گزارشي از سفر به عراق؛ امنيت نسبي منهاي استقلالحسن محمدي

واضح آرشیو وب فارسی:ايلنا: گزارشي از سفر به عراق؛ امنيت نسبي منهاي استقلالحسن محمدي

تهران- خبرگزاري كار ايران
سفر يك هفته‌‏اي به همراه يك هيات رسانه‌‏اي به عراق، و بازديد از شمال تا جنوب آن، فرصت مناسبي بود تا همه آنچه را كه مدت‌‏ها شنيده بودم از نزديك مشاهده نمايم.

عراق كشوري است كه حداقل در هزار سال اخير طبق مستندات تاريخي روي آرامش به خود نديده است و همواره مردمان اين منطقه زير يوغ حاكمان مستبد و خونريز بودند از يزيد و عبيدالله بن زياد گرفته تا هارون الرشيد، ومامون، از هارون الرشيد تا برادران عبدالسلام عارف و كودتا‌‏هاي متعدد، از بردران عارف تا حسن البكر و از حسن البكر تا صدام و از صدام تا نيروهاي آمريكايي.
امروز پس از گذشت پنج سال از حضور نيروهاي آمريكايي در عراق ، زماني كه پا به فرودگاه بغداد مي‌‏گذاريد، امنيت نسبي را با زور اسلحه و تعدد نيروهاي نظامي مشاهده مي‌‏كنيد اما هنوز مردم اين كشور به استقلال كامل نرسيده‌‏اند.
شخصاً در زمان اقدام نظامي آمريكا عليه صدام يكي از موافقان سرسخت حمله آمريكا به عراق بودم و معتقد بودم كه كشوري كه حاكمي ديكتاتور بر آن حكومت مي‌‏كند و مردم آن توان مقابله با او را ندارند و آنچنان گرفتار معيشت براي زنده ماندن شده‌‏اند كه توان ايستادگي در برابر خفقان موجود را ندارند، پس حضور يك نيروي خارجي بويژه آمريكا براي آزادي اين مردم ضروري است و اين باور من تا 25 دسامبر 2008 -روز اول سفر به عراق - نيز همراهم بود اما با ورود به بغداد به كلي نگاهم تغيير كرد؛ چرا كه به نظر مي‌‏رسيد اين مردم آزادي نسبي خود را با استقلال كامل شان معامله كرده‌‏اند و به نظر نمي‌‏رسد در اين معامله عراقيون منتفع شده باشند.
عراقي‌‏ها- مانند دوران صدام- همچنان جيره ماهانه مي‌‏گيرند و از نان(آرد) تا رب گوجه فرنگي و حتي پودر رخت شويي و صابون شان را از دولت دريافت مي‌‏كنند،- اگرچه يك راننده تاكسي جوان مرغوبيت اقلام فعلي نسبت به گذشته را تاييد مي‌‏كرد- به همين علت كاركردن براي مردم اين مناطق تفريح است و اين تفريح از نيمه صبح-حدود 10 صبح- آغاز شده و تا 7 شب ادامه دارد البته در برخي مناطق بغداد مانند كاظمين و كراده كه مركز خريد محسوب مي‌‏شوند تا حدود 12 شب فعاليت ادامه دارد اما تمام فعاليت‌‏شان خلاصه شده در فروش لباس‌‏هاي تركيه‌‏اي، فيلم‌‏هاي آمريكايي و عربي و رستوران‌‏هاي متعدد در واقع توليد درعراق رنگ باخته و شما هرچه به سمت جنوب عراق حركت مي‌‏كنيد نه تنها توليد كه همان فعاليت نصف و نيمه بغداد در آن را مشاهده نمي‌‏كنيد واگر نبودند زائران حرم امام حسين و حضرت ابوالفضل، فروش اقلام مذهبي و مخصوص مناطق زيارتي نيز كساد بود.
