كربلا كسي را به نزد تو يادگار داديم كه روح احمد و وصي اوست

واضح آرشیو وب فارسی:خبرگزاري قرآني ايران: كربلا كسي را به نزد تو يادگار داديم كه روح احمد و وصي اوست
گروه خبرنگاران افتخاري / جمشيد غضنفري: حضرت سكينه(ع) در روز اربعين قبر پدر را در آغوش گرفت و به‌شدت گريست و اين ابيات را زمزمه كرد: «اي كربلا! بدني را در تو به امانت گذاشتيم كه بدون غسل و كفن مدفون شد. اي كربلا، كسي را به نزد تو يادگار داديم كه روح احمد و وصي اوست....»
امام صادق(ع) در فرازهايي از زيارت اربعين فرموده‏اند: «در روز اربعين هنگامي كه روز بلند شد زيارت مي‏كني و مي‏گويي: سلام بر ولي خدا و حبيب او، سلام بر خليل خدا و بنده نجيب او، سلام بر بنده برگزيده خدا و فرزند برگزيده او، سلام بر حسين مظلوم شهيد، سلام بر آقايي كه در ميان امواج بلا گرفتار آمد و كشته اشك روان است.»

آن‏گاه امام صادق(ع) فرمودند: «عليه آن حضرت هم دست شدند كساني كه دنيا فريبشان داده بود و بهره خود را در ازاي بهايي ناچيز فروختند و آخرت خويش را به قيمت ناچيز حراج كردند. در چاه هوا و هوس فرو رفتند و تو و پيامبرت را به خشم آورده و مطيع بندگان شقي شدند؛ امام حسين(ع) در مقابل آنان تن به ذلت نداد و با آنان با شكيبايي به جهاد پرداخت تا آن‌گاه كه خونش را ريختند و اهل بيتش را به اسارت بردند.»

از «عطيه» روايت‌شده كه در روز اربعين، با جابر بن عبدالله‏ انصاري به زيارت قبر امام حسين(ع) رفتيم. وقتي به كربلا رسيديم، جابر غسل كرده و بر سر قبر حضرت رفت و گفت: «دست مرا بر قبر گذار.» چون دستش به قبر رسيد بي‏هوش شد و وقتي به هوش آمد سه بار گفت: يا حسين(ع)، سپس گفت: «آيا دوست، جواب دوست را نمي‏دهد؟ چگونه جواب مي‏دهي در حالي كه سرت را از بدن جدا كرده‏اند.» و گفت: «سوگند به خدا كه ما نيز در آن جا حضور داشتيم.»

من گفتم: چگونه؟ در حالي كه شمشيري نزديم، و اين گروه مابين سرو بدن‏شان جدايي افتاده و اولادشان اسير شده و [ما...]، جابر گفت: «از رسول خدا شنيدم كه هر كه گروهي را دوست دارد، با آنان محشور مي‏شود و هر كه عمل مردمي را دوست داشته باشد، در عمل ايشان شريك شود. همانا دوست ايشان به بهشت بازگشت كند و دشمن ايشان به دوزخ بازگردد. ديدار اهل ‏بيت(ع) از شهداي كربلا در روز اربعين سيدبن طاووس در كتاب مقتل خود به‌نام لهوف آورده است: زماني كه اهل ‏بيت(ع) حضرت سيدالشهدا(ع) از شام به مدينه برمي‏گشتند در عراق از كاروان‌دار خواستند كه آن‏ها را از راه كربلا ببرد، چون به بر تربت پاك امام حسين(ع) رسيدند، جابر بن عبدالله‏ را با گروهي از طايفه بني‏هاشم و مرداني از آل پيغمبر(ص) ديدند كه به زيارت حضرت آمده‏اند.

آنان شروع به عزاداري و نوحه‌سرايي كردند، زنان قبائل عرب نيز كه در آن اطراف بودند جمع شده و عزاداري كردند. كاروانيان سپس از آن‏جا به سوي مدينه كوچ كردند. اسارت زن مسلمان از مظلوميت‏هايي كه حكايت از نقض آشكار قوانيني است كه اسلام به آن‌ها سفارش كرده، اسير گرفتن زن مسلمان است. در حادثه كربلا پس از پايان نبرد، اهل بيت امام حسين(ع) را اسير كرده و شهر به شهر گرداندند و در كوفه و شام به نمايش گذاشتند.

