تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835115534
می خواهیم لباس موضوعیت داشته باشد نه مانکن واندامش
واضح آرشیو وب فارسی:عصر ایران: می خواهیم لباس موضوعیت داشته باشد نه مانکن واندامش دبیر کارگروه ساماندهی مد و لباس دوخت - یکی از ابتکارات مهم مجلس هفتم و دولت نهم، طرح ساماندهی مد و لباس و تشکیل کارگروهی برای این منظور در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بوده‌است. کارگروهی که قرار است قوانین و راهکارهای مهمی برای نظارت و جهتدهی مد و لباس جامعهی جوان و پویای ایران وضع کند. اما آیا چنین بوده است؟ و اگر آری تا چقدر؟ بهترین فرد برای پاسخگویی به چنین پرسشی از داخل این مجموعه، دبیر و فعال‌ترین شخص در این کارگروه از ابتدای تاسیس آن، یعنی علی‌رضا حسین‌زاده است. حسین‌زاده متولد 61 است، لیسانس علوم سیاسی دارد و دانجشوی کارشناسی ارشد روابط بین اللمل در دانشگاه علامه طباطبایی می‌باشد. خودش در مورد تصدی این پست می‌گوید: «ورودم به وزارت ارشاد از طریق شورای فرهنگی-حقوقی وزارت ارشاد بود. آنجا کارم را شروع کردم. البته کارگروه در آن زمان فعالیت می کرد ولی هنگامی که می خواستند دبیر انتخاب کنند به من پیشنهاد دادند که به‌عنوان اولین دبیر کارگروه انتخاب شدم.» با دبیر کاگروه ساماندهی مد و لباس، که روابط نزدیکی با وزیر فرهنگ و ارشاد دولت نهم نیز دارد، به بهانه‌ی تدوین ابلاغ دستوالعمل برپایی نمایشگاه‌های مد و لباس توسط وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، که گام بسیار مهمی در این زمینه محسوب می‌شود و حسین‌زاده نقش اصلی در تدوین و ابلاغ آن داشت، گفتگوی مفصلی انجام دادیم که در پی می‌آید: *** دوخت: قبل از اینکه وارد بحث اصلی بشویم لطفا تاریخچه وسابقه ای از کارگروه ساماندهی مد ولباس را برای ما بفرمائید. حسین‌زاده: ما یک قانون داشتیم در مورد ساماندهی مد ولباس، مصوب دی ماه سال 85که منجر به تشکیل این کارگروه شده است. از اواخر سال 85 وزارت ارشاد درگیر تشکیل این کارگروه شده است. همانطور که می دانید وقفه زمانی از وقتی که قانون تصویب می شود تا زمانیکه به وسیله رئیس جمهور ابلاغ شود، وجود دارد. بلافاصله بعد ازدستور ریاست جمهوری که این قانون قابلیت اجرا پیدا کرد وزارت ارشاد مکاتبات را انجام داد و از دستگاههایی که قانون نام می برد که کارگروه از نمایندگان این ها تشکیل شود؛ یعنی وزارت آموزش و پرورش، وزارت صنایع، وزارت بازرگانی، سازمان صدا وسیما، اصناف تولید کننده وفروشنده وطراح لباس دعوت کرد. چرا که به موجب ماده 1 این قانون که کارگروه را تعریف می کند وزارت ارشاد متولی مدیریتی این کاروطبیعتاُ تشکیل دهنده این کار است. وزارت ارشاد بلافاصله این کارگروه را تشکیل داد متشکل از نمایندگان تام الاختیار این دستگاه هایی که نام برده شد. بنابراین سابقه تشکیل بر می گردد به همان قانون سال 85 وتشکل کارگروه واولین جلسه آن هم در بهار 86 تشکیل شد و کار خود را آغاز کرده است. اگر بخواهیم کارهای این کارگروه را ارزیابی کنیم چه اقدامات مثبتی را انجام داده است و یا چه طرح های به یاد ماندنی ویا تأثرگذاری را در دست دارد؟ - اولین چیزی که کارگروه را درگیر کرد همین بحث آیین نامه اجرایی بود که وقت گذاشتیم وهمه دستگاه های مربوطه در موردش نظر دادند. چرا که در یکی از مواد ذکر شده که آیین نامه سه ماه بعد از تصویب قانون باید به تصویب هیئت وزیران برسد. آیین نامه اجرایی بدون وقفه از جانب ما-وزارت ارشاد- آمد وبحث وبررسی شد و یکبار از جانب ما به دولت ارجاع شد. کمیسیون فرهنگی بر این نظر بود که ما وظایف دستگاه های عضو را در این آیین نامه اجرایی تشریح کنیم و آیین نامه مفصلتر باشد به لحاظ اینکه به جزئیات هم بپردازد برگشت داده شد. مجدداُ بررسی شد وضعیت دستگاه ها در آن گنجانده شد بعد از اینکه آیین نامه اجرایی تکمیل شد ونظر کمیسیون فرهنگی تأمین شد با قید فوریت دوباره به هیئت دولت بازگشت منتهی در هیئت دولت خیلی زمان زیادی گذشت تا بررسی شود و به تصویب برسد. بالاخره در خردادماه سال جاری آیین نامه اجرایی به تصویب کمیسیون فرهنگی هیأت وزیران رسید وبعد از آن هم ابلاغ شد. بنابراین بعد از آیین نامه اجرایی را باید مبنای این سؤال شما مبنی بر ارائه گزارش قابل ارائه داشته باشیم،علی رغم اینکه این خودش یک مستمسکی است که ما می توانیم مبنا گزارش دادن خودمان را به تأخیر بیندازیم ولی من خدمت شما عرض می کنم که ما منتظر تصویب آیین نامه اجرایی نشدیم یعنی از لحظه ای که احساس کردیم که پروسه تصویب ممکن است قدری طولانی شود بر روب چیزهایی که در قانون به طور شفاف بیان شده بود کار کردیم... مثلا چه چیزهایی؟ - به عنوان مثال ماده 4 قانون بیان می کند که طرح های ابدایی وابتکاری در حوزه لباس مشمول قانون حمایت از مؤلفان ومصنفان می شود. البته موارد دیگری هم بود که ما سریعاُ با معاونت حقوقی تماس گرفتیم وگفتیم اگر قرار باشد چنین اتفاقی بیافتد یعنی اگر بخواهیم طرح های ابدایی را مشمول این قانون بکنیم چه پروسه ای را لازم دارد که مکاتبات پاسخ داده شد ودر یک تعاملی که ایجاد شد ظرف مدت چند ماه ما قانون حقوق مؤلفان ومصنفان مصوب سال48 که تا حال به اجرا در نیامده بود را اجرایی کردیم. اتفاقا یکی از کارهای تحسین‌برانگیز کارگروه، توجه به همین بحث مهم حقوق مولفان و مصنفان است که متاسفانه در کشور ما علی رغم آنکه درباره‌ی آن قانون داریم ولی چندان اجرایی نشده‌است. شما برای اجرایی کردن این قانون مهم چه راهکارهایی را طراحی کرده‌اید؟ یعنی طراحان مد و لباس برای ثبت قانونی اثرشان دقیقا باید چه کار کنند؟ - طراحان ما طرح های خود را به معاونت حقوقی تحویل می دهند، آنها به ما ارجاع می دهد واگر شورای ارزش‌یابی آثار به این نتیجه برسد که واقعاُ این طرح ها ابدایی و ابتکاری هستند وخلاقیت هنری در آنها به کار رفته به اسم خالق اثر ثبت می شود و مشمول قانون حقوق مؤلفان و مصنفان می شوند. این در واقع یکی از دستاوردهای مهم حوزه هنر است یعنی محدود به بحث لباس نمی شود. هر چند سایر حوزه های هنری سالهاست انتظار اجرایی شدن این قانون را می کشند اما الان حقوق مؤلفان و مصنفان را برای طراحان لباس داریم و به طور پایلوت این قانون در مورد طراحان لباس اجرا می شود. این کارگروه از چه افرادی متشکل است؟ -از دستگاه های که نام بردم نمایندگان تام الاختیاری هستند از آموزش و پرورش معاونت پرورشی آقای مهندس علیمی ، از وزارت بازرگانی معاونت توسعه داخلی آقای مفتح، از مجلس شورای اسلامی از کمیسیون فرهنگی عضو ناظر سرکار خانم رهبر، از اتحادیه پوشاک رئیس اتحادیه تولید کنندگان پوشاک تهران آقای شیرازی، از صنایع مدر کل نساجی، از صدا وسیما سرکار خانم سلیقی مدیر حوزه بانوان هستند البته ما معانت برنامه ریزی صدا وسیما را هم معمولاُ دعوت می‌کنیم... . از طراحان لباس و اساتید دانشگاه و دانشجوها...؟ - سرکار خانم غزالی تشریف می آورند. به نظر خود شما منطقی است که وزارت صنایع یک نماینده در این کارگروه مهم داشته باشد و طراحان لباس هم یک نفر؟! چون وزارت صنایع جز در مورد مواد اولیه در صنعت مد و پوشاک جایگاهی ندارد ولی در زمینه مد وفشن طراحان داخلی باید سهم بیشتری داشته باشند. -این قانون چون طرح بوده توسط مجلس تنظیم شده است. البته زمانیکه این قانون در حال تصویب بود اعتراض هایی به ترکیب اعضا کارگروه شد مبنی بر اینکه این ترکیب مکانیکی است چون از ارگان های مختلف عضو هایی دعوت می شوند در صورتیکه وقتی بحث در مورد لباس است طراحان لباس نباید فقط یک عضو داشته باشند. -توضیح این مطلب این گونه است که قانون این گونه پیش بینی کرده است وبه وزارت بازرگانی سپرده است که تشکیل و تقویت صنف طراحان لباس را پیگیری نمائید. یعنی اینکه طراحان لباس یک صنف بشوند مانند تولیدکنندگان لباس، صنفی که بتواند حمایت های قانونی را برای اینها پیگیری و مطالبه نماید و به نتیجه برساند. طبیعتاُ صنفی که تشکیل شود نمایندگی عام را دارد در حوزه طراحان، نماینده ای که از صنف می آید آن وقت معنی دار می شود و می توان گفت واقعاُ نماینده حقوقی دارند. الان چون ما صنف را نداریم، از وزارت بازرگانی پیگیری می‌کنیم راکه این وظیفه را جدی بگیرند و آن ها هم پیگیری می کنند. ولی چون چنین اتفاقی هنوز نیفتاده طبیعتاُ نماینده ای که در جلسات حضور دارد نمی‌تواند نماینده کل جامعه طراحان محسوب شود. ولی ما با همه طراحان در ارتباطیم یعنی درِ این اتاق به روی همه طراحان باز است. اگر الان از خود طراحان بپرسید-طراحانی که مطرح هستند- با دبیرخانه آشنا هستند ودر ارتباط هستند در نمایشگاه‌هایی که داریم و کمیته هایی که داریم از آنها دعوت می کنیم. در کارگروه حتماُ به صورت موردی از آنها را دعوت می کنیم و فارغ از این ارتباط نیستیم و این ارتباطاتی را که تا حالا داشتیم ما را با جریاناتی که مربوط به طراحان لباس می شود آشناتر کرده وبا آشنایی ودسترسی به مسایل این حوزه می‌توان تصمیماتی برای آنها گرفت که واقعاُ تصمیمات درستی باشند. خود شما که دبیر و به نوعی مسئول این کارگروه هستید چه سابقه اجرایی یا تحصیلی در زمینه مد وپوشاک دارید؟ - من سابقه اجرایی خاص در حوزه پوشاک ندارم ولی با متخصصین این حوزه مشورت می کنم چه طراحان لباس و چه کسانی که در حوزه صنعت به کارخانجات، تولیدکنندگان پوشاک و حتی برندهای مطرح الان که صادرات هم دارند سالهاست مشاوره می دهند. یعنی لحظه ای خودم را فارغ نمی دانم حتی در زمینه نمایشگاهی کار را به کشورها و شرکتهایی که در این زمینه فعالیت می کنند می سپاریم و از مشاوره تخصصی آنها استفاده می‌کنیم. کاری که برای من در نظر گرفته شده هماهنگی بین دستگاههای اجرایی، طراحان، اصناف، متخصصین این حوزه است. من به خودم این اجازه را نمی دهم که طرحی و یا دستوراعملی را به کارگروه ارائه دهم و تصویب کنم قبل از اینکه با مشاورین این حوزه که شایستگی خود را نشان داده اند هماهنگ کنم. در تدوین آیین نامه نیز چنین بوده. حالا میرسیم به ماجرای تدوین و ابلاغ دستورالعمل برگزاری نمایشگاه مد و لباس که اخیرا منتشر شد. دست کم از جنبه‌ی نظری که نفس این قضیه اتفاق مهمی در این عرصه محسوب می‌شود. من می خواستم در مورد شکل گیری این دستورالعمل بپرسم چون می دانید که در کشور ما خیلی سابقه ندارد که یک دستورالعمل را در معرض دید عموم قرار دهند اگر هم چیزی تصویب بشود در خود وزارتخانه ها و نهاد هاست. مراحل تدوین چگونه بود و ابلاغ عمومی آن به چه صورت بود؟ - درچند ماده قانونی بحث اشاعه وتبلیغ وترویج الگوهای ایرانی و اسلامی لباس آمده است. یکی از راهکارهای ما در این زمینه نمایشگاه ها است آن هم با ابتکار عمل بخش خصوصی و ما در مقام مدیریت و نظارت بر کار به عنوان یکی از ابرار ارائه واشاعه الگوهای ایرانی اسلامی تکیه بکنیم. این به عنوان دومین خروجی ملموس کارگروه است که شما پیشتر پرسیدید. اما اگر دقیق تر درباره این ابلاغیه بخواهم بگویم؛ ما یک کمیته کارشناسی را ذیل کارگروه اصلی پیش بینی کرده بودیم که قبل از اینکه موارد در خود کارگروه اصلی مطرح شود و به مصوبه برسد (برای سرعت عمل بیشتر) در سطح کارشناسی کمیته‌ای را تشکیل دادیم. از همه دستگاه های عضو کارگروه خواستیم نمایندگانی را معرفی کنند، از کارشناسان مرتبط، از طراحان لباس، از نیروی انتظامی، از مرکز امور زنان وخانواده، از شورای فرهنگی اجتماعی زنان، از شورای فرهنگی عمومی ، دستگاه هایی که به لحاظ قانونی عضو کارگروه نبودند ولی چون احساس می کردیم به نوعی درگیر مسئله هستند مانند نیروی انتظامی بواسطه طرح امنیت اجتماعی با موضوع در گیر است دخیل کردیم که اگرچیزی تصویب می شود نظر آنها اعمال شود. اصناف به طور طبیعی حضور داشتند به طوریکه هم عضو کمیته و هم عضو کارگروه بودند. با این ترکیب که به نظرم ترکیب کاملی بود چون هم طراحان وهم تولیدکنندگان و هم فروشندگان به لحاظ اصناف شان وهم دستگاه هایی که در این امر سیاستگذارو مجری بودند و هم دستگاه های پلیسی و نظارتی بودند...جلسات را شروع کردیم. با دستور مشخص هم شروع کردیم وبسیار فشرده بطوریکه به مدت یک ماه هر هفته و هفته ای 2 تا3 بار فوق العاده تشکیل دادیم و بحث های بسیار مفصلی در مورد بندهایی که نیاز به بحث داشتند انجام شد و بعد از این که مباحث در کمیته وبعد کارگروه مطرح شد نهایتاُ تصویب شد. تقریباُ ما اواخر سال گذشته –اسفند ماه- این جلسات را شروع کردیم ونیمه اردیبهشت 87 این دستورالعمل تصویب شد. چیزی حدود دوماه وقت مستمر. پس چرا سه چهار ماه پس از آن تاریخ ابلاغ شد؟