تقديم به پرستوهايى كه هر روز غريبانه از ميان ما كوچ مى كنندمردانى كه آسمان قلبشان هميشه ابرى است

واضح آرشیو وب فارسی:کيهان: تقديم به پرستوهايى كه هر روز غريبانه از ميان ما كوچ مى كنندمردانى كه آسمان قلبشان هميشه ابرى است
اگر يك روز از سركنجكاوي و يا بي حوصلگي به بيمارستان ساسان رفته باشي حتما كساني را درآنجا مي بيني كه با تو و دنياي تو فاصله زيادي دارند.

انسانهايي كه بدون هيچ چشمداشت مادي، عصاره حياتشان را دركف گرفته و به سوي جبهه هاي جنگ شتافته اند و دراين ميان ...

در اتاق را كه باز مي كني حسي غريب بر جانت مي نشيند. تا قبل از اين تصورش را هم نمي كردي كه افرادي باشند كه سالها پس از اتمام جنگ، خاطرات آن روزها را برايت تداعي كنند.

تك تك تخت ها را كه نگاه مي كني، پرستوهاي زخمي را مي بيني كه خسته از لحظه هاي يكنواخت، روي تخت آرام آرميده اند و روزها را سپري مي كنند.

حميد، سيدعلي، رضا و... آنها مردان شجاع و بزرگي بودند كه زماني خطوط جنگ را رهبري مي كردند ولي اكنون رمقي در تن خسته شان نيست.

در اين ميان كم نيستند كساني كه به خاطر طولاني شدن مداوا، كسي از آنان سراغي هم نمي گيرد.

به تخت يكي ازآنها نزديك مي شوم، آنقدر لوله اكسيژن و ماسك و سرم و دم و دستگاه به او وصل است كه نمي تواني چهره اش را ببيني. صداي خس خس سينه اش را كه مي شنوي، عرق شرمندگي بر پيشانيت مي نشيند، درد ناشي از شيميايي شدن از حنجره تا ريه هايش را درگير كرده و سرفه هاي پي در پي و شديد كه امانش را مي برد ولي بارقه هايي از اميد را كه در كلامش مي بينم، جان مي گيرم.

وقتي احوالش را مي پرسم بدون كوچكترين مكثي مي گويد: شكراً لله...

و من هيچ ندارم براي اين همه دلدادگي و صبر، تا شايد اندكي رنج هايش التيام يابد و اندكي آرام گيرد.

با خود مي انديشم اي كاش هرازچندگاهي به دور از هياهوي زندگي فرصتي دست دهد تا با شاخه گلي از آنان ديداري داشته باشيم، دستانشان را به مهر بفشاريم و به خود و به آنان بگوييم كه فراموششان نكرده ايم.

ما نيازمند دعاي آنانيم، كه ياري مان كنند، كه شفاعتمان كنند و دستان تهي از ايمانمان را بگيرند و حق شان را برما ببخشايند كه كم مايه ايم و أنك سرمايه كه از آنان نوشتن كار ما نيست.

صنوبر محمدي
يکشنبه 1 دي 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: کيهان]

[مشاهده در: www.kayhannews.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 150]