سعيد ابوطالب:رياست مجلس هفتم و صحن مجلس هشتم از وظايف شانه خالي كردند

واضح آرشیو وب فارسی:آفتاب: سعيد ابوطالب:رياست مجلس هفتم و صحن مجلس هشتم از وظايف شانه خالي كردند
مجلس هشتم از نظر بعد نظارتي موفق نبوده است. البته هر دو مجلس هفتم و هشتم در باب تقنين و قانونگذاري مترقي بوده اند. اما قوانين زماني ارزش پيدا مي كند كه به خوبي اجرا شود و عامل درستي اجراي قوانين، عملكرد نظارتي مجلس است كه متأسفانه مجلس از اين بازوي خود به درستي استفاده نمي كند.

آفتاب: مجلس هشتم از نظر بعد نظارتي موفق نبوده است. البته هر دو مجلس هفتم و هشتم در باب تقنين و قانونگذاري مترقي بوده اند. اما قوانين زماني ارزش پيدا مي كند كه به خوبي اجرا شود و عامل درستي اجراي قوانين، عملكرد نظارتي مجلس است كه متأسفانه مجلس از اين بازوي خود به درستي استفاده نمي كند.

براي گفت و گو با سعيد ابوطالب نماينده مجلس هفتم شوراي اسلامي وارد كوچه پس كوچه هاي يخ زده جردن شديم. دفتر فيلمسازي اش واقع در يك ساختمان قديمي بود و علت انتخاب چنين مكاني را نزديكي به صدا و سيما عنوان كرد. براي مصاحبه در اتاق مهمان منتظرش مانديم. پس از ورود به اتاق نزديك پنجره ايستاد و نكته جالب اينكه پس از كنار زدن پرده از ديدن يخ و برف در خيابان يكه خورد. دليل آن هم اين بود كه آقاي فيلمساز از روز گذشته پايش را از دفتر بيرون نگذاشته و حتي تا ساعاتي پس از ظهر نيز پاي پنجره نرفته و مشغول كار بوده است. سرانجام گفت و گو را با محور دولت، مجلس و انتخابات آغاز كرديم. متن گفتگوي با سعيد ابوطالب را در ادامه مي خوانيد.

ابتدا جايگاه قانون اساسي و آيين نامه داخلي مجلس را براي ما توصيف كنيد.

روح قانون اساسي بر اصل تفكيك قوا شكل گرفته و از تمركز قدرت در يك فرد يا يك گروه جلوگيري مي كند. به دليل كسب تجربه انقلاب مشروطه و تجربه بسياري از كشورهاي توسعه يافته در حوزه اجتماعي و سياسي است كه سبب شده است قانون اساسي پس از تدوين و رسيدن به نظر امام خميني(ره) يك قانون اساسي مترقي باشد كه از حوزه اجتماعي دفاع كرده، مردمسالاري ديني را پاس داشته و جلوي تمركز قوا را بگيرد. واقعيت اين است كه تا رسيدن به ايده آل هاي قانون اساسي بسيار فاصله داريم.

در مرتبه اي پايين تر از قانون اساسي نيز، قانوني بسيار مستحكم تر تحت عنوان آيين نامه داخلي مجلس شوراي اسلامي را داريم. آيين نامه داخلي مجلس برخلاف اسمش كه به نظر مي رسد مراودات و روابط داخلي مجلس را تنظيم مي كند، در واقع ادامه قانون اساسي است كه توسط نمايندگان منتخب مردم تصويب مي شود. اين آيين نامه هم نسبت روابط داخل مجلس و هم نسبت روابط بين قوا را تعريف مي كند.

به نظر شما علت كلي ضعف مجلس هاي هفتم و هشتم در قوانين بوده است؟

بله؛ قوانين آيين نامه داخلي يكي از دلايل ضعف مجلس هفتم و هشتم بود و اين درحالي است كه اين آيين نامه در ابتداي مجلس هشتم با پيشنهاد آقاي دكتر لاريجاني اصلاح شد و اين يكي از مديريت هاي درخشان ايشان بود. از آنجايي كه اهميت اين آيين نامه بسيار بالاست به رأي بيش از دو سوم نمايندگان احتياج دارد. از اين رو آيين نامه داخلي ارتقا پيدا كرده است اما باز هم از قانون اساسي بسيار فاصله دارد.