- بند از تبصره 1 ماده1 می گوید چیزی که در کارگروه به تصویب رسید باید به ابلاغ وزیر برسد تا برای دستگاه ها قابل اجرا باشد. نحوه قانونی شدن مصوبه کارگروه ابلاغ وزیر ارشاد است. طی مکاتبه‌ای که با وزیر پس از تصویب این موضوع داشتیم اعلام کردیم دستورالعمل نیاز به دستور شما برای ابلاغ دارد. ایشان به دفتر دستور داده بودند که ابلاغیه را حاضر کنند. منتها باید تجربه ای در رابطه با دستورالعمل اتفاق بیافتد که کم وکاستی های آن نشان داده شود، این اتفاق افتاد. یک جشنواره به نام جشنواره زنان سرزمین من که یکی دو تجربه برگزاری را قبل از تشکیل این کارگروه داشت، تجربه سوم با این دستورالعمل تلاقی کرده بود، این دستورالعمل با برگزاری این جشنواره محک خورد، از لحظه ای که تقاضا برای برگزاری داده بودند تا لحظه‌ی اختتامیه نظارت ما ادامه داشت. چون 2 دوره برگزاری را بدون هیچ قانونی سپری نموده بودند، بسیار سخت با قوانین قانونی کنار می آمدند وما هم اصرار داشتیم که اولین تجربه ای که مجوز آن را ما صادر کرده بودیم تجربه قانون مندی باشد به این نتیجه رسیدیم که تأخیر ما برای ابلاغ دستورالعمل کار درستی بوده وبعد از برگزاری جشنواره دستورالعمل را دوباره بازنگری کردیم اصلاحات را انجام دادیم سختگیری های بی مورد را تعدیل کردیم ونقاط ضعف را اصلاح نمودیم، ابلاغیه را اصلاح کردیم وبه جناب وزیر دستور ابلاغ را دادند واین خبر بوسیله پایگاه اطلاع رسانی دولت منتشر شد. بندهایی از دستورالعمل برای ما و بعضی از دست اندرکاران این حوزه نا مفهوم هستند که بدلیل اینکه شما هماهنگ کننده هستد و به همه مسائل کارگروه اشراف دارید از شما می خواهیم که در مورد آنها پاسخگو باشید. مثلا در متن دستورالعمل تصریح شده که از واژه‌ی کت‌واک استفاده نشود بدلیل اینکه قرضی است! و یا اینکه در شوهای زنده لباس بیش از 50 نفر حضور نداشته باشند ومواردی از این دست. این درحالیست که در بندهای دیگر خانم ها وآقایان را جدا کرده اید، همچنین گفته اید موسیقی را رعایت کنند، یا حرکت های مبتذل نداشته باشند. سوال اینجاست که با همه‌ی این شرایط یعنی مثلا در یک جمع که همه آقا هسستند و یک آقا با تمام شرایطی که شما گفته اید می آید و راه می روید آن وقت چه اشکالی دارد که این مدل بر روی کت‌واک راه برود ویا به جای 50 نفر 300 نفر بیایند؟ به نظر من حرف شما مثل اینست که سِن تئاتر را از تئاتر حذف کنید! - حوزه پوشاک از جنبه‌ی مد حوزه تازه ای است که ما وارد آن شده ایم. ما در این حوزه به لحاظ سیاستگذار دولتی در طول این 30 سال ساکت بوده ایم والان که می خواهیم وارد شویم یک ورود مسبوق به سابقه نیست.ورودی‌ست که دفعتاُ صورت می پذیرد. اصلا سابقه‌ی این امر برمی‌گردد به سخنرانی مقام معظم رهبری در همدان سال 83 یا 84 . آنجا جواز ورود به بحث مد مطرح می شود و این مسئله مطرح می شود که ما می توانیم به بحث مد وارد شویم، ما می توانیم سبک های آرایش و پوشش را در داخل تولید نمائیم و اشاعه دهیم، هیچ ایرادی هم ندارد تنها خط قرمز این جریان بحث تقلید ازغرب است. کل روحی که در این دستورالعمل حاکم است همین را گفته است که لباسهایی که ارائه می شود طبق متن صریح قانون باید ایرانی –اسلامی