دغدغه هاي يك نوجوان ايراني

واضح آرشیو وب فارسی:مردم سالاری: دغدغه هاي يك نوجوان ايراني
نوجواني هستم با دغدغه ها و دردهايي به وسعت يك نسل، نسلي كه دارد مي ميرد و هيچكس مرگ تلخ آن را نمي بيند، حتي خودشان. نوجواني چون من با اين دغدغه ها كه وضعيت اسفناك هم سن وسال هايش را مي بيند، اين همه فساد و مشكلات اخلاقي در هم نسلا نش را مي بيند، بايد چه كاركند؟گيج مي شود! به هر دري مي زند بيشتر كلافه مي شود.كدام راه را مناسب مي بيند؟ از دوران طلايي نوجواني شخصيت هاي بزرگ بسيارخوانده و شنيده. از شهدايي كه چون ستاره هايي در تاريخ مي درخشند ولي ديري است عملا در ميان ما غريب مانده اند و اين نسل بيش از هرچيز به آنها نياز دارد. به شهيد بهنام محمدي مي نگرد، شهيد 11ساله اي كه در دفاع مقدس از جثه كوچكش استفاده مي كرد و در شهرهاي اشغال شده به تنهايي به شناسايي مي رفت. به شهيد مهردادعزيزالهي نگاه مي كند، او كه فقط 14 سال داشته و در مصاحبه با مجري چونان يك سردار بزرگ ماموريت هايش را شرح مي دهد; ماموريت هايي كه شايد خيلي بزرگتر از سنش بود و او مي باليد به اينكه آنقدر فكر و عملش بزرگ است... شهيده سهام خيام را مي بيند، دختربچه 12ساله هويزه اي كه وقتي شهرش اشغال مي شود، وقتي ديگر نمي تواند به درس و مشقش ادامه دهد، پابه پاي بزرگترها و در حد توانش حتي يك قدم جلوتر از آنها به بعثي هايي كه شهرشان را اشغال كرده اند سنگ مي اندازد. آري اين نوجوان گيج مي شود! نمي داند او"امروز" بايد چه كند؟ وظيفه او چيست؟ ديگر نه دشمني به خاك كشورش حمله كرده نه جنگي هست. اما به خوبي مي داند: جنگ تمام نشده...آري او دردلش تكرار مي كند و با تمام وجودش احساس: جنگ تمام نشده!! او دارد صحنه جنگ حق و باطل را، اخلاق و بي اخلاقي را، فريب و حقگويي را، در تك تك مسائل جاري كشورش و حتي در تك تك مسائل اجتماعي پيرامونش مي بيند. نقش او دراين بين چيست؟چه بايد باشد؟ به سراغ خانواده مي رود. مي گويند: تو فقط بايد درس بخواني! فقط به فكردرس ات باش. تا بزرگ شوي، تا ازدواج كني، تا ماشين بخري، خانه بخري...هرچه مي خواهد بگويد: مي دانم! وظيفه اصلي من خواندن درس است، امادرس خواندنم هم براي اهداف ديگري است... زندگي فقط ثروت نيست، زندگي تنها داشتن همسر نيست، زندگي فكر خود بودن، درخود ماندن و غافل از جهان پيرامون بودن نيست! تنهاجوابي كه مي شنود همين است: تو فقط بايد به فكر درس ات باشي، دكترشوي، مهندس شوي... نمي دانم شايد پدران و مادران ماهنوزهم متهم اند. متهم به اينكه همچنان همان نصايحي را كه والدينشان در بحبوحه انقلاب به آنها مي كردند و نيك هم مي دانستند كه تاثيري درتصميم و اراده شان مبني برحركت درمسير تعالي ندارد، به ما به عنوان فرزندانشان منتقل مي كنند، متهم اند به... به سراغ مدرسه و نهادهاي دانش آموزي مي رود! زماني كه شوراي دانش آموزي استحاله شده اي را مشاهده مي كند كه به جاي آنكه تريبون مستقل انتقادات و مشاركت فعالانه محصلين درهمه امور باشد، آلت دست بي چون و چرا و بلااستفاده مسوولين شده است، اوتنهايي اش را بيشتر احساس مي كند. تا وقتي كه اين نهادها زماني محترم است كه حرفي كه "آن ها" مي خواهند و صلاح مي دانند، بزند، ديگر چه توقعي دارد از پيشرفتي كه روزي شعار انقلابمان بود؟ اما دوستانش! همان ها كه وقتي به سراغشان مي روي و ازتكليف و اينكه ما مي فهميم، مي توانيم كه بفهميم و تغيير دهيم و اينكه بايد از همين الان شروع كرد، برايشان مي گويي و از مصلحاني كه مي شناسي مثال ميآوري كه ازهمين سنين، مبارزه شان را شروع كردند... بازهم ساز خودشان را مي زنند و جوابي نمي دهند. انگار مدتهاست كه نواي هل من ناصر بي جواب مي ماند وآنهايي كه ازشان توقع مي رود به بازي هاي خود مشغولند. يا نهايتا حرف بزرگترها را گوش كرده اند و فقط سرشان در درس است! او مي داند وقتي هم نسلانش ساكت اند بزرگترها دايه عزيزتر از مادر نمي شوند. او مي داند كه مي شود به فكر درس بود اما وظيفه انساني را نيز با تغيير وضع موجود به سمت خوبي ها به انجام رساند. او مي داند كه پدرها و مادرها، جامعه، محيط، همه و همه مي توانند شكل ديگري به خود بگيرند شكلي كه ديگر به وجودآورنده وضع نامطلوبي كه مي بينيم نيست اما افسوس كه همه اينها هنوز هم روياهايي هستند. ولي او همچنان در تلاش براي رسيدن به اين روياها! فكر اينكه اين تنهايي و اين درد دارد روز به روز بيشتر مي شود وجودش را ميآزارد; مي خواهد همه را رها كند و در گوشه اتاقش تنهايي به كتاب هايش روآورد. كتاب هايي كه براي او بسيار ارزشمندند اما اطرافيانش گويا هيچكس ، جزاقليتي از همفكرانش اصلا به آن ها بها نمي دهند. امانه! همين كتاب ها همين گفته ها و شنيده ها كه اطلاعات او را بالا مي برند، به او شناخت و حركت مي دهند، نمي توانند پرسش هايي را كه درذهن و دلش ايجاد مي كنند واو را به درد انسان بودن مبتلا مي سازند، بي پاسخ بگذارند. چون هرچه بيشتر مي خواند بيشتر شبيه آن زنبور بي عسل مي شود... پس بايد به دنبال ساختن كندوها بود. اما چگونه؟شما بگوييد: يك نوجوان اصلاح طلب چگونه بايد اين دردهارا درمان كند؟ شايد پرداختن به اين موضوع كمي سخت باشد اما آنچه كه در دل اين نوجوان مي تپد همان شوري است كه مي گويد تحت هرشرايطي بايد به حركت ادامه داد و از زهر نيز عسل ساخت و هرگز در راه دست يابي به مطلوب و آرمانهاي متعالي نااميد نشد. چه بسا اگر اعمالت درراه قربه الي الله باشد و در مسير الهي گام برداري نااميدي و ياس معنايي ندارد كه نااميدي از رحمت وعنايت خداوند گناهي است كبيره...

يکشنبه|ا|25|ا|دي|ا|1390

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: مردم سالاری]

[مشاهده در: www.mardomsalari.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 232]