پاسخ به يك پرسش/44 آيا جهان آخرتي وجود دارد؟

واضح آرشیو وب فارسی:برنا نيوز: پاسخ به يك پرسش/44 آيا جهان آخرتي وجود دارد؟
اگر خداوند حكيم و عادل به انسان عقل، شعور، منطق، اراده و اختيار داد، معلوم مي‌شود كه ايجاب حكمت و عدلش، يك‌سان نبودن آدميان در تقرب به هدف [معبود] است.

باشگاه جواني برنا/در مورد دلايل و لزوم جهان آخرت (معاد) توضيح دهيد؟

براي اثبات تداوم حيات كه از آن به جهان آخرت يا همان معاد ياد مي‌كنيم نيز مانند توحيد دلايل بسيار عقلي، فطري و نقلي (آيات و روايات) وجود دارد كه در اين مختصر حتي مجالي براي طرح برخي از اهمّ آنها نيز وجود ندارد.

اما در ابتدا توجه به يك نكته بسيار ضروري است. مقوله‌ي «معاد» و يا به تعبيري ديگر هدف و مقصد، هميشه پس از روشن شدن «مبدأ» مطرح است. لذا اگر براي صاحب انديشه و محققي مسئله‌ي «مبدأ» آفرينش كه الله جل جلاله هست روشن نشده باشد و بدان اعتقاد و باوري نداشته باشد، بحث از معاد بي‌معناست و نتيجه‌اي نخواهد داشت.

الف – بالتبع كسي كه به مبدائيت الله جل جلاله شناخت پيدا كرد و ايمان آورد،‌ مي‌داند كه او عليم و حكيم است. لذا حتي انسان عليم و حكيم كار عبث و بيهوده نمي‌كند چه رسد به خداوند متعال. لذا در آيات متعددي تصريح فرمود كه اين عالم خلقت،‌ عبث، پوچ، بازيچه و باطل خلق نشده است و اين فقط كفار هستند كه چنين گماني دارند. يعني همان‌هايي كه «مبدأ» آفرينش را نشناخته يا قبول ننمودند:

«‌وَ ما خَلَقْنَا السَّماءَ وَ الْأَرْضَ وَ ما بَيْنَهُما باطِلاً ذلِكَ ظَنُّ الَّذينَ كَفَرُوا فَوَيْلٌ لِلَّذينَ كَفَرُوا مِنَ النَّارِ» (ص، 27)

ترجمه: و پنداشتند كه ما آسمان و زمين را به باطل آفريديم و حال آنكه چنين نبود و اين پندار كسانى است كه كفر ورزيدند پس واى بر كافران از آتش‏.

«أَ فَحَسِبْتُمْ أَنَّما خَلَقْناكُمْ عَبَثاً وَ أَنَّكُمْ إِلَيْنا لا تُرْجَعُونَ» (المؤمنون، 115)

ترجمه: آيا چنين پنداشتيد كه ما شما را به عبث و بازيچه آفريده‏ايم هرگز به ما رجوع نخواهيد كرد؟

پس اگر خالق حكيم خلايق را آفريد، معلوم است كه آن را هدفدار آفريده است و حال كه آفرينش هدفدار آفريده شده است،‌ معلوم مي‌گردد كه به سوي هدفش رهسپار خواهد بود و باز معلوم است كه هدف فنا به معناي نابودي نيست،‌ چرا كه اين به مثابه‌ همان كار عبث و بيهوده خواهد بود. بلكه حيات و بقاي ابدي وجود خواهد داشت كه اين خود دليل ديگري بر تداوم حيات پس از مرگ و معاد مي‌باشد.

ج – هدف‌گذاري انسان‌ها يا ساير موجودات به خاطر نقص وجودي و نياز آنهاست كه با رسيدن به هدف مرتفع شده و به كمال مي‌رسند. اما براي خداوند متعال كه هستي و كمال محض است، هدف‌گذاري به منظور رسيدن به نتيجه‌اي كه از او رفع نياز نموده و سبب تكاملش گردد، معنا و جايگاهي ندارد، حتي فايده رساندن به مخلوقات نيز به عنوان هدف نهايي از خلقت معنا و مفهومي نخواهد يافت، بلكه عالم هستي تجلي ذات مقدس حق تعالي مي‌باشد كه هستي محض است و براي هستي محض هدفي والاتر و كامل‌تر از خودش وجود ندارد، لذا رسيدن مخلوق به هدف [كمال]، فقط با بازگشت به سوي او محقق مي‌گردد و از همين رو يكي از اسامي حيات اخروي «معاد» است. يعني «عود و بازگشت». و بازگشت چنان چه از نامش پيداست، به سوي «مبدأ - الله» مي‌باشد. «انا لله و انا اليه راجعون».

د – اگر خداوند حكيم و عادل به انسان عقل، شعور، منطق، اراده و اختيار داد و نيز براي هدايتش انبياي را با دلايل روشن و كتاب گسيل داشت، معلوم مي‌شود كه ايجاب حكمت و عدلش، يك‌سان نبودن آدميان در تقرب به هدف [معبود] است. بلكه هر كس بايد به اندازه‌ي همتش تلاش كند و به مقصد راهي كه رفته برسد. كه اين خود حيات اخروي، معاد، رسيدن به نتيجه‌ي ايمان و عملكرد را ضروري مي‌سازد.

و البته صدها و هزاران دليل عقلي و نقلي ديگر نيز جود دارد.

چهارشنبه|ا|7|ا|دي|ا|1390

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: برنا نيوز]

[مشاهده در: www.bornanews.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 1238]