متن و حاشیه حضور مقام معظم رهبری در منزل شهید روشن

واضح آرشیو وب فارسی:فان پاتوق: در پی دیدار رهبر انقلاب از خانوده شهید مصطفی احمدی روشن، پایگاه اطلا.ع.رسانی دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آیت.الله خامنه.ای گزارشی حاشیه.ای از این دیدار منتشر کرده است.

در پی دیدار رهبر انقلاب از خانوده شهید مصطفی احمدی روشن، پایگاه اطلا.ع.رسانی دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آیت.الله خامنه.ای گزارشی حاشیه.ای از این دیدار منتشر کرده است:

سرم را تکیه داده بودم به شیشه.ی ماشینی که از لابه.لای اتومبیل.های توی خیابان به سرعت می.رفت تا به موقع برسیم خانه.ی مصطفی؛ به موقع یعنی زودتر از رهبر انقلاب.

مصطفی سر جمع 7 ماه و 7 روز بزرگتر از من بود و پسرش هم تقریباً هم.سن دخترم. فکر کردم به اینکه اگر اتفاقی – مثلاً تصادف- برایم پیش بیاید حال خانواده.ام چطور خواهد شد؛ پدر، مادر، همسر، دخترم، برادرها و بقیه. از روی محبت، هیچ دلم نخواست که تصورشان بکنم؛ ولی چند دقیقه.ی بعد قرار بود برسم به خانه.ی جوانی هم.ریش و هم.سن.وسال خودم که اتفاقی برایش افتاده و حال خانواده.اش را تصویر کنم. خانواده.ای که دیگر او را نخواهند دید.

ماشین در ترافیک سنگین از بیت رهبری در انتهای فلسطین آمده بود تا اول پاسداران و در خیابان گل نبی و ترافیکش – همان.جا که ماشین مصطفی را منفجر کردند- سر از شیشه.ی ماشین برداشتم. فکر کردم اگر به لطف رانندگی! راننده.مان همین الان نمیریم بالاخره گریزی هم از تقدیر همیشگی و همگانی حضرت حق نداریم. یک لحظه فکر اینکه آدمی مثل مصطفی چقدر می.تواند خوشبخت و خوش.عاقبت باشد، از جا پراندم. این ماجرا زاویه.ی دید صحیح می.خواهد. از این زاویه همه.اش شور است و حماسه.

وقتی ماشینمان -به لطف خدا البته- رسید به نزدیک خانه.ی مصطفی دیگر حال.گرفتگی مسیر را نداشتم. فکر کردم نباید دلسوز خانواده.اش باشم بل باید غبطه.خور خودش بشوم. حاشیه زیاد رفتم، خانواده خانه نبودند!

دانشگاه شریف مراسمی در چیذر و سر مزار مصطفی گرفته بود و همه.ی خانواده.اش آنجا بودند. رهبر انقلاب اول رفته.اند خانه شهید رضایی.نژاد و بعدش می.آیند اینجا. یک تیم هم رفته چیذر و دارد توی گوش خانواده.ی آنها می.خواند که یک مسئولی در راه منزل شماست! یک چیزی در مایه.های رئیس بنیاد شهید یا سرداری از سپاه. و معلوم است خانواده مقاومت می.کنند که: خوب بگویید آنها هم بیایند اینجا سرمزار. تیمی که رفته بود چیذر بالاخره موفق می.شود و معلوم نیست با چه ترفندی راضی.شان می.کند به آمدن. بالاخره آنها آمدند و ما هم رفتیم بالا. خانه.ی شهید یک آپارتمان حدود 80 متری و دو اتاقه بود و ساده. دو تا کامپیوتر روی میزی بزرگ در سالن خانه و دو عکس از رهبر به دیوارها و خانه پر از خانمهای چادری جوان و مسن و دو مرد میانسال –باجناق و برادرزن- و دو مرد مو سپید کرده؛ مادر و همسر و خواهرها و خانواده همسر شهید و البته علیرضا پسر مصطفی که هاج و واج مانده بود از حضور ما در خانه.شان. اینقدر می.فهمید که خبر مهمی هست که همه جمع هستند و اینقدر بزرگ بود که بداند در چنین موقعیتی پدرش هم باید باشد برای پذیرایی و مهمانداری! وکلافه از همین موضوع می.پرسید: پس بابا کی میاد؟

همه قیافه.های خسته داشتند و معلوم بود خواب درست و حسابی نداشته.اند در این چند روز ولی کسی شکسته نبود. گهگاهی هم لبشان به لبخند باز می.شد و البته هنوز نمی.دانستند چه کسی به خانه.شان خواهد آمد.

