حمايت 600 ميليون توماني كارساز نشد

واضح آرشیو وب فارسی:ايرنا: حمايت 600 ميليون توماني كارساز نشد

سرمايه: يك سال از زماني كه مدير مركز هنرهاي نمايشي در گفت وگو با خبرنگاران اعلام كرد كه اين مركز در پي تقسيم عادلانه تري براي بودجه تئاتر است گذشته است چرا كه بودجه تئاتر كشور تنها بودجه تئاتر شهر و تئاترهاي شهر تهران نيست. اين حرف البته در آن زمان اميدهاي بسياري را براي فعالان تئاتر شهرستان كه در تمام اين سال ها با كمترين بودجه و امكانات به فعاليت خود ادامه داده اند، ايجاد كرد. اما با گذشت چندين و چند ماه از آن وعده جز يكي، دو جشنواره كوچك و بزرگ تحول چنداني در تئاتر شهرستان ها ايجاد نشده است و اين در حالي است كه همچنان مسوولان تئاتري كشور به حمايت از اين تئاتر تاكيد مي كنند. آنچنان كه همين چندي قبل محمد خزاعي كه به عنوان دبير جشنواره تئاتر رضوي فعاليت مي كرد، در اختتاميه اين جشنواره گفت: «تمركززدايي و توسعه فرهنگ و هنر نمايش در سراسر كشور از دغدغه ها و اولويت هاي دست اندركاران نمايش است و انتقال جشنواره تئاتر رضوي به خراسان شمالي در تداوم تحقق اين دغدغه ها رخ داده است چرا كه با انتقال جشنواره هاي هنري از تهران به مراكز استان ها و راه اندازي جريان هاي تئاتر شهرستاني جنبش خوبي صورت گرفته است.» اگر چه نمي توان از تاثيرات مثبت تمركززدايي در برگزاري جشنواره ها از تهران چشم پوشي كرد، اما در عين حال بايد به اين مساله نيز توجه داشت كه اين تنها بخشي از كمكي است كه مي توان در رابطه با تئاتر شهرستان ها انجام داد، ضمن آنكه در اين سال ها جشنواره زدگي مساله ديگري است كه بيشتر فعالان تئاتر در شهرستان ها از آن اظهار نارضايتي مي كنند. آنها اتكاي كامل به جشنواره هاي منطقه اي و استاني را موجب قطع ارتباط با مخاطبان عمومي تئاتر مي دانند چرا كه تنها جايي كه شهرستاني ها مي توانند هنرشان را عرضه كنند همين جشنواره هاست. اين مساله زماني پررنگ تر جلوه مي كند كه به اين نكته توجه شود در اين سال ها هيچ گاه بزرگان تئاتر كه نمايش شان در تهران با استقبال فراواني روبه رو شده است اين امكان را نيافته اند كه تئاترهايشان در شهرستان ها نيز اجرا شود و اين در حالي است كه دانشكده هاي تئاتري در تمامي شهرستان ها حضور دارند و هر ساله تعداد فراواني از آن فارغ التحصيل

