بررسی طراحی لباس فیلم «اسب حیوان نجیبی است»

واضح آرشیو وب فارسی:ایران ویج: بررسی طراحی لباس فیلم «اسب حیوان نجیبی است»

اغلب کارشناسان سینمایی فیلم عبدالرضا کاهانی را از نظر تکنیک ها و فیلمنامه سینمایی قابل قبول دانسته اند… آیا در این صفحات، طراحی لباس «اسب حیوان نجیبی است» هم از منظر کارشناس طراحی لباس ایده آل نمره قبولی می گیرد؟
به گزارش ایران ویج ، در شروع فیلم، «رضا عطاران» را در لباس ماموران نیروی انتظامی می بینیم. خب؟! اشکالی ندارد چون همه ما بدون آن که فیلمنامه را خوانده باشیم، می دانیم نوشته یک مامور انتظامی در حال گشت؛ چیزی برای گفتن نیست . لباس باید همین باشد که هست اما زمانی که خسته و غم زده با یک کوله پشتی از آن زیر زمین کله پاچه فروشی بالا می آید و به زندان باز می گردد، باید دید چه بر تن کرده؟
«اسب حیوان نجیبی است» فیلم خاصی است؛ با آن طنز تلخ. فیلمی متین، خوش ساخت، یک دست، با بازیگرانی توانمند، بازی هایی یک دست، گریم مناسب و … ؛ قصه فیلم در یک شب می گذرد… در خیابان… یکی، ۲ سکانس هم در داخل آپارتمان. خب، درباره لباس بازیگران چه می توان گفت؟ این یادداشت کوتاه «فاضل ژیان»، یکی از طراحان لباس خوب سینمای ایران است که هر شماره نوع پوشش بازیگران یک فیلم را از منظر یک کارشناس لباس مورد تجزیه و تحلیل قرار می دهد. این بار او لباس رضا عطاران، باران کوثری، حبیب رضایی و دیگر بازیگران این فیلم را بررسی می کند و به شما می گوید، آیا طراح لباس این فیلم، انتخاب های ایده آلی برای کاراکترهایش در نظر گرفته است یا نه…
● لباس هایی دم دستی و بی تکلف!
طراحی لباس در این فیلم، یک طراحی ساده و بی تکلف است؛ مانند خود فیلم. طراح (فرحناز نادری) برای لباس بازیگران، لباس هایی ساده و دم دستی انتخاب کرده و در این سادگی و دم دستی بودن، شاید از راحتی لباس ها، بتوان پی به تلاش طراح برد. با یک نگاه به پوشش بازیگران، می توان مشاهده کرد این لباس ها اگر چه نتیجه یک تفکر و تعمق نبوده ولی مناسب و قابل قبول هستند و باور پذیری خوبی دارند .
● وظیفه طراح بیش از این حرف هاست
ظاهرا در این فیلم طراحی لباس تنها براساس شکل و فرم صورت گرفته و رنگ در طراحی لباس ها دخالتی نداشته و کلیشه ای بودن لباس ها کمی خسته کننده به نظر می رسد. با یک نگاه در می یابیم هیچ نشانه ای از رنگ و سمبولیسم رنگ در لباس بازیگران نیست! برای مثال لباس رضا عطاران ؛ به جز در ریخت و قیافه که سعی شده لباسی عامیانه و اندکی از سلیقه خاص قشر خاصی از افراد جامعه در آن باشد، به استناد به کدام رنگ یا نشانه لباسی است که از روشنایی ضمیر و خوش قلبی و ساد گی او حکایت می کند؟! چه نشانه ای در آن وجود دارد که اگر بیننده آن را در یک نگاه یا یک تک عکس دید ، بگوید آری، او از انسانیت و خوش قلبی هم بهره ای دارد . کدام نشانه از این نوع عیاری در لباس او مستتر است؟ طراحی لباس، تنها پوشاندن لباس به لحاظ پوشیدگی نیست؛ این کارکرد را برگ مو در یک دوره و پوست حیوانات در دوره های بعدتر هم انجام می داد! رسالت طراح بیش از این هاست.
● از مد افتاده
وقتی سایر لباس ها را مرور می کنیم، به نکات مثبت، مناسب و البته اشکالاتی بر می خوریم ؛ اگر فیلم را دیده باشید، حتما لباس «حبیب رضایی» خاطرتان هست؛ شلوار جین، کلاه و کاپشن چرم مشکی ؟! کمی دمده نیست؟! شاید اگر کمی بیشتر به لباس او پرداخته می شد، لباسی را شاهد می بودیم که علاوه بر شغل او، کمی هم به روز تر و مناسب تر می بود. این لباس ها را این روزها فقط دلالان سر چهار راه ها می پوشند و نه کسانی که به هر حال از آن سو لباس می خرند و این سو می فروشند ! به هر حال این آدم به واسطه شغلش، چند لباس متفاوت تر، چند مدل بیشتر یا چند رنگ خاص تر دیده است. اما اگر به کلیشه ها برگردیم (نه به مفهوم منفی و بد آن)، چرا خب، لباس مناسبی برای یک دلال خرده پای لباس است. گر چه وقتی شریک همین «حبیب رضایی» عزیز را با آن تی شرت ساده و شلوار می بینیم، رد یک سلیقه در آن وجود دارد که همان است که اشاره کردم؛ یعنی مناسب آن لحظه ایشان. گر چه لباس خاصی نیست ولی قرار نیست نشانه ها و رنگ ها همانند تئاتر حتما فریاد بزنند و اعلام وضعیت کنند ! همین که آرام و بی سروصدا شخصیت بازیگر را به ما بشناسانند کافی است و نیازی به حرکات اغراق آمیز نیست! همین لباس ساده که کاملا هم دم دستی بود، برای این شخصیت در خانه خوب بود.
