همه چیز درباره فضا و فضانوردی

واضح آرشیو وب فارسی:فان پاتوق: تهيه و تنظيم : مهدی نوری فضانوردان کسانی هستند که برای کار کردن در فضا آموزش می.بینند. آنان گاهی هفته.ها و ماهها در ایستگاههای فضایی یا سفینه.های فضایی به پژوهشهایی ویژه می.پردازند. دیدکلی آزمایشهایی که فضانوردان انجام می.دهند به کشف آنچه در فضا وجود دارد یا تأثیر شرایط فضا بر زمین کمک می.کند. از سال 1961 میلادی ، که نخستین سفر فضایی انسان انجام شد، فضانوردان توانسته.اند روی ماه راه بروند و در مدار زندگی کنند. کار در فضا کار در سفینه فضایی شامل نگهداری و تعمیر ابزارها ، آزمایشهای علمی و پرتاب و تعمیر ماهواره.ها است. برای آنکه فضانوردی بتوانند با سفینه فضایی پرواز کند، باید دوره.ی اموزش خلبانهای ارتش را بگذراند. متخصصان سفینه.های فضایی مهندسان یا دانشمندانی تراز اول هستند. نیروهای شدید فضانوردان باید برای شرایط غیر عادی فضا آماده شوند. ابتدا باید آموزش ببینند که چگونه در برابر نیروی گرانش (نیروی شدیدی که هنگام برخاستن سفینه باعث می.شود انسان وزن خود را شش برابر وزن معمول احساس کند)، مقاومت کنند. برای عادت کردن به کمبود گرانش در فضا ، فضانوردان در محفظه.های بسیار بزرگ آب و هواپیماهای بلند پرواز که احساس بی وزنی را به وجود می.آورند، تمرین می.کنند. بیماری فضا بیش از چهل درصد فضانوردان چند روز اول دچار بیماری فضازدگی می.شوند؛ زیرا بی وزنی روی حس تعادل آنها اثر می.گذارد. همچنین کمبود گرانش به تدریج گلبولهای قرمز خون فضانوردان را که حامل اکسیژن هستند کاهش می.دهد و باعث خستگی می.شود. ورزشگاه فضایی ممکن است به سبب کمبود گرانش در فضا ، قد فضانوردان تا پنج سانتیمتر بلندتر و قلب ، ماهیچه.ها و استخوانهای آنها ضعیف شود. این تغییرها را می.توان با برنامه غذایی خاص و انجام دادن تمرینهای ورزشی روزانه و منظم در ورزشگاهی درون سفینه مهار کرد. لباس فضایی و توپ نجات لباس فضایی ای. ا. یو. فضانورد را هنگامی که خارج از سفینه کار می.کند، از تابشها حفظ می.کند. توپ نجات مخصوصی را برای جابجایی فضانوردان به سفینه.ای دیگر ، در مواقع اضطراری طراحی کرده.اند. حد مجاز پرتوگیری سفینه.های فضایی پیوسته در معرض بیماران ذره.های پرتوزایی هستند که بطور معمول جو زمین جلوی آنها را می.گیرد. هر فضانوردی با خود ابزاری دارد که مقدار پرتویی را که در معرض آن است، اندازه می.گیرد. حد مجاز پرتوگیری در طول عمر انسان صد راد (واحد تابش) است. این حد مدت زمانی را که یک فضانورد می.تواند در فضا به سر برد محدود می.کند و مأموریتهای فضایی به مریخ یا سیاره.های دور دیگر را که بیش از دو سال به طول می.انجامد، به خطر می.اندازد. وقتی سفینه در معرض تابش مستقیم خورشید باشد، دما در فضا بین 200- درجه تا بیش از 100 درجه سانتیگراد در نوسان است محفظ دمای پایدار در سفینه فضایی بسیار مهم است و این کار به همان روش دستگاههای تهویه.ی هوا در ساختمانهای روی کره.ی زمین ، انجام می.شود. در فضا شب و روز وجود ندارد؛ ولی فضانوردان برای آنکه بدانند چه وقت کار و چه وقت استراحت کنند برنامه روزانه خود را در دوره.ای زمانی که به اندازه شبانه روز زمین است، تنظیم می.کنند. لایکا ، اولین سگ فضا نورد اتحاد جماهیر شوروی سابق در سال 1957 م. سگی به نام لایکا را به فضا فرستاد. لایکا در فضا جان باخت، زیرا هیچ راهی برای بازگشت سفینه به زمین وجود نداشت.

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فان پاتوق]

[مشاهده در: www.funpatogh.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 214]