آيا با يك معلول جسمي ازدواج مي.كنيد؟

واضح آرشیو وب فارسی:فان پاتوق: وقتي پاي ازدواج افراد معلول به ميان مي.آيد ساده.ترين پيشنهاد و البته به.نظر من نخستين راهكاري كه به ذهن همه افراد سالم مي.ر.سد، اين است:«خب افراد معلول هم ازدواج كنند؛ اما نه با افراد سالم. يك فرد معلول بايد با آدمي مثل خودش ازدواج كند.

علي اكبر عباسي شاعر جواني است كه سال.هاست با ذهنش زندگي مي.كند. با ذهنش و با قلمش. او ناتواني. و كم.تواني.هاي جسمش را در نوشته.هايش و در بزرگي. روحش پنهان مي.كند. علي.اكبر متولد آبان 1359 است؛ اما سال.هاست كه فقط بزرگ..شدن روحش را جشن مي.گيرد. او به تعبير ما يك معلول جسمي است اما از نگاه خودش يك انسان توانمند است، البته با تفاوت.هايي كوچك... و حالا ماجراي ما و علي.اكبر گفتن از حق ازدواجي است كه او معقتد است از معلولان دريغ شده؛ حقي كه خودخواهي انسان.هاي سالم حتي جسارت بيان كردنش را از معلولان گرفته... علي.اكبر به عنوان نماينده همه جوان.هايي كه مثل او به خاطر شرايط جسمي ناگزيرند زندگي مشترك را فراموش كنند مهمان ماست تا از حقش براي زندگي بگويد و حتي دفاع كند.

راهكار ساده شما كارآمد نيست

وقتي پاي ازدواج افراد معلول به ميان مي.آيد ساده.ترين پيشنهاد و البته به.نظر من نخستين راهكاري كه به ذهن همه افراد سالم مي.ر.سد، اين است:«خب افراد معلول هم ازدواج كنند؛ اما نه با افراد سالم. يك فرد معلول بايد با آدمي مثل خودش ازدواج كند. يك دختر و پسر معلول وقتي در كنار هم قرار بگيرند كنار آمدن با زندگي براي هر دوي آن.ها ساده.تر مي.شود. چون نگاه هر دوي آن.ها به زندگي يكي است و تحمل شرايط متفاوت.شان براي هر دوي آن.ها ساده.تر است...» و هزار و يك دليل ديگر و همه از همين دست. اما از نظر من معلول كه خودم به شرايطم واقفم؛ از نظر من كه مي.دانم در خيلي از شرايط به ظاهر ساده زندگي من به كمك ديگري نياز دارم اين همراهي يعني قوز بالاي قوز! خود شما فكر كنيد من معلول، همسرم هم معلول باشد اصلا چطور مي.توانيم از پس زندگي بر آييم؟! درحالي.كه اگر يك آدم سالم در كنار آدم معلول قرار .بگيرد هر 2 مي.توانند كمك حال هم باشند و مي.توانند دست همديگر را بگيرند تا به آخر خط برسند.

آدم.هاي سالم تنها يك. خط.كش براي سنجش معلول.ها دارند. خط.كش آن.ها فقط توان جسمي ما معلول.ها را مي.سنجد؛ همين و بس. هيچ وقت يك آدم سالم به اين فكر نمي.كند كه اين جسم كم.توان، فكر دارد، روح دارد، احساس دارد و دوست.داشتن را مي.فهمد

زندگي سهم شماست يا ما؟!

هر روز سر ظهر شبكه 3 سيما برنامه.اي پخش مي.كند به نام به سمت خدا، بحث كارشناسان اين برنامه كه اتفاقا همه از چهره.هاي نام آشنا هستند راجع به ازدواج جوان.هاست. هر روز يك ساعت راجع به مشكلات ازدواج و موانعي كه سر راه جوان.ها براي شروع زندگي مشترك وجود دارد، بحث مي.كنند. از هر دري مي.گويند از اين.كه چطور به جوان.ها كمك كنيم با اين مشكلات كنار بيايند يا حتي اين.كه چطور موانع را از سر راه.شان برداريم؛ اما هيچ وقت هيچ كس در اين برنامه نگفت براي ازدواج جوان.هاي معلول چه كار كنيم؟! هيچ كس نگفت، چه كار كنيم تا جوان.هاي معلول هم مثل همه از حق طبيعي زندگي.شان برخوردار شوند. چطور تشكيل زندگي بدهند و در كنار همسران.شان زندگي كنند.

