابراز اندوه به صورت كلامي: بيشتر كودكان نوپا براي بيان احساس شادماني يا ترس خود، توانايي كلامي دارند. اگر كودك خردسال شما بگويد كه اندوهگين است، اما دليل آن را نمي داند، ممكن است دچار افسردگي شده باشد.فقدان علايق اجتماعي: نوزادان بزرگتر و نوپا معمولاً بازي با ديگر كودكان را دوست دارند. كودك خردسالي كه هنگام بازي كودكان ديگر تنها مي نشيند، ممكن است افسرده باشد.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: نیک صالحی]
[مشاهده در: www.niksalehi.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 196]