اسير گرفتن زن مسلمان از نظر اسلام مردود است چنان‌كه علي(ع) در جنگ جمل اسير كردن را روا نشمرد و عايشه را به همراه عده‏اي زن به شهر خودش بازگرداند؛ اما متجاوزان اموي فرزندان پيامبر را مثل اسيران كافر، از كوفه به شام فرستادند و چهره زنان اسير را بر اهالي شهرها كرددند و در نهايت سنگ‏دلي با آنان رفتار كردند.

چنان‌كه حضرت زينب(ع) هنگام عبور از كنار اجساد شهدا (در اعتراض به اسارت اهل بيت(ع)) فرمود: اي محمد(ص) اين دختران تو هستند كه به اسارت مي‏روند. از رسول خدا(ص) شنيدم كه هر كه گروهي را دوست دارد با آنان محشور مي‏شود. رهبر معظم انقلاب درباره اهداف قيام امام حسين عليه‏السلام فرموده‏اند: «قيام امام حسين(ع) ظاهرا قيام عليه حكومت فاسد يزيد است، اما در باطن قيامي براي ارزش‏هاي اسلامي است. براي اين است كه مردم را از جهالت و پستي نجات دهد، لذا هنگامي كه از مدينه خارج مي‏شوند در پيام خود به برادران محمد بن حنيفه مي‏فرمايند: من با تكبر، با غرور از روي فخر فروشي و از روي ميل به قدرت... قيام نكردم. مي‏بينم كه اوضاع در ميان امت رسول الله(ص)‏ دگرگون شده و حركت به سوي انحطاط است و براي مقابله با آن قيام كردم. براي ايجاد حكومت حق قيام كردم؛ لذا در رفتار امام حسين(ع) از همان ابتدا كه از مدينه حركت كردند تا وقتي در كربلا به شهادت رسيدند همان معنويت و عزت و سرفرازي و در عين حال عبوديت و تسليم مطلق در مقابل خدا محسوس است.

اهل بيت(ع)، بهترين مبلغان عاشور بي‏ترديد، اهل بيت امام حسين(ع) بهترين مبلغان عاشورا بودند آنان در كربلا حضور داشتند تا پيام عاشورا را به گوش جهانيان برسانند، اگر آن حضرت، غير از اهل ‏بيت(ع) افرادي ديگر را به عنوان مبلغ قرار مي‏دادند، يقينا آنان نيز مثل ديگر ياران آن حضرت به شهادت مي‏رسيدند؛ زيرا موقعيت به گونه‏اي بود كه به چنين افرادي پس از شهادت امام حسين(ع) و يارانش و اسارات اهل بيت(ع)، اجازه و امكان تبليغ نمي‏دادند.

همچنين هيچ مبلغي قادر نبود همانند اهل بيت(ع) به خصوص امام سجاد(ع) و زينب كبري(ع) با كلام آتشين و خطبه‏هاي گويا، مردم را تحت تأثير قرار دهد. تبليغات اهل بيت(ع) در كوفه دشمن، پس از شهادت امام حسين(ع)، اهل‏بيت(ع) را به همراه سرهاي شهدا به كوفه برد. حضرت زينب(ع) در سخناني پرشور مردم كوفه را به سختي سرزنش كرده، و امام حسين و يارانش را معرفي كردند؛ چون در اثر تبليغات گسترده يزديان، عده زيادي نمي‏دانستد علل قيام امام چه بوده است. همچنين دشمن درصدد تحريف واقعيت‏هاي قيام حضرت بود، اما حضرت زينب(س) با سخنان كوبنده، از اين تحريفات جلوگيري كرد.