به نظر من اگر زماني قرار باشد آيين نامه داخلي مجلس تغيير كند بايد اين مورد هم ذكر شود كه رييس مجلس حق نداشته باشد عليه يا له هيچ طرح و لايحه اي صحبت كند. نمونه اين هم در كشورهاي توسعه يافته سياسي هست. زماني ما سفري به سوئد داشتيم و از مجلس آن بازديد كرديم و ديديم رييس مجلس تنها كسي بود كه در پارلمان 200 نفره آنها حق رأي نداشت و نمي توانست له يا عليه كسي سخن بگويد و اين به خاطر اجراي عدالت است. وقتي رييس مجلس طرف يك لايحه را مي گيرد يا مخالف آن است، ديگران هم در نوعي رودربايستي طرف رييس مجلس را مي گيرند و رأي گيري جهت دار مي شود. به نظر من، ما هنوز به تعريف امام(ره) از مجلس نرسيده ايم.

تعريف امام(ره) از مجلس و قانون اساسي چه بود؟

ايشان مي گفتند، مجلس خانه ملت است. مجلس عصاره فضائل ملت است. اين در توصيف مجلس بود و در جايگاه قانون اساسي، امام(ره) فرمودند: مجلس در رأس امور است. در جاي ديگر فرمودند: مجلس تنها قوه اي است كه تمام قوا بايد تبع آن باشند. اين ديدگاه ايشان بود كه هم در قانون اساسي متبلور بود و هم به نظر من بر مي گردد به تجربه امام از انقلاب و تاريخ مشروطه. ايشان بسيار به شخصيت مدرس علاقه مند بودند و در خاطراتشان نيز ذكر شده است كه حضرت امام(ره) به سالن مجلس قديم تشريف مي آوردند و مذاكرات را از نزديك مي ديدند. بنابراين امام(ره) موضوع مردمسالاري، دموكراسي، جمهوري اسلامي و مفهوم رابطه قدرت و ملت را به خوبي تشخيص مي دادند و نظريه هاي بسيار مترقي داشتند. از اين رو وقتي خبرنگاري از ايشان پرسيد شما به چه رأي مي دهيد. ايشان در پاسخ گفتند: به جمهوري اسلامي رأي مي دهم، نه يك كلمه بيشتر و نه يك كلمه كمتر. بنابراين نظام اسلامي در ديدگاه امام خميني(ره) به جمهوري اسلامي بر مي گردد. نظام جمهوري اسلامي كاملا به رأي و نظر مردم اتكا دارد و اين رأي در مجلس تبلور پيدا مي كند. در همين رابطه هم امام خامنه اي جمله اي دارند: مجلس نماد مردمسالاري نظام ماست.

وظيفه مجلس در برابر دولت چيست و ويژگي هاي شاخص مجلس شوراي اسلامي را نسبت به پارلمان هاي ساير كشورها توضيح دهيد.

مجلس وظيفه دارد، جلوي انحصار قدرت توسط رييس جمهور را بگيرد. چه آن وقت كه نخست وزيري بود و چه الان كه رياست جمهوري است و چه بعدها كه ممكن است حكومت سياسي ما عوض شود و اشكالي هم ندارد. همانطور كه امام خامنه اي در سخنراني هاي اخير خود در كرمانشاه فرمودند: مي شود به موضوع نظام پارلماني هم فكر كرد. زيرا نظام كنوني ما شبيه نظام نيمه رياستي و نيمه پارلماني مانند كشور فرانسه است. بدين ترتيب كه رييس جمهور با رأي مستقيم مردم انتخاب شده و تحت نظارت مجلس است. البته مجلس ما بسيار قدرتمندتر از بسياري از قانون هاي اساسي كشورهاي پارلماني و نيمه پارلماني است. مجلس ما تنها مجلسي است كه اين قدرت را دارد تا رييس جمهور را عزل كند، در حالي كه رييس جمهور با رأي مردم انتخاب مي شود. مصداق آن نيز بني صدر است. هيچ قدرتي در ايران نمي تواند مجلس را منحل كند. هيچ قدرتي نمي تواند مانع مصوبات مجلس شود. اين ها مشخصات بسيار درخشان مجلس ماست.

