ديبر سابق شوراي مركزي دانشجويان دانشگاه شيراز: جنبش دانشجويي راهي براي رفتن است نه الزاما براي رسيدن استقلال دانشگاه‌ها و آزادي آكادميك خواست اكنون است

واضح آرشیو وب فارسی:ايسنا: ديبر سابق شوراي مركزي دانشجويان دانشگاه شيراز: جنبش دانشجويي راهي براي رفتن است نه الزاما براي رسيدن استقلال دانشگاه‌ها و آزادي آكادميك خواست اكنون است
خبرگزاري دانشجويان ايران - شيراز
سرويس: شهرستان‌ها

ديبر سابق شوراي مركزي دانشجويان دانشگاه شيراز و علوم پزشكي دو وي‍ژگي مهم جنبش دانشجويي را جوان بودن و وابسته نبودن توصيف كرد و گفت: بر مبناي همين دو ويژگي است كه اين جنبش آرمان‌خواه است و به هيچ وجه نمي‌توان آرمان‌خواهي جنبش دانشجويي را مقابل عقلانيت قرار داد.

دكتر محمد مهدي احمدي در گفت وگو خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) منطقه فارس، افزود: اگر در جوامع انساني روح آرمان‌خواهي بميرد، چيزي از انسانيت باقي نخواهد ماند و جنبش دانشجويي به واسطه اين دو ويژگي خود بيشتر آرمانگراست ولي اين به آن معني نيست كه به واقعيات توجه نكند.

وي تصريح كرد: البته بايد توجه داشته باشيم كه منظور از جنبش دانشجويي آن است كه داراي اين دو ويژگي باشد وگرنه هستند بسياري از دانشجويان جواني كه فعاليت‌هاي سياسي، فرهنگي، اجتماعي و صنفي انجام مي‌دهند اما مستقل نيستند و مهم نيست كه اين وابستگي به يك منبع صالح باشد يا ناصالح. به هر حال هر نوع وابستگي، جنبش دانشجويي را از كاركرد اصلي خود دور مي‌كند و يا به نوعي فعالان دانشجويي جواني را كه وابستگي دارند نمي توان جزو جنبش دانشجويي قلمداد كرد.

وي از عدم وجود نشاط و پويايي در ميان دانشجويان در شرايط فعلي انتقاد كرد و گفت: متاسفانه تحرك و نشاطي را كه پيشتر در دانشجويان وجود داشت هم اكنون نمي توان در دانشگاه مشاهده كرد و اين بيشتر به علت شرايط جديدي است كه دانشجويان در دانشگاه با آن مواجه شده‌اند.

احمدي خواسته بخش مهمي جنبش دانشجويي را "استقلال دانشگاه‌ها و آزادي آكادميك" برشمرد و در پاسخ به اينكه آيا جنبش به دنبال خواسته‌هاي صنفي دانشجويان هم هست، گفت: به نظر من نبايد خواسته‌هاي صنفي دانشجويان را محدود به غذا، خوابگاه ، سرويس و ... كرد. هم اكنون بخش مهمي از جنبش دانشجويي خواسته خود را "استقلال دانشگاه‌ها و آزادي آكادميك" قرار داده است كه به اعتقاد من مهمترين خواسته صنفي است كه دانشجويان در سالهاي اخير دنبال مي‌كنند؛ زيرا رسيدن به اين خواسته باعث حل شدن بسياري از مشكلات دانشگاه‌ها خواهد شد. البته نبايد جنبش دانشجويي را محدود به فعالان مدني، سياسي و اجتماعي دانست بلكه فعالان در شوراهاي صنفي نيز جزو جنبش دانشجويي هستند؛ هر چند كه متاسفانه طراحي آيين نامه‌هاي شوراهاي صنفي به شكلي است كه تا حدودي تشكيلات شوراهاي صنفي را وابسته به مديريت دانشگاه كرده است اما در بسياري مواقع فعالان در شوراهاي صنفي در عمل نشان داده‌اند كه خواهان استقلال هستند و براي همين هم هزينه‌هاي زيادي داده‌اند كه كمترينش حذف آنها از سوي مديريت دانشگاه‌ها بوده است.

