حواسمان به نشانه ها باشد

واضح آرشیو وب فارسی:حيات: حواسمان به نشانه ها باشد
تهران - حيات

خوب نگاه كن...خيلي خوب تا وقتي كه با سر انگشت احساسمان لمس نكنيم، تا زماني كه برق دانه هاي اشك را از نزديك نديده و به خاطر
نسپاريم هيج وقت...هيچ وقت مفهوم فقر،مرگ پدر و محروميت را نمي بينيم...نمي فهميم
يادم مي آيد كه نام كميته امداد در ذهنم به كوچكي صندوق صدقاتي تصوير شده بود.مثل فكر خيلي از آدمهاي شهرم ...
هميشه وقتي نگاهم دنبال آدمهايي بود كه كنار اين جعبه آبي ثانيه اي را براي خاطر جمعي روزشان سپري مي كردند؛ ذهنم پر مي شد از دنيايي از سوال...از عاقبت اين جعبه هاي كوچك،از نيت هاي پاك مجهول،از افرادي كه شايد مي خنديدند به واسطه مهرباني ما...
هميشه فكر مي كردم مگر اين صندوق كوچك،اين دست و دلبازي چند روز يكبار مردم مي توانند دردي دوا كند از كساني كه اشك هم بازي و فقر همبسترشان است؟
مگر مي شود يتيمي نباشد كه شبانه با گريه به خدا گله نكند؟
مگر مي شود خنداند مادري را كه به تنهايي به دوش مي كشد اين همه سنگيني بار زندگي را؟
خيلي وقت بود كه مردم شهرم از تكرار اين همه سوال خسته بودند...خيلي وقت بود كه به نگراني براي آناني كه هيچ وقت نمي خندند،آناني كه مي شكستند در بازي روزگارعادت كرده بودند و انگار اين باعث شد آنهايي كه بايد جواب اين همه سوال را مي دادند يادشان بيايد...يادشان بيايد كه مردم سالهاست كه منتظر خبرخوشي براي اين گروهند و تور 2روزه خبرنگاران به شيراز به عنوان يكي از فعالترين شهر هاي ايران و قسمتي از كشور كوچك كميته امداد امام خميني (ره) كليد خورد...
18 خبرنگار از مطبوعات مختلف،جمعي از مسئولان كميته امداد تهران و فارس و امداد 30 ساله امام خميني (ره) زير ذره بين نقد اهالي قلم...
شايد هيچ وقت اين نتيجه را از اين 2 روز تصور نمي كردم...آمده بودم تا گله خود و مردم شهرم را به گوششان برسانم،آمده بودم بپرسم اين همه سال كجا بوديد؟چه كار مي كرديد؟چه شد نصيحت هاي امام؟مردم را از ياد برديد؟
نگراني مردم را مي دانستند و قول دادند با وجود فرصت كوتاه تصويري كامل از كميته برايمان نمايان كنند و ما صبر كرديم...
روز اول به 3 گروه 6نفره تقسيم و به بازديد طرح هاي خود كفايي،مشاركت هاي مردمي،پروژه هاي عمراني و ساختماني ،خوابگاه دانش آموزي مجتمع فرهنگي جهرم وخدمات حمايتي طرح اكرام رفتيم.
مشاركت هاي مردمي نام محلي بود كه كمك هاي مردمي،صدقات،زكات،فطريه ها،مهرباني هاي مردم در هنگام بروز حوادث غير مترقبه،رمضان و..... را دريافت مي كرد،طرح هاي خود كفايي اقداماتي بود كه تحت پوششان به واسطه اشتغال ايجاد شده توسط كميته در آنها به خود كفايي مي رسيدند،خوابگاه دانش آموزي مركزي براي نگهداري افرادي بود كه امكانات تحصيل در محل زندگي خود را نداشتند...
كارگر،معاون مشاركت هاي مردمي استان فارس در بازديد ما از اين مركز،محلي كه صندوق هاي صدقات در آنجا تخليه ،شمارش و به فعاليت هايي از قبيل ارائه كمك به نيازمندان،تلاش براي ازدواج جوانان تحت پوشش،پرداخت هزينه هاي درماني،ارئه خدمات فرهنگي،كمك به تهيه مسكن و وام هاي قرض الحسنه در هر منطقه مي شد مبلغ كمك ها، صدقات،اعانات و...را تنها10 درصد اعتبارات دولتي اعلام كرد كه هر
سال 20 تا30درصد رشد دارد.
رقم هاي 7 ميليارد و 200ميليون تومان زكات امسال فارس،327 هزار مددجوي تحت پوشش امداد در اين استان،380 هزار مشترك صندوق هاي آبي،256 پروژه عمراني از پول زكات،23 هزار يتيم استان كه همگي حامي دارند،3ميليارد و 800ميليون تومان كمك حاميان در طرح اكرام به ايتام ارقامي بود كه تعجب و شگفتي گروه را بر انگيخت...كم نيست 7 ميليارد تومان...!!!
فكرم رفت پيش بودجه كلي كميته... خيلي مي شود...خيلي
مي شود خيلي ها را صاحب خانه كرد،خيلي ها را مدرسه فرستاد،براي خيلي ها كار فراهم كرد،به خيلي ها جهيزيه داد و يك عالمه كار خير و قشنگ