سعيد ابوطالب، فيلمساز و نماينده مجلس هفتم شوراي اسلامي

به نظر شما مجلس ما توانسته است از تمام ظرفيت هايي كه مي گوييد به درستي استفاده كند؟

خير، اين قدرت به طور كامل به دست نيامده است و اين در حالي است كه قانون اساسي اجازه مي دهد نماينده ها در تمام امور كشور حق دخالت داشته باشند و به صراحت آمده است كه نمايندگان بابت اظهارنظرهاي خود قابل تعقيب و توقيف نيستند و اصطلاحاً مصونيت سياسي و پارلماني دارند. نماينده ها مي توانند ساختار دولت را تغيير دهند. نماينده ها مي توانند سيستم بودجه و برنامه ريزي دولت را تغيير دهند. نماينده ها مي توانند تغييرات اساسي در ساختار فرهنگي و اجتماعي كشور ايجاد كنند. اين قدرت در هيچ كدام از نظام هاي سياسي ساير كشورها و حتي كشورهايي كه دو پارلمان شامل كنگره و سنا دارند، يافت نمي شود. اما متأسفانه ما اين تأثيرگذاري را در مجلس نمي بينيم.

مهم ترين نقاط ضعف مجلس حاضر(هشتم) چه بوده و دلايل آن را چه مي دانيد؟

مجلس از نظر بعد نظارتي موفق نبوده است. البته هر دو مجلس هفتم و هشتم در باب تقنين و قانونگذاري مترقي بوده اند. اما قوانين زماني ارزش پيدا مي كند كه به خوبي اجرا شود و عامل درستي اجراي قوانين، عملكرد نظارتي مجلس است كه متأسفانه مجلس از اين بازوي خود به درستي استفاده نمي كند.

اين موضوع كه مجلس هشتم از لحاظ بعد نظراتي ضعيف بود، عوامل متعددي دارد. يك دليل آن اين است كه مجلس هنوز نتوانسته آيين نامه داخلي درخور مجلس و همسو با قانون اساسي تصويب كند و به اجرا بگذارد. در خصوص قانون اساسي هيچ كس جز قوه مقننه در آن دخيل نيست. بنابراين اين خود مجلس است كه بايد مجدداً قدرت خود را از قانون اساسي دريافت كند.

مسئله دوم سيستم غيراصولي انتخابات ماست. از آنجايي كه نظام سياسي ما ساختار حزبي ندارد و احزاب، بديل مشخص و متغني در كشور نداشته و از آنجايي كه اصناف و سنديكاها، نمايندگي طبقات اجتماعي را برعهده نمي گيرند، نمايندگان مجلس نيز بيشتر از اينكه نماينده يك جناح يا جريان باشند، نماينده خودشان هستند. اين باعث مي شود هر نماينده با توجه به ويژگي هاي شخصي و به نسبت كاريزمايي كه در شهرستان خود دارد، وارد مجلس شود. بنابراين هنگام ورود به مجلس، تازه متوجه مي شوند نيازمند يك ايجاد نظام و همگرايي بين خودشان هستند. اين مورد در خصوص نمايندگان حاضر در ليست ها هم صدق مي كند زيرا آنها نيز سلايق سياسي مختلفي دارند. از اين رو تركيب همه مجالس را در يك سال اوليه نمي شود به قطع و يقين توضيح داد. اين عدم همگرايي در كنار عدم وجود فراكسيون هاي قوي و تعيين كننده در مجلس، باعث بيهوده تلف شدن قدرت مجلس مي شود و نمي تواند به خوبي بر دستگاه هاي ديگر نظارت كند.