مردم عراق بويژه مناطق جنوبي آن مانند كربلا و نجف آنقدر غيرفعال هستند كه نخلستان‌‏هاي بزرگ اين دو شهر مذهبي خشك شده و باري ندارد البته اين جيره‌‏خواري ارتباطي به دولت آمريكا ندارد بلكه مردم عراق به اين وضعيت عادت كرده‌‏اند و حتي وزير بازرگاني عراق به يكي از وابستگان سفارت ايران گفته بود كه اگر امروز اعلام كنم كه جيره‌‏ها قطع مي‌‏شود فردا صبح يك گلوله -نه بيشتر- حرام من مي‌‏كنند و حتي نمي‌‏گذارند پاي من به وزارتخانه باز شود.
وضعيت زندگي مردم عراق واقعاً مشقت بار بوده و هست و همچنان در وضعيت معيشتي نامناسب، كمبود مراكز درماني و بهداشتي، بهداشت محيطي ناسالم، ناامن بودن مراكز تفريحي مانند سينماها و و از همه بدتر كمبود نيروگاه براي تامين برق كه خود موجب شده روزي 6 الي 8 ساعت بيشتر برق نداشته باشند و عمدتاً در خاموشي به سر مي برند و فقط مراكز تجاري هتل‌‏ها وادارات هستند كه با استفاده از موتور برق هميشه روشن هستند حتي در -منطقه الخضرا- وقتي در اتاق موفق الربيعي مشاور امنيت ملي عراق نشسته بوديم به يكباره برق رفت و دركمتر از يك دقيقه با روشن شدن اوتوماتيك موتور برق‌‏ها اين منطقه كاملا امنيتي روشن شد.
بغداد، شهر بتن ها و آژيرها؛

"باغ داد" كه زماني يكي از زيباترين و سرسبز ترين مناطق خاورميانه محسوب مي‌‏شد و باغي منتسب به يك ايراني به نام "داد" بود پس از آنكه ابوجعفر منصور، خليفه عباسي با ورود به اين منطقه زيبا آن را تصاحب كرد، به تلخيص آن را بغداد ناميدند.
امروز وقتي وارد بغداد مي‌‏شويد بيشتر نخلستان‌‏هاي اطراف خيابان‌‏ها به دليل مسايل امنيتي قطع شده و شما به هر سو كه مي نگريد به جز سرباز‌‏هاي مسلح، ماشين‌‏هاي حفاظت شده‌‏اي كه با سرعت عبور مي‌‏كنند، بتن‌‏هاي امنيتي نصب شد و صداي آژيرهاي متعدد و صداي هلي‌‏كوپتر چيزي ديگر نمي بينيد.
هيات رسانه‌‏اي ايراني براي عبور و مرور در خيابان‌‏ها با يك تيم حفاظت شده مسلح و ماشين‌‏هاي ضد گلوله حركت مي‌‏كرد و هتل محل اقامت ما هتلي بود كه در ابتداي ورود بايد وسايل‌‏مان تفتيش مي شد و از گيت‌‏هاي امنيتي عبور مي‌‏كرديم، وقتي علت آن را جويا شديم گفتند كه هتل "المنصور" (هتل محل اقامت‌‏مان) چند ماه پيش و در روزي كه سران عشاير شيعه تجمع كرده بودند و جلسه‌‏اي داشتند بمب گذاري شده بود و تعداد زيادي از آنها كشته شدند به همين علت اين هتل كاملاً حفاظت شده است و اتفاقاً بيشترين مسافرين را دارد چرا كه مسافرين به دليل عدم وجود گيت‌‏هاي حفاظتي به هتل‌‏هاي ديگر كمتر مي‌‏روند و بيشترين مسافرين خارجي وقتي وارد بغداد مي شوند اين هتل را به عنوان محل اقامت بر مي‌‏گزينند و نكته جالب‌‏تر آنكه سفارت چين طبقه نهم اين هتل را اجاره كرده و از آن به عنوان سفارت ومحل اقامت سفير استفاده مي‌‏كند و در طبقه دهم اين هتل نيز رئيس شبكه العراقيه - شبكه تلويزيوني رسمي دولت عراق- با خانواده‌‏اش زندگي مي‌‏كند.
