واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: محل توزیع ارزاق، بشتابید!
چرا هنگام دعا دست به سوى آسمان برمى داریم؟ غالباً این سؤال براى توده مردم مطرح است كه در عین اینكه خداوند، مكان و محلى ندارد چرا هنگام دعا كردن چشم به آسمان مى دوزیم؟ و دست به سوى آسمان بلند مى كنیم؟ مگر العیاذ باللّه خداوند در آسمانها است؟این سؤال را در عصر ائمه هدى(علیهم السلام) نیز مطرح كرده اند، از جمله مى خوانیم كه «هشام بن حكم» مى گوید: زندیقى خدمت امام صادق (علیه السلام)آمد و از آیه الرّحمنُ عَلَى الْعَرشِ اسْتَوى سؤال كرد.فرمود: آیا (در قرآن) نخوانده اى: وَفى السَّماءِ رِزْقُكُمْ وَ ما تُوْعَدُوْنَ «در آسمان رزق شما است و آنچه به شما وعده داده مى شود» پس از كجا انسان روزى را بطلبد جز از محلّش،كه محل رزق و وعده الهى آسمان است.امام (علیه السلام) ضمن توضیحى فرمود: خداوند متعال، نیاز به هیچ مكانى و هیچ مخلوقى ندارد، بلكه تمام خلق محتاج او هستند.سؤال كننده عرض كرد: پس تفاوتى ندارد كه (به هنگام دعا) دست به سوى آسمان بلند كنید یا به سوى زمین پائین آورید؟!امام (ع) فرمود: این موضوع، در علم و احاطه و قدرت خدا یكسان است (وهیچ تفاوتى نمى كند) ولى خداوند متعال دوستان و بندگانش را دستور داده كه دستهاى خود را به سوى آسمان، به طرف عرش بردارند، چرا كه معدن رزق آنجا است، ما آنچه را قرآن و اخبار رسول خدا(صلى الله علیه وآله)اثبات كرده است، تثبیت مى كنیم، آنجا كه فرمود: دستهاى خود را به سوى خداوند متعال بردارید، و این سخنى است كه تمام امّت بر آن اتفاق نظر دارند(1)در حدیث دیگرى از امام امیرالمؤمنین على (علیه السلام) در كتاب خصال آمده است: اِذا فَرِغَ اَحَدُكُمْ مِنَ الصَّلوةِ فَلْیَرْفَعْ یَدَیْهِ اِلَى السَّماءِ، وَ لِیَنْصَبَّ فى الدُّعاء: «هنگامى كه یكى از شما نماز را پایان مى دهد دست به سوى آسمان بردارد و مشغول دعا شود».مردى عرض كرد: اى امیرمؤمنان! مگر خداوند همه جا نیست؟فرمود: آرى همه جا هست.عرض كرد: پس چرا بندگان دست به آسمان برمى دارند؟از بعضى از روایات، فلسفه دیگرى براى این كار استفاده مى شود، و آن اظهار خضوع و تذلل در پیشگاه خدا است چرا كه انسان به هنگام اظهار خضوع، یا تسلیم، در مقابل شخص یا چیزى، دستهاى خود را بلند مى كندفرمود: آیا (در قرآن) نخوانده اى: وَفى السَّماءِ رِزْقُكُمْ وَ ما تُوْعَدُوْنَ «در آسمان رزق شما است و آنچه به شما وعده داده مى شود» پس از كجا انسان روزى را بطلبد جز از محلّش،كه محل رزق و وعده الهى آسمان است(2)مطابق این روایات چون غالب ارزاق انسانها از آسمان است (باران، زنده كننده زمین هاى مرده از آسمان مى بارد، نور آفتاب كه منبع حیات و زندگى است از سوى آسمان مى تابد، هوا سومین عامل مهم حیات در آسمان است) آسمان به عنوان معدنى از بركات و ارزاق الهى معرفى شده، و به هنگام دعا به آن توجه مى شود، و از خالق و مالك آن همه رزق و روزى تقاضاى حل مشكل مى شود.از بعضى از روایات، فلسفه دیگرى براى این كار استفاده مى شود، و آن اظهار خضوع و تذلل در پیشگاه خدا است چرا كه انسان به هنگام اظهار خضوع، یا تسلیم، در مقابل شخص یا چیزى، دستهاى خود را بلند مى كند.(3)________________________________________1 ـ «بحار ج 3 صفحه 330 ـ توحید صدوق صفحه 248 حدیث 1 باب 36 «باب الرد على الثنویة والزنادقة».2 ـ همان، ج 90 صفحه 308 حدیث 7 ـ حدیث فوق را تفسیر نورالثقلین در جلد 5 صفحه 124 و 125 نیز آورده است.3 ـ تفسیر پیام قرآن 4/270منبع:شیرازی، مكارم، 180 پرسش و پاسخ
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 371]