10 آذر روز جهانی ایدز + اطلاعات کامل و تصاویر

واضح آرشیو وب فارسی:ایران ویج: ۱۰ آذر روز جهانی ایدز + اطلاعات کامل و تصاویر
اول دسامبر یا شفاف تر بگویم دهم آذر روز جهانی ایدز است (هرچند اگر نگاهی به تقویم بیندازید احتمالا ثبت نشده است!) این روز از سال ۱۹۸۸ بدین عنوان نامگذاری شده است. چرا؟ جهت تمرکز بیشتر بر روی آموزش درباره این بیماری و همین طور مبارزه با تبعیضاتی که مبتلایان در جامعه با آن روبه رو هستند. به علاوه کمک مالی و افزایش بودجه هم از اهداف عمده این کار است. در این روز مردم در سراسر جهان روبان قرمز به لباسهایشان وصل می کنند تا توجه و مراقبت در برابر HIV و ایدز را متذکر شده و به دیگران یادآور شوند که به تعهد و پایبندی و حمایت آنها مورد نیاز است. همه ساله یک شعار جهانی در این روز بدین منظور تعیین می شود، که شعار سال ۲۰۰۹ ” دسترسی جهانی و حقوق بشر” اعلام شده بود.

تعداد مبتلایان ایدز در ایران
بین ۸۰ تا ۱۰۰ هزار مبتلا به HIV مثبت در ایران وجود دارد. طبق گزارش‌های رسمی، بیش از ۹۰ درصد مبتلایان جدید، ویروس این بیماری را از طریق تماس جنسی دریافت کرده‌اند.
به گفته یک کارشناس مسئول در برنامه پایش و ارزش‌یابی ایدز وزارت بهداشت درمان و آموزش پزشکی، در ایران ۲۳ هزار نفر مبتلا به ایدز (HIV مثبت) شناسایی شده‌اند.
پیش از این عباس صداقت، رئیس اداره ایدز وزارت بهداشت، تعداد دقیق مبتلایان به ایدز شناسایی شده تا تاریخ اول تیرماه ۱۳۹۰ را ۲۳ هزار و ۱۲۵ نفر عنوان کرده بود. به گفته رئیس اداره ایدز وزارت بهداشت ایران، از این تعداد ۵/ ۹۱ درصد را مردان و ۵/ ۸ درصد را زنان تشکیل می‌دهند و گروه سنی ۲۵ تا ۳۴ سال بیشترین نرخ ابتلا به ایدز در ایران را داراست. مبتلا به ایدز از طریق روابط جنسی در ایران رو به رشد است ! بیش از ۴۰۰۰ نفر بر اثر ایدز در ایران فوت کردند
این آمار قابل انکار نیست و عده مبتلایان به این بیماری نیز قابل توجه است و با توجه به روند گسترش این بیماری اهمیت این مسئله قابل چشم پوشی نیست. چرا که قشری از جامعه ما با این مشکل دست در گریبان است. حقوق بیماران مبتلا به ایدز باید از سوی جامعه و دولت ها و سازمان های بین المللی مورد احترام قرار گیرد.
مباحثی چون حق تولید مثل و محدودیت های آن برای بیماران مبتلا، حق محرمانه بودن اسرار و اطلاعات پزشکی و افشا و گزارش
بیماری از سوی مراکز درمانی به خانواده یا محل کار فرد مبتلا، مقابله با هر نوع تبعیض از جمله در امر تحصیل یا اشتغال یا محدودیت در بهره گیری از امکانات درمانی و رفاهی و هم چنین کسب رضایت قبلی برای انجام آزمایشات مختلف تشخیصی یا عقیم سازی افراد مبتلا از جمله حقوق بیماران و تکالیف اجتماع و دولت می باشد. بد نیست بدانید کنگره بین المللی ایدز و حقوق بشر برای اولین بار در سال ۱۳۸۷ در شهرکرد برگزار گردید و صاحب نظران به بررسی این موضوع پرداختند.
رفتار ناخودآگاه جامعه با بیماران مبتلا به ایدز ضربۀ روحی بزرگی برای این بیماران است و ادامه زندگی را برای آنها به مراتب سخت تر می کند. فیلم فیلادلفیا با بازی تام هنکس را به خاطر دارید؟ اگر ندیده اید پیشنهاد می کنم حتما ببینید. این فیلم به خوبی زندگی یک فرد مبتلا به HIV مثبت و معضلات آن را به تصویر کشیده است.
ایدز تنها یک مشکل بهداشتی نیست، بلکه یک مشکل اجتماعی و فرهنگی نیز هست، این بیماری تابو (Taboo) تلقی می‌شود و با هاله‌ ای از شرم و منع‌ های اخلاقی و فرهنگی همراه است که این موضوع مانع از اعلام بیماری از سوی افراد شده و همین مساله منجر به پنهان ماندن بیماری، طی نشدن پروسه درمان و در نتیجه شیوع سریع آن می‌شود.
مادر یک دختر بچه مبتلا به ایدز می گوید:
زمانی که می خواستم دخترم را در دبستان ثبت نام کنم، با معلم و مدیر مدرسه درباره بیماری دخترم صحبت کردم و آنها ناخودآگاه خود را عقب کشیدند و سعی کردند از من دور شوند. واکنش فیزیکی آنها، طرز تفکر آنها را درباره ایدز و مبتلایان به آن فریاد می کرد. مدیر مدرسه گفت: ما پیش از این با چنین موردی برخورد نداشتیم و بایستی این مورد در شورای مدرسه مطرح شود. دخترم در نهایت در آن مدرسه ثبت نام شد اما از زبان یکی از معلمان شنیدم که کادر مدرسه احساس بدی نسبت به وجود دخترم در آن مدرسه دارند. در نهایت مجبور شدم دخترم را در مدرسه دیگری ثبت نام کنم و این بار دیگر درباره بیماری او چیزی به آنها نگفتم!
به علت پیش داوری و ترس از سرایت بیماری، این بیماران درمورد انتخاب مسکن، شغل، مراقبت‌های بهداشتی و حمایت عمومی مورد تبعیض قرار می‌گیرند. رفتارهای نامناسب و تحقیرآمیز موجب انزوای بیمار گشته، فرصت آموزش را از وی می‌گیرد. وحشت از مرگ، وحشت طرد و تنهایی و انگ اجتماعی، اخراج کارگران مبتلا و بدنامی از طرف دوستان و خانواده سبب می‌شود افرادی که گمان می‌کنند ممکن است آلوده باشند، وضعیت خودشان را تا جایی که مقدور است مخفی نگه دارند که این خود موجب گسترش آلودگی است. البته نقش “مراعات” در فرد مبتلا در شیوع این بیماری بسیار قابل توجه است.
به امید آنکه با آگاهسازی، آموزش و پیشگیری، شاهد ریشه کن شدن این بیماری باشیم.