ابوموسي؛ مرواريد ايراني «خليج فارس»

واضح آرشیو وب فارسی:مهر: ابوموسي؛ مرواريد ايراني «خليج فارس»
ابوموسي؛ مرواريد ايراني «خليج فارس»
معاون امور مطبوعاتي وزير ارشاد با اشاره به سفر اخير رئيس جمهوري به جزيره ايراني بوموسي، در يادداشتي با عنوان مرواريد ايراني «خليج فارس» برخي شواهد تاريخي و زبانشناسي درباره ايراني بودن اين جزيره را بيان كرد.

به گزارش خبرگزاري مهر، محمدجعفر محمدزاده، معاون امور مطبوعاتي و اطلاع رساني وزير فرهنگ و ارشاد اسلامي با اشاره به سفر اخير رئيس جمهوري اسلامي ايران به جزيره ايراني بوموسي با استناد به برخي شواهد تاريخي و زبانشناسي درباره ايراني بودن اين جزيره، يادداشتي نوشته است كه متن كامل آن چنين است:

سفر ابتكارآميز رييس جمهور كشورمان به جزيره تاريخي «بوموسي» نمادي از اهتمام دولت به صيانت از تماميت ارضي و هويت ملي ماست. پيام اين سفر آن است كه طنين هزارساله «همه جاي ايران سراي من است» نه تنها اوراق شاهنامه و كتابهاي درسي را زيور داده، بلكه ميثاقي جاودانه با ايران اسلامي و آموزه «حب الوطن من الايمان» است كه پايبندي به آن را در عرصه عمل بايد سنجيد.

با آنكه قواعد حقوق بين‌الملل و به ويژه كنفرانس مونته گووي در سال 1984، به روشني حكايت از حاكميت ايران بر جزيره بوموسي دارد؛ اما ضعف حاكمان وقت ايران به ويژه شاهان قاجار و رهاشدگي اين جزيره در طول صدساله اخير و سهوي كه در كاربرد نام اصلي آن «بوموسي» رفته، منشاء توهم عده‌اي درباره مالكيت غيرايراني اين جزاير شده بود.

صرف نظر از گزاره‌هاي تاريخي و حقوقي كه حاكميت ايران بر جزيره بوموسي را به روشني به اثبات مي‌رساند، نام فارسي اين جزيره و قراين زبانشناسي نيز مؤيد آن است؛ به خصوص كه به گواهي اسناد تاريخي،‌ مالكيت ايران بر جزيره بوموسي، ريشه در امپراطوري عيلامي، ماد، هخامنشي، اشكاني و ساساني دارد و بي شك درباره جزيره‌اي با چنين قدمت نبايد و نمي‌توان پنداشت كه نام فارسي به خود نديده باشد.

جزيره بوموسي در اسناد تاريخي و نقشه هاي كهن با نام بوموو (Boumouw) يعني آب و نيز با نامهاي گب سبز (به معناي جاي سبز) و بوم سوز يا بومسو (Boumsou) به ثبت رسيده است. بوم به معني مكان است و سو چندين معنا دارد. يكي از آن معاني در فارسي كهن، سبز است و در مجموع مي‌توان بوموسو را سرزمين سبز ناميد.

از اين سابقه چنين بر مي‌آيد كه «نام ابوموسي» نامي جديد با سابقه‌اي در حدود يكصد ساله است كه يكي از ساكنان جزيره به همين نام، آن را به جاي نام اصلي رواج داده است.

نگارنده چندي پيش در مطالعاتي در حوزه «هستي و زبان» درباره جايگاه سخن در مراتب وجود، به اين نكته رسيد كه جهان هستي، جهان نامهاست و آنچه نام ندارد، در واقع موجود نيست. گواه اين سخن، گفته بوعلي سيناست كه معتقد است هر موجودي در اين جهان، تنها وقتي موجود شناخته مي‌شود كه مسبوق به نوعي آگاهي عقلي يا دست كم خيالي بوده باشد.

به بيان ديگر، لفظ و معني از يكديگر جدايي ناپذيرند و به همين دليل است كه دلالت ذهن بر عالم عين،‌ نه براساس وضع و قرار داد كه بر حسب ذات و طبيعت صورت مي‌گيرد.

از اين رو به رغم آن كه عده‌اي در صدساله اخير و به انگيزه‌هاي تعدي جويانه با استفاده از فرصت همجواري جزيره مذكور با شيخ نشين‌هاي خليج فارس نام «بوموسي» را به «ابوموسي» جعل كرده‌اند، اما بايد گفت تغييرات و تطورات زبان كه تغيير در انديشه و درك مفاهيم را نيز در پي دارد؛ تنها به وضع و جعل وابسته نيست؛ زيرا اگر چيزي كه منشأ و ملاك اين وضع و قرارداد شناخته مي‌شود، وجود نداشته باشد،‌ هر وضع و قراردادي بيهوده بوده، بلكه اساساً منعقد نخواهد شد.

از سوي ديگر اينكه در بسياري از اسناد، از اين جزيره با عنوان «بوموسي» ياد شده است، نشان مي‌دهد كه تاريخ‌نگاران ايراني با تصرف در نام عربي «ابوموسي» سعي در بازگرداندن اين نام به اصل اوليه آن داشته اند، چه يكي از تصرفات ديرباز فارسيان در كلمات عربي اين بوده است كه همزه عباراتي چون «ابو» يا «امير» را از ابتداي كنيه‌هاي عربي حذف كنند و ابوالحسن و ابوسعيد را براي مثال بوالحسن و بوسعيد و مير بگويند و بنويسند.

از پيشينه و ديرينه اين نامگذاري چنين برمي‌آيد كه زبان به عنوان منشأ تفكر و خانه هستي كه در پيدايش جريانهاي فكري و اعتقادي، نقشي بي بديل دارد، مي‌تواند در حفظ هويت ملي تماميت ارضي كشور موثر باشد.

اهالي رسانه، مقارن با سفر رئيس جمهور به بوموسي، فارغ از گرايشها و سلايق سياسي خود، رفتاري اصيل، همگرا و خردمندانه در قبال اين سفر از خود نشان دادند. غالب مطبوعات و رسانه‌هاي داخلي با وقار و وزانتي در خور از تنش ها و جنجال‌هاي بيگانگان پيرامون اين سفر كه دامنه آن به حوزه ورزش نيز تسري يافته بود، انتقاد كردند. ضمن پاسداشت اهتمام و غيرت ملي اصحاب رسانه، يادآوري اين نكته را نيز مغتنم مي‌شماريم كه زبان آنان در ديگر ساحتها خواه در مقام نقد و ملامت و خواه در جايگاه تأييد و محبت تا چه حد نافذ و اثر بخش است و تا چه اندازه مي‌تواند با سياستهاي كلان ملي و هويت ايران اسلامي پيوند جويد.

© 2003 Mehr News Agency .

شنبه|ا|2|ا|ارديبهشت|ا|1391

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: مهر]

[مشاهده در: www.mehrnews.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 238]