تبلیغات
تبلیغات متنی
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
محبوبترینها
راهنمای انتخاب شرکت‌های معتبر باربری برای حمل مایعات در ایران
چگونه اینورتر های صنعتی را عیب یابی و تعمیر کنیم؟
جاهای دیدنی قشم در شب که نباید از دست بدهید
سیگنال سهام چیست؟ مزایا و معایب استفاده از سیگنال خرید و فروش سهم
کاغذ دیواری از کجا بخرم؟ راهنمای جامع خرید کاغذ دیواری با کیفیت و قیمت مناسب
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1866199179
كودكان، ميهمان ناخوانده نميخواهند
واضح آرشیو وب فارسی:پرشین وی: كودكان، ميهمان ناخوانده نميخواهند رسانهها- كامران محمدي: تلويزيون اگرچه در طول حياتش توانسته است به جايگاه مستحكم و بسيار تاثيرگذاري دست يابد اما درست همزمان با رشد اعجاب‌آور مخاطب، هر روز به چالش بزرگ‌تري براي انسان دنياي مدرن امروز بدل شده است. اين رسانه قدرتمند و پرطرفدار، هر روز زمان بيشتري را از فرد ميگيرد و چنان خود را بر همه خانوادهها تحميل كرده است كه فاصله بيشتري را ميان اعضاي خانواده ايجاد مي‌كند و سبب ميشود كلمات در ميان گفت‌وگوهاي عموما تكرارشونده و صحنه‌هاي كليشه‌اي، تحليل روند و در سكوت خانه، تنها يك عضو ناخوانده، متكلم وحده شود؛ عضوي كه فرد قدرت مقابله با آن را از دست داده است و تقريبا همه زماني را كه مي‌تواند به رابطه ميان اعضا صرف شود، مصرف مي‌كند. تلويزيون در تمامي ساعات حضور افراد در خانه، كه البته هر روز هم كمتر ميشود، حرف مي‌زند و عجيب آنكه هيچ كس قدرت فشار دادن دكمه‌اي را كه به‌سادگي ساكتش مي‌كند، ندارد. در اين بين و در ميان همه اعضاي خانواده، به‌طور طبيعي، در طول تمام سال‌هاي گذشته و در تمام كشورهاي ريز و درشت، نگراني‌ها بيشتر معطوف به كودكان شده است و تمام تحقيقات نشان مي‌دهند تماشاي تلويزيون براي كودكان زيانبار و حتي در برخي موارد خطرناك است. چاقي ناشي از كم‌تحركي، مشكلات بينايي، اختلالات شناختي، بدآموزي‌هاي رفتاري و اخلاقي، اختلالات تنفسي باز هم ناشي از كم‌تحركي، دوري از والدين و همسالان، افسردگي و گوشه‌گيري، دوري از بازي‌هاي شاد و خلاقانه، دوري از مطالعه، بيگانگي با مداد و كاغذ و كتاب كه عوارض ديگري چون بدخطي، ناتواني در خواندن و نوشتن و... را به بار مي‌آورد، تنها بخشي از همه بلايي است كه متكلم وحده خانههايمان، آرام آرام و با لبخند سر كودكان مي‌آورند. با اين وصف، چرخه اقتصادي فرايند توليد برنامه، آگهي‌هاي بازرگاني و... سبب شده است كه برخلاف همه يافته‌هاي جامعه‌شناختي و روان‌شناختي، هرروز تلاش دست‌اندركاران تجارت رسانه‌اي بيش از پيش به سمت جذب مشتري بيشتر هدف‌گيري شود. مشتري بيشتر، استثنا ندارد؛ كودكان و نوجوانان همان‌قدر مي‌توانند سودرسان باشند كه بزرگسالان. اين البته ماهيت تجارت است؛ اما البته براي دنيايي كه تجارت حرف اول را مي‌زند و نه البته براي رسانه ملي كه قرار است بيش از هر چيز «دانشگاه» باشد و نه يك بنگاه تجاري. با اين‌همه آيا راه‌اندازي شبكه‌اي مخصوص كودكان، امري طبيعي، علمي و منطقي است؟ اين طرح يعني اختصاص شبكه 2 سيماي جمهوري اسلامي ايران به كودكان، البته بحث تازهاي نيست و مدت زيادي است كه مسئولان مربوط برايش برنامه‌ريزي مي‌كنند. اما بهنظر ميرسد حالا با تعطيلي برنامه عموپورنگ كه پخش منظمش با اين استدلال قطع شد و انتقال برخي برنامه‌هاي كودكانه از شبكه‌هاي ديگر به شبكه 2، نظير برنامه خاله شادونه كه از شبكه يك به 2 اسبابكشي كرد، ماجرا جدي‌تر شده است. اين اقدام البته گذشته از تمام موارد روانشناختي‌اي كه مي‌توان درباره‌اش انديشيد (و حتما كارشناسان رسانه ملي هم به آن فكر كرده‌اند)، نكات ديگري را نيز در پي دارد. از جمله اينكه شبكه‌هاي تخصصي معمولا كابلي‌اند و از قابليت ميهمان ناخوانده تلويزيون استفاده نمي‌كنند؛ به‌گونه‌اي كه اگر خانواده‌اي علاقه‌اي به استفاده از آن نداشت، بتواند از خيرش بگذرد. علاوه بر اين، در كشوري كه هنوز هم عملا فقط2 شبكه فراگير، ملي و كشوري دارد، آيا به صلاح است يكي را به كودكان اختصاص دهيم؟ و سوم، آيا قرار است برنامه‌هاي اين شبكه، همان‌هايي باشد كه تا حالا در شبكه‌هاي مختلف پخش بود؟ يعني واقعا قصد داريم كودكان را مخاطبان پروپاقرص تلويزيون كنيم؟ تا جايي كه ديگر حتي كتاب‌هاي درسي‌شان را هم به ضرب و زور و خواهش و تمناي مادرانشان ورق بزنند؟ آيا بهتر نيست بودجه فراواني را كه قصد داريم به اين شكل صرف كم‌تحركي، گوشه‌گيري، پرخاشگري، كم‌بينايي، چاقي و... كودكان‌مان كنيم، به آموزش و پرورش مي‌داديم تا صرف راه‌اندازي شبكه‌اي از كتاب‌هاي جذاب در مدارس ابتدايي و راهنمايي كند؟ كاش وزارت ارشاد هم به فكر شبكه‌اي از كتاب‌هاي ويژه كودكان بود كه ميهمانان ناخوانده خانههايمان باشد. پایگاه اینترنتی
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پرشین وی]
[مشاهده در: www.persianv.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 255]
-
گوناگون
پربازدیدترینها