چشم به راه سپيده

واضح آرشیو وب فارسی:کيهان: چشم به راه سپيده
تو را غايب ناميده اند، چون «ظاهر» نيستي، نه اينكه «حاضر» نباشي.
«غيبت» به معناي «حاضرنبودن»، تهمت ناروائي است كه به تو زده اند و آنان كه بر اين پندارند، فرق ميان «ظهور» و «حضور» را نمي دانند، آمدنت كه در انتظار آنيم به معناي «ظهور» است، نه «حضور» و دلشدگانت كه هر صبح و شام تو را مي خوانند، ظهورت را از خدا مي طلبند نه حضورت را. وقتي ظاهر مي شوي، همه انگشت حيرت به دندان مي گزند با تعجب مي گويند كه تو را پيش از اين هم ديده اند. و راست مي گويند، چرا كه تو در ميان مائي، زيرا امام مائي. جمعه كه از راه مي رسد، صاحبدلان «دل» از دست مي دهند و قرار از كف مي نهند و قافله دل هاي بي قرار روي به قبله مي كنند و آمدنت را به انتظار مي نشينند...
و اينك اي قبله هر قافله و اي «شبروان را مشعله» در آستانه آدينه اي ديگر كه با نور باران زمين و آسمان در ميلاد رسول خدا(ص) و حضرت امام صادق(ع) همزمان است، با دلدادگان ديگري از خيل منتظرانت سرود انتظار را زمزمه مي كنيم.
دلي به وسعت دريا
آقا نگاهت جاي آهوهاست مي دانم
دستان پاكت مثل من تنهاست مي دانم
آقا! دلت در هيچ ظرفي جا نمي گيرد
جاي دل تو وسعت درياست مي دانم
برگشتنت در قلب هاي مرده مردم
همرنگ توفاني ترين درياست مي دانم
آقا! اگر تو برنمي گردي، دليل آن
در چشم هاي پرگناه ماست مي دانم
جاي سرانگشتان پرنورت در اين ظلمت
مانند رد باد بر شنهاست مي دانم
اي كاش برگردي كه بعد از اين همه دوري!
يكباره حس بودنت زيباست مي دانم
كي باز مي گردي؟ برايم بودن با تو
زيباترين آرامش دنياست مي دانم
تو باز مي گردي اگر امروز نه! فردا
از آتشي كه در دلم برپاست مي دانم
سپيده شمس
روزهاي يلدايي
غروب جمعه رسيده است و باز تنهايي
غروب اين همه غربت چرا نمي آيي؟
زمين به دور سرم چرخ مي زند، پس كي
تمام مي شود اين روزهاي يلدايي؟
¤ ¤ ¤
ابر
ديدار يار غايب داني چه لطف دارد؟
ابري كه در بيابان بر تشنه اي ببارد
¤ ¤ ¤
منتظر باش!
اي دل اگر عاشقي در پي دلدار باش
بر در دل روز و شب شاهد و بيدار باش
دلبر تو جاودان بر در دل حاضر است
روزن دل برگشا، منتظر يار باش
¤ ¤ ¤
مي آيم
صبر كن چشم دلت نيل شود، مي آيم
شعر من حضرت هابيل شود، مي آيم
سرزمين دلتان بتكده شد! پس حالا
آسمان غرق ابابيل شود، مي آيم
قول دادم كه بيايم، به خدا حرفي نيست
دل به آئينه كه تبديل شود، مي آيم
لحظه موعود
بهار از فراسوي چشمت
و شكوفه
از نوازش لبخندت
مي تراود.
تو از كدام قبيله اي
كه بارش شگرف انوار جمالت
بر آيينه زمان
بهاران را
به ياد من آرد.
اميد لحظه ظهورت را
از من دريغ مدار
تا درد سالهاي حقارتم را
فراموش كنم.
اسفنديار زركوب

پنجشنبه|ا|20|ا|بهمن|ا|1390

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: کيهان]

[مشاهده در: www.kayhannews.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 167]