بي خانماني دردي گم شده در جامعه

واضح آرشیو وب فارسی:ايرنا: بي خانماني دردي گم شده در جامعه
تهران - قطره اشكي در گوشه چشمش حلقه زده بود ،چشمان بي فروغش تنهايي و درد را فرياد مي زد؛ گويي غم و شادي در ميان دردهايش گم شده بود ، آخر او در جامعه نيز گم بود.

حرف داشت اما زبان گفتن نه، درد دل داشت اما سنگ صبور نه،درد كشيده بود و نيازمند ياري اما دستي ياراي دردهايش نبود .

دردهاي زندگي مجال زندگي كردن و خوش بودن را از او ربوده بود و جايي برايش باقي نگذاشته بود.

بي كس و تنها رها شده در ميان آدمهايي كه خود كوهي از درد بودند ديگر مجالي برايش باقي نمانده بود.

براي چندين بار بود كه به اين مكان آورده مي شد؛ سامانسراي بي خانمان ها را مي گويم ، جايي كه فقط قوتي براي خوردن و جايي براي خوابيدن پيدا مي شود اما دستي براي نوازش جسم و روح در آن وجودندارد.

مشاهده بي خانمان ها با اوضاع جسمي نهيف و رنگ و رويي زرد و رنجور با چشماني حاكي از درد، بيش از بيش متاثرت مي كند نمي داني دلت بايد برايشان بسوزد يا

اين گفته معروف را به ياد مي آوري كه "از بي چيزي ننال از بي كسي بنال".

براي لحظه اي خدا را شكر مي كني كه اگر هر دردي داري اما "درد بي كسي را نداري".

- چرا اينجا آمدي ؟ نمي دانم. بخدا كاري نكرده ام. يكهو مرا سوار ماشين كردند و اينجا آوردند نه مواد كشيدم و نه .

- چند وقته اينجا هستي؟ چند ماهي مي شود اينجا مرا آورده اند.

_ راضي هستي ؟ خدارو شكر خوبه .

_كجا مي خوابيدي؟ روي كارتن، جا نداشتم . 15 سال است اين طرف و آنطرف مي روم .

اين سخنان يكي از افراد ساكن در سامانسراي بي خانمان هاست.

با ورود به سالن سامانسرا بعضي ها از رودرويي با تو فرار مي كنند حتي جواب سلام را هم نمي دهند، شايد دوست ندارند اينجا كسي را از دنياي بيرون ببينند.

بعضي هاي ديگر هم وقتي با آنان حرف مي زني سر درد دلشان باز مي شود و فقط مي گويند و مي گويند؛ راست و دروغش هم معلوم نيست.

بعضي هاي ديگر سرشان را ميان لباس و رختخواب خود پنهان مي كنند تا به سووالات پاسخي ندهند؟ و مرتبا اصرار دارند كه گناهي مرتكب نشده اند .

اينجا همه تميز و مرتب هستند برخلاف ظاهري كه در خيابانها و كوچه و برزن دارند.

اينجا از همه قشري حضور دارند؛ با سواد، ‌بي سواد، ‌با خانواده، ‌بي كس، جوان،‌ پير، ‌معتاد، ‌كودك كار و حتي دختران و پسران فرار ي .

با يكي از بي خانمانهاي تحصيلكرده و سرزنده تر هم كلام مي شوم و مي پرسم:

چرا اينجا آمدي؟ آمدم استراحت، بچه هام گفتند برو كمي استراحت كن.

تحصيلات ؟ مهندس راه ساختمان و بازنشسته وزارت راه و شهرسازي.

بچه هايت كجا هستند؟ همه خارج از كشورند.

از ديگري مي پرسم:

تو چرا اينجا آمدي؟ خانواده رهايم كرده اند.

چرا؟ نابينا هستم .

كميته امداد كمكي به تو نمي كند؟ كمك مي كند اما حضانتم با مادرم است بنابراين حقوقم را او مي گيرد من بي خانمانم ، مي خواهم به وزير نامه بنويسيم و از او بخواهم به خودم كمك مالي كنند. تا از اينجا بيرون بروم.

بنابر گفته "حسين زارع صفت"مدير عامل سازمان رفاه، خدمات و مشاركت هاي شهرداري تهران؛ سالانه پنج هزار شهروند كارتن خواب، متكدي و معتاد در تهران جمع آوري مي شوند اما به دليل همكاري نكردن ساير دستگاههاي متولي از جمله وزارت بهداشت،‌ نيروي انتظامي و دادگستري اين افراد ساماندهي نمي شوند و دوباره در شهر رها مي شوند.