باشد. (به نظر ما) اگر ایرانی باشد اسلامی نیز هست، ایرانی بودن به معنی آن است که با فرهنگ مردم و این مملکت کاملاُ سازگاری داشته باشد. علاوه بر خود لباسها سبک ارائه آنها نیز باید نو و ابداعی باشد. یعنی اگر مد ایرانی می خواهد در مقابل سایرتعاریف مد در دنیا وجریان جاری مد در دنیا، ممیزی داشته باشد؛ این امر ابداعی بودن سبک و شیوه را هم شامل می شود. کت‌واک را آنها ابداع کردند و به عنوان یک سبک نمایش لباس جا انداخته‌اند پس امکان این هم هست که شما هم سبک جدیدی را برای نمایش لباس ایجاد نمایید. گویا من و حضرت‌عالی در مورد تعریف کت‌واک هم تفاهم نداریم؛ پس بهتر است از این بحث بگذریم. اما من از شما یک سؤال دارم و آن اینکه با توجه به تاکید خودتان مبنی بر استفاده از مشاوره‌های تخصصی در تمام مراحل تدوین این آئین نامه، کدام یک از اساتید مشاور، به شما پیشنهاد دادند که کت‌واک را حذف کنید؟! -مساله اینگونه نیست. حذف آن بعد ازتجربه‌ی برگزاری زنان سرزمین من اتفاق افتاد. ببینید بناست که تحولی در کشور صورت بگیرد.ضرورت این بود که ما متناسب با هویت امروزی مان در حوزه لباس با رعایت مسایل تنوع طلبی و زیبا شناختی ومسائل عرفی و شرعی تولید نو به نو داشته باشیم، یعنی هر فصل بتوانیم الگوهای جدیدی را متناسب شأن مردم وفرهنگمان ارئه دهیم. می خواهیم لباس موضوعیت داشته باشد نه مانکن واندام آن ونه راه رفتنش، بدلیل حساسیت هایی که در کشور وجود دارد و نمی شود نادیده گرفت، نباید کار به جایی برسد که بگویند ورودتان نابجا بوده وبه انحراف می رود و تعطیلش کنید. خیلی اوقات کسی که قانون را می نویسد ممکن است نظر خودش را اعمال نکند بلکه نظر شهروندان را در نظر می گیرد. درست است که برای فعالان وطراحان این حوزه فرصتی ایجاد شده ومی خواهند با توجه به دستورالعمل نمایشگاه برگزار کنند ولی یک عده هم نگران این موضوع هستند که چه پیش خواهد آمد.کت‌واک به این علت ممنوع شد که سمبل سبک غربی در نمایش فشن است. بیایید سبک جدید ابداع کنیم، کما اینکه خود وزارت ارشاد-معاونت هنری- برای عید غدیر ارکستر سمفونیکی را دارد طراحی می کند که تلفیق نمایش و موسیقی است، یعنی ارکستر سمفونیک موسیقی را اجرا می کند که در دل آن نمایشی انجام می شود، که چون دو برنامه با هم تلفیق شده واجرا می کنند حدود 200 نفر عوامل دارند که همه آنها لباسهای جدید را برتن دارند. گروه کرونوازندگان طبیعتاُ چون تحرکی ندارند ممکن است لباسهای قومیتی را برای احیاء الگوهای بومی برتن بکنند ولی افراد نمایش چون مانور دارند ودر رفت وآمد هستند، لباسها برتن اینها دیده می شود. این خود یک سبک است که بدون کت واک در عین حال عوامل بازیگر را بر روی سن داریم که ممکن است چهره های شاخص سینمایی باشند که حضور آنها نیز می تواند در جا افتادن الگوی پوششی در جامعه مؤثر باشد. تازه وقتی ما می گوییم 50 نفر بیایند خب می‌توانیم بعدها نقض قانون کنیم و یا قانون را تغییر دهیم. چرا الان قانون را یک‌جوری بنویسیم که بعدا مجبور به نقض یا تغییر آن بشویم؟! -کت‌واک را عرض کردم. ما کل طیف های جامعه را در نظر گرفتیم. البته جمع بندی