در خصوص يكي از نقاط ضعف مشترك مجلس هفتم و هشتم بايد بگويم، رهبر معظم انقلاب اسلامي، بارها و بارها در جلساتي در هر دو مجلس، به نمايندگان سفارش كردند كه: شما مطالبات منطقه اي، استاني و محلي خود را كنار بگذاريد. درست است كه يك نماينده از يك حوزه انتخابيه رأي مي آورد، اما به محض ورود به مجلس نماينده كل ملت ايران مي شود. اما از آنجايي كه باز هم ساختار انتخاباتي ما مشكل دارد و حزبي وجود ندارد تا نماينده را حمايت كند، نماينده ناچار است براي كسب حمايت به دستگاه هاي دولتي و اجرايي متصل شود.

دليل ديگر، دخالت دولت هاي وقت در انتخابات است. طبيعتاً دولتي كه سر كار است، رسانه در اختيار دارد، حمايت استانداري ها را دارد، ثروت و امكانات دارد، از اين باب نماينده هايي كه به دولت نزديك ترند، شانس بيشتري دارند. مجلس هشتم صحن ضعيفي داشت، زيرا دولت به طور غيرمستقيم در انتخابات دخالت كرد. يعني نماينده هايي وارد مجلس شدند كه حتي اوايل دوره هم زمزمه هاي وكيل الدوله بودنشان به گوش مي رسيد و حتي آن را ابراز مي كردند. اين در حالي است كه وظيفه مجلس، نظارت بر قوه مجريه است.

اگر ممكن است براي ضعف بعد نظارتي مجلس مثالي بزنيد كه موضوع بهتر روشن شود.

در مجلس هشتم بسياري از سؤالات و تذكرات به صورت فرماليته بوده و نتيجه عملي نداشته اند. زيرا بسياري از دستگاه ها خود را پاسخگو نمي دانند. مثلا ديده شده است در طول دوره مجلس بيش از صدها تذكر به وزراي آموزش و پرورش، راه و ترابري و غيره داده شده كه همه آنها بي نتيجه مانده است. از اين رو ساير دستگاه ها نيز احساس نوعي امنيت كرده و تذكرات را جدي نمي گيرند. از طرفي نمايندگان نيز هنگام انتخابات از سوي دولت حمايت شده و به خاطر نبود سيستم حزبي، پاسخگو نبوده اند و هيئت رييسه نيز تذكرات را پيگيري نكرده است، اينها همه و همه باعث شده است بعد نظارتي مجلس ضعيف شود.

به نظر مي رسد اين حس مصونيت از پاسخگويي، در معاونين رييس جمهور بيش از هر فرد ديگري ديده مي شود و عملكرد آنها نيز از آنجايي كه سازمان هاي آنان به طور مستقيم تحت نظارت مجلس نيستند، به درستي بررسي نمي شود. به نظر شما تبعات عدم نظارت بر اين سازمان ها چيست؟

وقتي مي گوييم بايد نظارت در مجلس قوي تر باشد، منظور ما اين نيست كه مجلس اين حق را دارد كه سنگ اندازي كند. اما واقعا در دولت نهم و دهم قانون گريزي دولت بسيار مشاهده شد. اين عدم پاسخگويي به اين شيوه، حتي در دولت اصلاحات هم نبود. با توجه به تجربه اي كه از مجلس هفتم داشتم، حدود يك و نيم سال اول اين مجلس همزمان با دولت دوم آقاي خاتمي بود. دولت آقاي خاتمي به مراتب نسبت به دولت نهم و دهم در برابر مجلس پاسخگوتر بود. همانطور كه مستحضريد، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي با مجلس چند صد متر بيشتر فاصله ندارد، از اين رو هرموقع يك عضو كميسيون فرهنگي اراده مي كرد، يكي از مسئولان وزارت ارشاد در كمتر از يك ساعت جهت پاسخگويي حاضر مي شد، با اينكه مي توانستند حضور نيابند و سر باز بزنند، مي توانستند بگويند شما از طريق قانوني اقدام كنيد و چند هفته ديگه حاضر شوند، اما اين حس پاسخگويي را داشتند. اما مسئولان دولت فعلي تا جايي كه بتوانند از پاسخگويي مي گريزند.

