خودروسازان و سناريوي يك انحصار صنعتي

واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاين: خودروسازان و سناريوي يك انحصار صنعتي

اقتصاد > صنعت - يك شركت‌ خودرو سازي،‌ با برداشتن مخزن بنزين ‌برگشتي و قرار دادن شلينگ به جاي آن باعث ورود بخار سرطان‌زاي بنزين به هوا ‌شد.

اين جمله را رئيس راهنمايي و رانندگي تهران بزرگ با اشاره به آلودگي هواي تهران مي گويد. به نظر مي رسد حالا ديگر بايد باور كرد كه خودرو سازان ايراني به جاي آن كه بر محوريت صنعت باشند به ماجرايي تبديل شده اند كه گره هاي اقتصاد صنعتي ايران را تا چند برابر افزايش داده است. البته اين يك ادعاي قديمي است يا شايد بهتر باشد بگوييم كه اين مسئله واقعيتي غير قابل انكار است كه بسيار پيش از اين بارها از سوي تحليل گران صنعتي مطرح شده است.به نحوي كه اكنون اعتراض به نوع كاركرد خودرو سازان وطني به شدت گسترش يافته ولي از سوي ديگر همچنان خودرو سازان نور چشمي هاي اقتصاد ايران محسوب مي شوند.

نور چشمي هايي كه زيستن مداوم در دايره انحصار را تجربه كرده اند و امروز به جايي رسيده اند كه بدون حصار انحصار نمي توانند حتي دمي در بازار رقابتي صنعت به كار خود ادامه دهند.بدون شك از منظر اين ادعا بايد كمي كلي تر ماجراي خودرو سازي را برانداز كرد چون معمولا در اين مواقع خودروسازان از تعداد اندك خودروهايي سخن مي گويند كه از ايران به كشورهاي حاشيه نشين در مدار توسعه صادر مي شود.

مثلا مي گويند كه خودروي پرايد را كه در رده‌بندي كيفي خودروهاي داخلي(سواري)آخرين رتبه كيفي را به دست آورده است راهي الجزاير مي كنند و اين خود يك اتفاق بسيار مبارك است.البته در اين جا بايد حق را به خودروسازان داد. آنها واقعا خودروهايي نظير پرايد را،هر چند اندك اما به كشورهاي حاشيه نشين صادر مي كنند منتهي با اين تفاوت كه مصرف كنندگان اين كشورها با قيمتي بسيار ارزان تر از مصرف كنندگان ايراني پرايد را مي خرند. اين مسئله نقطه عطف پيروزي خودروسازان محسوب مي شود. يعني فروش پرايد به مشتريان وطني حداقل 2 برابر بيشتر از نرخ صادراتي آن بلندگويي شده است كه خودرو سازان پيروزي خود را در آن فرياد مي زنند. اين اما نبايد فراموش شود كه صنعتي شدن، مخصوصا ايستادن در سكوي توليد خودرو آرزوي هر كشوري است ولي اين پرسش در فرآيند شتاب گرفتن توليد خودرو در ايران نيز بايد مدام بر زبان جاري باشد كه ايا واقعا مي توان به توليد خودرو در بازاري انحصاري و فروش آن با چندين برابر قيمت واقعي به مصرف كنندگان وطني افتخار كرد و مدعي صنعتي شدن و خودروساز شدن را سر داد؟
بدون شك صنعتي بودن و در صدر آن خودرو ساز بودن موازين و معيارهايي دارد كه اي كاش يك بار براي هميشه خودرو سازان ايراني خود را با آن مطابقت مي دادند.به نظر مي رسد تا به حال براي هيچ كشوري اين سناريو رخ نداده باشد كه در طول چند سال تعدادي از خودروهاي آنها به دليل موارد فني آتش بگيرد اما خودروسازان نتوانسته باشند كه اين معضل فني را بر طرف سازند. انتقاد كارشناسان به نا اميني خودروهاي ايران و همچنين غير استاندارد بودن موازين فني اين خودروها ساليان درازي است كه مطرح مي شود اما آيا حالا مي توان با قاطعيت گفت كه خودروسازان در مقابل اين انتقادات سري سرفراز دارند؟

كار امروز به جايي رسيده است كه نيروي پليس كشور به منتقدين اصلي خودروسازان بدل شده است ولي همچنان عزمي وجود ندارد كه بتواند نور چشمي هاي اقتصاد ايراني را كمي از فعاليت انحصاري خارج و آنها را مجبور سازد تا به حقوق مصرف كنندگان تعظيم كنند؛تكرار اين گردش معيوب نيز دليلي ندارد جز جيب پر سود خودروسازان. آگاهان مي گويند كه خودروسازان هر خودروي خود را حداقل 2 برابر بيشتر از هزينه اي كه براي توليد و ديگر دهليزهاي عرضه صرف كرده اند به فروش مي رسانند. اگر اين گونه باشد مي توان به سادگي حساب كرد كه چرا توليد سالانه 5/1 ميليون دستگاه خودرو در سال آن هم در يك دايره انحصاري تا بدين حد براي مسئولان دولتي اقتصاد ايران ارزشمند است. در غير اين صورت بهتر آن است كه خودروسازان يك بار براي هميشه قيمت محصولات تمام شده خود را اعلام كنند. البته چنين چيزي در دنياي خودروسازي مرسوم نيست ولي به اين نكته نيز بايد توجه كرد كه خودروسازان جهاني خودرويي با نام پرايد توليد نمي كنند و يا براي چنين خودرويي 8 ميليون تومان از مشتري خود پول نمي گيرند.به راستي چرا خودرو سازان از اعلام قيمت تمام شده محصولات خود طفره مي روند؟

Print چاپ مطلب
دوشنبه 30 دي 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: خبر آنلاين]

[مشاهده در: www.khabaronline.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 191]