امروز ديگر در بغداد خبري از نخلستان‌‏هاي زيبا نيست و هر كجا كه سرمي چرخاني بتن‌‏هاي سنگي در كنار خيابان مشاهده مي‌‏كنيد كه براي حفاظت از ساختمان هاي ادامه بنا شده است اگرچه بيشتر ساختمان‌‏ها و وزارتخانه‌‏ها در منطقه الخضراء -منطقه‌‏اي كاملا امنيتي كه صرفا مسوولان ارشد عراق ، سفارتخانه هاي انگليس وآمريكا و خانواده هاي آنها در آنجا مستقر شده‌‏اند- هستند خيابان‌‏هاي بغداد آنقدر حفاظت شده است كه هنگام ورود به هر خيابان اصلي ومهم نيروهاي ارتش با ساخت موانعي پيچ در پيچ تك تك ماشين‌‏ها را كنترل مي‌‏كنند و راننده به هركدام از اين مناطق مي رسد بايد پياده شده و صندوق عبق ماشين را باز كرده و ماشين تفتيش شود البته كساني هم كه پياده قدم مي زنند نيز از اين قاعده مستثني نيستند و تفتيش مي شوند مثلا اگر شما بخواهيد از خيابان "المنصور" يكي از خطرناك‌‏ترين خيابان‌‏هاي فعلي بغداد كه تا 6 ماه پيش كسي جرات تردد در آن رانداشته و مغازه‌‏هاي آن نيز در طول روز بسته بود بخواهيد به خيابان "صالحيه"- محل سفارت ايران- وارد شويد، حداقل از 2 يا 3 گيت حفاظتي عبور مي كنيدكه كنترل جدي مي شود هر چند امنيتي كه امروز در بغداد شاهد آن هستيم و ديگر مانند 8 - 7 ماه پيش جنازهاي بي نام و نشان را كنار خيابان مشاهده نمي‌‏كنيم به خاطر وجود همين گيت‌‏هاي امنيتي است اما مردم بغداد واقعا در سختي ، مشقت و نگراني زندگي مي‌‏كنند و به همين علت تبديل به انسان هايي خشك وخشن شده‌‏اند، يكي ازشهروندان عراقي كه سال ها در اهواز زندگي كرده بود و اخيرا به عراق آمده است به نگارنده گفت؛ "صدام بلايي به سر اين مردم آورده است كه خشونت در ذات شان فرورفته و حداقل50 سال زمان مي‌‏خواهد تا اين وضع تغيير كند."
در مناطقي مانند كاظمين، كنترل بسيار شديدتر است و حداقل 2 كيلومتر پيش از آن، ماشين‌‏هاي حفاظتي ما نيز بايد اسلحه‌‏هاي خود را تحويل گيت امنيتي مي‌‏دادند تا اجازه ورود به ماشين‌‏هاي حفاظت شده داده شود كه وقتي علت آن را جويا شدم گفتند كه تروريست‌‏ها آنقدر با نفود هستند كه مي‌‏توانند در قامت يك ستون حفاظت شده در آمده وبراي عمليات انتحاري وارد مناطق پر تردد شوند به همين خاطر به ماشين‌‏هاي حفاظت شده نيز اعتماد نداشتند و به شدت كنترل مي‌‏كردند كه هنگام ورود به اين اماكن - كاظمين ، كربلا ونجف- هيچ اسلحه و مواد منفجره دفاعي همراه نداشته باشند.
