محبوبترینها
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
سه برند برتر کلید و پریز خارجی، لگراند، ویکو و اشنایدر
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1826103099
آیا دختران دیگر زنده به گور نمی شوند
واضح آرشیو وب فارسی:پرشین وی: جاهلیت پیش از اسلام چنین تصویری را از زن ارایه می نمود: زن یعنی ظرفی برای پرورش موجودی (فرزند) که پس از تولد، سودی برای پدر یا مادر داشته باشد. زن وسیله ای است که همانند شتر، اسب، گوسفند و لوازم زندگی به دیگران ارث می رسد. هدیه ای زیبا که یا پیشکش بود و یا در جنگ ها، جسم و روحش، مباح جنگجویان می شد. کارگر بی جیره و مواجبی که به چوپانی و کلفتی یا کیسه کشی سلاطین زر و زور داده می شد. ابزاری برای خوشگذرانی و هوسرانی. موجودی که به هر نامی خطاب می شد، جز «انسان»! همه این مزایا! در صورتی بود که دختری بتواند از سنت «زنده به گوری»، جان سالم به در برد، اما آن روی سکه هم بسیار غمبارتر بود. «اعراب جاهلی به هنگام وضع حمل گودالی می کندند. زائو را بر کنار گودال می نشاندند. اگر فرزند پسر بود، او را نگه می داشتند و اگر دختر بود، او را در گودال انداخته راحتش می کردند. در برخی قبایل نیز رسم بود دختر را تا شش سالگی بزرگ می کردند. آنگاه لباس نو به تنش کرده، می آراستند، به بهانه شوهر دادن سر گودالی حاضر کرده و زیر خروارها خاک مدفونش می ساختند. اگر هم زنده می گذاشتند، به بدترین وضع با لباسی ژنده به بیگاری و چوپانی وادارش می کردند». (۱) تاریخ، یکی از دردناکترین صحنه های این عمل غیر انسانی را که اشک پیامبر(ص) را هم جاری ساخت، چنین ضبط کرده: «قیس ابن عاصم خدمت پیامبر(ص) رسید و گفت: یا رسول الله، من همه دخترانم را زنده به گور کرده ام و بر هیچ کدام شفقتی نکردم، مگر یک تن از آنها و آن وقتی بود که همسرم حامله شد. من به مسافرت رفتم چون برگشتم، وضع حمل کرده بود. گفت، بچه مرده به دنیا آمد. سالها گذشت، روزی دختری رشید با موهای بلند به منزلمان آمد و سراغ مادرش را گرفت. به همسرم گفتم: این دختر کیست؟ اشک چشمانش را گرفت و گفت: به تو دروغ گفته بودم؛ این همان دختر توست که وقتی در سفر بودی زادم و از ترس این که او را بکشی، به خواهرانم سپردم تا از دید تو پنهان باشد و بزرگ شود. همسرم وقتی سکوتم را دید، مطمئن شد که من دختر را نخواهم کشت. روزی با خیال راحت من را با او تنها گذاشت و از خانه بیرون شد. من دست دختر را گرفته، بیرون شهر به کندن گودالی مشغول شدم. او عمل مرا می دید و مرتب می پرسید: پدر جان! این گودالی که می کنی برای چیست؟ گودال که آماده شد، او را داخل آن انداختم. در حالی که خاک بر صورتش می ریختم، می گفت: پدر جان چرا چنین می کنی؟ من را داخل این گودال تنها می گذاری و به نزد مادرم برمی گردی؟ و من او را زیر خروارها خاک دفن کردم و به خانه برگشتم. پیامبر(ص) در حالی که قطرات اشک، چشمان مبارکش را گرفته بود، فرمود: این نهایت سنگدلی است؛ وای بر تو بدان کسی که در دنیا به دیگران رحم نکند، در آخرت به او رحم نخواهند کرد. (۲) و درست زمانی که می رفت تا چنین عمل وحشتناکی به روشی فراگیر و ماندگار تبدیل شود، گویا صبر خدا هم لبریز شد و دیری نپایید که پیامبرش، محمد(ص ) را برای برچیدن آن بساط ننگین، برانگیخت. اولین خطاب پیامبر(ص) به چنین جانیانی، بسیار سخت و تکان دهنده بود: و اذا المؤودة سئلت. بأی ذنب قتلت. (قیامت، وقتی از زنده به گور شده ها پرسیده شود که به چه گناهی کشته شدند) (۳) کلمات