خواندم که کامران نجف.زاده جاخورده که خبر شهادت پدر را به پسر 4 ساله.اش نداده.اند و البته فکر می.کنم او هم یک لحظه همه چیز را –مثل من- با فرزند خودش مقایسه کرده که نوشته بود: خبرنگاری یادم رفت؛ و من دیدم مادربزرگ علیرضا داشت به نوه.اش می.گفت: بابا را خدا فرستاده مأموریت. البته نباید هم انتظار داشت بچه.ی چهارساله معنای فقدان و مرگ و شهادت را درک کند هرچند فکر می.کنم معنای خدا و بابا و مأموریت را خوب می.دانست که از این حرف مادربزرگ به آغوش مادرش پناه می.آورد و سرش را قایم می.کرد لای چادر او.

مسئول ِ همراه ما به پدر و مادر و همسر شهید آرام گفت مهمانشان کیست و خواهش کرد کمک کنند تا همه.ی موبایل.ها جمع و خاموش شود. فکر می.کردم مثل خانواده.های شهدایی که قبلا دیده بودم ذوق زده شوند یا باور نکنند ولی نه؛ خیلی عادی بلند شدند و موبایل.ها را جمع کردند. انگار برایشان مسجل بود که آقا خواهند آمد. حالا اگر امروز نه؛ فردایی نزدیک.

پدر شهید بلند شد و رفت برای گرفتن وضو. دستش لرزشی آرام گرفته بود و این نشانه.ی هیجانی بود که نشانش نمی.داد. وقتی پدر برگشت، کوچکترین دخترش –که دیگر حالا او و بقیه هم خبردار شده بودند- لباس.های پدرش را مرتب می.کرد.

وقتی میهمان وارد خانه شدند پدر مصطفی از جا بلند شد و جلو رفت و گفت: خوش آمدید و او را بغل کرد. وقتی آقا هم دست به گردن پدر مصطفی انداختند، من پشت سر ایشان بودم و صورت پدر مصطفی را می.دیدم. انگار دو پدرِ فرزند از دست داده، داشتند به هم سرسلامتی می.دادند. مادر شهید شیواتر سلام کرد: «سلام آقا» و بعد علیرضا را گرفت سمت رهبر و ادامه داد: خیلی وقته منتظرتونه. پدر مصطفی که از آغوش رهبر جدا شد، علیرضا دست انداخت به گردن رهبر. فکر کردم الان غریبی می.کند ولی نکرد. مادر مصطفی گفت: علی! آقا را ببوس مادر!

و علیرضا رهبر را بوسید. آقا به محافظی که کنارشان بود گفتند: عصای من را بگیرید. عصا را که دادند، علیرضا را بغل کردند. علیرضا که جا خوش کرد در بغل رهبر، زن.ها نتوانستند صدای گریه.شان را مثل اشک.ها پنهان کنند. هرچند مادر و همسر شهید هنوز مقاومت می.کردند.

آقا تا برسند به صندلی.شان، اسم پسر را پرسیدند و حالش را و سلامی کردند به حاضرین. وقتی نشستند روی صندلی، علیرضا هم روی پای رهبر آرام گرفت، بی کلافگی و بی غریبگی.

ساعتم را نگاه کردم. هنوز یک دقیقه نشده بود از ورود رهبر به منزل که ایشان گفت: خوب! خدا درجات این شهیدِ عزیزِ ما را متعالی کند، با شهدای صدر اسلام، با شهدای بدر و احد، با شهدای کربلا محشور کند ان شاءالله.