وقتي از دفتر مشاركت هاي كميته امداد امام خميني (ره) استان فارس بيرون آمدم حس عجيبي داشتم.
چيزي شبيه خاطر جمعي، رضايت و شايد اعتماد. دلم كمي قرص شده بود، به خودم، به مردم شهرم و به كميته امداد .
مقصد بعدي جهرم ،خوابگاه دانش آموزي بود،250 كيلومتري شيراز محل تحصيل 100 نفر از بچه هايي كه آرزوي درس خواندن برايشان به دليل وضعيت نامساعد خانواده و محل سكونت رويايي بزرگ بود و امروز به همت امداد به آساني ،بدون هزينه و با امكانات آموزشي مطلوب درس مي خواندند،براي اينكه كسي شوند و جبران كنند زندگي اي كه تا كنون داشتند...
بچه ها در اين محل استعداد يابي شده، آموزش هاي لازم را مي بينند ،وام هاي خود كفايي دريافت مي كنند و وارد عرصه اشتغال مي شوند.
وقتي پرسيدم قبولي دانشگاه اين مركز در سال گذشته چقدر بود و پاسخ 98 درصد را شنيدم ياد بعضي از آدمهاي شهرم افتادم...ياد آنهايي كه با وجود اينكه در آسايش كامل زندگي مي كنند قدر زندگي ،خانواده و نعمت هاي خود را نمي دانند و اين بچه ها...!!
هنگام بازگشت از جهرم وقتي ياد صورت تك تك پسر بچه ها افتادم،ياد اينكه خوشحالي و رضايت از نگاهشان
مي باريد، ياد اينكه تلاش در چشمانشان موج مي زد و چقدر اميدوار بودند...حتي بيشتر از من و همه مردم شهرم...
كمي حسوديم شد،به آرزوهاي قشنگشان، به نگاههاي اميدوار و اعتمادشان به خدا...
روز دوم، برنامه بازديد از يك كانون فرهنگي و گفتگو با حامي يك هزار يتيم برنامه ريزي شده بود.
كانون محل آموزش و فرصتي براي غني سازي اوقات فراغت و شناسايي جوانان نخبه تحت پوشش بود محلي براي مجموعه فعاليت هاي پژوهشي و كتابخواني،ورزش،صنايع دستي،قرآن،مهارتهاي زندگي و...
هنگام ورود دختر 10 ساله اي به منظور خوشامد گويي دكلمه اي خواند،مي شد خيلي راحت فهميد كه از حضور ما كمي مضطرب اما خوشحالند.
مسوول كانون در خصوص فعاليت هاي مركز شرح كاملي داد و كارهاي بچه ها مثل پرده هاي زيباي ساختمان،معرق كاري هاي هنر مندانه،كيك ها و شيريني هايي كه به مناسبت بازديد ما طبخ شده بود،كلاس هاي كامپيوتر ،معرفت شناسي ،كنكور و سرود را به ما نشان داد.
طي بازديد ما بچه هاي كانون برايمان سرودي خواندند،سرودي كه مي دانم هيچ وقت از ياد نخواهم برد.شعري در وصف حال خودشان و كمك هاي كميته امداد داشت، شعري كه احساسات خيلي از بچه ها را بر انگيخت،داستاني از شبهاي تاريك زندگييشان،از اشك هاي نيمه شب ،از تمام حسرت هايي كه خورده بودند،از رنگ بي رنگ خوشبختي،از فرشته كوچكي به نام كميته ،از ورود ياران امام به زندگييشان و از داستان خنديدن هاشان....
پس از بازگشت از كانون به خانه يكي از حاميان ايتام رفتيم ،خانه پدر يك هزار فرزند بدون پدر...
از ديدار ما و اين بزرگ مرد همين بس كه مي گفت به بركت اين بچه ها در زندگي ام،به واسطه عطر خيري كه در روزگارم موج مي زند هر روز پر بركت تر از ديروزم،هر روز دستهايم براي گرفتن روزي ام بيشتر جا دارد و خدا هر روز رزاق تر از ديروز است.
مي گفت وقتي بيشتر دارم يعني خدا انتظار بيشتري دارد و نبايد لحظه اي در برآورده كردن امرش كوتاهي كرد..
گفت ما بهانه ايم،وسيله ايم...و بايد حواسمان به نشانه ها باشد...
برنامه تمام شد و ما با بخش عظيمي از فعاليت هاي امداد آشنا شديم...
امروز خيالم جمع جمع است... از بابت مادري كه از شرمندگي اش در مقابل فرزندانش نگران بود،از كودكي كه آرزوي مدرسه رفتن را دست نيافتني تر از يك رويا مي دانست،از دختري كه روياي خريدن جهيزيه خواب را از چشمانش ربوده بود،از پدري كه تمام آرزويش در داشتن خانه اي به اندازه خانواده اش خلاصه مي شد...
از همه اينها...
پس دلمان از صدقه مهرباني هايمان گرم باشد و مابقي را بسپاريم به ميراث امام خميني (ره) ؛ به كميته امداد...
پايان پيام
شنبه 7 دي 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: حيات]

[مشاهده در: www.hayat.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 67]