پیامبر(ص) هم هشدار دهنده بود و هم با فطرت بشری همسو. دخترکانی که مخفیانه در پستوخانه ها یا نزد خویشان دور نگهداری می شدند، به ناگاه بغض پنهانشان را شکستند؛ مادران که رحم و زهدان مادری شان در حقیقت، نه جای پرورش موجودی سود و زیان ده، که کانون رحمت الهی بود نیز با آن پاره های تن خود، هم صدا شدند. حتی پدران سنگدلی هم که قساوتشان نه از روی فطرت و طبع بشری که به جبر زمانه به فرزند کشی عادتشان داده بود، انگاری در کمین چنین ندای فطری نشسته بودند، به ناگاه یکی یکی به خدمت پیامبر(ص) رسیدند؛ سر به زیر انداخته به گناه خود اعتراف کردند و خواستند تا از جرم آنها درگذرد. اما فقط کلمات وحی الهی برای محکم کردن دل آنها و بشارت به آینده ای درخشان و پاک برای دخترانشان کافی نبود. چرا که وقتی دست به دخترکشی می زدند، نه از روی هوا و هوس و بی غیرتی، بلکه اتفاقا از روی تعصب و غیرت و آینده نگری! بود که به چنین بی رحمی و قساوتی تن می دادند و مهر پدری به خشمی مقدس! تبدیل می شد و نگاه به آینده سیاهی که زمانه برای دخترانشان رقم می زد، سختی زنده به گور کردن را برای آنها پسندیده و افتخارآفرین می نمود، این سختی را به جان می خریدند تا داغ بدنامی را از آن رهگذر، بر پیشانی نگذارند. با وجود این، فقط کلمات دلنشین پیامبر نمی توانست آرام بخش باشد. او باید از جنس خود ایشان الگویی معرفی می کرد که در عین اینکه زن است، اما از همه پاکانی که تاریخ بشری به خود دیده و آنها شنیده بودند برتر باشد. و خداوند فاطمه(س) را به محمد(ص) داد: انا اعطیناک الکوثر؛ کوثری که مظهر همه صفات جمال الهی است. از هر رجس و آلودگی و پلشتی به دور است. مردان روزگار جرأت نگاه کردن به قامتش را که تا خورشید افراشته بود ندارند. رفتار پیامبر(ص) با او که محبت و خشم او محبت و خشم خدا را در پی داشت نیز عرق شرم بر پیشانی پدران می نشاند. پیامبر(ص) هر روز گرد و غبار خستگی کار مقدس منزل را از دخترش برمی گرفت. بر گونه اش بوسه می زد. با صدای بلند فریاد می زد: فداها ابوها (پدرش فدای او باد). پدرانی که تا دیروز، دستشان به کندن گودالها و ریختن خاک بر صورت های معصوم ده ها دختر، آلوده بود و لب هایی که از خدایان دروغین طلب اولاد پسر می کرد، به یک باره در بوسیدن دست و روی دختران و طلب دختر در نیمه های شب از درگاه خدای یگانه، بر هم سبقت جستند. آرزو می کردند، نخستین فرزندشان دختر باشد. وقتی بشارت دختر به آنها داده می شد، صورتشان چون گل می شکفت. وقتی همسرشان از حمل فارغ می شد، بی تابانه فرزند را در پارچه ای پیچیده خدمت پیامبر(ص) می آوردند و فریاد می زدند: یا رسول الله، این فرزند ماست که دختر است. او را نامی نیکو بنه و در گوش او اذان و اقامه بگو. و فاطمه(س) در حقیقت یک تنه همه انسانیت را و شاید همه امانت هستی را در این رهگذر به دوش کشید. با چنین اعجوبه خلقتی بود که پیامبر(ص) دختران و مادران را ارزش نهاد. آخر فاطمه(س) نیز برای پدرش، هم مادر بود و هم دختر. با چنین الگوی کاملی بود که دست و پای همه مادران، حتی آنها که به کیش محمد(ص) نگرویده بودند، غرق در بوسه فرزندان شد؛ چون از راستگوترین مردان عالم شنیده بودند: الجنة تحت اقدام الامهات (بهشت زیر پای مادران است) آری، به یک باره همه آن افکار خرافی زیر خروارها خاکستر دفن شد و زن تولدی دوباره یافت و از آن پس تا کنون، هر آنچه نیکی از زنان است، همه از برکت کوثر محمد(ص) و آن هدیه الهی است به جامعه بشری. اما پس از ده ها قرن، دوباره زن به جاهلیت اولیه بازگشت. این بار البته به جای لباس های ژنده، او را به بهترین مدها و لباس ها آراستند؛ به جای زنده به گور کردنش، به او نشاط و شادابی دادند. حتی برای چشم و ابرو و کمر و روی او قیمتی تعیین کرده، او را به مزایده گذاشتند و دیگر چه کسی می توانست فاطمه(س) را به جامعه عرضه کند؟ اگر محمد (ص) خاتم پیامبران بود، فاطمه(س) هم خاتمه زنان برگزیده بود، اما برای اقتدا کردن و ت أسی، نخستین الگوی کاملی بود که بشر تا قیامت می توانست برگزیند. فقط باید فاطمه(س) دوباره معرفی می شد و چه کسی برای معرفی این شخصیت بی نظیر، نزدیکتر و سزاوارتر از فرزند فاطمه(س)؛ یعنی «روح الله»؟ آری، اگر فاطمه(س) در میان نبود، اما یک روح الله، کافی بود تا دوباره مادر را زنده کند؛ مادری که اگر با چشم دل نگاه می کردی هرگز نمرده بود؛ هرچند به هزار حیلت و تزویر خواستند تا او را بمیرانند. با تولد روح الله، گویی در حقیقت، مادر دوباره زنده شد؛ الگوی کامل زن در انقلاب اسلامی، همان کسی شد که دختران را از زنده به گور شدن رهانید و به زن بها داد و او دوباره فاطمه(س) بود؛ دیگر کسی از دختر داشتن شرم نداشت؛ در منابر و مواعظ، روایات داشتن دختر خوانده شد. زنان و دختران به سرعت پله های ترقی را پیمودند؛ در همه صحنه های مبارزه، دوشادوش همسران خود راه رفتند، فرزندانی پرویدند که عارفان به حال آنها غبطه خوردند و پیاله ها شکستند، اما صبر کن، انگار دوباره زمزمه های عصر جاهلی در کوچه و بازار شنیده می شود. صفحه روزنامه ها را ورق نزن که دختر کشی و همسرآزاری، دوران جاهلیت را برای تو زنده می کند. به آمار طلاق مراجعه نکن که عرش الهی را به رعشه می اندازد. به معصومیت دخترکانی که هر روز در گوشه و کنار دست به خودکشی می زنند، فکر نکن که نیاز به نوشتن قانونی جداگانه دارد. این روزها به سایت ها و روزنامه ها کمتر سر بزن، چون خواهی دید دختری که از روی نادانی پوشش درستی ندارد، شکار دوربین های بی حیای برخی به عکاسان اصطلاح باحیا! شده است و در کنار او نیز مأموری از مأموران نیروی انتظامی، در حالی که چشمانش مات شده است، بازوی دختری را گرفته تا به ارشاد او بپردازد. راستی، کدام مرجع تقلیدی اجازه داده تصویر دختری بد حجاب، آن هم به بهانه مبارزه با بدحجابی، موجب بالا رفتن آمار بازدید سایت ها و رونق فروش روزنامه های به اصطلاح متعهد و اخلاقی! شود؟ درست است که اسلام حجاب را از ضروریات شمرده و درست است که این دختر، اجازه ندارد خود را به صورت مانکن در خیایان ها، عرصه گاه چشم هوسرانان کند، اما چه قانونی اجازه می دهد وقتی آن دخترک به سختی تلاش می کند با دو دستش صورتش را بپوشاند، در کمال خونسردی به گونه ای به تصویر کشیده شود که به اشتباه پنداری آن عکاس توسط مأموران برای گرفتن عکس اسکورت می شود! و عکس او و حیثیت او و خانواده اش را به تاراج بگذارند! ▪ کمی روشنتر بگویم: درست است که او خلاف کرده و مستحق ارشاد است و درست است که برخی از آنها، شاید از انتشار عکسشان کیف هم می کنند، اما آیا همه چنین هستند؟ آیا صاحبان تصویرهایی که امروزه روزنامه ها و سایتها از هر جناح و گروهی برای چاپ آنها سر و دست می شکنند، منکر ضروری دین هستند؟ آیا مسلمان نیستند؟ آیا نشان دادن مو و سر و گردن و نگاه به آنها حرمت ندارد؟ آیا کدام کارشناس تربیتی می تواند ادعا کند که این گونه پرداختن به موضوع به حیای جامعه کمک می کند؟ راستی، چرا چشم های هیز آن چشم چران به نمایش درنمی آید؟ چرا تصویر آن متلک پران حتی به دختران محجوب تصویر اول این روزنامه ها نمی شود؟ آیا واقعا انتشار این تصاویر از روی تعهد و دلسوزی است؟! عجیب است که هرگاه داد بزرگان دین بلند می شود، به ناگاه، نگاه همه به نیروی انتظامی معطوف می شود! با همه احترامی که برای ایشان قایل هستم و دست همه را می بوسم، اما چرا به درستی پرسش های کلیدی زیر مطرح نمی شود یا به دنبال پاسخ جدی و عملی آنها برنمی آیند؟ چرا در کشوری که زن کانون تعلیم و تربیت و فرهنگ معرفی می شود، ۶۲ درصد از دانشجویانش دختر و ۳۸ درصد پسر هستند و حتی در رشته های سخت و خشنی که با طبیعت لطیف زنانه سازگاری ندارد، پذیرفته می شوند، اما در همان سال (۱۳۸۷)، تنها ۱۶ درصد از متقاضیان تحصیل در حوزه علمیه خواهران می توانند به حوزه راه یابند و درس دین را بیاموزند؟ آیا اگر به جای هشدار صرف و کشاندن نیروی انتظامی به برخوردهایی که هم برای آنها و هم برای دختران همین آب و خاک، هزینه های زیادی دارد، به فکر ایجاد بسترهای فرهنگی مناسب باشند، زودتر به نتیجه نمی رسند؟ چه کسی پاسخگوی این عطش مقدس است که در جامعه اسلامی میان دختران ایجاد شده و هر ساله هم بر تعداد آنها و هم بر محرومیت آنها افزوده می شود؟ اگر حوزه ها مشکل مالی دارند و برای حوزه های علمیه برادران استفاده از کمک های دولتی خلاف مصالح حوزه است، اما این امر برای حوزه بانوان متفاوت است و آن محذوریت های سیاسی و اجتماعی را ندارد. باید در سال نوآوری و شکوفایی، به این نیاز طبیعی و ضروری جامعه زن مسلمان ایرانی، نگاهی نو انداخت و راه را برای آنها باز کرد. چرا در بسیاری از فیلم های سینمایی و سریال های تلویزیونی، نقش زن که باید کانون مهر و محبت در خانواده باشد، به ابزاری برای خشونت و خیانت و هوس و پوچی و قتل و ... تبدیل شده و بزرگان دینی به راحتی از کنار آن می گذرند؟ بسیاری از مدل های مورد خطاب ناجا، مدل هایی است که به راحتی در فیلم های سینمایی که از ممیزی وزارت ارشاد گذر کرده اند، گرفته شده است. چه توجیهی برای جوان ایرانی هست که بگوییم تو نباید چنین باشی؟ و معلوم است وقتی ماهیت مأموریتی ناجا، دستی بر اسلحه و دستی بر باتوم است، نمی تواند نقش ارشادی را به عهده بگیرد؛ هر چند اصطلاحات و کلمات را نرم و مهربان کنیم؛ کدام پدری با دستی چماق و دستی دیگر چاقو به نصیحت فرزندش همت می گمارد؟! این مطالب به هیچ روی ایراد گرفتن از کارهای ناجا نیست، بلکه هشداری است به دلسوزان فرهنگ کشور که اگر به امید نهادینه شدن فرهنگ دینی در جامعه اند، خواستن چنین مهمی تنها از نیروی انتظامی، رفع تکلیف از دوش دیگر متولیان اصلی است و قربانی شدن جسم و روح دختران در دورانی که به مراتب پلشتی ها و زشتی هایش از دوران جاهلیت بدتر و وسوسه انگیزتر شده است؛ اما شیوه های رویارویی با این معضل، درصدی از روش پیامبر(ص) در صدر اسلام نیست. آیا متولیان دینی کشور، می توانند ادعا کنند والدین از بشارت دختردار شدن به خود می بالند؟ چقدر دختران و زنانی که روح و جسمشان در رفتارهای خشن والدین و مردان، دهها بار در روز زنده به گور می شود و هیچ متولی فرهنگی صدایش درنمی آید! آیا با نگاهی عمیق به الگوسازی پیامبر برای جامعه اسلامی، نباید دوباره این پرسش قرآنی را آورد که: «بأی ذنب قتلت»؟ به کدامین گناه کشته می شوند؟
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پرشین وی]
[مشاهده در: www.persianv.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 729]
-
گوناگون
پربازدیدترینها