تردد ماشين‌‏هاي نظامي آمريكايي

يكي از دلايل كه تيتر"امنيت منهاي استقلال" را براي اين گزارش انتخاب كردم اين بود كه وقتي در خيابان‌‏هاي بغداد و جاده‌‏هاي بين شهري حركت مي‌‏كرديم ستون حفاظت شده ما با سرعت از خيابان‌‏ها عبور مي‌‏كرد و اگر به ترافيك برخورد مي‌‏كرديم حتماً پليس‌‏ها راه را باز مي‌‏كردند تا ماشين‌‏هاي حفاظت شده عبور كنند اما زماني كه با ماشين‌‏هاي نظامي آمريكايي روبرو مي‌‏شديم حتي حق نداشتيم كه به 100 متري آنها نزديك شويم.
شايد باور اين موضوع سخت باشد اما واقعيت آن است كه كمتر مردمي را شاهد بوديم كه اينگونه تحقير شوند و در شهر و كشور خودشان اجازه نداشته باشند كه از كنار ماشين‌‏هاي آمريكايي حتي عبور كنند، حتي ستون حفاظت شده ما نيز وقتي در جاده بغداد در نجف در منطقه‌‏اي به نام مصيب به يكي از ستون‌‏هاي نظامي آمريكا رسيد مدت زيادي را آرام، آرام پشت سر آن حركت كرد و فاصله 100 متري‌‏اش را حفظ كرد چرا كه اگر نزديك مي شديم حتما شليك مي‌‏كردند و براي رهايي از اين وضعيت سر تيم حفاظت مجبور شد به لاين مقابل -آن سوي جاده- رفته و مسافت حدود 2 كيلومتري را يك‌‏طرفه حركت كند تا ستون آمريكايي‌‏ها را رد كرده باشيم و پس از آن به مسير اصلي باز گرديم. در مسير بازگشت از كربلا و نجف به بغداد وقتي بار ديگر به يكي از اين ستون‌‏هاي ماشين‌‏هاي نظامي آمريكايي برخورديم پس از چند دقيقه ماشين اول حفاظتي ما وقتي از طريق بي سيم اجازه عبور از كنار اين ماشين‌‏ها را دريافت كرد و به آرامي و با ترس از كنارشان رد شديم -چرا كه اگر تصميم به شليك مي‌‏گرفتند به هيچ كس جوابگو نبودند- بچه‌‏هاي حفاظت كه همه عراقي بودند آنقدر خوشحال شده بودند كه اين پيروزي را به هم تبريك مي‌‏گفتند.
اينجا بود كه احساس كردم امنيت منهاي استقلال يعني چه؟ همين جا بود كه احساس كردم اگر من يك عراقي بودم و قرار بود هر روز اينگونه تحقير شوم بايد چه مي‌‏كردم ؟ تازه احساس كردم استقلال داشتن و قدر آن را نشناختن و ندانستن يعني چه؟ احساس كردم كه ما ايراني‌‏ها همين مقدار كه خودمان براي خود تصميم مي‌‏گيريم و تا اين حد در كشور خود تحقير نمي‌‏شويم چه نعمتي داريم اما قدرش را نمي‌‏دانيم.
امروز صدام ديگر در عراق نيست، امروز عدي -پسر صدام- در خيابان ما تردد نمي‌‏كند و به نواميس مردم تجاوز نمي‌‏كند، امروز شيعيان عراق به راحتي در خيابان‌‏ها تردد مي‌‏كنند و به جرم شيعه بودن كشته نمي شوند، امروز در عراق مراسم هاي مذهبي شيعيان به راحتي برگزار مي‌‏شود، امروز در يك كلام امنيت نسبي وجود دارد، اما به چه بهايي؟ به بهاي عدم استقلال؟
عدم استقلال يعني اينكه امروز در عراق مردم حتي حق عبور از كنار ماشين‌‏هاي نظامي آمريكايي و انگليس را ندارند، يعني اينكه در هر وزارتخانه‌‏اي 2 مستشار آمريكايي در كنار وزير وجود دارد و به كلي اعمال آنها را زير نظر دارد، يعني اينكه وقتي در دفتر موفق الربيعي مشاور امنيت‌‏ملي عراق مي نشينيم به ما مي‌‏گويد من مي دانم كه حرف‌‏هايي كه من و شما به هم مي زنيم همين الان شنود مي‌‏شود! يعني ساخت منطقه‌‏اي به نام "منطقه الخضراء" و تجميع همه نهادها و سازمان هاي مهم عراقي در آن منطقه براي آنكه كاملا زيرنفوذ باشند و حتي رفت و آمدها نيز كنترل شود و سفارتخانه‌‏هاي آمريكا و انگليس بدانند كه چه كساني به دفاتر نخست وزير و وزارتخانه‌‏هاي مهم اين كشور رفت وآمد مي‌‏كنند.
