واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: بهـــــــــار عیش
دوستـــــان، آمد بهـــــــــار عیش و فصل كامرانى مـــــژده آورده گـــــــل و خواهد ز بلبل مژدگانىبــــــــاد در گلشن فزون از حد، نموده مُشك بیزىابـــــــر در بستــان، برون از حد نموده دُر فشانىبــــــــــــرقْ رخشان در فضا چون نیزه سالارِ تورانرعــــــدْ نــــــالان چون شه ایران ز تیر سیستانىاز وصــــــــــــــــــول قطره باران به روى آب صافىجلـــــــــوهگــــــر گشته طبقها پر ز دُرهاى یمانىدشت و صحرا گشته یكسر فرش، از دیباى اخضرمـــــــــر درختان راست در بر، جامههاى پرنیانىگـــــــــــــوییا گیتى، چراغان است از گلهاى الوانسـوسن و نسرین و یاس و یاسمین و استكانىهم، منــــــــــــزّه طَرْف گلشن از شمیم اُقحوانىهــــــم، معطّــــر ساحت بستان ز عطر ضیمرانىارغــــــــــوان و رُزّ و گل، صحن چمن را كرده قصرىفــــرش او سبز و فضـایش زرد و سقفش ارغوانىوآن شقــــــــــایق، عاشق است و التفات یار دیدهروى از ایــــــنرو، نیم دارد سرخ و نیمى زعفرانىلادن و میمون و شـــاه اِسْپَرغم و خیرى و شب بوبردهاند از طـــــــز خوش، گوى سبق از نقش مانىژالـــــــــــــــــــه بر لالـــه چو خال دلبران در دلربایىنرگس و سنبل چو چشم و زلفشان در دلستانىوآن بنفشـــــــــه بین، پریشان كرده آن زلف معطّركـــــــــــــــرده دلها را پریشان همچو زلفین فلانىزیـــــــن سبب بنگر سر خجلت به زیر افكنده، گویدمن كجــــــا و طُـــــــــرّه مشكین و پُرچین فلانى؟عشق بلبل كـــــــــــرده گل را در حریم باغ، بیتابآشكــــــارا گوید از "شهناز" و "شور" و "مهربانى"قُمـــــــــــریك "ماهور" خواند، هدهد "آواز عراقى"كبكْ صــــــــوت "دشتى" و تیهو "بیات اصفهانى"این جهـــــــــــــــانِ تازه را گر مردگان بینند، گوینداى خداى . . . . . . . .كــــــــى چنین خرّم بهاران دیده چشم اهل ایران؟كــــــرده نــــــــــــوروز كهن از نو خیال نوجوانىیـــــــــــــا خداوند این بساط عیش را كرده فراهمتـــــــا به صــــد عزّت نماید از ولىاش میهمانىحضــــــــــــــــرت صاحب زمان، مشكوة انوار الهىمــــــــــــــالك كوْن و مكان، مرآت ذات لامكانىمظهــــــــــــــر قدرت، ولىّ عصر، سلطان دو عالمقــــــــــائم آل محمّـــــــد، مهدى آخــــــــر زمانىبا بقـــــــــــــــاء ذات مسعودش، همه موجود باقىبــــــــى لحاظ اقدسش، یكدم همه مخلوق فانىخوشه چین خرمن فیضش، همه عرشى و فرشىریـــزه خوار خوان احسانش، همه انسى و جانىاز طفیـــــــل هستىاش، هستىّ موجودات عالمجـــــــوهـــــرى و عقلى و نامى و حیوانىّ و كانىشاهـــــــدى كو از ازل، از عاشقان بر بست رُخ رابر ســــــــر مهـــــر آمـد و گردید مشهود و عیانىاز ضیــــــــائش ذرّهاى برخاست، شد مهر سپهرىاز عطــــــــایش بـــــــــــدرهاى گردید بدر آسمانىبهـــــــــــــــــــر تقبیل قدومش، انبیا گشتند حاضربهــــــــر تعظیمش، كمر خم كرد چرخ كهكشانىگــــــــــــــو بیا بشنو به گوش دل، نداى "اُنظُرونى"اى كه گشتى بىخود از خوف خطاب "لَنْ ترانى"عیـــــــــــــد "خُم" با حشمت و فرّ سلیمانى بیامدكـــــــه نهـــــادم بر سر از میلاد شه، تاج كیانىجمعه مــــــــىگوید من آن یارم كه دائم در كنارمنیمــــــه شعبـــــــــــان مرا داد عزّت و جاه گرانىقـــــــــــــــــرنها باید كه تا آید چنین عیدى به عالمعیــــــــــد امسال از شرف، زد سكه صاحبقرانىعقل گوید باش خامش، چنـــــد گویى مدح شاهى؟كـــــــه سروده مدحتش حق، با زبان بى زبانىاى كـــــــه بـــى نور جمالت، نیست عالم را فروغىتا بــــــــه كـــى در ظلِّ امر غیبت كبرى، نهانى؟پــــــــــــــرده بردار از رخ و ما مردگان را جان ببخشااى كـــــــــه قلب عالـــــــم امكانى و جانِ جهانىتا به كــــــــى این كافران، نوشند خون اهل ایمان؟چنـــــد این گرگان، كنند این گوسفندان را شبانى؟تا به كــــــــى این ناكسان، باشند بر ما حكمرانان؟تا كى این دزدان، كنند این بى كسان را پاسبانى؟تا به كـــــــــــــــى بر ما روا باشد جفاى انگلیسى؟آنكه در ظلم و ستم، فرد است و او را نیست ثانىآنكـــــــه از حرصش، نصیب عالمى شد تنگدستىآنكـــــه بــــــر آیات حق رفت از خطایش، آنچه دانىخـــــــوار كن شاها تو او را در جهان تا صبح محشرآنكـــــه مــــــــىزد در بسیط ارض، كوس كامرانىتا بـــــدانند از خداوند جهان، این دادخـــــــواهـــىتـــــــا ببینند از شه اسلامیان، این حكمــــــــرانىحــــــــــوزه علمیّه قم را عَلَــــــــــــم فرما به عالمتـــــــــــــــــا كند فُلك نجات مسلمین را، بادبانىبس كـــــــرم كن عمر و عزّت بر "كریمى" كز كرامتكــــــــرده بر ایشان چو ابر رحمت حق، دُر فشانىنیكخــــــــــــــــــــواهش را عطا فرما، بقاى جاودانىبهـــــــــر بدخواهش رسان هر دم، بلاى آسمانىتا ز فـــــــرط گل، شود شاها زمین چون طرف گلشنتــــــا ز فیض فرودین، گردد جهانى چون جنانىبگـــــــــــذرد بر دوستانت هــــــــــر خزانى چون بهارىرو كنـــــــــد بر دشمنانت هر بهارى چون خزانى
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 373]