محرم ماه پيروزي خون بر شمشير تهران در شبهاي محرم و تاسوعا و عاشوراي حسيني

واضح آرشیو وب فارسی:ايرنا: محرم ماه پيروزي خون بر شمشير تهران در شبهاي محرم و تاسوعا و عاشوراي حسيني
تهران در هفتمين شب از ماه محرم مي رود تا خود را براي برگزاري پرشور تاسوعا و عاشوراي حسيني آماده كند مردمي كه تا ديروز تمامي هم و غم شان دويدن در پي كسب روزي بود، در اين ايام ديگر جز به دل داغدار حضرت زهرا و علي (ع) به چيز ديگري نمي انديشند.

السلام و عليك يا اباعبدالله و علي الارواح التي حلت بفنائك
چه سخت پيچيده است نيلوفر مصيبت عظماي تاريخ بر ناي نينوا و چه مي سوزاند دل را و چه فريادهايي زده مي شود و مردم چه زيبا و عاشقانه با خداي خود و با نام ثارالله در اين شب ها به عشق بازي برمي خيزند و بي تابانه بر سينه مي زنند و فرياد واحسينا سر مي دهند و تلاش مي كنند كه اين فريادهاي مظلوميت حسين و خاندانش را به عرش رسانند و با فرشتگان الهي هم ناله شوند و ناله ها را در ازدحام شور شيون بر جان و دل نشانند.
در اين روزها و شبها درياي عشق حسيني در درون دلها متلاطم است و فضا فقط فضاي عشق و شور حسيني است دل ها دگرگون است و ديگر از تمناهاي نفس خبري نيست و آنچه هست عشق است و فغان از ظلم يزيديان بر لشكر كوچك حسين در برابر لشكري عظيم ازكافران.
دادخواهي دارم اندر رستخيز - گفت من با اين گروه بد ستيز- هست هفتاد و دو تن همراه من- كربلا گرديده قربانگاه من
مرگروه شيعيان را معقل است- بقعة من كعبة اهل دل است- پس كه مدفون گردد اندر قبرمن- گر بمانم من به جاي خويشتن
شافع جرم گنهكاران شود - تا پناه خيل زوّاران شود - كي شود گرمن گريزم از عدو - امتحان مردم برگشته خو
روز عاشورا كه روز ابتلا است - موعد من با شما در كربلا است
شهادت امام حسين چرا با گذشت هزار و اندي سال همچنان در دلهاي عاشقان زنده است? بهترن دليل ان اين است كه "شهادت امام حسين عليه السلام مردن مردى است كه خود براى كشته شدن خويش قيام كرد.
حسين (ع) نيامد كه دشمن را با زور شمشير بشكند و خود پيروز شود، او به فرمان حق لبيك گفت و بپا خاست و آگاهانه به استقبال مردن شتافت و در آن لحظه، مرگ و نفى خويشتن را انتخاب كرد و خوشا به حال آناني كه آگاهانه به استقبال مرگ مي روند و شهد شيرين شهادت در راه خدا را مي نوشند.
حسين‏ عليه السلام شهيدي است كه حتى پيش از كشته شدن خويش به شهادت رسيد؛ نه در گودى قتلگاه، بلكه در درون خانه خويش، از آن لحظه كه به دعوت وليد - حاكم مدينه - كه از او بيعت مطالبه كرد، «نه» گفت، اين، «نه» در واقع انتخاب شهادت بود و از آن لحظه، حسين شهيد است.
و مي بينيم امروز ثمره اين شهادت آگاهى و بازگشت مردم به هويّت اصيل اسلامى و زدن داغ رسوايى كُشتن فرزند رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم بر پيشانى كريه حكومت يزيد است.
امام حسين فرزند خانواده ‏اى است كه هنر خوب مردن را در مكتب حيات، خوب آموخته است... آموزگار بزرگ شهادت برخاست تا به همگان جهاد را تنها در توانستن بفهماند و بياموزد پيروزى بر خصم را تنها در غلبه.
بياموزد كه شهادت نه يك باختن، كه يك انتخاب است؛ انتخابى كه در آن، مجاهد با قربانى كردن خويش در آستانه معبد آزادى و محراب عشق، پيروز مى ‏شود و حسين «وارث آدم» - كه به بنى‏آدم زيستن داد - و «وارث پيامبران بزرگ» - كه به انسان چگونه بايد زيستن را به واقع معنا بخشيد.
آري شهادت، هنر مردان خداست؛ چنان كه خوب زيستن و خوب زندگى كردن، هنر مردان الهى است خوب مردن نيز هنرى است كه در درجه اول، شهدا آن را به ارث مى ‏برند و اين گونه است كه شهدا شمع‏ هاى فروزانى هستند كه با نثار هستى و وجود خود در محضر حق تعالى، پيروز مى ‏شوند.