مي شوند و ناگزير به سوي تهران و اندك سالن هايي مي آيند كه در اين شهر وجود دارد. در اين ميان اما مديران مركز هنرهاي نمايشي در صحبت هاي ضمني خود به حمايت از چيزي مي پردازند كه در اصطلاح به آن تئاتر شهرستان مي گويند. البته حسين پارسايي در اين خصوص مي گويد: «تئاتري هاي شهرستان در جشنواره هاي گوناگون با غيرت ظاهر شده اند و با فعاليت شبانه روزي و مداوم خود با چراغ خاموش كار مي كنند. تئاتر شهرستان نمرده است زنده است و نفس مي كشد. متاسفانه طي مدت 27 سال هنرمندان شهرستاني از بودجه تئاتر كشور محروم بوده اند و امسال حدود يك ميليارد تومان به گروه هاي شهرستاني اختصاص داده شده و تاكنون مبلغ 600 ميليون تومان در اختيار آنان قرار گرفته است و مابقي هم در حال پرداخت است.»
با تمام اين اوصاف در تمامي اين سال ها بزرگ ترين حامي و پشتيبان تئاتر خود هنرمندان تئاتري بوده اند و با وجود مشكلات مالي شديدي كه تئاتر ما با آن روبه روست به مدد استعدادها و توانايي هاي خود آن را زنده نگاه داشته اند و تنها سرمايه انساني است كه باعث شده است اين هنر به حيات خويش ادامه داده و گاه موفقيت هايي در داخل و خارج از ايران كسب كند. تئاتر شهرستان ها در اين سال ها در حالي با بي مهري هاي فراواني مواجه مي شود كه در سابقه تاريخي تئاتر ايران مي توان به فعاليت گسترده تئاتر در شهرستان ها رسيد. در اواخر دهه 30 گروه هاي نمايشي متعددي به شهرستان ها اعزام شده و در شهرهاي نفت خيزي چون آبادان، مسجد سليمان و... به اجراي برنامه مي پرداختند و به دنبال آن نيز افراد زيادي به اجراي تئاتر براي سربازان و ارتش به نقاط محروم كشور فرستاده مي شدند. با اين كار در واقع تئاتر به سبك و سياقي تازه و با مضاميني نو و متفاوت عرضه شد و علاقه مندان در ساير شهرها نيز با آن آشنا مي شدند و از طرفي زمينه بحث و گفت وگو و دادوستد فراهم مي شد. در سال 1355 اولين جشنواره تئاتر شهرستان ها برگزار شد و بسياري از گروه ها امكان گفت وگو با يكديگر را پيدا كردند و اين جشنواره تا سال 56 ادامه يافت. در طول سه دوره آن كارهاي خوبي نيز روي صحنه رفت و با وجود اينكه بسياري از كارهاي شهرستان ها از تقليد از نمايش هاي تهراني شروع شد ولي رفته رفته اين تقليد ها جاي خود را به آفرينش و ابداع دادند. در اين سال ها اين روند به ندرت استمرار داشت و غالباً به صورت مناسبتي انجام مي شد و از اين جهت وابسته به جريان پويايي نبود بلكه بعد از مدتي و با اتمام مناسبت ها خاموش مي شد كه اين روند همچنان تا امروز هم تداوم دارد. به هر حال در شرايط كنوني نياز به برنامه ريزي جدي و منظم براي اعزام گروه هاي نمايشي به شهرستان ها بيش از هميشه مورد نياز است و چنانچه كوران تئاتري و بده بستان هنري حاصل شود شاهد رشد و توسعه تئاتر در شهرستان ها خواهيم بود.» علي نصيريان كه از سال هاي دور به عنوان يكي از مربيان گروه هاي تئاتر شهرستان ها فعاليت مي كند در اين خصوص مي گويد: «برخورد مديران فرهنگي - هنري شهرستان ها يكي از عناصر مهم در رشد تئاتر اين شهرهاست. مديران هنري هر شهر مهم ترين تاثير را در رشد تئاتر در اين شهرها بر عهده دارند كه متاسفانه به اعتقاد من اين روند چندان مطلوب نيست و بسياري از مديران ما هنوز هنر را در خوشنويسي و صنايع دستي خلاصه مي كنند و با اين تفكر خود وضعيت تئاتر شهرستان را نيز بلاتكليف قرار مي دهند.»
او در ادامه به كاركرد انجمن هاي نمايش در رشد و اعتلاي تئاتر اشاره مي كند:
« انجمن هاي نمايش با هدف حمايت از تئاتر تشكيل شدند كه چندان دولتي نبودند و نقطه روشني در جهت دادن به وضعيت تئاتر شهرستان محسوب مي شدند در صورتي كه به مرور نقش آنها كمرنگ شد و كم كم اين انجمن ها معطل ماندند و اعتبارات آنها نيز صرف امور اداري شد و بودجه اش نيز كم شد.»
به هر رو متاسفانه جريان تئاتر در شهرستان ها آنچنان كه شايسته هنرمندان شهرستاني است استمرار ندارد زيرا گروه ها با تكيه بر برگزاري جشنواره هاي محلي، منطقه اي، استاني يا جشنواره هاي موضوعي به فعاليت خود ادامه مي دهند و ادامه اين وضعيت ديگر چندان امكان پذير نيست و تئاتر شهرستان ها را به انزوايي بيش از پيش خواهد كشاند.
يکشنبه 22 دي 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: ايرنا]

[مشاهده در: www.irna.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 246]