چنان‌كه وقتي اسيران را به كاخ ابن‏زياد بردند او خطاب به حضرت زينب گفت: «آيا ديدي خدا با برادرت چه كرد؟» زينب(ع) پاسخ داد: من از خدا درباره برادرم جز خوبي نديدم. آن‏ها به راهي رفتند كه خدا مي‏خواست. آنان با شهادت به افتخاري كه خواستند رسيدند، اما تو پسر ابن زياد! خود را آماده كن كه خدا بين تو و آنان حكم خواهد كرد. پيام‏آوران قيام كربلا هر قيام و نهضتي از دو بخش مبارزات و قيام مسلحانه يا غيرمسلحانه و از بخش رساندن پيام آن انقلاب و بيان آرمان‏ها و اهداف تشكيل مي‏شود.

در بررسي قيام امام حسين(ع) اين دو بخش كاملا محسوس است، روز عاشورا مظهر، بخش خون و شهادت و ايثار بود و بخش ديگر آن بعد از عاشورا و پرچمدار آن امام سجاد(ع) و زينب(ع) بودند كه پيام انقلاب و شهادت سرخ آن حضرت را به اطلاع مردم رساندند. بي‏شك اگر بازماندگان حضرت نبودند دشمنان اسلام با تبليغات گسترده خود قيام آن حضرت را در طول تاريخ لوث مي‏كردند.

بازماندگان حضرت سيدالشهدا(ع) در دروان اسارت با افشاگري‏هاي آگاهانه اجازه چنين تحريف و خيانتي را به دشمنان امام حسين(ع) ندادند. جنگ تبليغاتي بعد از واقعه عاشورا بازماندگان خاندان پيامبر از فرصت ديدار با مردم كه به دليل اسارت و از اين شهر به آن شهر رفتن به دست آوردند، به بهترين وجه بهره‌برداري كردند. آن‏ها با استفاده از اين فرصت، حقيقت قيام امام حسين(ع) را به تصوير كشيدند و جنايت‏هاي عمال اموي را برملا كردند. اسرا به ويژه حضرت زينب(ع) و امام سجاد(ع) اولين تعقيب‌كننده راه و هدف حسين(ع) و فرمانده جنگ سرد و تبليغاتي برضد حكومت اموي بودند.

در پرتو همين افشاگري‏ها بود كه انقلاب حسيني در دل همه مردم شكوفا شد و موج تنفر از حكومت اموي به وجود آمد تا جايي كه بستگان يزيد هم به لرزه و گريه افتادند و همان يزدي كه با ديدن اسرا خرسندي مي‏كرد ناچار شد براي انحراف افكار عمومي ابن زياد را مقصر قلمداد كند. قيام امام حسين (ع) ظاهرا قيام عليه حكومت فاسد يزيد است، اما در باطن قيامي براي ارزش‏هاي اسلامي است توقف در كربلا يزيديان در هنگام حركت به سوي كوفه به اهل بيت امام حسين(ع) اجازه عزاداري نداده بودند؛ از اين رو خاندان داغ‌ديده رسالت، پس از ورود به كربلا براي شهيدان خود به عزاداري پرداختند.

سيد بن طاووس در كتاب مقتل خود به‌نام لهوف مي‏گويد: «كاروانيان مجلس عزا به پا داشتند و تا سه روز بدين منوال سپري شد.» حركت از كربلا وقتي كاروان شام به كربلا رسيد، اهل بيت امام حسين (ع)به گونه‏اي جانسوز به عزداري پرداختند، امام سجاد(ع) وقتي كه اوضاع را چنين ديدند، دانستند كه اگر زنان و كودكان در كنار اين قبور مطهر بمانند، خود را در اثر شيون و زاري هلاك مي‏كنند؛ از اين رو فرمان دادند تا بار شتران را ببندند و از كربلا به سوي مدينه حركت كنند. چون بارها را بستند و آماده حركت شدند، حضرت سكينه(ع) اهل حرم را براي وداع، با ناله و فرياد به سوي مزار مقدس امام حركت داد و همگي در اطراف قبر مقدس گرد آمدند. سكينه(ع) قبر پدر را در آغوش گرفت و به شدت گريست و اين ابيات را زمزمه كرد: «اي كربلا! بدني را در تو به امانت گذاشتيم كه بدون غسل و كفن مدفون شد. اي كربلا، كسي را به نزد تو يادگار نهاديم، كه روح احمد و وصي اوست... .»