من سوالم از همه اين كارشناسان محترم اين است كه اگر روزي خداي نكرده فرزند خودشان هم شرايطي مثل من داشت؛ باز هم آن.قدر بي.تفاوت به ما و با قدرت به زندگي نگاه مي.كردند؟! من يك ماه تمام اين برنامه را دنبال كردم چون دلم مي.خواست اين كارشناس.ها كه همه در جايگاه خودشان خبره.اند به من معلول هم يك راهكار بدهند يا بگويند معلولان هم مي.توانند زندگي كنند و مي.توانند ازدواج كنند و اما انگار ما اصلا ديده نمي.شويم و زندگي در اين دنيا فقط سهم آدم.هاي سالم است.

ما دوست.داشتن را مي.فهميم

آدم.هاي سالم تنها يك. خط.كش براي سنجش معلول.ها دارند. خط.كش آن.ها فقط توان جسمي ما معلول.ها را مي.سنجد؛ همين و بس. هيچ وقت يك آدم سالم به اين فكر نمي.كند كه اين جسم كم.توان، فكر دارد، روح دارد، احساس دارد و دوست.داشتن را مي.فهمد. هيچ وقت نمي.پرسند منِ علي.اكبر به چه فكر مي.كنم و چه جور نگاهي به زندگي مشترك دارم. اصلا از زندگي مشترك چه مي.خواهم؟ اما باور كنيد علي.اكبر و امثال علي.اكبر هم زندگي را دوست دارند، براي زندگي.شان برنامه دارند. نگاه من به زندگي مشترك مثل خيلي از شما آدم.هاي سالم در كنار هم بودن است. اين.كه زن و مرد با همه وجودشان در كنار هم باشند، همراه هم باشند بدون اين.كه به يكديگر نيش يا گوشه و كنايه بزنند! باور كنيد من هم از زندگي همان چيزي را مي.خواهم كه يك فرد سالم مي.خواهد، همين!

ايمان در زندگي هم لازم است، هم كافي

من يقين دارم كه يك فرد معلول مثل من، مي.تواند با يك فرد سالم ازدواج كند. فرقي هم نمي.كند كه دختر باشد يا پسر. براي اين اطمينان هم دليل دارم؛ اول اين.كه من به خدا اعتقاد دارم بيشتر از هر چيز و هر كس! به عقيده من اگر كسي آن.طور كه بايد و شايد به خدا اعتقاد داشته باشد كنار آمدن با زندگي برايش خيلي راحت.تر از چيزي مي.شود كه ما حتي فكرش را مي.كنيم؛ اما مسئله اين.جاست كه اين اعتقاد براي زندگي با فرد معلول كافي است؟! آدم.هاي سالم هميشه فكر مي.كنند لازم است؛ اما كافي نيست. من به آن.ها حق مي.دهم چون نگاه.شان به زندگي با من معلول فرق مي.كند اما من كه براي برداشتن هر قدم به خدا متكي هستم، ايمان دارم كه اعتقاد داشتن به خدا همه مشكلات زندگي را حل مي.كند و همه موانع را بر.طرف مي.كند.

من معقتدم همه آدم.هاي سالم حق انتخاب دارند. حق دارند انتخاب كنند كه طرف مقابل.شان سالم و سرپا باشد يا معلول و ناتوان؛ اما يك سوال بزرگ دارم پس من معلول چه؟ من حق زندگي ندارم؟! من نبايد به زندگي مشترك يا تشكيل خانواده فكر كنم؟!

در زندگي ما منطق حكمراني مي.كند

آدم.هاي سالم از زندگي انتظارات زيادي دارند. سعي مي.كنند منطقي به ماجرا نگاه كنند و در جواب من مي.گويند:«ببين علي.اكبر، زندگي تنها يك ارتباط عاشقانه و صميمي نيست...». اما كسي نمي.خواهد صداي من را بشنود، كسي نمي.خواهد بشنود كه من هم همين را مي.خواهم، اصلا آدمي مثل من نمي.تواند به زندگي احساسي نگاه كند. اين اعتقادي است كه همه معلول.ها دارند. ببينيد اصلا من معلول بايد نگاهم به زندگي بر پايه منطق باشد نه احساس. اگر احساس به من حكم كند كه بايد همان سال.هاي اول زندگي پا پس بكشم! اما اين منطق است كه به من مي.گويد شرايط خود را بپذير و با آن به بهترين شكل كنار بيا. در ازدواج هم همين منطق است كه به من جرات تصميم.گيري مي.دهد به من و البته طرف مقابلم. اگر قرار است يك آدم سالم با علي.اكبر معلول زندگي كند بايد شرايط زندگي او را بفهمد بايد عاقلانه تصميم بگيرد نه از روي احساس چون اينجور احساسات دوام ندارند، هم دوام ندارند و هم اين.كه به كار آدم معلول نمي.آيند.

بار زندگي با من يا...