این خلاف رویه.ی ایشان بود که اینقدر بی.مقدمه شروع کنند در خانه.ی شهیدی به صحبت. اول معمولاً می.نشستند و می.شناختند و گپ و گفت می.کردند ولی اینجا نه. بعد هم برایم جالب شد که نگفتند «شهیدتان»، گفتند «شهید ما».

و البته فرصت شد تا من خودم هم چهره.ی رهبر را ببینم؛ جدی، با هیبت، با ابهت، کمی غمگین و ناراحت و البته مصمّم. این هم چهره.ای نبود که در 6-7 خانه.ی شهدا که قبلاً تجربه رفتنشان را داشتم از ایشان دیده باشم. معمولاً شاد، سرزنده و با نشاط بودند.

«دو ارزش در جوان شما به خوبی تبلور پیدا کرد که هرکدام به تنهایی مایه.ی افتخار است. یکی جنبه.ی علم و تحقیق و تسلط بر کار مهمی که زیر دستش بود... این یک بُعدش است که مایه.ی افتخار است هم برای خانواده و اطرافیان، هم برای ما.

بُعد دوم اهمیتش بیشتر است که همان بُعد معنوی و الهی است. بُعد دوم همان چیزی است که او را آماده می.کند برای شهید شدن. حالا البته شهیدشدن برای ما که اهل دنیا هستیم، برای شما که پدر و مادر و همسر هستید و محبت دارید نسبت به او، تلخ است چون در عرصه.ی ظاهر زندگی فقدان است؛ از دست دادن است؛ این پوسته.ی شهادت است... لکن اصل شهادت چیزی غیر از این است، برتر از این حرف.هاست. اصل شهادت این است که انسان ناگهان از درجات عالیه.ی الهی سر دربیاورد و مقامش از فرشتگان بالاتر برود. آن زندگی اصلی که همه.ی ما بعد از چند سال بالاخره واردش می.شویم خواه ناخواه، در آن زندگی ابدی جایگاهش عالی بشود، رتبه.اش عالی بشود، مورد توجه باشد، فیض او در روز قیامت به دیگران برسد: یَسْعَى نُورُهُم بَیْنَ أَیْدِیهِمْ وَ بِأَیْمَانِهِم؛ در ظلمات قیامت وقتی بندگان خوب که از جمله.ی آنها جوان شماست، حرکت میکنند آنجا را روشن می.کنند. در آن روز منافقان می.گویند از نورتان به ما هم بدهید و اینها جواب می.دهند: قِیلَ ارْجِعُوا وَرَاءکُمْ فَالْتَمِسُوا نُورًا؛ بروید پشت سرتان را نگاه کنید، زندگی دنیایی.تان را نگاه کنید، اگر نوری قرار است داشته باشید از آنجا باید داشته باشید. این بُعد دوم شخصیت جوان شما و همه.ی شهداست.»

علیرضا همچنان روی پای رهبر نشسته بود و با انگشتان کوچکش بازی می.کرد. همه مبهوت صحبتهای عمیق و بی مقدمه.ی رهبر شده بودند و فقط صدای چیلیک چیلیک دوربین عکاس می.آمد. انگار آقا این حرفها را علاوه بر خانواده.ی شهید داشتند به من هم می.گفتند به خاطر آن فکرهایی که قبل از رسیدن به خانه.ی مصطفی می.کردم؛ همنشینی با شهدای بدر و احد، با حمزه و حنظله غسیل الملائکه و بعد هم صحبت از نورافشانی در ظلمات قیامت.

آدم باید غبطه خوردن را خوب بلد باشد برای چنین موقعیتهایی.