به همين خاطر اين سوال در طول هفته گذشته كه در عراق بودم همراهم بود كه واقعاً مي ارزد كه ملتي آزادي خود را با استقلال اش معامله كند؟ نمي دانم واقعاً خودم هم نمي دانم، آيا مي‌‏ارزد كه صدام نباشد ولي ملتي اينگونه تحقير شود؟ نمي دانم.
عراق و پوسترهاي انتخاباتي

ساعت 5:30 عصر روز جمعه 27 دي ماه هشتادو هفت درحالي پا به بغداد گذاشتيم كه هم غروب بود و تاريك و هم ماشين‌‏هاي حفاظتي ما با شيشه‌‏هاي سياه رنگ‌‏اش به سرعت حركت مي كردند چرا كه ساعت 5 با جلال طالباني رئيس جمهور عراق قرار ملاقات داشتيم كه به دليل تاخير پرواز دير رسيديم اما در همين وضعيت نيز پوسترهاي تبليغاتي انتخاباتي در خيابان‌‏ها آنقدر گسترده و نمايان بود كه اولين سوالم از همراهان عراقي‌‏مان اين بودكه در شهر چه خبر است؟
متوجه شديم كه آخرين روز ژانويه قرار است انتخابات استاني برگزار شود كه براي تعيين استاندار و شوراي استاني انجام مي شود به همين علت مردم عادي نيز در شهرها و شيوخ عشيره‌‏هاي و قبايل در مناطق غير شهري درگير اين مساله هستند و اين تبليغات گسترده نيز به همان دليل است تقريباً بر روي ديوارهاي شهر جاي خالي يافت نمي شود بلكه عمدتاً يا ليست‌‏هاي انتخاباتي با عكس كانديداها ديوارها را آخرين كرده است يا به طور مثال چهره يكي از شخصيت‌‏هاي برجسته مانند نوري المالكي، جلال طالباني ،‌‏عبدالعزيز حكيم ، اياد علاوي و ... است كه يك عدد سه رقمي بزرگ بر روي آن عكس‌‏ها نقش بسته كه آن نشانه كد ليستي است كه بايد به آن ليست راي دهند در اين ميان بيشترين تبليغات مربوط به طيف نوري المالكي و عبدالعزيزحكيم بود كه به نوعي پايتخت عراق را تحت الشعاع طرفداران خود قرارداده بودند و عكس هاي اياد علاوي بسيار اندك بود به گونه‌‏اي كه وقتي علت آن را از يكي از شهروندان عراقي جويا شدم گفت، كه دوران سياسي علاوي تمام شده است و مردم به اواعتماد ندارند به همين خاطر عكس او را به عنوان تبليغات كمتر استفاده مي‌‏كنند درحالي كه نوري‌‏المالكي بسيار موردعلاقه مردم است.
واقعاً آنقدر اين حجم تبليغات در عراق برايم جالب بود كه به ديدار عده‌‏اي از رسانه‌‏هاي عراق رفتيم علت آن را از برخي از روزنامه‌‏نگاران عراقي جويا شدم كه آنها معتقد بودند ديكتاتوري دوران صدام كه موجب شده بود مردم عملا حق انتخاب كردن و انتخاب شدن را نداشته باشند چنين فضايي را بوجود آورده است.
