کلام خدا برای برخی مضر است!

واضح آرشیو وب فارسی:فان پاتوق:

یادم نیست اولین بار کی این آیه ذهنم را به خودش مشغول کرد. آیه.ای که می.گوید: کلام خدا برای مؤمنان شفا و رحمت است و به آنهایی که دل.هایشان بیمار است، جز زیان چیزی اضافه نمی.کند.
ولی درست یادم است که از یک روزی این سؤال گاه و بی.گاه توی سرم می.چرخید که چرا ممکن است کلام خدا برای کسی زیان داشته باشد و بر گمراهی.اش بیفزاید؟ اصلاً چه.طور ممکن است چنین اتفاقی بیفتد؟
تا مدت.ها، فهمیدن راز این آیه برایم سخت بود. بعضی از استدلال.ها را در توضیح این نکته خوانده بودم و بعضی از شواهد و ضرب.المثل.ها را در این باره شنیده بودم، می.دانستم که نمی.توانم ردش کنم؛ اما هم.چنان حس می.کردم که با درک و دریافت واقعی معنای آن، فاصله دارم. با درک معنای آن فاصله داشتم تا...
تا امشب که به تو فکر می.کردم. صفت.ها و ویژگی.هایت توی ذهنم ردیف شده بودند. داشتم فکر می.کردم در زندگی امروزی چقدر می.توانیم تو را بشناسیم؟ چقدر می.توانیم با صفت.ها و ویژگی.های تو، که مرتب در مدح و ثنای آنها حرف می.زنیم، همراه شویم؟
سؤال.ها انگار پشت سر هم ردیف شده.اند. دنیای امروز به کدام صفت.های تو بیشتر نیاز دارد؟ ما آدم.های قرن بیست و یکم، قدر کدام ویژگی.های تو را درست می.شناسیم؟
دارم به تو فکر می.کنم؛ به صفت.های تو. به حرف.های تو؛ به عبادت تو؛ به دعاهای تو. به کارهای تو؛ به عدالت تو. به تو فکر می.کنم و نمی.توانم حرف.های صمیمانه.ات را در دعاها خطاب به خدا، به یاد نیاورم. به تو فکر می.کنم و نمی.توانم نگاه عاشقانه.ات را در پرستش خدا از یاد ببرم

همین جور تند تند، سؤال.ها پشت سر هم به ذهنم می.آیند و سعی می.کنم آنها را مرتب کنم تا بتوانم به جوابشان هم فکر کنم. سعی می.کنم سؤال.ها را منظم کنم که یک دفعه سؤالی متفاوت، خواب از سرم می.پراند. آخرِ شبی می.خواستم کمی بخوابم تا بتوانم قبل از اذان صبح برای خوردن سحری بیدار شوم؛ اما این سؤال خواب را از سرم فراری می.دهد. اصلاً همین سؤال باعث شد از جایم بلند شوم و قلم و کاغذ به دست بگیرم و بنویسم.

