حاتمى كيا و هروله ميان عقل و عشق

واضح آرشیو وب فارسی:کيهان: حاتمى كيا و هروله ميان عقل و عشق
1- يكي از اتفاقات مثبت بيست و هفتمين جشنواره بين المللي فيلم فجر، تجليل از زحمت كشان 30سال سينماي انقلاب بود. «ابراهيم حاتمي كيا» نيز يكي از اين افراد است كه در مراسم افتتاحيه جشنواره هدف تقدير قرار گرفت. به اعتقاد نگارنده بزرگداشت حاتمي كيا، پاسداشت سينماي انقلاب و فيلم ديني است. همچنان كه خود حاتمي كيا قطره اي از درياي ژرف انقلاب محسوب مي شود؛ قطرات، جداي از دريا ديده نمي شوند، اما وقتي كنار هم قرار مي گيرند، وسعت دريا را مي يابند. مواج مي شوند؛ گاه خروشان و طوفاني و گاه آرام و ساكن. به همين دليل هم كساني كه تاب تحمل اين دريا را- چه طوفاني بودن آن و چه آرام بودنش- را ندارند، در پي از هم پراكندن قطرات آن هستند.

2- فيلم هاي حاتمي كيا و تلاش هاي او در به تصوير كشيدن حقيقت- به خصوص در آثاري كه فضاي جبهه را به تصوير كشيده است- نمونه هاي خوبي از سينماي ملي محسوب مي شوند. «ديده بان» و «مهاجر» دو فيلمي هستند كه فارغ از هياهوي جنگ و توپ و تانك و اسلحه، انكشاف معنا، آدمي ديگر و عالمي ديگر را جست و جو مي كنند. چنين تجربه اي به غير از اين دو فيلم تنها در مستندهاي آويني وبرخي از معدود آثار سينمايي قابل رصد است. برخلاف فيلم هاي روشنفكرانه و آن دسته از آثاري كه به معناگرا معروف هستند و معنويت و حقيقت را در ميان مشتي عتيقه، ساز و درويش مسلكي مي جويند، آثار حاتمي كيا، در پي خودآگاهي انسان دردمند است. آثاري چون «آژانس شيشه اي»، «از كرخه تا راين» و... نمونه هاي ناب اين نوع فيلم هاست.

3- حيف است چند جمله اي از مرحوم دكتر مددپور كه از حكماي معاصر كشورمان است درباره حاتمي كيا بيان نكنم. به تازگي كتابي با عنوان «دين و سينما» به قلم مددپور، توسط انتشارات سوره مهر منتشر شده است كه فصل دهم آن «سينماي حاتمي كيا در مقام محاكات» نام دارد. در بخش هايي از اين مقاله آمده است: «حاتمي كيا از اين جهت برتر از هنرمندان روشنفكري است كه تلقي شان نسبت به دين جنبه زيبايي شناسانه دارد و حتي در اسطوره ها هم جاذبه هاي تصويري و كلامي را مي جويند.»... «سير ديني حاتمي كيا ملازم است با تجربه عالم جبهه و جنگ و تفكري كه نسبت به آن شهادت يافته و ملازم شده با سير و سلوكش، ازاينجا مي توان او را دردمندي در جست و جو دانست، كه برخلاف اغيار و بيگانگان حريم قدس، در جست و جوي عالم قدس و ملكوت است»...«حاتمي كيا همواره وجود خود را محاكات مي كند، روزگاري كه همه گرفتار عادات و آداب عالم ظاهرند، بايد با ظاهر بستيزد، اما اين ستيز كار آساني نيست. وسوسه هاي شيطاني در كمين اند، و تجربه هاي ممنوع لازمه سير و سلوك انسان، علي الخصوص در ساحت هنر و سينماست كه نمايش آن آشكار مي شود»... «زماني كه حاتمي كيا قادر نيست به يك سوي اين دو آلترناتيو (عادات. واقعيات زندگي و آرمان ها) گرايش يابد و دچار پريشاني مي شود، اثر سينمايي او نيزدر حالتي از خامي بروز پيدا مي كند».

4- هنرمندان دو دسته هستند؛ اكثريتي كه با امواج جامعه پيش مي روند و اسير واقعيات مي شوند و حديث نفسشان مطابق مد روز است. اما اقليتي، دل در گروي حقيقت دارند و خود موج آفرين مي شوند و عالم و آدمي ديگر در آثارشان ترسيم مي شود. حاتمي كيا اما در ميان هر دو گرايش قرار دارد و دوشادوش واقعيت و حقيقت پيش مي رود؛ آثار حاتمي كيا، هروله اي ميان عقل و عشق هستند.

سه|ا|شنبه|ا|15|ا|بهمن|ا|1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: کيهان]

[مشاهده در: www.kayhannews.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 124]