"عبدالكريم العنزي"، نماينده پارلمان عراق و رئيس يكي از فراكسيون شيعيان كه حزب الدعوه‌‏اي محسوب مي شود به نگارنده گفت: حضور 14000 كانيدا از 57 حزب موجود براي 265 كرسي كه رقابت را سخت كرده است نشان از سلامت و پويايي جامعه عراق دارد كه براي ما اين موضوع بسيار مهم است.
العنزي همان نماينده‌‏اي است كه وقتي يكي از اعضاي پارلمان عراق به ايران اهانت كرده بود و كامل به ا زبان فارسي مسلط بود و يكي از اعضاي سفارت‌‏مان وي را نماينده‌‏اي جهادي معرفي كرد كه به سياست‌‏هاي جمهوري اسلامي ايران بسيار نزديك است اما نكته جالب اينكه همين آقاي العنزي معروف به ابورياض پس از انتقاد از سياست‌‏هاي نظامي آمريكا در عراق اظهارداشت: ما براي ادامه و گسترش فعاليت‌‏هاي سياسي و اقتصادي آمريكا در عراق نظر منفي نداريم و اتفاقاً استقبال مي‌‏كنيم، كه در اين لحظه همان عضو سفارت‌‏مان باخنده گفت كه چند روز است همديگر را نديده‌‏ايم رفته‌‏اي و با آمريكايي‌‏ها بسته‌‏اي! ابورياض همچنين نسبت به كم تحركي اقتصادي ايران در عراق انتقاد كرد و با بيان اينكه رشد اقتصادي تركيه با عراق بسيار بيشتر از ايران است تصريح كرد: رابطه ايران و عراق بسيار صميمانه‌‏تر است و مسوولان فعلي عراق سال‌‏ها در ايران زندگي كرده‌‏اند و تمايل داريم كه ايران فعاليت‌‏هايش را بيشتركند اما نقش شما بسيار كمرنگ است.
رسانه در عراق
40 كانال ماهواره‌‏اي و بيش از 300 روزنامه، هفته‌‏نامه، فصلنامه و سالنامه، عراق را به يكي از كشورهاي مهم رسانه‌‏اي در منطقه تبديل كرده است به جز شبكه تلويزيوني العراقيه كه بزرگترين مركز خبررساني در عراق محسوب مي شود و با الگوبرداري از BBC از دولت پول مي‌‏گيرند اما وابسته به آن نيستند و هيات مديره‌‏اش كاملا آزاد از وابستگي به دولت است، 5 كانال ماهواره‌‏اي نيز وابسته به اين شبكه است و 6 روزنامه از جمله روزنامه الصباح جزئي از زيرمجموعه‌‏هاي اين مركز خبري است، به همين علت به يكي از بزرگترين و قدرتمندترين شبكه‌‏هاي رسانه‌‏اي در عراق تبديل شده است و به سرعت مجموعه بازمانده از دوران صدام را بازسازي و مديريت مي‌‏كنند اگرچه هم اكنون 1000 نفر از كارمندان 4000 هزار نفري اين مجموعه متنوع رسانه‌‏اي بعثي هستند اما مديريت فعلي‌‏اش كه پيش از آن گوينده خبري بوده و نطق‌‏هاي آتشين‌‏اش در روزهاي عاشورا در مدح امام حسين (ع) بسيار در عراق معروف است تلاش كرده است تا فضايي باز بوجود آورد و همانطور كه خود مي‌‏گويد در انتقاد از دولت نيز بسيار بي محابا عمل مي‌‏كنند.