«اینها در راه خدا و پیشرفت اسلام شهید شدند. مسأله اینها فقط این نیست که ما می.خواهیم از دنیا عقب نباشیم به لحاظ علمی، این تنها نیست یعنی، این هست به علاوه یک چیز مهمتر و آن اینکه ما با حرکت علمی.مان اسلام را سربلند می.کنیم. از اول انقلاب یکی از بمبارانهای شدیدی که علیه ما شده این بوده که اسلام انقلابی که در یک کشوری حاکم شد و مردم متعبد شدند دیگر راه علم و تمدن بسته می.شود، این جزو تهمتهایی بوده که از اول به ما می.زدند. خوب اوایل کار هم که ما راهی نداشتیم برای رد این تهمت. سالهای اول و دهه.ی شصت، هنر جوان.های ما مجاهدت بود، ایمان بود. خوب دنیا قبول کرد، گفت: بله ایمانشان خوب است، ولی پیشرفت علم و تمدن و زندگی امکان ندارد. این جوانها این ادعا را باطل کردند. چه این شهید چه سه شهید قبلی، جوانهایی که عرصه.های علمی را تصرف کردند و در آنجا حرف نو به میدان آوردند و هویت پیشرونده و استعداد برتر خودشان را و قابلیت.ها و استعداد.های خودشان را نشان دادند، اینها آبرو درست کردند برای نظام جمهوری اسلامی. این بخش دوم فضیلت اینهاست و همین هم موجب شد خدا به اینها توفیق شهادت بدهد و درجاتشان را عالی کند.

...برای شما هم شهید از دست نرفته؛ مثل پولی که در بانک است. پول در خانه نیست ولی هست. مثل پولی که گم می.شود یا دزدیده می.شود نیست. شهید شما پیش شما نیست، در خانه نیست، دیگر نمیبینیدش، ولی هست و کجا به دردتان می.خورد؟ روزی که انسان از همیشه فقیرتر است. خدا ان شاءالله بهتان صبر بدهد.»

آقا بعد از این صحبت.ها، رو به پدر شهید کردند و گفتند: چند سالش بود؟ پدر مصطفی گفت: 32 سال. پدر و رهبر هردو مکث کردند. پدر ادامه داد: خدا انشاءالله شما را برای ما نگه دارد. ایشان ارادتمند شما بودند من هم همینطور.
آقا جواب دادند: «سلامت باشید» و تازه برگشتند به روال گذشته.شان با خانواده.های شهدا؛ و از حاضرین در جلسه پرسیدند و نسبت.هایشان با مصطفی و لابه.لای حرفها هم دعا می.کردند.

«راه مجاهدت باز است، راه خدمت باز است. هر کسی در هر جایی می.تواند خدمت کند و وقتی خدمت صادقانه شد، خدا اینجور پاداش.ها را هم به بهترین.ها می.دهد. حالا شنیدم من بعد از شهید مصطفی، دانشجوهای شریف و جاهای دیگر نامه نوشتند و درخواست کردند تغییر رشته بدهند به این رشته. این برکت است. هم زندگی.شان برکت داشت هم از دنیا رفتنشان که شهادت بود پربرکت بود.»

نفهمیدم علیرضا کی سریده بود و از بغل رهبر درآمده بود و رفته بود بغل مادرش نشسته بود.

قا قرآن خواستند و مثل همیشه با طمأنینه در صفحه.ی اولش نوشتند: تقدیم به خانواده.ی شهید مصطفی احمدی روشن. قرآن اول را دادند به پدر مصطفی. پدر مصطفی قرآن را گرفت و گفت: ما از این اتفاق هیچ ناراحت نیستیم شما هم غم به دلتان راه ندهید آقا.

رهبر سر از روی قرآن دوم که داشت در آن برای همسر مصطفی چیزی به یادگار می.نوشت، برداشت و گفت: غم داریم! این جور حوادث مثل تیر به دل انسان است. منتها غم نباید انسان را از پا بیندازد. این حوادث علاوه بر اینکه اراده.ی انسان را تقویت و به خدا نزدیک می.کند یک نتیجه.ی دیگر هم دارد. ما قبلاً از اهمیت کار خودمان آگاه بودیم ولی آیا از اهمیت آن برای دشمن هم آگاه بودیم؟ این شهادت.ها میزان اهمیت این فعالیت.ها برای دشمن را هم برای ما روشن کرد. معلوم شد نتیجه کار اینها مثل پتک توی سرشان خورده که دیگر کارشان به اینجا کشیده که هزینه می.کنند تا این همه جوان.های ما را شهید کنند.