آنچه به ذهنم آمده سؤال است؛ اما برای من نقش جواب هم بازی می.کند. سؤال این است که یک انسان چقدر می.تواند از خدا و راه خدا دور شود؟ می.دانم که نمی.شود حد خاصی تعیین کرد؛ ولی توی ذهنم فاصله.ها و دوری بعضی از دشمنان پیامبران را مرور می.کنم.
دور شدن آدم.ها را مرور می.کنم؛ اما قبل از آن که به نتیجه مشخصی برسم، دچار وحشت می.شوم. حس می.کنم انگار برای دور شدن از خدا، هیچ حد و اندازه.ای نمی.توان تصور کرد. انگار برای گمراه شدن و گمراه.تر شدن، نمی.شود مرزی گذاشت.
دارم به تو فکر می.کنم؛ به صفت.های تو. به حرف.های تو؛ به عبادت تو؛ به دعاهای تو. به کارهای تو؛ به عدالت تو. به تو فکر می.کنم و نمی.توانم حرف.های صمیمانه.ات را در دعاها خطاب به خدا، به یاد نیاورم. به تو فکر می.کنم و نمی.توانم نگاه عاشقانه.ات را در پرستش خدا از یاد ببرم.
به تو فکر می.کنم و یکهو تمام تنم می.لرزد. بی.اختیار وحشت می.کنم. بارها خوانده و شنیده بودم که در تو اضداد جمع می.شوند. ولی این.طوری اش را دیگر فکر نکرده بودم. تو در اوج صمیمیت و دوستی با خدا و پرستش خدا زندگی کرده.ای و ...
و درست تویی که مثل کلام خدا بر گمراهی بدبخت.ترین و گمراه.ترین آدم روی زمین می.افزایی و او را تا بی.نهایت، در بدبختی و گمراهی فرو می.بری. انگار تو داری راز آن آیه را برایم بازگو می.کنی. انگار زندگی و شهادت تو، راز بدبخت شدن از مسیر زندگیِ بهترین بندگان و نشانه.های خدا را نشانم می.دهد.
نمی.دانم حالا می.توانم بگویم که معنای آن آیه را درست درک می.کنم یا نه؛ ولی می.دانم که با این نمونه درک و دریافت تازه.ای از آن آیه پیدا می.کنم. حالا احساس می.کنم می.شود فهمید یک نفر ممکن است چه.قدر گمراهی بخواهد.
حالا به نظرم می.فهمم که چرا پیامبر خدا(صلی الله علیه و آله ) پیشاپیش به تو خبر داد و او را به تو معرفی کرد. فکر می.کنم برای این.که چنین نمونه.ای تا همیشه در ذهن تاریخ بماند و هم چنان که تو نشانه دوستی و صمیمیت و نزدیکی به خدایی، او هم درست در نقطه مقابل، نشانه و مرزی در انتهای گمراهی و دوری از خدا باشد.
فکر می.کنم حالا دیگر می.توانم بفهمم که یک آدم چقدر می.تواند از خدا فاصله بگیرد و دانسته یا ندانسته در گمراهی پیش برود. آن وقت هر چه بیشتر و تندتر برود، زودتر و بیشتر دور و دورتر می.شود.
انگار ابن ملجم می.خواست سهم بیشتری از بدبختی را صاحب شود. می.خواست دایره بزرگ.تری از تاریکی را به.دست بیاورد. به همین خاطر بود که سخن خدا را می.شنید و بیشتر در تاریکی فرو می.رفت. تو را می.دید و گمراه می.شد. طعم مهربانی و محبت تو را می.چشید و دورتر می.شد. انگار آمده بود تا همان.طور که تو بی.مرز و بی.نهایت بودن خوبی را به تصویر کشیده.ای، او هم به همه نشان بدهد که هیچ کس نمی.تواند بی تصور کردن او و کارش، نهایت بدبختی و گمراهی و تاریکی را تصور کند

راستی چقدر ظلمت توی دل یک نفر باید ریخته شود تا بتواند خودش را به انتهای مرزی برساند که آخر بدبختی و تاریکی و شرارت است و درست در مقابل خطی قرار بگیرد که سراسر نور و روشنی است؟ راستی چقدر بدبختی لازم است تا این همه نور و روشنی هم جز اضافه کردن بر تاریکی و گمراهی آدم، نتیجه.ای دیگر برایش نداشته باشد؟

یاد داستانی می.افتم که خیلی وقت پیش خوانده بودم ؛ اگر اشتباه نکنم اسمش این بود: یک آدم چه.قدر زمین می.خواهد؟ قهرمان داستان می.توانست در یک روز از طلوع آفتاب، از یک نقطه شروع کند به دویدن و راه رفتن و طوری برود که تا غروب به همان نقطه.ای برسد که از آن شروع کرده. آن وقت زمین.های محدوده.ای که او آن را دور زده مال او می.شود. قهرمان بیچاره داستان آن.قدر طمع می.کند و دایره زمین.هایی را که می.خواهد صاحب شود آن.قدر بزرگ می.گیرد که نه فقط تا غروب به نقطه اول نمی.رسد و در واقع صاحب زمینی نمی.شود که از شدت تلاش و حرص، جانش را هم بر سر طمعش می.گذارد و می.میرد.
ابن ملجم مرا به یاد این داستان هم انداخت. انگار ابن ملجم می.خواست سهم بیشتری از بدبختی را صاحب شود. می.خواست دایره بزرگ.تری از تاریکی را به.دست بیاورد. به همین خاطر بود که سخن خدا را می.شنید و بیشتر در تاریکی فرو می.رفت. تو را می.دید و گمراه می.شد. طعم مهربانی و محبت تو را می.چشید و دورتر می.شد. انگار آمده بود تا همان.طور که تو بی.مرز و بی.نهایت بودن خوبی را به تصویر کشیده.ای، او هم به همه نشان بدهد که هیچ کس نمی.تواند بی تصور کردن او و کارش، نهایت بدبختی و گمراهی و تاریکی را تصور کند.
و آنچه از قرآن فرو می.فرستیم، شفای دل مؤمنان و رحمتی برای آنان است و ستم.کاران را جز زیان نمی.افزاید. ( آیه 82، سوره إسراء) بخش قرآن تبیان

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فان پاتوق]

[مشاهده در: www.funpatogh.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 245]