مدتي را كه در عراق بودم متوجه شدم كه رسانه‌‏ها واقعاً آزادند و هيچ روزنامه نگار و خبرنگاري تحت فشار قرار ندارند به همين علت پس از آنكه تاييد اين آزادي رسانه‌‏اي را در گفت‌‏وگوهاي جداگانه با جلال طالباني (رئيس جمهور عراق)، موفق الربيعي (مشاور امنيت ملي عراق) و علي دباغ (سخنگوي دولت عراق) گرفتم از خبرنگاران عراقي نيز جويا شدم كه همه آنها بر فضاي باز عراق تاكيد كردند و حتي يكي از روزنامه نگاران كرد در اربيل عراق به نگارنده گفت كه قانوني در پارلماني اقليم كردستان تصويب شده كه هيچ روزنامه‌‏نگاري به دليل انتقاد يا فعاليت روزنامه‌‏نگاري مخالف دولت به زندان نرود.
حسن علي عزيز ، مدير شبكه العراقيه كه بسيار بر آزادي رسانه در عراق تاكيد مي‌‏كرد خواستار انتقال تجربيات تكنولوژيك ايران شد و گفت: عراق به خاطر جنگ‌‏هاي متعدد در زمينه تكنولوژيك رسانه‌‏اي عقب مانده است لذا نيازمند تجارب ايراني‌‏ها هستيم.
وي كه‌‏توسط سفير ايران از دعوت عزت‌‏الله ضرغامي براي سفر به ايران و امضاي يادداشت تفاهم رسانه‌‏اي مطلع شد، ا ظهارداشت: در زمينه آموزش نيروها و ساخت فيلم‌‏ها و سريال‌‏هاي مشترك مي‌‏توانيم همكاري كنيم تا گفتمان‌‏هاي ما در زمينه مسايل جهاني بويژه جهان اسلام يكسان شود.
حسن قشقاوي سخنگوي وزارت خارجه نيز كه در راس هيات رسانه اي ايران قرار داشت ضمن استقبال از توليد فيلم‌‏ها و سريال‌‏هاي مشترك قول مساعد براي همكاري‌‏هاي بيشتر ايران با عراق براي انتقال تجربيات داد و از وجود 7 كانال تلويزيوني در ايران و فعاليت بيش از 1500 روزنامه، هفته نامه ، ماهنامه ، سالنامه خبر داد كه طيف‌‏هاي مختلف سياسي را دربر مي‌‏گيرد، البته مديرشبكه العراقيه به صورت معناداري پرسيد در ايران شبكه تلويزيوني خصوصي هم وجود دارد مانند عراق؟ اگرچه مشخص بود خود پاسخ را مي‌‏داند اما منتظر شد تاپاسخ منفي طرف ايراني را بشنود تا بخواهد به نوعي آزادي رسانه‌‏اي در عراق را به رخ هيات رسانه‌‏اي ايران بكشد.
به واقع وجود40 كانال ماهواره‌‏اي در عراق موجب شده بود كه مردمان اين مناطق وقتي كنترل تلويزيون خود را به دست مي‌‏گيرند بتوانند مهمترين رسانه هاي جهان از جمله بي بي سي، سي ان ان، الجزيره، العربيه و حتي پرسي‌‏تي و العالم و ديگر شبكه‌‏هاي خبري را مشاهده كنند به همين علت اين مردمان آرام آرام به سويي مي روند كه جهاني بيانديشند نه قبيله‌‏اي و عشيره‌‏اي يا مذهبي و نژادي.
تاثيرشگرف اين نگاه جهاني را درهمان يك هفته حضورم در عراق مشاهده كردم نه فقط پايتخت و شمال عراق بلكه حتي در جنوب عراق نيز مردمان آنگونه كه پيش از اين بودند ديگر نيستند و قطعاً جز با آزادي رسانه‌‏ها اين مساله شكل نگرفته است، امروز در جاي جاي عراق، سطح آگاهي مردم بسيار افزايش يافته است به طور مثال حتي عشاير كنار فرات كه به فرات‌‏ميانه مشهور هستند نيز مراسم ورود باراك اوباما را به كاخ سفيد ديده‌‏اند البته اين را از ميان گفت وگوهاي سران آنها كه فرداي آن روز در هتل محل اقامت‌‏مان تجمع كرده بودند متوجه شدم.