سيدالشهداء سمبل و الگوى خوب مردن (شهادت) در همه اعصار است. مقتدايان امام حسين‏ عليه السلام كسانى هستند كه از مايه جان خويش در راه خدا نثار مى‏كنند و به راستى حسين آموزگار بزرگ شهادت است كه هنر خوب مردن را در جان بى‏تاب انسان‏هاى عاشق، تزريق مي كند.
امام حسين‏ عليه السلام در عصر عاشورا با دقت تمام نظافت و آرايش مى ‏كند، بهترين البسه اش را به تن مي كند ، در اوج خون و مرگ و در اوج نابودىِ همه كسانش و در آستانه رفتن خودش، هر ساعتى كه مى ‏گذرد و شهدا هم برهم انباشته مى‏ شوند، چهره او گلگون‏ تر و برافروخته ‏تر و قلبش بيشتر به تپش مى ‏آيد.
حسين مي داند فاصله رسيدن به معبود اندك است؛ حضور شايسته در محضر خدا، آرزوى سرشار از اشتياقى است كه مردان خدا همواره براى آن، لحظه شمارى مى ‏كنند و شهادت، شايسته ‏ترين وسيله حضور در پيشگاه الهى است.
امام حسين‏ عليه السلام مظهر و سمبل حق است كه در همه عصرها، چون نمادى زنده و خروشان، ظهور پيدا مى ‏كند و همه كسانى را كه از پاسدارى حقيقت زمان خود طفره مى ‏روند، به يارى مى ‏طلبد و در واقع يارى طلبيدن امامِ عشق در كربلا، انعكاس موج انديشه اسلامى براى كمك به حق در همه زمان‏ هاست.
«هل من ناصر ينصرنى»، : آيا كمك كننده ‏اى هست كه حق را يارى كند؟ خود اين ياري طلبيدن فلسفه خاص خود را دارد كه براي رسيدن به آن بايد به جهاد واقعي در راه حق برخاست و تا معناي واقعي آن را نداني هر حركتي ناآگاهانه است.
و اين چنين است رود خوني كه از شهيدان كربلا بر صحراي طف جاري شد، فرات حقيقتي گشت كه جرعه نوشان عزت و آزادگي را ازهر مذهب و مسلك و هر دين و آيين به قدر تشنگي سيراب كرد و با گذشت زمان، نام و عشق و ياد مردي كه نماد واقعي فناشدن براي رسيدن به حق بود را تا ابد زنده و پاينده نگاه داشته است كه زمان نيز تا ابد وامدار اوست.
حجاج بن عبدالله كه خود در صحنه كربلا حاضر بود مي گويد : به خدا هرگز شكسته اي را نديده بودم كه فرزند و كسان و يارانش كشته شده باشند و چون او ثابت قدم و آرام خاطر باشد . به خدا پيش از او و پس از او كسي را همانندش نديدم . وقتي حمله مي برد پيادگان از راست و چپ او همچون بزغالگان فراري مي شدند .
عزادار واقعي
عزاداران حقيقي به خوبي مي‌داند كه سوگواري و برپايي مجالس بزرگداشت براي اهل بيت(ع) فقط قسمت كوچكي از وظايف الهي آنان نسبت به اهل بيت است بلكه وظيفه بالاتر، توجه به درس‌ها و عبرت‌هاي عاشورا و عمل به آن‌ها است. عمل به تكاليف از جمله درس‌هايي است كه عزادار حقيقي از عاشوراييان فرا گرفته است. يعنني اينكه او خود را نسبت به امام زمانش مكلف و مسئول بايد بداند.
اري حقيقتا راه چاره همان است كه امام خميني(ره) فرمود: موعظه خداي جهان را بخوانيم و يگانه راه اصلاحي را كه پيشنهاد فرموده، بپذيريم و ترك نفع‌هاي شخصي كنيم و با منتقم اصلي حسين(ع) آشتي كنيم، و با وفاداري نسبت به او، براي رفع موانع ظهورش و نبرد با دشمنانش قيام لله كنيم و از اين حالت دنيازدگي و انفعال خارج شويم و با كنار گذاشتن نفع‌هاي شخصي و جيفه گنديده دنيا، براي ظهورش عملياتي شويم.
پس آرزو كنيم خدايا در اين شب ها ، شبهاي دگر ما را هر لحظه بيشتر حسيني كن تا بتوانيم در راه حق تعالي آنگونه كه دين وقران به ما توصييه كرده است عمل كنيم و حسيني واقعي باشيم.
شبك**1457
دوشنبه 16 دي 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: ايرنا]

[مشاهده در: www.irna.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 171]