آيا مصداقي داريد كه نشان دهد نظارت بر دستگاه هاي تحت امر مستقيم رييس جمهور از جمله معاونين وي، خالي از اشكال است؟

من به خاطر دارم زماني كه در كميسيون فرهنگي مجلس هفتم بوديم، خدمت حضرت امام خامنه اي رسيديم و به صراحت از ايشان پرسيديم كه آيا ما مي توانيم از دستگاه هاي زير نظر حضرتعالي مثل تلويزيون و ديگر مجموعه ها، تحقيق و تفحص كنيم. ايشان فرمودند: بله حتما اين كار را بكنيد و شما مجازيد و بلكه وظيفه داريد اين كار را انجام دهيد.

لطفا نمونه اي از قانون گريزي هاي دولت فعلي را ذكر كنيد.

يكي از مصاديق قانون گريزي دولت به ارائه لايحه بودجه در اوايل سال 90 باز مي گردد. دولت وظيفه دارد لايحه بودجه را طوري تنظيم كرده و به مجلس ارائه كند كه مجلس نيز در ماه هاي آخر سال فرصت داشته باشد آن را بررسي كند و تغييرات لازم را اعمال نمايد و پس از تصويب از نظر شوراي نگهبان بگذرد تا در ابتداي سال، قانون بودجه ابلاغ شود. اما متأسفانه دولت براي تحت فشار قرار دادن مجلس، در تاريخ مقرر آن را تحويل نداد.

رابطه ميان دولت دهم و مجلس هشتم را چگونه ارزيابي مي كنيد؟

به نظر من در اين دوره آقاي احمدي نژاد توانسته است از سقف اختيارات خود استفاده كند و هرگز تن به تعامل ندهد و برعكس آن، مجلس اين دوره از كف قدرت خود نيز استفاده نكرده است. كف اختيارات مجلس هم سؤال از رييس جمهور درخصوص فعاليت هاي سازمان هاي تحت نظر مستقيم وي است. وقتي در خصوص سازمان انرژي اتمي، سازمان محيط زيست، سازمان ميراث فرهنگي و غيره از رييس جمهور سؤال شده و به وي تذكر داده مي شود، طبيعتاً مسئولين اين سازمان بايد به نوعي احساس نگراني كرده و احساس پاسخگويي بيشتري كند زيرا به خاطر عملكرد ضعيف آنها از رييس جمهور توضيح خواسته شده است. اما به اين دليل كه نمايندگان از قدرت خود استفاده نمي كنند، آنها احساس مصونيت مي كنند و اين نوعي ناهماهنگي در ايجاد روابط به وجود مي آورد.

نقاط قابل قياس مجلس هاي هفتم و هشتم كدامند؟

هر مجلس سه ركن دارد: هيئت رييسه، صحن و كميسيون ها. همه تصميمات مجلس در اين سه محل گرفته مي شود. در مجلس هفتم صحن خوبي داشتيم و غالب نمايندگان مجلس هفتم بعد از مجلس ششم كه به نظر من بدترين مجلس بعد از انقلاب اسلامي بود، نمايندگاني شجاع و مستقل بودند. با اين حال هيئت رييسه مجلس هفتم بسيار بسيار ضعيف بود و قدرت صحن و كميسيون ها را از آنها مي گرفت. اما در مجلس هشتم برعكس شد. به نظر من با تغييراتي كه در ابتداي كار در آيين نامه داخلي مجلس ايجاد شد، نشان داده شد كه هيئت رييسه مجلس با وجود آقاياني چون باهنر، صدر، حاج آقا ابوترابي و ديگر كارپردازان، عملكرد خوبي دارد اما برعكس آن، صحن مجلس خوبي نداشتيم. متأسفانه صحن با هيئت رييسه همراه نبود.

