بوي بهشت در روضه النبي

واضح آرشیو وب فارسی:ابرار: بوي بهشت در روضه النبي
رضا اسماعيلي

مدينه، مسجدالنبي را همچون نگيني زيبا و ارزشمند دربرگرفته است. انگار تمام جغرافياي جزيره العرب و تاريخ اسلام در همين مسجد خلاصه شده است. پيامبر در اولين روزهاي ورود به شهر مدينه، ساخت اين مسجد را آغاز كردند. ابعاد اين مسجد در ابتدا حدود 30 در 35متر بود و 5/2 متر ارتفاع داشت و حضرت با همكاري مهاجران و انصار به ساخت آن همت گماشتند كه تكميل آن حدود هفت ماه زمان برد. در آن زمان سقف مسجد را با شاخه هاي نخل پوشاندند و براي نماز پيامبر گرامي مكاني را در نظر گرفتند كه رو به بيت المقدس (قبله اول مسلمانان) بود. در كنار مسجد نيز حجره هايي ساختند كه منزلگاه همسران پيامبر بود و از هر كدام از اين حجره ها دري به سوي مسجد باز مي شد. بعدها هر كدام از اصحاب نيز در كنار مسجد، خانه يي براي خود ساختند و دري رو به مسجد باز كردند. مدتي بعد پيامبر فرمود درهاي خانه اصحاب كه رو به مسجد است بسته شود و همه از در اصلي وارد مسجد شوند. گفته مي شود پيامبر در اين فرمان خود در خانه حضرت علي(ع) و فاطمه(س) را استثنا كردند.

از جمله حوادث تاريخي كه در اين مسجد روي داد مي توان به برقراري پيمان «برادري» ميان مهاجران و انصار و همچنين «اعلان بسيج عمومي» ضدمشركان براي دفاع از اسلام اشاره كرد.

اين مسجد در زمان ساخت هشت ستون از نخل خرما داشت. در توسعه مسجدالنبي بسياري از اين ستون ها را برداشتند و در همان مكان ستون هاي ديگري بنا كردند، اما برخي از اين ستون ها و مكان هاي ديگر يادآور خاطره هايي ماندگار در تاريخ اسلام است.

ستون توبه؛ گفته مي شود در يكي از جنگ ها، يهوديان از پيامبر خواستند «ابولبابه» (يكي از بزرگان قوم اوس) به عنوان مشاور نزد آنان برود. پيامبر نيز موافقت فرمودند. ابولبابه به عنوان مشاور نزد يهوديان رفت، اما آنها را به جنگ و مقاومت در برابر پيامبر تشويق كرد. وي پس از بازگشت از اين اقدام خود پشيمان شد و سوگند ياد كرد كه هيچ گاه با پيامبر روبه رو نشود، مگر آنكه خداوند توبه او را بپذيرد. وي به مسجدالنبي رفت و خود را به يكي از ستون هاي مسجد بست و به توبه پرداخت. در اين مدت همسرش تنها براي اقامه نماز دستان وي را باز مي كرد. وي شش شبانه روز در آن مسجد استغفار كرد تا آنكه پيامبر فرمود خداوند از گناه وي در گذشته است و خود دستان او را گشود.

ستون حنانه؛ پيامبر در ابتدا، هنگام قرائت خطبه بر تنه درختي تكيه مي داد و از آن به عنوان منبر استفاده مي كرد. بعدها براي پيامبر منبري ساختند و از آن پس ايشان روي منبر خطبه مي خواندند. مي گويند در اين هنگام صدايي از درخت بلند شد، گويي در فراق پيامبر ناله سر داده است. آن حضرت دستي بر درخت كشيد و درخت آرام شد. به دستور پيامبر حفره يي كندند و درخت را دفن كردند. اكنون در مكان آن درخت ستوني ساخته اند كه «اسطونه الحنانه» نام دارد.

منزلگاه فقرا؛ هنگامي كه جمعيت مهاجران در مدينه افزايش يافت، پيامبر فرمودند براي مهاجران تهيدستي كه مكاني براي سكونت ندارند، ايوان سقف داري در آخر مسجد ساخته شود تا در آنجا اقامت كنند، كه به ايوان صفه مشهور شد. اين ايوان حدود نيم متر ارتفاع و حدود 30 متر مساحت دارد.