● بی عیب، اما ناکامل
لباس «ماهایا پطروسیان» هم به لحاظ مدل لباس و رنگ و طرح ، لباس مناسبی بود، گر چه در اینجا هم طراح به کلیشه ها و تفکرات مرسوم در باره لباس این تیپ زنان گرفتار شده و البته لباسی که انتخاب کرده، شاید بی عیب و ایراد باشد اما کامل نیست و جا داشت کمی بیشتر به آن پرداخته شود تا دیرتر صاحب خود را لو دهد! شاید اگر از مدل شال دیگری استفاده می کرد یا رنگ مانتو چیز دیگری بود، کمی بهتر می شد . لباس مرد صاحبخانه که به تیر «رضا عطاران» گرفتار می آید و وسط مهمانی ختنه سوران پسرش است، کمی ساده است ، چرا که با آن همه سروصدا و این مهمانی که برگزار شده، قاعدتا باید لباسی رسمی تر و جدی تر می پو شید؛ بالاخره پدر آن پسر تازه سنت شده و میزبان گروهی از فک و فامیل است! البته شاید تصور این بوده که چون یک نقش کوتاه است، نیاز به دقت زیادی ندارد! شخصا با این نوع تفکر مخالفم. به نظرم برای هر کسی که قرار است جلوی دوربین قرار بگیرد، باید همان کارهایی را که برای نقش های بلندتر انجام می شود، صورت داد.
● دلباخته ای به نام باران کوثری؟!
اگر بخواهیم درباره لباس «باران کوثری» بحث کنیم، آن را باید سوای مقوله رنگ مورد تحلیل قرار دهیم، چرا که رنگ آبی اصلا مناسب این شخصیت نیست؛ ای کاش طراح از رنگ آبی استفاده نمی کرد ؛ این رنگ برای اندیشمندان، متفکران و… بهتر است ! آبی رنگ منطق، تفکر و دانش است بی شک نمی تواند رنگ مناسبی برای این منشی دلباخته به رئیس باشد! کاش همین لباس سبک سرانه و با مزه را با یک رنگ شاد دخترانه می دیدیم. آن شلوار یلخی و باری به هر جهت به همراه دمپایی، کمک خوبی به باران کرده بود و انصافا باران هم از امکانات لباسش خوب استفاده کرده بود و درکل این نقش خوب درآمده بود . در مقابل او «مهتاب کرامتی» را داریم که با یک تلخی جلوی دوربین ظاهر می شود و هر چند لحظات طنزی را هم با خود دارد اما به هر حال به عنوان یک شکست خورده عشق همسر که به دام اعتیاد هم افتاده ، تصویر سرد، غم زده و تلخی دارد؛ همه این ها به کمک آن لباس روشنفکرانه و چرک رنگ و به نوعی از ریخت افتاده، بهتر ارائه شده اما ای کاش گریم مهتاب اینقدر اغراق آمیز نبود.
● لباس بطری بازی که به ما دروغ نمی گوید
لباس دومین طعمه؛ همان آقا پسری که با دوستانش بطری بازی می کرد ند؛لباس درست و مناسبی بود . سوای طرح و رنگ که برای این سن و قشر خوب بود ، سندیتی هم داشت که برای همه بطری بازان حر فه ای آشنا بود. همه کسانی که در این بازی حرفه ای هستند، می دانند باید لباسی راحت و به نوعی مخصوص این کار پوشید که احیانا اگر سر بطری باز شد و طرف خیس آب شد، لباس ساده، سبک و سریع قابل خشک شد ن باشد. این لباس به منِ بیینده دروغ نمی گوید ، گرفتار سانتی مانتالیسم رایج سینما نیست و در یک کلام «همینی که هست!»
● این همه استیل از کجا می آید؟
«کارن همایون فر» ( آموزشگاه دار) بیشتر از سایرین لباسش متفاوت است؛ وقتی می گوییم متفاوت، الزاما یک لباس عجیب و غریب نیست بلکه تفاوت یعنی همان ظرافت و ریزه کاری هایی است که شاید به چشم نیاید ولی درک می شود . کت این آقا بر تنش زار نمی زد و عاریه نبود و مدل لباس و وضعیت ظاهری اش، همه و همه او را آرتیست تر از یک آموزشگاه دار نشان می داد و چرا که نه؟! برای آن دسته عزیزانی که ایشان را نمی شناسند، خاطرنشان می کنم این آقا، آهنگساز فیلم است؛ حالا فهمیدید این همه استیل، ریخت دلنشین، هنرمندانه و روشنفکرانه از کجا می آید؟
● پارسا پیروزفری که بد نیست…
«پارسا پیروزفر» هم چیزی پوشیده که بد نیست . یک کت مچ دار یا حالا به قولی کاپشن، آن هم به رنگ خردلی با پیراهنی به رنگ سبز یشمی همراه با شلوار تیره و کفش هایی که طبق دستور فیلمنامه نویس، بندهایش باز است. خب، برای این چیزی که از پارسا می بینیم ، بی انصافی است بگوییم باید چنین بود و چنان! چه در رنگ و چه در فرم قابل قبول است و با آن گریم صورت، دیگر جای بحث نمی ماند؛ خوب است.
مجله زندگی ایده آل

۸ بهمن ۱۳۹۰

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: ایران ویج]

[مشاهده در: www.iranvij.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 63]