به نظر شما پيشنهاد اصلاح آيين نامه داخلي مجلس از سوي دولت چه معنايي مي تواند داشته باشد و آيا اصلا دولت حق ارائه چنين پيشنهادي را به مجلس دارد؟

دولت فعلي تا جايي كه توانسته از سقف اختياراتش استفاده كرده است، تا جايي كه توانسته است تن به اجراي قوانين مجلس نداده است. براي مثال نهايت كاري كه رياست جمهوري هنگام تذكر نمايندگان به يكي از مسئولان دولتي انجام مي دهد، اين است كه وي را جا به جا كند و سمت ديگري به او بدهد. اين نكته اي كه شما گفتيد را من نشنيده ام، اما اگر واقعا صحت داشته باشد بسيار غم انگيز است كه دولت نه تنها قانون گريزي مي كند بلكه در برخي امور غيرمربوط به خود نيز دخالت مي كند.

از ديدگاه شما چرا هر دو مجلس هفتم و هشتم تا اين حد در برابر دولت سكوت اختيار كردند؟

به نظر من مجلس هفتم و هشتم كه مجالس اصولگرايي هم هستند، بسيار نجابت به خرج دادند. آنها براي اينكه نمي خواهند رنجشي در خاطر مقام معظم رهبري ايجاد شود، به دولت سخت نمي گيرند و در تعاملات عقب نشيني مي كنند كه جنگ قدرت پيش نيايد و كشور آسيب نبيند. اما دولت از اين موضوع سوءاستفاده مي كند و با رسانه هايي كه در اختيار دارد به قوه مقننه و قوه قضاييه دست درازي مي كند و عليه آنها سخن مي گويد.

در مجلس هفتم همواره رويكردي انتقادي نسبت به روند مصلحت انديشي رياست آن، آقاي حداد عادل و رييس جمهور وجود داشت. البته اين نقد را تا حدودي هم به رياست مجلس هشتم وارد مي دانند. نظر شما در اين خصوص چيست؟

اينكه بگوييم رياست هاي مجلس هفتم و هشتم به مصلحت با دولت نهم و دهم مدارا كردند، بسيار خوش بينانه است. مخصوصاً درباره رياست مجلس هفتم بايد گفت كه آقاي حداد عادل نسبت به دولت قبلي آقاي احمدي نژاد بسيار مصلحت گرايي كرد و اين بهترين تعبير ممكن است و بايد گفت مجلس از وظايف خود شانه خالي كرد تا خود را با دولت درگير نكند و به نوعي با دولت معامله كرد. مثل رد كردن طرح استيضاح وزرا، طرح تحقيق و تفحص از قوه قضاييه كه ايشان انقدر با اين طرح بازي كردند تا اينكه هيچ وقت به سرانجام نرسيد.

غيبت هاي نمايندگان در صحن علني مجلس همواره يكي از نگراني هاي امام خامنه اي بوده و هست. اصولاً چرا نمايندگان غيبت مي كنند و تبعات منفي آن چيست؟

متأسفانه برخي از نماينده ها شغل دوم و سوم داشتند. برخي نماينده ها استاد دانشگاه، رييس بيمارستان، امام جماعت مساجد، قاضي دادگاه ها و غيره بودند، كه اين باعث مي شد برخي از آنها سر جلسات حاضر نشوند. به نظر من نمايندگي آنقدر مسئوليت بزرگي است كه كسي كه آن را مي پذيرد بايد از ساير كارها چشم بپوشد. چنانچه خاطرم هست، در جلسه اي كه امام خامنه اي با نمايندگان مجلس هفتم داشتند فرمودند: شما اين 4 سال را كاري غير از نمايندگي نكنيد و دنبال كار دنيا نباشيد و خودتان را وقف مردم كنيد. اما در واقع كمتر به اين توصيه حضرت آقا عمل مي شد. البته گاهي هم ممكن بود اگر نماينده اي در صحن نبود همزمان در يك كميسيون ويژه حضور داشت و يا مشغول رسيدگي به امورات حوزه انتخابيه خود بود. شنيده ام كه اين اواخر قانوني مبني بر عدم اشتغال نمايندگان به شغل هاي ديگر تصويب شده است كه البته از سرانجام اين قانون اطلاعي ندارم.