از يك زاويه ديگر هم بايد به داستان نگاه كرد. وقتي دختر يا پسر سالم بخواهد به ازدواج با يك معلول فكر كند حتما اين فكر از ذهنش عبور مي.كند كه تمام عمر بايد تمام بار زندگي روي دوش خودم باشد! خب اين نگاه كاملا منطقي است، اصلا شايد اصل ماجرا همين است ولي من مي.خواهم به همه اين دوستان بگويم، باور كنيد بار گناهي كه ما همه عمر به دوش مي.كشيم خيلي سنگين.تر از بار زندگي با آدمي است كه درست مثل شما روح دارد، مثل شما احساس دارد و مي.تواند فكر كند. ما آدم.ها حاضريم وارد زندگي.هاي از پيش تعيين..شده بشويم حتي به قيمت اين.كه پايانش به راهروهاي دادگاه.هاي خانواده. و طلاق ختم شود اما زير بار زندگي با آدمي كه از نظر جسمي ناتوان است نرويم! بار گناه را تمام مدت زندگي تحمل كنيم؛ اما گوشه بار فرد معلول را نگيريم و اصلا به اين فكر نكنيم كه آدم.هاي معلول هم سهمي از زندگي دارند.

شما حق انتخاب داريد، ما حق زندگي

من معقتدم همه آدم.هاي سالم حق انتخاب دارند. حق دارند انتخاب كنند كه طرف مقابل.شان سالم و سرپا باشد يا معلول و ناتوان؛ اما يك سوال بزرگ دارم پس من معلول چه؟ من حق زندگي ندارم؟! من نبايد به زندگي مشترك يا تشكيل خانواده فكر كنم؟! به.نظر من حق زندگي علي.اكبر معلول هم اين است كه مثل همه زندگي كند و حس پدر بودن را تجربه كند. حتي سختي بكشد و با همه مشكلات زندگي مشترك دست و پنجه نرم كند ولي آدم.هاي سالم اين حق را از من و امثال من گرفته.اند! مشكل آدم.هاي سالم اين است كه فقط معلوليت فردي مثل من را مي.بينند. نه فكر و ذكر و باطن من را. يعني به محض اين.كه معلوليت را مي..بينند ديگر حاضر نيستند جلوتر بروند. البته به.نظر من اين رفتار آدم.هاي سالم هم دليل دارد، ببينيد ما آدم.ها خودخواهيم، خودخواهي اجازه نمي.دهد غيراز منافع خودمان به ديگري هم فكر كنيم.

همسر، پرستار يا مادر؟!

خيلي.ها به من مي.گويند: «علي.اكبر تو حتي به تنهايي نمي.تواني يك ليوان آب. را برداري؟! فكر نمي.كني اين يعني اتكاي صرف به ديگري؟ ديگري كه بيشتر از يك همسر بايد نقش مادر يا پرستار را براي تو بازي كند؟!» اما من نمي.فهمم چرا اين آدم.ها نمي.خواهند باور كنند كه پرستار در زندگي من نقش خودش را دارد، مادر جايگاه خودش را دارد و همسر هم جاي خودش را. باور كنيد بين ليوان آبي كه پرستار يا حتي مادرم به دست من مي.دهد يك دنيا فرق است! براي فهميدن اين تفاوت.ها هم حتما نبايد چهارستون بدن.تان سالم باشد. اما متاسفانه هيچ.كس حتي حاضر نيست حرف.هاي من و امثال من را بشنود. خب شايد حق هم دارند به هر حال دنياي ما از هم جداست.

كبوتر با كبوتر، باز با باز

من آدم جسوري هستم. آنقدر جسور كه تا به حال چند بار به.خودم جرات مطرح كردن پيشنهاد ازدواج با خانم.هايي كه احساس مي.كردم از نظر روحيات و نگاه به زندگي با من هماهنگ هستند را مطرح كردم. البته بايد اعتراف كنم كه اين جسارت هم به دليل همان اعتقادي است كه قبلا از آن صحبت كردم. بگذريم در قبال هر كدام از اين پيشنهادها جواب.هاي عجيبي شنيدم كه البته انتظارش را هم داشتم؛ اما بايد اعتراف كنم منصفانه..ترين جوابي كه شنيدم اين بود« كبوتر با كبوتر باز با باز»! من گله.اي از هيچ.كس ندارم. چون معتقدم همه آدم.ها حق انتخاب دارند. حق دارند كه در مورد زندگي.شان تصميم بگيرند اما يك سوال بزرگ دارم از همه آدم.ها و اجتماعي كه به ما ياد داده در برابر حق زندگي يك آدم معلول براي زندگي به او بگوييم كبوتر با كبوتر باز با باز؛ سهم ما آدم.هاي معلول از زندگي چيست؟! ما چون معلوليم بايد به مرگ فكر كنيم؟!

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فان پاتوق]

[مشاهده در: www.funpatogh.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 153]