شمال عراق؛ بهشتي درجهنم

اگر هيات رسانه‌‏اي با ايران به اربيل و سليمانيه سفرنكرده بود مطمئناً پس از بازگشت از بغداد نگاه‌‏اش بر عراق بسيار منفي و نگران كننده بود اما از همان آسمان اربيل و پيش از نشستن هواپيما بر روي باند كاملا مشخص بود كه كردستان عراق بسيار متفاوت از بقيه مناطق اين كشور است پا به خيابان هاي اربيل و سليمانيه كه مي‌‏گذاريد متوجه مي شويد كه ساخت و ساز مهمترين ويژگي اين منطقه است، از جاده سازي گرفته تا كارخانه سازي و خانه سازي، از تونل سازي گرفته تا انتقال آب و ساخت نيروگاه و كارخانه خودروسازي.
البته مهمترين دغدغه‌‏شان امنيت مرزي است و هر ايراني را كه مي بينند فيل‌‏شان ياد هندوستان مي‌‏كند و از زندگي‌‏شان بر روي كوه و عظيميه كرج ياد مي كنند و بعد به رابطه دوستانه و خانه‌‏يكي طرفين اشاره كرده و مي‌‏گويند پژاك از ما نيست و حرف ما را هم گوش نمي‌‏كند، شما هم...
اربيل و سليمانيه منطقه‌‏اي زيبا، بكر و مستعد براي سرمايه گذاري هستند كه متاسفانه سرمايه‌‏گذاران ايراني به ويژه دولت آن منطقه مستعد و رو به پيشرفت را فراموش كرده‌‏اند و كردهايي كه سال‌‏ها در ايران زندگي مي‌‏كردند امروز مالك منطقه‌‏اي مستعد و سودآور براي سرمايه گذاري شده‌‏اند كه نزديكي فرهنگي به يكديگر مي‌‏تواند به آميخته شدن اقتصاد، فرهنگ و سياست، موقعيتي استراتژيك براي‌‏مان ايجاد كند و عمق استراتژيك ايران را در مرزهاي مهم و حساس تركيه و در دل عراق افزايش دهد اما همه اينها به مدد نگاه فرهنگي و اقتصادي امكان‌‏پذير است و البته كاهش نگاه امنيتي.
كردستان عراق عمق استراتژيك ما در كنار گوش آمريكاست چه‌‏آنكه همانطور كه نماينده شيعه عراقي گفت و همانگونه كه تاريخ اثبات كرده ، خروج خود خواسته آمريكا از عراق امري نزديك به محال است پس چه بهتر عمق استراتژيك خود را در اين منطقه مهم و حساس افزايش دهيم.
تركيه نه تنها در اين منطقه مدرسه و دانشگاه ساخته است بلكه مهمترين شريك اقتصادي كردستان‌‏عراق شده و روابط تجاري‌‏اش را با اين منطقه افزايش داده است از سوي ديگر راه اندازي شبكه تلويزيوني - ماهواره‌‏اي در اين منطقه اهداف سياسي‌‏اش را با تاثيرگذاري فرهنگي پيش مي برد و براي دستيابي به آن ميليون‌‏ها دلار خرج مي‌‏كند تا جايي كه يكي از هنر پيشه‌‏هاي كردي را كه مردم آن منطقه به وي علاقه‌‏مند بودند به استخدام شبكه خود در آورده و ماهيانه نيم ميليون دلار به او دستمزد مي دهند تا بيننده‌‏هايشان افزايش يابد چرا كه بيننده يعني افكار عمومي، افكار عمومي يعني تاثيرگذاري و در جهان امروز چه امري مهمتر از تاثيرگذاري بر افكار عمومي است؟
پايان پيام

كد خبر: 470568
دوشنبه 7 بهمن 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: ايلنا]

[مشاهده در: www.ilna.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 214]