حس بیرون آمدن کلمات از تن/ پل آستر چگونه می.نویسد؟

واضح آرشیو وب فارسی:فان پاتوق:

اگر می.شد مستقیما روی صفحه کامپیوتر یا ماشین تحریر نوشت حتما این کار را می.کردم. اما صفحه کلید همیشه برایم چیزی ترسناک بوده. هرگز وقتی دستم روی صفحه کلید است....

برای پل آستر نوشتن هر کتاب با داستانی دیگر فرق دارد، فقط یک مسئله تکراری وجود دارد و آن نوشتن با خودنویس است.
پل بنجامین آستر نویسنده، فیلمنامه.نویس، شاعر و مترجم آمریکایی است. او متولد سوم فوریه 1947 در نیوآرک ایالت نیوجرسی و از چهره.های مهم ادبیات پست.مدرن است.
از این نویسنده «شهر شیشه.ای» به ترجمه شهرزاد لولاچی، «ارواح» به ترجمه خجسته کیهان، «هیولای دریایی» به ترجمه ماندانا مشایخی، «کتاب اوهام» به ترجمه امیر احمدی.آریان، «اتاق در بسته» به ترجمه خجسته کیهان، «شب پیشگویی» به ترجمه خجسته کیهان، «مون پالاس» به ترجمه لیلا نصیری.ها، «کشور آخرین.ها» به ترجمه خجسته کیهان، «اختراع انزوا» به ترجمه بابک تبرایی، «هیولا» (لویاتان) به ترجمه خجسته کیهان، «مردی در تاریکی» به ترجمه خجسته کیهان و «ناپیدا» به ترجمه خجسته کیهان به فارسی ترجمه شده است.
پل آستر پاییز سال 2003 در گفت.وگویی با مجله معتبر «پاریس ریویو» (شماره 178) شیوه نوشتن خود را چنین توصیف کرد:

همیشه با دست می.نویسم. با خودنویس می.نویسم و گاهی با مداد، مخصوصا برای تصحیح از مداد استفاده می.کنم. اگر می.شد مستقیما روی صفحه کامپیوتر یا ماشین تحریر نوشت حتما این کار را می.کردم. اما صفحه کلید همیشه برایم چیزی ترسناک بوده. هرگز وقتی دستم روی صفحه کلید است نمی.توانم درست و دقیق فکر کنم.
قلم ابزاری ابتدایی است. حس می.کنی کلمات از تنت بیرون می.آیند و سپس روی کاغذ حک می.شوند. نوشتن همیشه امری «لمسی» برای من بوده است. تجربه.ای فیزیکی است.
همیشه در یک دفترچه می.نویسم. علاقه.ای غریب به دفترهای شطرنجی، آن مربع.های کوچک دارم... از سال 1974 تا کنون ماشین تحریری دارم ساخته کمپانی المپیا. بیش از نیمی از عمرم کنار من بوده. آن را از یکی از دوستان دوران کالج خریدم، دست دوم بود و حالا 40 سالی از عمرش می.گذرد.

یادگاری است از عصری دیگر اما هنوز سرپا است. هیچوقت خراب نشد. تنها کاری که باید انجام دهم تعویض نوار جوهر است. تنها ترسم این است که روزی برسد که دیگر نوار جوهری برای خریدن نباشد و مجبور شوم به دنیای دیجیتال قدم بگذارم و مرد قرن بیست و یکم شوم.
خودم را آماده کرده.ام. نوار جوهر جمع کرده.ام. فکر کنم حدود شصت هفتادتا نوار در اتاقم داشته باشم. احتمالا تا آخر خط با این ماشین تحریر سر کنم، البته چند باری به سرم زده از آن دست بکشم. ناراحت و دشوار است اما مرا از تنبل شدن دور نگه داشته است.