بايد گفت اغلب غيبت ها مربوط مي شود به رسيدگي نماينده ها به حوزه انتخابيه خود. بعضاً ديده شده است نمايندگان هنگام طرح مسائل مهم مملكتي در حوزه انتخابيه خود به سر مي برند و يا در وزارتخانه دنبال پيگيري مشكلات منطقه اي خود هستند كه البته كار اشتباهي است اما بدين معني نيست كه غيبت نماينده حكم بيكاري و در استراحت به سر بردن او را داشته باشد.

خب به نظر شما چرا اين غيبت ها پيش مي آيد، آيا نمايندگان تك شغله، براي رسيدگي به امور منطقه اي خود وقت كافي ندارند؟

به نظر من اين از اشكال هاي ديگر سازوكار مجلس است كه البته مي تواند در مركز پژوهش هاي مجلس بررسي شود. هيچ پارلماني در هيچ جاي دنيا داراي جلسات متعدد در طول هفته نيست. شايد بسياري از جلسات علني مجلس نياز نباشد. يا به نظر من بسياري از تذكراتي كه نمايندگان در ابتداي جلسه ارائه مي كنند وقت صحن را مي گيرد. مي توان بسياري از فعاليت ها را ابتدا در كميسيون ها مطرح كرد، بعد آنها را علني كرد.

تحليل شما از چگونگي ارتباط ميان مجلس شوراي اسلامي و رسانه ها چيست؟

من معتقدم كه رسانه ها و مجلس از نظر جامعه شناسي سياسي در يك تقسيم بندي قرار مي گيرند. يعني مجلس نماد مردمسالاري حكومت بوده و وظيفه آن نظارت بر دستگاه هاي ديگر است كه اين كار تا حدودي مشابه كار رسانه است. رسانه ها نيز سخنگوي مردم بوده و چشم آنها هستند و بر تمام قوا نظارت مي كنند. بنابراين رسانه ها و مجلس در تقسيم بندي قدرت سياسي در يك مكان قرار مي گيرند. رسانه و مجلس بايد متمم يكديگر بوده و ياري رسان هم باشند. به نظر من روابط اين دو بايد بسيار قوي تر باشد. رؤساي مجالس شوراي اسلامي بايد با مدير رسانه هاي بزرگ و تأثيرگذار از قبيل راديو و تلويزيون، روزنامه ها، سايت هاي خبري و غيره جلسات مداوم داشته باشند. اگر مجلس قصد دارد كار نظارتي قوي انجام دهد به ابزار رسانه نياز دارد. همچنين براي فرهنگ سازي يك قانون جديد وجود رسانه ضروري است.

منتها متأسفانه برخي رسانه هاي ما كه دولتي هستند در برابر مجلس موضع گيري كرده و بعضي رسانه هاي ديگر هم نسبتي با مجلس پيدا نمي كنند. يا رسانه ها مجلس را ياري نمي كنند و به جاي قدرت بخشيدن به نمايندگان آنها را تخريب مي كنند و يا مجلس براي محدوديت رسانه ها قوانيني را تصويب مي كند كه هر دوي اينها اشتباه است و مانع هماهنگي رسانه و مجلس مي شود.

در پايان لغات زير را با عباراتي كوتاه توصيف كنيد:

نمايندگي: شغل نيست

فيلمسازي: لذت بخش ترين شغل دنيا

مجلس هفتم: هيئت رييسه ضعيف

مجلس هشتم: صحن ضعيف

مجلس نهم: ادامه مجلس هشتم

حداد عادل: معلم خوب

لاريجاني: سياستمدار قهار

رسانه ملي: دچار افسردگي مزمن

قاليباف: مدير عملگرا

هاشمي: ذخيره انقلاب

به گزارش شفاف.

كد مطلب : 143691

دوشنبه|ا|3|ا|بهمن|ا|1390

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: آفتاب]

[مشاهده در: www.aftabnews.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 270]