وي مي گويد: شهرداري وظيفه اسكان دائم افراد بي خانمان را ندارد و فقط مي تواند با جمع آوري اين افراد آنها را تفكيك و دسته بندي كند.

زارع صفت از ساير دستگاههاي ذيربط و متوليان درخواست مي كند تا با كمك همه متوليان، بي خانماني در كشور كاهش يابد.

يك آسيب شناس اجتماعي هم در اين باره مي گويد: 80 درصد بي خانمان هاي موجود در تهران، حاشيه نشينان و ساكنان شهركهاي حاشيه اي هستند(مهاجر) و با توجه به فصل زمستان وجود بي خانمانها و كارتن خوابها در سطح شهر ملموس و آزار دهنده تر مي شود.

"مجيد ابهري" نيز در اين باره به خبرنگار ايرنا مي گويد: متاسفانه سازمانها و نهادهاي متولي به وظايف خود عمل نمي كنند و تنها شهرداري دراين زمينه فعال است .

وي اظهار داشت بايد وزرات بهداشت و درمان در اين زمينه غربالگري و درمان بيماران جداسازي مبتلايان به" HIV" و نگهداري آنها در مراكز ويژه اقدام كند.

اين پژوهشگر مي گويد: درحال حاضر 97 درصد از بي خانمانها دچار بيماريهاي مختلف بوده كه ساده ترين آن پوستي گوارشي و عفونت هاي مجاري تنفسي است و از نظر توانايي انجام كار 90 درصد از كارتن خوابها فاقد توانمندي فعاليت فيزيكي بوده و بعد از درمان هاي لازم ممكن است در اين زمينه بتوان كاري براي آنها انجام داد.

وي اضافه مي كند: در مجموع پنج درصد از بي خانمانها افراد ساكن تهران مي باشند و بقيه افرادي هستند كه از شهرستانها و حتي كشورهاي ديگر، تهران را بعنوان مقصد نهايي خود انتخاب كرده اند.

ابهري تاكيد مي كند: معتادين بي خانمان اكثريت جمعيت بي خانمان ها را تشكيل مي دهند و علاوه بر مصرف اقدام به خرده فروشي مواد براي امرار معاش خود مي كنند.

اين آسيب شناس اجتماعي معتقد است تمركز نداشتن سياست گذاريها و ضعف انسجام در امكانات سخت افزاري و نرم افزاري باعث شده كه بي خانماني و كارتن خوابي به عنوان يك آسيب اجتماعي آزاردهنده در تهران باقي بماند و فقط در زمستانها مورد توجه قرار گيرند.

وي مي گويد: براي ساماندهي هميشگي اين افراد قرار دادن امكانات لازم در اختيار شهرداري و همكاري نهادهايي مثل استانداري، نيروي انتظامي، وزارت بهداشت، سازمان بهزيستي و قوه قضاييه در يك كميته مشترك اهرم اساسي پيشگيري و مقابله است.

ابهري مي افزايد: انتقال بسياري از بي خانمان هاي شهرستاني و خارجي به موطن اصلي خود بعداز غربالگري و درمان يك حركت زيربنايي بوده و كنترل مبادي ورودي ترمينالها براي جلوگيري از ورود اينگونه افراد به تهران مي تواند از ازدياد آنها جلوگيري كند و گرنه با پايان زمستان اين پديده نيز در جاي خود قرار گرفته و ادامه خواهد يافت.

اين آسيب شناس يكي ديگر از راههاي مقابله با پديده بي خانماني را نگهداري اين اشخاص در مراكز دايم بعد از طبقه بندي و غربالگري ذكر كرد.

او مي گويد: سازمان آموزش فني و حرفه اي هم مي تواند در اين گونه مراكز به افراد آموزش داده و با كمك وزارت رفاه با تشكيل مراكز اشتغال براي بي خانمان ها در رشته هاي مختلف براي آنها ايجاد حرفه و شغل نموده و از رها شدن مجدد آنها جلوگيري كند.

به نظر مي رسد بي خانماني به عنوان معضل اجتماعي با همكاري همه دستگاهها و عزم ملي همه سازمانها و نيز مشاركت مردم مي تواند همانند ديگر مشكلات ريشه كن شود ولي با همت و عزمي راسخ.

گزارش از فرزانه جلاليان

تهرام/ 9136/1275

انتهاي خبر / خبرگزاري جمهوري اسلامي (ايرنا) / كد خبر 30757683

سه|ا|شنبه|ا|20|ا|دي|ا|1390

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: ايرنا]

[مشاهده در: www.irna.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 206]