رسيدن كاروان اهل بيت(ع) به مدينه كاروان اهل بيت به سوي مدينه رهسپار شد. «بشير» كه آنان را همراهي مي‏كرد مي‏گويد: به آرامي رفتيم تا به شهر مدينه نزديك شديم. امام سجاد(ع) مرا طلبيده و فرموند: خداوند پدرت را رحمت كند كه شاعر نيكويي بود آيا تو نيز شعر مي‏گويي؟ گفتم: آري، پس فرمود به مدينه برو و خبر شهادت ابي‌عبدالله‏ را به مردم ابلاغ كن. بشير مي‏گويد: وقتي خبر شهادت امام حسين(ع) را به مردم مدينه رساندم، مردمان مدينه از خانه خود بيرون آمده و شروع به گريه و زاري كردند. من همانند آن روز را به ياد ندارم كه مردم همه يك دل و يك زبان گريه كنند و تلخ‏تر از آن روز را بر مسلمانان نديدم.

از امام زين‌العابدين(ع) روايت شده كه چون سر مبارك امام حسين(ع) را براي يزيد آوردند، سر مقدس را مقابل خود قرار داده و مي‏خواري مي‏كرد. يك روز فرستاده پادشاه روم كه از اشراف بود در مجلس حضور داشت و از يزيد پرسيد كه اين سر كيست؟ يزيد گفت: «اين سر حسين بن علي، فرزند فاطمه، دختر رسول خداست.» فرستاده روم وقتي چنين شنيد گفت: «تف بر تو باد. پدر من با واسطه‏هاي بسيار از نواده‏هاي حضرت داوود است، با اين حال، مسيحيان مرا به اين دليل بزرگ مي‏شمارند و از خاك پايم تبرك مي‏برند، و شما پسر دختر پيامبر خود را مي‏كشيد؟! اين چه دين‌داري است؟»

يزيد وقتي اعتراض سفير روم را شنيد، گفت: «اين نصراني را بكشيد تا مرا در كشور خود رسوا نكند.» چون نصراني چنين فهميد گفت: «ديشب رسول خدا(ص) را در خواب ديدم كه به من فرمودند: تو اهل بهشتي.» و سپس شهادتين گفت و سر حسين(ع) را به سينه چسبانيد و بوسيد تا كشته شد.

اهداف يزيد از اسارات و به آتش كشيدن خيام اهل بيت(ع) سياست حكومت‏هاي ظالم آن است كه براي جلوگيري از نهضت‏هاي احتمالي بعدي از هر وسيله‏اي استفاده كنند. حكومت يزيد نيز پس از فاجعه عاشورا، براي ايجاد ترس و وحشت بين مردم، اهل بيت(ع) را با وضعي دلخراش اسير كرد و در دو شهر مهم كوفه و شام گرداند.

شبيه اين كار غير انساني را عبيدالله‏ بن زياد در شهادت مسلم بن عقيل و هاني بن عروه انجام داده بود. او بدن‏هاي پاك اين دو را پس از شهادت در كوچه‏ها و خيابان‏هاي كوفه گرداند. هم‌چنان كه سر مبارك اما حسين(ع) و ديگر شهيدان كربلا را بر بالاي نيزه كرد و به تماشاي مردم گذاشت. تأثير تبليغ اهل‏بيت(ع) در داخل كاخ يزيد زنان اهل بيت(ع)، در كاخ يزيد تبليغات گسترده‏اي انجام دادند.

طبري در كتاب تاريخ خود مي‏نويسد: زنان اهل بيت(ع) از منزل يزد خارج نشدند، مگر آن‌كه ديگر زنان براي سوگواري به منزل او رفتند و هيچ زني از آل ابي‏سفيان باقي نماند، مگر آن كه به نزد آنان آمد و در آن جا اقامه عزا كرد. عزاداري اهل‏بيت(ع) در كاخ يزيد و دارالاماره، چنان تأثير گذاشت كه مردم تصميم گرفتند به خانه يزيد ريخته و او را بكشند.