وي در پاسخ به اين سوال كه هدف غايي جنبش دانشجويي را در چه مي دانيد، گفت: نمي‌توان براي جنبش دانشجويي يك هدف غايي و نقطه پايان تعريف كرد. جنبش دانشجويي راهي براي رفتن است نه الزاما براي رسيدن. هر چند كه اهداف بلند مدتي همچون آزادي، استقرار جامعه مدني و مردم سالاري و... در بيان و گفتمان اين جنبش وجود دارد اما نمي‌توان براي جنبش دانشجويي هدف غايي و نقطه پايان قايل شد. به بياني ديگر تا زماني كه قدرت، فساد و كژي وجود دارد گفتمان انتقادي، اصلاحي و آرمان‌خواهي نيز شكل مي‌گيرد كه بخشي مهمي از آن در جنبش دانشجويي متبلور مي شود. اما براي رسيدن به اهداف مقطي جنبش دانشجويي، حاكميت و دانشگاه‌ها بايد آزادي تشكيل تشكل‌ها و آزادي فعاليت تشكل‌ها را به رسميت بشناسد. اگر اين دو مورد رعايت شود بيشترين سود و منفعت آن نصيب حكومت‌ها خواهد شد؛ زيرا نيروهاي جوان دانشجويي كه پر انرژي هستند و وابستگي ندارند جلو فساد و ظلم در حكومت‌ها را خواهند گرفت و به مشروعيت مردمي حاكميت كمك مي‌كنند. طبيعتا موانع اين نوع كاركرد جنبش دانشجويي نيز مشخص است؛ بستن فضاي دانشگاه، سعي در وابسته كردن تشكل‌هاي دانشجويي، برخورد با منتقدين، بالا بردن هزينه فعاليت‌هاي دانشجويي و در نهايت سوق دادن دانشجويان به ركود و خمودي، كه اين نيز نتيجه خود را به صورت فساد غير قابل كنترل در حاكميت نشان خواهد داد.

ديبر سابق شوراي مركزي دانشجويان دانشگاه شيراز و علوم پزشكي در بيان اعتقادش در خصوص تكثر يا تك صدايي بودن جنبش دانشجويي گفت: قطعا تكثر در جنبش دانشجويي به سود حاكميت، مملكت و خود دانشجويان است. در بسياري از موارد مشاهده مي‌كنيم كه دسته‌هاي مختلف دانشجويي با ديدگاه‌هاي كاملا متفاوت و خواهان ابراز وجود و فعاليت وجود دارند كه متاسفانه به علت عدم وجود زمينه مناسب نيروي آنان به هرز مي رود. به اعتقاد من جنبش دانشجويي به خودي خود به تكثر قايل است اما موانع حقوقي و كارشكني‌ها مانع اين امر است. قايل بودن به تكثر در دانشگاه از سوي حاكميت به اين معني است كه اگر چند دانشجو با ديدگاه خاص سياسي، فرهنگي، اجتماعي، هنري و... ابراز تمايل براي فعاليت و تشكيل تشكل، كانون، نشريه و يا محفلي كردند، دانشگاه بايد به سرعت اين امكان را در اختيار آنان قرار دهد و در درجه بعد به آزادي فعاليت آنان نيز احترام بگذارد.

وي در پايان و در پاسخ به اينكه فضاي فعلي براي فعاليت جنبش دانشجويي را چگونه ازريابي مي كنيد، گفت: متاسفانه فضاي فعلي دانشگاه‌ها براي فعالان دانشجويي نه تنها مناسب نيست بلكه بسيار ناامن است. شاهد اين مدعا را نيز مي‌توان هر روز در اخبار رسانه‌ها مشاهده كرد. تا چند سال قبل با وجود كاستي‌ها و بي مهري‌هاي زياد، فضاي حداقلي و آزادي نسبي براي فعاليت دانشجويان مشاهده مي‌شد اما در دو سه سال اخير طي يك روند صعودي اين محيط جاي خود را به فضاي كم طاقتي، سخت گيري و برخورد از سوي مديران دانشگاه‌ها داد كه قطعا ضرر اصلي آن به مسببان آن و مردم رسيده و بيش از اين نيز خواهد رسيد.

انتهاي پيام
جمعه 15 آذر 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: ايسنا]

[مشاهده در: www.isna.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 71]