آیا سخت جان دادن مؤمن و مکان و زمان این امر، در کاهش عذاب مؤثر است؟

واضح آرشیو وب فارسی:فان پاتوق: ابتدا درباره موت و اجل کمی بررسی می‏کنیم. خداوند می‏فرماید: ما خلق‏الله السموات و الارض و ما بینها الاّ بالحقّ و اجل مسمّی هر موجودی از آسمان و زمین گرفته و هر آنچه که در میان آنهاست، وجودشان محدود به اجلی است که خداند آن را تعیین نموده است، به طوری که هیچ موجودی قادر نیست، از اجل خود فراتر بماند(سوره‏ی روم، آیه‏ی 8).
لکلّ امّة اجل فاذا جاء اجلهم لایستأخرونَ ساعةً و لایستقدمون (سوره‏ی اعراف، آیه‏ی 34).
در «معانی‏الاخبار» از حسن بن علی(ع) نقل شده که علی بن محمد، امام هادی(ع) بر بیماری از اصحابش وارد می‏شود، در حالی که بیمار از خوف مرگ می‏گریسته و جزع می‏نموده است. علی بن محمد(ع) به او می‏گوید که ای بنده‏ی خدا!تو از مرگ می‏هراسی چون آن را نمی‏شناسی. بگو ببینم اگر بدنت چرک شود و از کثرت چرک و ناپاکی در اذیت باشی و مبتلا به جرب و جراحت گردی و بدانی که شستشوی حمام همه این‏ها را از بین خواهد برد، با این وضعیت آیا می‏خواهی که به حمّام روی و ناپاکی‏ها را از خود بزدایی و یا اینکه از چنین کاری اکراه داری و می‏خواهی که به همان حال بمانی؟شخص بیمار پاسخ داد:آری حمام را ترجیح می‏دهم، ای پسر پیغمبر خدا.
در این هنگام حضرت فرمود:پس بدان که آن موت همان حمّام است و همانا آخرین مهلتی است برای تو که گناهانت را از خود بزدایی و خویش را از بدی‏ها پاک سازی. حال اگر بر موت وارد شوی و بدان مجاورت کنی، مسلماً از هرگونه غم و ناراحتی نجات خواهی یافت و به هرگونه فرح و شادی خواهی رسید. پس از این، بیمار آرامش خود را بازیافت، حالت سروری بدو دست داد و تسلیم مرگ شد، چشم‏هایش را بست و این جهان را وداع گفت.
در سختی و آسانی جان دادن اصلی کلّی وجود ندارد که مؤمن راحت جان می‏دهد و غیرمؤمن با سختی. بسیاری از مؤمنین هستند که لطف خداوند شامل حالشان می‏شود و بعضی گناهانشان به واسطه سختی جان کندن جبران می‏شود کما اینکه فرمایش امام هادی(ع) نیز به این موضوع دلالت می‏کند (مرگ آخرین مهلت است برای تو که گناهانت را از خود بزدایی و خویش را از بدی‏ها پاک‏سازی). با اینکه شخص مؤمن از دنیا می‏رود، ولی این نحو جان دادن برای آن است که پاک رحلت کند و پاک وارد جهان آخرت شود و به تعبیری اصلاح شود. همین سختی جان دادن برای کفار و مشرکان بیانگر این موضوع است که با مرگ عذابشان شروع می‏شود. گاه ممکن است که اهل فسق و غیر مؤمنی به راحتی جان بدهد و این به خاطر آن است که اهل عذاب می‏باشد و لیکن چون حسناتی هم داشته و کارهای خوبی هم کرده، این راحتی جان دادن پاداش آن کارهای خوب است تا حسابش همین جا تصفیه شود و در آخرت طلبی نداشته باشد و در نهایت معذّب و بدبخت شود.
بنابر این به هیچ‏وجه آسانی و سختی جان دادن نسبت به مؤمن و کافر نیکوکار و بدکردار کلیّت ندارد، اجمالاً می‏توانیم بگوئیم «از ماست که بر ماست». هر کس آنچه را انجام داده به همان خواهد رسید. آسانی و سختی جان کندن، مقدمه و نماد برداشت محصول عمر است؛ اگر مایل هستیم ملائکه رحمت و ائمه طاهرین(ع) را همراه با خطاب‏های «سلاماً سلاماً» ملاقات کنیم راهش این است که با آگاهی و اختیار قدم در مسیر هدایت بگذاریم و به ایمان و عمل صالح و مقیّد و پایبند باشیم.
اگر شخص واجد صفات نیک، متعهد و متشرّع باشد، ولی در بعض مواقع مرتکب خطاها و گناهانی چند شده، سختی جان دادن درباره چنین فردی، ممکن است کفّاره گناهانش زدوده می‏شود و به اصطلاح این گونه جان دادن (سوختن در آتش، خورده شدن توسط حیوانات وحشی، غرق شدن در دریا و از این قبیل) آن خطاها و قصورات را جبران می‏کند.
در پایان زمان و مکان، اسم و داشتن پدر و مادر صالح یا داشتن فرزند مؤمن و پاک و از این قبیل موضوعات در کیفیت جان دادن، و در حالات انسان در مواقع حشر و نشر و رسیدگی به اعمال و حساب و کتاب قیامت، تأثیر دارد، اما این تأثیر به میزان اثرگذاری حالات و اعمال خود فرد نمی‏باشد.
برای مثال نقل شده، فوت در شب و روز جمعه مخصوصاً شب و روز جمعه ماه مبارک رمضان، آزادی و رهایی از عذاب و وصول به بهشت و جلب رحمت الهی را به دنبال دارد؛ یا فوت در بعضی اماکن مقدسه همچون نجف اشرف، کربلا، قم، حرم رضوی و... موجب آمرزش می‏شود و خبرهایی از این دست بسیار است. امّا شرط اول در تمام این موارد و راه وصول به این مقامات، همانا ایمان و عمل صالح فرد است و این سنت و قاعده الهی پیوسته حاکم و جاری است که: فمن یعمل مثقال ذرّةٍ خیراً یره و من یعمل مثقال ذرّةٍ شرّاً یره هر کس به اندازه ذره‏ای خوبی کند پاداش آن را خواهد دید و هر کس به اندازه ذرّه‏ای کار زشت کند کیفر آن را خواهد چشید(سوره‏ی زلزال).
نامگذاری فرزندان به نام‏های نیکوی ائمه برای پدر و مادر وظیفه و تکلیفی می‏باشد که ثوابی هم برای ایشان و هم برای فرزندان در پی دارد، ولی بنابر اصول کلّی که مطرح شده هر کس سرانجام آن بدرود آخر که کاشته است. اگر جو بکارد، جو می‏درود و اگر کرم ابریشم پرورش دهد، حریر و پرنیان به دست خواهد آورد و مسلماً هر کس راه هدایت و سعادت را طی کند به مقصود خود (رضوان و مغفرت الهی) خواهد رسید و هر کس راه ضلالت و گمراهی را بپیماید بدون شک شقیّ و بدعاقبت خواهد شد.

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فان پاتوق]

[مشاهده در: www.funpatogh.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 1462]