منبر پيامبر؛ منبر اوليه پيامبر بسيار ساده بود. بعدها عثمان پوششي براي منبر پيامبر تهيه كرد. سپس جايگاهي از سنگ مرمر ساختند و منبر را درون آن قرار دادند. اما در سال 866 در آتش سوخت. چندي بعد قطعه يي از چوب آن را يافتند و در محل خود قرار دادند و روي آن منبري از چوب صندل و سپس از آجر و سنگ ساختند كه بعدها به مسجد قبا منتقل شد و هم اكنون نيز در آنجا قرار دارد. گفتني است ميان منبر و مرقد پيامبر را «روضه النبي» مي گويند.

ماذنه بلال؛ هنگامي كه پيامبر گرامي به بلال حبشي فرمود، براي اعلام وقت نماز اذان بگويد، وي بر ديوار جنوب غربي مسجد اذان گفت. زماني كه پيامبر به توسعه مسجد پرداخت، اين مكان درون مسجد قرار گرفت. بعدها به ياد بلال حبشي، ماذنه يي زيبا از سنگ مرمر سفيد به ارتفاع دو متر ساختند كه هم اكنون در اوقات پنج گانه بر آن اذان مي گويند.

توسعه مسجدالنبي؛ اولين توسعه مسجدالنبي در زمان خود پيامبر اكرم(ص) صورت گرفت. خليفه دوم (عمربن خطاب) و خليفه سوم (عثمان بن عفان)، عمربن عبدالعزيز، مهدي عباسي و ملك اشرف قايتباي نيز هر كدام به توسعه مسجدالنبي همت گماشتند. در دوران عثماني (1280- 888ق) نيز به مسجدالنبي افزوده شد، اما آنچه امروزه شاهديم نتيجه گسترش هايي است كه در دوران سعودي انجام شده است. هم اكنون در نتيجه طرح هاي توسعه 58250 مترمربع از مساحت بام مسجد براي اقامه نماز در نظر گرفته شده است و حدود 90 هزار نفر مي توانند بر پشت بام نماز بگزارند. 27 گنبد متحرك نيز بر سقف مسجد تعبيه شده است كه روي ريل هايي قرار دارد و هنگام نياز باز و بسته مي شود. درون صحن ها نيز چترهايي است كه هنگام باز شدن سايه يي براي نمازگزاران فراهم مي كند. هم اكنون مساحت شبستان ها و صحن هاي مسجد به بيش از 235 هزار متر مربع مي رسد و همزمان 400 هزار نمازگزار مي توانند نماز اقامه كنند. اين مسجد هم اكنون 42 در ورودي و 10 مناره به ارتفاع 104 متر دارد. اين 10 مناره به همراه گنبد اصلي مسجد به نام «قبه الخضراء» مهم ترين نمادهاي مسجد هستند. پايه گذاران اين گنبد شاهان مصر بودند كه آن را بر ستون هاي اطراف مرقد مطهر بنا كردند. از آنجا كه سطح خارجي آن را به پوشش سبز مزين كرده اند به «قبه الخضراء» معروف شد. تمام سطوح داخلي گنبد به طرز زيبايي تزيين و كاشيكاري و خطاطي شده است. البته مسوولان كنوني عربستان، ساخت چنين بناهايي را روي قبور پيامبر و ائمه اطهار پسنديده نمي دانند به همين دليل در نصب چراغ و تامين روشنايي آن و حتي نظافت ظاهري آن چندان اهتمام نمي ورزند. هر چند اين مسجد (همانند ديگر مسجدهاي مكه و مدينه) از معماري بسيار ساده و بي پيرايه يي برخوردار است اما قداستي دارد كه زائران هيچ گاه فرصت نماز و نيايش را در آن از دست نمي دهند. پيامبر اكرم(ص) فرمودند؛ «يك نماز در مسجد من، برتر از هزار نماز در مساجد ديگر است، مگر در مسجدالحرام.»ش

پنجشنبه|ا|1|ا|اسفند|ا|1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: ابرار]

[مشاهده در: www.abrarnews.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 158]