نظر دیگران بوده، ما که به تنهایی این را حذف نکردیم... ببینید یک جشنواره ای که برگزار می شود نباید آخرین جشنواره باشد. ورود ما به بحث مد یک ورود تازه است و ما نمی توانیم خودمان را باکشوری مانند ایتالیا یا فرانسه مقایسه نماییم، چون مد در آنجا جاافتاده است. چند تا تولید کننده لباس در نمایش لباس در ایران حاضر می شوند که بعد از اتمام نمایش سراغ طراح را بگیرند، طرح را خریداری کنند وآن را تولید نمایند ودر جامعه عرضه کنند؟ این اتفاق نمی افتد. اینکه ما می گوییم 50 نفر، 50 نفری که تعریف شده اند نه اینکه هر کسی که توانست زودتر بلیط بخرد، یعنی کارخانه داران وتولیدکنندگان پوشاک وکسانی که می توانند تبلیغ نمایند،کسانی که نشریه تخصصی ویا ژورنال دارند، دانشگاهیان، کسانی که در حوزه پوشاک می توانند با دیدن طرح تحولی ایجاد نمایند.کسانی که طرح را به تولید وتوزیع و مصرف برسانند.ما برگزار کننده را ملزم می کنیم که این افراد را دعوت نماید،برای نمایش زنده لباس این معذوریت را برای او هم ایجاد می کنیم. چرا اینقدر آیین‌نامه شما روی این قبیل مسائل متمرکز شده است؟ شما در این برنامه تا ریزترین مسائل برای برگزارکنندگان و حتی رسانه‌ها تعیین تکلیف کرده‌اید. فکر نمی‌کنید برخوردتان با خصوصی زیادی از بالا به پایین باشد؟ -ما به خاطر این که اول کار است، می‌خواهیم قاعده‌ای تنظیم می کنیم که کار بر روال تخصصی و در واقع سطح قابل قبول خودش پیش برود. می شود آزاد گذاشت که هر چه می خواهند به معرض نمایش بگذارند، نمی دانم جشنواره ای که اخیرا برگزار شد را شما دیده اید یا نه، جمعه بازاری بود که همه چیز در آن پیدا می شد لباس هم بود، بازدید کنندگان هم از همه طیف های مردم بودند مثل جشنواره های نوروزی که در مصلی برگزار می شوند، این که نمایش لباس نیست، نمایش لباس تعریف دارد. ما می‌خواهیم با این آیین‌نامه نگذاریم که نمایشگاه‌های مد و لباس مثل زنان سرزمین من برگزار شوند. تازه اینها با آن وضعیت حتی برای پخش زنده‌ی این برنامه از شبکه جام جم، کاملاُ لجستیک خود را آماده کرده بودند. ببینید تفاوت یک مصوبه قانونی تا ان چیزی که به اجرا در می آید تا کجاست! اما این درست نیست که همه‌ی بخش خصوصی چوب خودسری یک عده یا نهادی را بخورند که اتفاقا بیش از همه به دولت نزدیک است و گرنه مواردی که شما ذکر کردید بندرت از طرف یک رسانه یا برگزار کننده‌ی لباس پیش می آید. -برگزار کنندگان لباس زیاد در جریان نیستند و مقصر نیستند، ولی زیاد هم متوجه سیاست های کلی کشور وما که مجوز می دهیم، نیستند. فردا ما پاسخگو هستیم، هر نمایشگاه لباس که برگزار می شود ما به چند ارگان جوابگو هستیم. اولین مدعی ما مجلس می باشد. طبیعتاُ از آقای وزیر می پرسند که فلان نمایشگاهی که در کیش به فلان وضعیت برگزار شد و تو متولی قانونی بودی این چه وضعی است؟ وزیر برای اینکه پاسخگو باشد باید یک قاعده ای را ایجاد کند که بتواند بگوید من این قاعده را ایجاد کردم ونظارت هم کردم ولی تخلف ایجاد شد و ما هم تذکر دادیم . من همینطور که برای موضع شما احترام قائل هستم این دغدغه را نیز دارم. طبیعتاُ شما باید از موضع رسانه دفاع کنید و من هم از موضع کاری که زیر مجموعه انجام می دهد که نکند اتفاقی بیافتد که بعداُ به حساب بی تدبیری مجری قانون گذاشته شود. این تجربیات در جریان برگزاری نمایش گاه های برون مرزی ارشاد قبلاُ اتفاق افتاده است. من فکر می کنم بزرگترین خدمتی که دولت می تواند بکند این است که دولت حضور خود را کمرنگ تر کند، در عوض ناظر باشد و از لحاظ قانونی کمک کند. فرض کنید بنده یک تحصیل کرده در زمینه لباس هستم و می‌خواهم یک ورک‌شاپ بزنم، باید در این ادارات سرگردان بشوم که البته آنها هم نمی دانند که چه چیزی است، چون قانونی در این زمینه وجود ندارد. -ما در زمینه ورک‌شاپهای در زمینه طراحی لباس اینکار را دنبال می کنیم یعنی کسی که برود چنین تقاضایی بدهد نمی گذاریم معطل بماند، پروسه بررسی طرح ها به این صورت است که کسی که می آید تقاضا می دهد. ما بلافاصله استعلام نیروی انتظامی آن را انجام می دهیم، استعلام های نیروی انتظامی در سایر موارد استعلام های زمان بری است، ولی در مورد این موضوع ظرف مدت یک هفته پاسخ ما را می دهد، وقتی استعلام فرد تأیید شد، بعد از آن فرد طرح خودش را می آورد، طرح را که ارائه داد بلافاصله کمیته کارشناسی تشکیل می شود درکمیته در مورد طرح تصمیم گیری می شود، کلیات طرح تصویب شود و مجوز فراخوان صادر می شود. در مورد مزون ها چه قانونی وجود دارد؟ - مزون ها عمدتاُ طراحی شان در حوزه لباس مهمانی است، مخاطبین شان هم خاص هستند به عنوان مثال خانمی به مهمانی دعوت می شود برای تهیه لباس به این مزون ها مراجعه می کنند. قبلاُ مزون ها تحت نظرشدید اماکن بودند، این نظارت مانند گشته همچنان ادامه دارد، این قانون برای طرح های ایرانی-اسلامی است، مزون ها خیلی با این قاعده تطبیق نمی کنند، چون عمدتاُ برای مهمانی تولید می کنند ودر مورد قوانین ما این بحث موضوعیت ندارد. یعنی شما خود را محدود به لباس های رو می کنید؟ -محدود نکردیم، بلکه باید الگوها الهام گرفته از طرح های ایرانی-اسلامی باشد، تنها خط قرمز ما همین است. از توضیحات‌تان بسیار سپاسگزارم و امیدورام برای خوانندگان ما و دستندرکاران حوزه مد و پوشاک روشنگر بوده باشد. در پایان اگر حرف ناگفته‌ای در مورد کارگروه ساماندهی مد و لباس مانده بفرمایید. -من هم از شما متشکرم. در انتها فقط عرض می‌کنم که ما از هیچکدام از وظایف خود در کارگروه و وزارت ارشاد غافل نیتسم. از سوابق پیگیری هم کاملاُ مشهود است. منتهی همه چیز به کارگروه و وزارت ارشاد خلاصه نمی شود. اگر سایر ارگانها نسبت به وظایف خود کوتاهی کنند ویا آنطور که باید همکاری نداشته باشند چیزی تحت عنوان گزارش کارگروه دیگر معنا پیدا نمی کند. مثلا می‌پرسند صنف طراحان چی شد در حالیکه مشخص است که این کار وظیفه‌ی وزارت بازرگانی است. ما که نمی توانیم در مورد وظایف سایر ارگانها هم پاسخگو باشیم چون نظارتی بر روی دستگاهی به غیر از ارشاد نداریم. منبع: سایت دوخت
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عصر ایران]
[مشاهده در: www.asriran.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 431]
-
گوناگون
پربازدیدترینها