مادر شهید گفت: آقا مصطفی از یاران خیلی خیلی صدیق شما بود. واقعا پیرو شما بود.
رهبر گفت: «بله می.دانم.»

... و این موضوع را همه کسانی که او را می شناختند، فهمیده بودند؛ حتی سرویس.های اطلاعاتی بیگانه.

آقا ادامه دادند: اهل معنویت و سلوک هم بود، با آقای خوشوقت هم ارتباط داشتند مثل اینکه.

علیرضا جلو رفت یک بار دیگر و بی هوا رهبر و محاسن سپیدش را بوسید.

وقتی آقا داشتند قرآنی به رسم هدیه به همسر شهید می.دادند، زن جوان لبش لرزید و بعد چشم.هایش. شاید داشت فکر می.کرد ای کاش مصطفی بود و این روز باشکوه را می.دید که رهبر چانه.ی کوچک علیرضایشان را می.گیرد و می.بوسد و قرآن می.نویسد به یادگار و هدیه می.دهدشان.

وقتی قرآن را گرفت آرام گفت: مصطفی خواب دیده بود بالای تپه.ای شما به سرش دست کشیدید. رهبر پرسید: کی؟

دختر جواب داد: 20 روز پیش حدوداً. و بعد یک خواهش کرد از رهبر: آقا توی نماز شب.هاتون علیرضا را دعا کنید، برای صبرش!

و رهبر قول داد.

مادر مصطفی هم رفت پیش رهبر و آرام گفت: آقا دعا کنید خدا به من صبر بده. من تا حالا عیان گریه نکردم.

آقا گفتند: نه؛ گریه کنید.

مادر شهید گفت: نه گریه نمی.کنم نمی.خوام اونها خوشحال بشن.

آقا ابرو در هم کشیدند و گفتند: غلط می.کنند خوشحال می.شوند. گریه برای مادر هیچ اشکالی ندارد. گریه کنید و دعا کنید هم برای اون شهید که الحمدلله درجاتش عالیست و از خدا بخواهید دعای او را شامل حال شماها و ما و همسر و فرزندش بکند.

آقا حرفش تمام شده و نشده چشم.های مادر مصطفی خیس شد.

رهبر به مادر و همسر و پسر و خواهرهای شهید هدیه دادند. پدر همسر مصطفی گفت: آقا سر ما فقط بی.کلاه ماند. من هدیه نمی.خوام ولی بذارید ببوسم.تان.

اینطور شد که او هم سرش بی کلاه نماند. همین.طور شوهر خواهر و باجناق مصطفی.

رهبر انقلاب جمله معروف پایان جلساتشان با خانواده شهدا را گفتند: خوب مرخص فرمودید؟ و بلند شدند از روی صندلی. رهبر برای آنها دعا می.کردند و آنها برای رهبر. این وسط چفیه را برای علیرضا خواستند و گرفتند. مادر مصطفی رهبر را دعوت کرد خانه.شان و آقا گفتند: آمدن من زحمت زیاد دارد برای شما. شما تشریف بیاورید. پدر مصطفی چشمی گفت و رهبر را بدرقه کردند تا کنار در. رهبر که رفتند چهره.های اهل خانه خندان بود. شاید هیچ کس نبود که آرزو نداشته باشد جای مصطفی باشد. خواستیم تازه گپی بزنیم با خانواده مصطفی که راننده.مان آمد بالای سرمان و گفت: بلند بشید که من باید شماها را صحیح و سالم برگردانم! بعد با همان اعتماد به نفس دشمن.شکن بلندمان کرد و برد. خانواده.ی شهید هم یادشان آمد باید برگردند امام زاده علی اکبر چیذر، پیش مصطفی و هم دانشگاهی.هایش.

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فان پاتوق]

[مشاهده در: www.funpatogh.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 135]