از بين بردن ابهت پوشالي يزديان سياست رعب و وحشت يزيديان، با افشاگري‏هاي اهل بيت(ع) با شكت روبه رو شد. اهل‏بيت امام حسين(ع) با وجود تحمل سخت‏ترين مشكلات، در مقابل دشمنان تسليم نشدند، بلكه با خطبه‏ها و سخنراني‏هاي كوبنده علاوه بررسوا كردن حكومت يزيد به توده ناآگاه مردم درس آزادي و آزادگي دادند و بدين‌گونه، نهضت‏هاي ديگري چون قيام توابين شكل گرفت و شعار نهضت امام حسين(ع) در فضاي تمامي شهرها طنين افكند.

امام خميني(ره) درباره انگيزه الهي قيام امام حسين(ع) مي‏فرمايند: «شما ملاحظه كنيد كه بهترين خلق‌الله‏ در عصر خودش حضرت سيدالشهدا(ع) و جوانان بني‏هاشم و اصحاب او شهيد شدند، لكن وقتي در آن مجلس پليد يزيد صحبت مي‏شود حضرت زينب(ع) قسم مي‏خورد كه آن‏چه در كربلا ديدم جز پيشامدي زيبا نبود. شهادت يك انسان كامل در نظر اوليا خدا جميل است، نه براي اين‌كه جنگ كرده و كشته شده، براي اي‌ كه جنگ براي خدا بوده است.»

امام سجاد(ع) پس از واقعه كربلا تا آخر عمر، پيوسته اندوهناك و گريان بود. سيد بن طاووس در كتاب مقتل خود به نام لهوف از امام صادق(ع) روايت كرده كه امام زين‌العابدين(ع) حدود چهل سال بر پدر بزرگوارش گريست در حالي‌كه روزها را روزه مي‏گرفت و شب‏ها را به عبادت مي‏پرداخت. هنگام افطار وقتي غلام آن حضرت برايش غذا مي‏آرود. امام مي‏فرمود: پسر پيامبر را با شكم گرسنه و لب تشنه شهيد كردند و وقتي غلام مي‏گفت: مولاي من، آيا وقت آن نرسيده كه اندوهتان تمام شود و گريه‏هايتان پايان پذيرد؟ حضرت مي‏فرمود: «واي بر تو! يعقوب 12 پسر داشت خدا يكي را پنهان كرد، موي سرش سفيد شد، كمرش خميده و ديدگانش به سبب گريه، بينايي خود را از دست داد، در حالي‌كه مي‏دانست او زنده است، اما من، پدر و عزيزانم را ديدم كه به خون آغشته بر زمين افتاده بودند. چگونه اندوهم پايان يابد و گريه‏ام بكاهد.»

اهل بيت(ع) پس از يك سفر طولاني و پرماجرا هنگام ورود به مدينه، به كنار قبر رسول خدا (ص) رفتند، آنان در كنار مرقد پيامبر، گفت‌و‌گوها و درد و دل‏هاي بسيار داشتند؛ اما تاريخ از بيان همه آن‏ها سكوت كرده و تنها گفته است: زينب(ع) دست‌ها را به دو طرف درب و سر را داخل مسجد قرار داد و گفت: يا جدّاه، خبر قتل برادرم حسين(ع) را آورده‏ام. سكينه(ع)، با صداي بلند فرياد كشيد: اي جد گرامي از آن چه بر سر ما گذشته است پيش تو شكايت آورده‏ام. به خدا قسم، سنگ‌دل‏تر از يزيد نديدم و كافر و مشركي بدتر از او سراغ ندارم. با چوب خيزران بر لب و دندان پدرم حسين(ع) مي‏زد و مي‏گفت: حسين چوب‏ها را چگونه مي‏بيني؟

پس از درگذشت پيامبر(ص) در اثر انحراف حكومت اسلامي از مسير خود، مسلمانان كم‏كم روحيه سلحشوري را از دست دادند و به رفاه خو گرفتند؛ ولي قيام امام حسين(ع) اين وضع را دگرگون ساخت و سنت شهادت را در جامعه اسلامي زنده كرد. همچنين قيام حضرت(ع) سرچشمه نهضت‏ها و قيام‏هاي ديگري چون نهضت توابين، قيام مختار و ... شد.*

*منبع: پايگاه اطلاع‌رساني تبيان

يکشنبه|ا|27|ا|بهمن|ا|1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: خبرگزاري قرآني ايران]

[مشاهده در: www.iqna.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 107]