دلیلش این است که ماشین تحریر مرا مجبور می.کند وقتی کارم تمام شد دوباره شروع کنم. با کامپیوتر شما تغییرات را اعمال می.کنید و بعد نسخه چاپ.شده تمیزی تحویل می.گیرید. با ماشین تحریر نسخه تمیز گیرتان نمی.آید مگر اینکه دوباره از اول شروع کنید. فرایندی خسته.کننده است. فکر کنید کتابتان را تمام کرده.اید و حالا باید چند هفته وقت بگذارید و آنچه نوشته.اید را درست کنید، کاری کاملا مکانیکی.
هم برای کمرتان بد است هم برای گردنتان، و حتی اگر بتوانید روزی بیست تا سی صفحه ماشین کنید باز هم کار به کندی پیش می.رود. همیشه در این لحظه به خودم می.گویم وقت روی آوردن به کامپیوتر است اما وقتی کار به آخر می.رسد می.بینم چقدر این سختی لازم بوده است.
اسم این فرایند را «خواندن با انگشت» گذاشته.ام و خیلی جالب است که انگشت خیلی بیشتر از چشم متوجه اشتباهات می.شود. تکرار، ساختار اشتباه و ریتم نامناسب. انگشت هرگز اشتباه نمی.کند. وقتی کار نوشتن تمام شد شروع به ماشین کردن می.کنم و متوجه می.شوم هنوز کلی کار مانده است.
دفترچه به نظر من خانه واژگان است، مکانی مخفیانه برای فکر و ارزیابی خویش. من فقط شیفته نتیجه نوشتن نیستم، فرایند و عمل قراردادن کلمات روی کاغذ هم برایم جذاب هستند. نپرسید چرا. شاید به سردرگمی روزهای قدیم بازگردد، به جهالت من درمورد ذات داستان.

وقتی جوان بودم از خودم می.پرسیدم کلمات از کجا می.آیند؟ چه کسی آنها را می.گوید؟ راوی سوم شخص در رمان سنتی ابزاری غریب است. الان به آن عادت کرده.ایم، قبولش کرده.ایم، دیگر زیر سوالش نمی.بریم. اما اگر به آن فکر کنید، می.بیند یک جای کار می.لنگد. انگار داستان از ناکجاآباد آمده و این برای من آزاردهنده است.
کم پیش می.آید از زبان شخصیت.هایم حرف خودم را بزنم. گاهی پیش می.آید آنها شبیه من باشند یا بخشی از زندگی من را قرض گرفته باشند، اما من دوست دارم آنها شخصیت.هایی باشند مجزا که نظر خود را دارند و به شیوه خودشان حرف.های خود را بیان می.کنند.
هر کتابی که تا حالا نوشته.ام با چیزی که «صدایی در سر» می.خوانم شروع شده است. نوعی موسیقی یا ریتم یا لحن. برای من بخش قابل.توجهی در نوشتن یک رمان از تلاش برای وفادار ماندن به آن صدا، به آن ریتم آمده است.

سازوکاری بسیار درونی است. با منطق نه می.توانی آن را توجیه کنی و نه از آن دفاع کنی، اما وقتی اشتباهی از تو سر بزند متوجه می.شوی و به همین شکل می.دانی چه وقت داری کار درست را انجام می.دهی.
هر کتاب با جمله اول شروع می.شود و ادامه می.دهم تا وقتی به جمله آخر می.رسم. همیشه به ترتیب، پاراگراف به پاراگراف.
داستان برای من یک خط سیر دارد و اغب جمله اول و آخر آن را می.دانم اما آنچه در این بین رخ می.دهد در طول راه تغییر می.کند. همه کتاب.هایی که تا حالا چاپ کرده.ام با آنچه اول در ذهن داشتم فرق می.کنند. شخصیت یا فصلی حذف شده است و شخصیت و فصلی دیگر به وجود آمده است. کتاب را در فرایند نوشته شدنش کشف می.کنی. این ماجراجویی نوشتن است. اگر از اول همه چیز مشخص بود دیگر لطفی نداشت.

جمله واحد شعر است و پاراگراف واحد نثر. روی یک پاراگراف آنقدر کار می.کنم تا راضی شوم. نوشتن و نوشتن تا وقتی که ریتم و آهنگ درست را داشته باشد، ممکن است نصف روز یا یک روز طول بکشد، یا شاید هم سه روز. وقتی کارم تمام شد آن را تایپ می.کنم تا ظاهر بهتری داشته باشد بعد دوباره آن را تغییر می.دهم.
هر کتاب بحثی جداگانه دارد و سعی می.کنم در طول نوشتن یاد بگیرم آن را چگونه بنویسم.

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فان پاتوق]

[مشاهده در: www.funpatogh.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 167]