واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: مختال فخور کیست؟

خداوند در آخر آیه 36 سوره نساء میفرماید که دو گروه مختال و فخور را دوست نمیدارد و در آیات بعد آنان را معرفی مینماید.... إِنَّ اللهَ لاَ یُحِبُّ مَن كَانَ مُخْتَالاً فَخُورًا * خداوند کسانی را که خیال پرداز و فخرفروش میباشند را دوست نمیدارد.الَّذِینَ یَبْخَلُونَ وَ یَأْمُرُونَ النَّاسَ بِالْبُخْلِ وَ یَكْتُمُونَ مَا آتَاهُمُ اللهُ مِن فَضْلِهِ وَ أَعْتَدْنَا لِلْكَافِرِینَ عَذَابًا مُّهِینًا * آنان که بخل میورزند و مردم را به بخل وامیدارند و مالی را که خدا به آنها داده است پنهان میکنند و ما برای کافران عذابی خوارکننده مهیا ساختهایم.وَالَّذِینَ یُنفِقُونَ أَمْوَالَهُمْ رِئَـاء النَّاسِ وَلاَ یُؤْمِنُونَ بِاللهِ وَلاَ بِالْیَوْمِ الآخِرِ وَ مَن یَكُنِ الشَّیْطَانُ لَهُ قَرِینًا فَسَاء قِرِینًا * و نیز کسانی را که اموال خویش برای خودنمایی انفاق میکنند و به خدا، و روز قیامت ایمان نمیآورند و هر که شیطان، قرین او باشد؛ قرینی بد دارد .(نساء/ 38،37،36)خودداری كردن از انفاق در راه خدا ناشی از نداشتن ایمان به خدا و روز جزا است، و اگر انسان فكر میكند چنین ایمانی دارد، اشتباه كرده، چرا که ایمانش واقعی نیست، بلکه صرفا پوستهای ظاهری است .خدای متعال در آیات فوق افراد مختال فخور را معرفی میکند و چند معیار برای معرفی ایشان را مطرح میفرماید."مختال" به معنای كسی است كه دستخوش خیالات خود شده، و خیالش او را در نظر خودش شخصی بسیار بزرگ جلوه داده، در نتیجه دچار كبر گشته، و از راه درست گمراه شده است. اسب را هم اگر خیل میخوانند برای همین است كه در راه رفتنش تبختر میكند.(یعنی با ناز و غرور راه میرود)"فخور" به معنای كسی است كه زیاد افتخار میكند، و این دو صفت یعنی اختیال – خیالزدگی - و كثرت فخر از لوازم علاقمندی به مال و جاه، و افراط در حبّ آن دو است، و اگر فرموده: خدا مختال و فخور را دوست نمیدارد، برای همین است كه این دو گروه، خدا را دوست نمیدارند، زیرا قلبشان وابسته به غیر او است، و اگر خدای تعالی فرموده: "آنهایی كه بخل میورزند ..."، "و آنهایی كه اموال خود را به داعی خودنمایی انفاق میكنند..." و با این تفسیر روشن میسازد كه دو طایفه مذكور در معرض آن دو صفت نامبردهاند - یعنی صفت خیلاء و فخر - ، طایفه اول كه بخل میورزد دلش متعلق به مال است، و طایفه دوم دلش متعلق به جاه است. هر چند كه بین جاه و مال تا اندازهای ملازمه و همراهی هست. در این آیه میفرماید: "خدای تعالی كسانی را كه بخل میورزند و مردم را به بخل ورزیدن تشویق میكنند، و چه و چه میكنند، دوست نمیدارد.""مختال" به معنای كسی است كه دستخوش خیالات خود شده، و خیالش او را در نظر خودش شخصی بسیار بزرگ جلوه داده، در نتیجه دچار كبر گشته، و از راه درست گمراه شده است. اسب را هم اگر خیل میخوانند برای همین است كه در راه رفتنش تبختر میكند.(یعنی با ناز و غرور راه میرود)خداوند این دو صفت یعنی اختیال و فخر را سبب و مقدمه برای انجام کارهای دیگر میداند که در آیات بعد میفرماید. وقتی این دو صفت، حاكم بر دلهای افراد شد، دیگر خدا را دوست نمیدارند و علت دوست نداشتن خدا هم همین دو صفت است. الذین یبخلون و یامرون الناس بالبخل ... در این جمله منظور این نیست كه فقط با زبان به مردم میگویند بخل بورزید، بلكه با اعمال خود مردم را به بخل وادار میسازند، حال چه با زبان دعوت بكنند، و یا سكوت نمایند، چون این طایفه همواره دارای ثروت و اموالند، و طبیعتا مردم به كاخ و زندگی آنها تقرب میجویند، و از دیدن زرق و برق زندگی آنها حالت خضوع و دلدادگی پیدا میكنند، چون طمع طبیعت بشر است. پس عمل افراد بخیل خود دعوت كننده مردم به بخل است، به بخل امر میكند، و از انفاق منع مینماید، و مثل این است كه با زبان امر و منع كنند. و اما این كه فرمود: "آنچه خدا از فضل خود به ایشان داده را كتمان میكنند" از این بابت است كه افراد بخیل وقتی به مواردی كه جای انفاق است برمیخورند تظاهر به فقر میكنند چون از درخواست مردم و طلب كمكشان سخت ناراحت میشوند، و از سوی دیگر میترسند اگر از دادن مال، خودداری كنند، مردم خونشان را بریزند، و یا آرامش زندگیشان را سلب كنند، برای این كه مردم متوجه ثروت و اموال آنان نشوند، لباس پاره میپوشند، و غذای نامطلوب میخورند. و مراد از كلمه "كافرین"، معنای لغوی آن است، كه همان پوشاندن است. چون افراد بخیل نعمتی را كه خدا به آنان داده، میپوشانند. معنای معروف كفر - بیدینی - نیز از همین معنای لغوی گرفته شده، چون كفار حق را میپوشانند. در آیه دیگر میفرماید: اگر آن افراد انفاق میكنند به منظور خودنمایی به مردم این کار را میکنند و در این آیه شریفه دلالت بر این معنا است كه ریا در انفاق - و یا در هر كاری دیگر - شرك به خدا است، و ریاكاری كشف میكند از این كه ریاكار ایمانی به خدا ندارد، زیرا اعتمادش به دیدگاه مردم، و خوشایند آنان از عمل اوست. از جهت عمل نیز شرک هست، برای این كه ریاكار از عمل خود ثواب آخرت را نمیخواهد، بلكه تنها انفاق را برای سود دنیایش میخواهد. خداوند میفرماید كه ریاكار که از نشانههای فرد مختال فخور است؛ همنشین شیطان است، و چه همنشین بدی است . خداوند در آیه دیگر میفرماید: خودداری كردن از انفاق در راه خدا ناشی از نداشتن ایمان به خدا و روز جزا است، و اگر انسان فكر میكند چنین ایمانی دارد، اشتباه كرده، چرا که ایمانش واقعی نیست، بلکه صرفا پوستهای ظاهری است . برگرفته از تفسیر المیزانسایت تبیانمهری هدهدی پیوند به:سیمای پرهیزکاران در قرآن عظیم ویژگیهای عباد در قرآن مجید معرفی فاسقان در قرآن کریم ویژگیهای متقین در قرآن کریم
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 351]