تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1804222605
رامبد جوان، وفور صحنههای داخلی، سینمای نوین ایران و مرهم
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: وبلاگ > کثیریان، کیوان - 1- رامبد جوان از معدود سینماگران این روزهاست که بلد است فیلم کمدی خوب بسازد. فیلم "ورود آقایان ممنوع" مثل فیلم قبلی رامبد جوان پراست از لحظات شاد و مفرح. فیلمی است که می توانی با خیال راحت بنشینی و لذت ببری و مگر توقع از سینمای سالم سرگرم ساز، جز این است؟ هیچکس با سینمای بفروش مخالف نیست مگر اینکه از ابزار نامشروع وغیر اخلاقی برای جذب مخاطب استفاده شود. رامبد جوان، موقعیت های کمیک را خوب می شناسد و روابط توام با رقابت میان مردان و زنان را خوب از آب در می آورد. این را در "پسر آدم، دختر حوا" هم دیده بودیم. بازی های بسیار خوب، ریتم متناسب با قصه، کارگردانی پخته، شوخی های بامزه و به‌اندازه، ازجمله امتیازات فیلم است.رامبد جوان ژانر کمدی را در شکل خانواده پسندش در سینمای ایران احیا کرده است. طبعا فیلم‌های مبتذلی را که معمولا با برچسب جعلی کمدی روی پرده می‌آیند، کمدی به‌حساب نمی‌آورم. امیدوارم فیلم رامبد جوان آنقدرزیاد بفروشد که بتوانیم با سربلندی ادعا کنیم مخاطبان عمومی سینمای ایران، فرق فیلم خوب کمدی را از فیلم های کلاهبردار و سخیف تجاری خیلی خوب می‌فهمند. نکته ای که شایدذکر آن خالی از لطف نباشد، ایرادهای عجیب تیتراژ این فیلم است. اینکه صداگذاری را "صداگزاری" و اسماعیلی را "اسمائیلی" و حتی قاسم خانی را "قاسم خوانی" بنویسیم جز گاف، نامی ندارد. 2- همه به طرز شگفت آوری زده اند توی کار صحنه های داخلی. در 4 روزی که از جشنواره گذشته و 10 -12 فیلمی که دیده‌ام خیلی از فیلم ها غالب نماهایشان داخلی است و عملا سکانسی با سرسکانس "داخلی- خیابان" در آن ها وجود ندارد."خانه امن است" تماما در یک نوانخانه قدیمی می گذرد و گرچه صحنه های خارجی حیاط کم ندارد ولی دوربین حتی یکبار هم وارد خیابان نمی شود."افریقا"، "آقا یوسف" و "قصه داود وقمری" هم بالای 90 درصد صحنه هایشان در چاردیواری خانه می‌گذرد."نزدیک به 100 درصد "برف روی شیروانی داغ" در خانه یا حیاط آن طی می شود و"ورود آقایان ممنوع" هم تمام صحنه های خارجی اش یا در حیاط مدرسه می گذرد یا در حیاط یک ویلا. 3- سینمای ایران دارد سر و شکل تازه ای پیدا می کند، با آدم های جدید و فضاهای تازه. راهی که با "درباره الی" بطور جدی شروع شد، حالا دارد افتان وخیزان ادامه پیدا می کند. "افریقا"، "آینه های رو به رو"، "سیزده 59"، "قصه داود وقمری"، مرهم"، " عاشقانه ای برای سرباز وظیفه رحمت"، "مرگ کسب و کار من است" و احتمالا کلی فیلم که تا حالا ندیده ایم، قصه های متفاوت و فضاهای تازه ای را به تصویر کشیده اند و تلاش می کنند ایران معاصر و واقعیت هایش را در فیلم هایشان بازسازی کنند. اما در طول سال، همین فیلم ها رنگ پرده را نمی بینند و در عوض فیلم های آبدوغ خیاری با اکران های به موقع و طولانی، سینماها را تسخیر می کنند. وقت آن است که به حال وضعیت اکران و حمایت از سینمای نوین و جسور امروز ایران در مقابل هجوم ویرانگر فیلم‌های مبتذل فکرجدی شود. 4- مرهم؛ بازگشت داودنژاد / فیلمی در ستایش خانوادهبالاخره علیرضا داود نژاد به زندگی برگشت. تو گویی "کما"یی که سالها گریبان فیلمساز استخواندار سینما را گرفته بود، دست از سرش برداشته و رفته است. "مرهم" با پرداختی ساده و ساختاری منسجم و به دور از حشو و زوائد، به دل می نشیند آنچنان که انگار نفسی که از " نیاز" تا به حال بند آمده دوباره دارد چاق می شود. داود نژاد فیلمش را به جمع کوچکی از منتقدان و کارگردانان نشان داد و در نهایت راضی از رضایت بقیه رفت تا خاطرات بد دو دهه گذشته را به فراموشی بسپرد. "تیغ زن" ، "هوو"، "هشت پا" ، "ملاقات با طوطی" و "بچه های بد" ، به هر دلیل و با هرتوجیهی که ساخته شده باشند در شان خالق "نیاز" نبودند و با آن نگاه تروتازه، انسانی و بی رنگ وریا فاصله‌ای بعید داشتند. اما خوشبختانه انتظارحسرتبار برای بازگشت داوود نژاد از کما به دو دهه نرسید. "مرهم" از فیلم های متوسط داوود نژاد همچون "بهشت از آن تو"، "مصائب شیرین" و"عاشقانه" یک سر و گردن بالاتر می ایستد تا خیالمان راحت شود و خودمان را تسلی دهیم که انگار خود داوود نژادهم در‌این دو دهه مترصد ساختن یک فیلم خوب بوده ولی به هر دلیل فرصت دست نداده. "مرهم" بدون شک فیلم امروز است. دغدغه های این روزهای سه نسل، راحت و بدون ادا و اطوار روی پرده آمده‌اند و آدم‌ها واقعی و قابل لمسند، روابط درست و باورپذیر است و داوود نژاد هم نخواسته چیزی را به رخ بکشد. فیلم، حد نگهدار و به قاعده از آب در آمده و بازی ها هم طبق معمول اغلب آثار داوودنژاد، عموما خوب است. نسل جوان طغیانگر، آزادیخواه اما پریشان، آشفته، سرگردان وعصبی این روزها، به نسل مادربزرگ ها خیلی بیشتر از آنکه گمان می کند نیازمند است و تنها با پناه آوردن به آن نسل آرام، غمخوار و نگران می تواند آرامش و امنیت را تجربه کند. این مضامین بی‌آنکه توی ذوق بزند در "مرهم" حضور دارد. هفدهمین فیلم داوود نژاد، از مخاطب همراهی و همدلی می گیرد و این امتیاز کمی نیست. بازگشت داودنژاد برسینمای ایران مبارک باشد!(این بخش از یادداشت که مربوط به "مرهم" می شود، 22 خرداد 89 در خبرآنلاین منتشر شده و بازنشرش به بهانه نمایش در جشنواره، بی مناسبت نیست)
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 516]
-
گوناگون
پربازدیدترینها